Israël's strategische imperatief

We moeten nadenken over wat de aanval van 7 oktober voorstelt binnen de Iraanse blauwdruk voor de vernietiging van de Joodse staat.Op-ed.

Caroline Glick op 17 nov 2023

Caroline B. Glick is senior redacteur van Jewish News Syndicate en gastvrouw van de "Caroline Glick Show" op JNS. Ze is ook diplomatiek commentator voor Israëls Channel 14 en columnist voor Newsweek. Glick is senior fellow voor Midden-Oostenzaken aan het Center for Security Policy in Washington en docent aan het College of Statesmanship in Israël.

Op dit moment lijkt het erop dat Israël, ofwel door aandringen van de VS ofwel door operationele voorkeuren van de Israël Defense Forces, geneigd is om de kwestie van het door Hezbollah gecontroleerde Libanon op een laag pitje te zetten in de hoop de machtigste proxymacht van Iran niet rechtstreeks te hoeven aanvallen. Het argument voor deze aanpak is dat Israël, door Hamas volledig te verslaan en Gaza tot puin te reduceren, Hezbollah zal afschrikken om in de nabije toekomst aan te vallen.

Hoewel deze visie in theorie redelijk is, lijkt ze voorbij te gaan aan twee belangrijke aspecten van de strategische vergelijking.

1. Ten eerste moeten we begrijpen wat het betekent dat Hamas en zijn partners/trainers/leveranciers/baasjes in Iran en het door Hezbollah gecontroleerde Libanon deze oorlog twee jaar lang gepland hebben.

Met twee jaar voorbereiding moeten we aannemen dat ze alle mogelijke scenario's hebben uitgeprobeerd en gepland, inclusief de huidige Israëlische operatie in de Gazastrook. Israëlische commentatoren houden graag vol dat Hamas ongetwijfeld verrast was door de woeste reactie van Israël op hun eendaagse Holocaust. Maar gezien hun nauwgezette planning is deze bewering hoogst onwaarschijnlijk.

2. Het tweede dat we moeten overwegen is de aard van onze vijand. Hamas, Hezbollah en het Iraanse regime geven niets om de samenlevingen die ze controleren. Het zijn jihadisten. In hun religieuze oorlog zijn alle moslims verplicht om deel te nemen. Sommigen zijn voorbestemd om strijders en martelaren te worden. Sommigen moeten als menselijk schild dienen. Het maakt Hamas niet uit of Gaza tot puin wordt gereduceerd als hun doel om Israël tot puin te reduceren maar wordt bevorderd.

Dit brengt ons bij Hezbollah. De oorlogsmachine van Hezbollah is ingebed in het Libanese burgerleven. Bijna elk appartement in Zuid-Libanon heeft een kamer waar raketten worden opgeslagen en gelanceerd tegen Israël. Hetzelfde geldt voor scholen, moskeeën en andere civiele structuren.

Hezbollah toonde haar moedwillige onverschilligheid voor het welzijn van Libanon op 4 augustus 2020. Die dag vond er een explosie op nucleair niveau plaats in de haven van Beiroet, toen 2700 ton ammoniumnitraat, opgeslagen in een door Hezbollah gecontroleerde havenloods, tot ontploffing kwam. De haven werd verwoest, 218 mensen werden gedood, 300.000 Libanezen werden dakloos en het grootste deel van Libanon's graanreserves werd verdampt, samen met wat er over was van de Libanese economie. Hezbollah herbouwde niets en betaalde geen schadevergoeding. Zoals gebruikelijk bedreigde het onderzoekers die voorspelbaar niets vonden.

Een van de centrale vragen met betrekking tot 7 oktober is: Waarom deed Hezbollah niet mee? Waarom viel alleen Hamas Israël binnen?

Eén verklaring, gepresenteerd door Islamitisch expert professor Mordechai Kedar en militaire zaken expert Yair Ansbacher, stelt dat Hamas op de zaken vooruitliep. Het Nova muziekfestival net over de grens, waar duizenden jonge, mooie, ongewapende Joodse vrouwen en ongewapende Joodse mannen samen gingen feesten, was een te verleidelijk doelwit voor de jihadisten van Hamas om aan zich voorbij te laten gaan.

Volgens mediaberichten hadden verschillende van de terroristen die op 7 oktober in Israël gedood en gevangen genomen werden, kaarten van militaire kwaliteit met daarop een strategische militaire basis ver van de grens die ze geacht werden in te nemen. Als de basis was gevallen, zeiden de verslaggevers, zou Israël een strategische ramp van ongekende proporties hebben moeten aanschouwen.

Zowel Kedar als Ansbacher beweren dat het de bloeddorst van de terroristen was die hen tegenhield. De jihadisten van Hamas waren zo opgewonden door het moorden, verkrachten, verbranden, ontvoeren en martelen dat ze de verdedigers van Israël de tijd gaven om zich te organiseren en terug te vechten, zodat ze niet verder konden oprukken. Door de opmars van Hamas te blokkeren, overtuigden Israëls heldhaftige first responders Hezbollah ervan om niet vanuit het noorden binnen te vallen.

Catastrofale schade

Er valt veel aan te merken op deze interpretatie van de gebeurtenissen. Toch spreekt het feit dat de invasie twee jaar lang was gepland ertegen, of biedt op zijn minst een andere verklaring.

In een analyse van Israëls strategische dreigingsomgeving en imperatieven, gepubliceerd in de Claremont Review of Books, maakte auteur en militair analist Mark Helprin een onderscheid tussen de dreiging die Hamas vormt voor Israël en de dreiging die Israël vormt vanuit het door Hezbollah gecontroleerde Libanon en Iran.

Hamas, zo legde Helprin uit, is geen existentiële bedreiging voor Israël en is dat ook nooit geweest. Hezbollah en Iran zijn existentiële bedreigingen voor Israël. Hezbollah's arsenaal van 150.000 raketten en raketten van alle bereiken en ladingen kan Israëls strategische en militaire infrastructuur en ook zijn economie decimeren. Haar korteafstandsraketten zijn voldoende om haar slagvaardige, genocidale, goed bewapende en getrainde Radwan Brigade in staat te stellen het westelijke Galilea binnen te vallen.

Zoals Helprin opmerkte: "Iran heeft de dreiging van Hezbollah niet alleen opgebouwd met het oog op zijn gehoopte definitieve oplossing [d.w.z. de vernietiging van de Joodse staat], maar om Israël ervan te weerhouden om te gaan met een beginnende Iraanse nucleaire uitbraak."

Wat die uitbraak betreft, op woensdag publiceerde het Internationale Agentschap voor Atoomenergie van de V.N. een vernietigend rapport over het Iraanse nucleaire programma. In de afgelopen tweeënhalve maand heeft Iran 6,7 kilogram toegevoegd aan zijn illegale voorraad van 60% verrijkt uranium. Iran heeft nu minstens 128,3 kilogram 60% verrijkt uranium dat snel kan worden verrijkt tot een niveau dat volstaat om drie kernbommen te maken.

Bovendien is de IAEA ervan overtuigd dat Iran niet aangegeven nucleair materiaal heeft op vier locaties. Volgens het IAEA-rapport werkt Iran niet mee met inspecteurs of onderzoeken naar zijn nucleaire activiteiten en is het niet van plan om in de toekomst mee te werken. Het Iraanse regime weigert om politieke redenen Europese nucleaire inspecteurs toegang tot zijn nucleaire installaties.

Met of zonder kernwapens, Helprin vatte de raketcapaciteiten van Iran als volgt samen: "Het Iraanse minimum van 3.000 ballistische raketten en kruisraketten voor landaanvallen van ten minste 26 types omvat 15 soorten die Israël kunnen bereiken, met kernkoppen van 1.650 tot 2.200 pond. Iran is nauwelijks verlegen om delen van dit arsenaal te gebruiken om aan te vallen, zoals het Saoedi-Arabië en Amerikaanse militaire bases in het Midden-Oosten heeft, en zal waarschijnlijk nog minder terughoudend zijn met betrekking tot Israël, dat het met dezelfde ontmenselijkende gal bekijkt als Hitler de Joden in Europa. Hoewel de raketafweer van Israël een raketbeschieting kan afzwakken, kan het catastrofale schade niet voorkomen."

Aangezien Hezbollah het Iraanse schild is tegen Israëlische acties tegen Irans raket- en nucleaire installaties, argumenteert Helprin redelijk dat Israël Hezbollah eerst moet aanvallen.

Dit brengt ons terug bij de reden om de oorlog te beperken tot Gaza: Als Israël Gaza decimeert en Hamas vernietigt, zal het Hezbollah en andere potentiële vijanden, waaronder Iran, afschrikken om aan te vallen.

Het zwakste front

In de afgelopen dagen hebben zowel Hezbollah als Iraanse leiders verklaringen afgelegd waaruit blijkt dat ze bereid zijn om Hamas in de kou te laten staan en dat ze Hamas niet zullen verdedigen. Israëlische analisten interpreteren deze verklaringen als bewijs dat de Israëlische operatie in Gaza hen er inderdaad van weerhoudt om betrokken te raken.

Maar we moeten nadenken over wat de aanval van 7 oktober voorstelt binnen de Iraanse blauwdruk voor de vernietiging van Israël, die nu al twee jaar in de maak is.

Op 7 oktober werd Israël op de knieën gedwongen door stel wilden. Het kostte de IDF tot 12 uur om op een coherente manier te reageren nadat het was overvallen door duizenden indringers, ondanks weken van escalerende aanvallen door Hamas op het grenshek. Een van de operationele doelen van de Gaza-operatie is het uitwissen van de vernedering van die dag en het opnieuw opbouwen van het aanzien van Israël als een machtige en competente macht in de regio. De akkoorden van Abraham, Israëls vredesakkoorden met Egypte en Jordanië en de vooruitzichten op vrede tussen Saoedi-Israël hangen allemaal aan een zijden draadje.

Sinds 7 oktober heeft Israël zijn operationele competentie en nationale vastberadenheid getoond. Maar het heeft ook laten zien dat het volledig ondergeschikt is aan de Verenigde Staten, een macht die door de landen in de regio wordt gezien als tanend en verraderlijk tegenover zijn bondgenoten.

Van haar kant ondermijnt de regering Biden openlijk de Israëlische campagne door te eisen dat Hamas opnieuw bevoorraad wordt met zogenaamde "humanitaire hulp", waaronder brandstof die Hamas openlijk naar zijn troepen leidt. De regering eist ook dat Israël de oorlog beëindigt op een manier die de Palestijnse Arabieren geen prijs oplegt voor hun bloeddorst.

De eis van de regering dat Israël Gaza na de oorlog zou verlaten; toestaan dat de junior partner van Hamas, de Palestijnse Autoriteit, de macht overneemt over de ruggen van IDF-soldaten; en zich inzetten voor de oprichting van een Palestijns-Arabische staat in Gaza, Judea en Samaria, en Jeruzalem, is een eis dat Israël de aanhangers en partners van Hamas een strategische overwinning geeft voor hun massaslachting.

Afgelopen zaterdagavond verwierp de Israëlische premier Benjamin Netanyahu deze Amerikaanse eis. Als reactie daarop begonnen Amerikaanse functionarissen en voormalige functionarissen de verslaggevers te informeren dat ze de regering willen vervangen door "meer gematigde" actoren. Met andere woorden, om een strategische overwinning van Palestijns-Arabië veilig te stellen, proberen de Verenigde Staten de Israëlische regering midden in een oorlog omver te werpen.

De plotselinge aankondiging van oppositieleider Yair Lapid op woensdag dat hij Netanyahu van de macht wil verdrijven, gaf onmiddellijk aan dat de verklaringen van de VS deel uitmaken van een poging die is gecoördineerd met politiek links van Israël en ontevreden MK's van de Likud.

Wat Libanon betreft, hebben Netanyahu en het oorlogskabinet zich naar verluidt onthouden van het bevelen van een preventieve aanval op de strategische activa van Hezbollah vanwege operationele beperkingen, nu het grootste deel van de Israëlische strijdkrachten geconcentreerd is in Gaza, en vanwege de druk van de VS. President Joe Biden en zijn topadviseurs hebben openlijk hun verzet geuit tegen elke significante inspanning van de IDF om de existentiële dreiging die Hezbollah vormt, af te zwakken.

De huidige stand van zaken was gemakkelijk te voorzien door iedereen die de openlijke collusie gade sloeg van de regering Biden met de oppositiekrachten die Netanyahu van de macht willen verdrijven sinds de resultaten van de verkiezingen van november 2022 bekend werden. En de vijanden van Israël hielden er ongetwijfeld rekening mee toen ze in de maanden voor 7 oktober met de huidige oorlog speelden.

Velen, waaronder Netanyahu, hebben betoogd dat het strategische doel van de invasie van Hamas was om de ontluikende vrede tussen Israël en Saoedi-Arabië en de volledige economische en strategische integratie van Israël in de regio te ondermijnen. Hij en anderen hebben betoogd dat het succes van die integratie afhangt van Israëls overwinning in de oorlog. Dat is waar.

Maar het is ook waar dat Gaza maar één front is - en het zwakste front - in de oorlog van Iran tegen Israël. Als Israël Hamas en Gaza verwoest maar de belangrijkste fronten intact laat, zal het geen afschrikking krijgen omdat het niet gewonnen zal hebben.

Om de oorlog te winnen, kan Israël de oorlog pas beëindigen als het de strategische capaciteit van Hezbollah decimeert om de Joodse staat te verwoesten door een gecombineerde raketaanval en een grondinvasie. En ook dat moet worden gezien als een opstapje naar het verslaan van Iran, ofwel door het Iraanse volk in staat te stellen het regime omver te werpen, ofwel door de raket- en nucleaire capaciteiten van Iran massaal te degraderen, of beide.

Helprins bewering dat Gaza geen existentiële bedreiging vormt, is in één opzicht onjuist: De aanval die Israël op 7 oktober te verduren kreeg, was zo massaal dat het vermogen van Israël om zichzelf te verdedigen en te overleven in twijfel werd getrokken. Bijgevolg is het voor Israël van existentieel belang om Hamas volledig uit te roeien. Maar om zonder enige twijfel te bewijzen dat Israël zal overleven, moet het Hezbollah en Iran de voortdurende middelen ontzeggen om het te vernietigen. Elk militair resultaat dat daar niet in slaagt, zal niet als een overwinning worden beschouwd waar het er toe doet - in de hoofden van Israëls partners en vijanden.

Bron: Caroline Glick