www.wimjongman.nl
Iran sponsorde het bloedbad van 7 oktober. Amerika betaalde ervoor.
Een kroniek van de steeds absurdere pogingen van de regering Biden om haar medeplichtigheid aan de ergste massamoord op Joden sinds de Holocaust te verbergen.
Door Tony Badran 14 december 2023
John Kirby, coördinator voor strategische communicatie bij de Nationale Veiligheidsraad, spreekt tijdens de dagelijkse persbriefing in het Witte Huis op 7 november 2023. Kirby sprak over de oorlog tussen Israël en Hamas en besprak de komst van humanitaire hulp om burgers bij te staan.
Voor sommige waarnemers is het merkwaardig en voor anderen onvoorstelbaar slecht dat slechts enkele weken nadat Hamas op 7 oktober meer dan 1200 Israëli's afslachtte, de regering Biden sanctievrijstellingen ter waarde van 10 miljard dollar toekende aan Iran, de belangrijkste externe sponsor van deze aanvallen. De ontheffing, die Iran toestaat om geld te innen van de verkoop van elektriciteit aan Irak, een regeling die de Iraanse controle over dat land verder verdiept, kwam met een extra bonus: Iran zou het geld mogen omzetten in euro's die het onmiddellijk zou kunnen uitgeven, zonder de gebruikelijke eis dat het geld in borg blijft in Irak. Het vooruitzicht dat Iran het ontvangen geld onmiddellijk zou kunnen besteden aan het zich blijven richten op Amerikaanse bases in Irak en Syrië lijkt de deal ook niet te hebben verstoord.
Wat vreemd is. In de informele maar blijkbaar bindende relatie tussen de regering Biden en de Iraniërs, kunnen kleine gebeurtenissen zoals een gruwelijke, grootschalige terreuraanval op een nauwe bondgenoot, de ontvoering van Amerikaanse kinderen en het begraven van hen in ondergrondse tunnels, en het regelmatig verminken en af en toe doden van Amerikaans militair personeel op Amerikaanse bases in de regio nauwelijks worden toegestaan om het doel te verstoren om ervoor te zorgen dat miljarden dollars Iran elke maand bereiken om 's werelds grootste staatsponsor van terrorisme te steunen.
De regering laat zien dat ze zich bewust is van het feit dat er iets duidelijk bizar - om niet te zeggen afschuwelijk amoreel - is aan deze relatie en heeft absurde moeite gedaan om de rol van Iran in het bloedbad te bagatelliseren. Volgens The Wall Street Journal kregen honderden Hamas-terroristen die deelnamen aan de aanval gespecialiseerde training in Iran. Ondertussen blijkt uit berichtgeving in Israël dat Teheran op operationeel niveau in die mate betrokken was dat het de feitelijke timing van de operatie bepaalde, waardoor deze werd verplaatst van de oorspronkelijk geplande datum tijdens Pesach naar oktober. Deze berichten zijn de laatste in een reeks die direct na 7 oktober naar buiten kwam, en die Iran direct betrokken hebben bij verschillende stadia en aspecten van de terroristische aanval, naast de al goed begrepen rol als belangrijkste financier, wapenleverancier en politieke sponsor van Hamas.
Iran, de staatssponsor zonder wiens materiële en logistieke steun Hamas niet zou kunnen functioneren, wordt natuurlijk in het duister gehouden. Ja, zo is het zeker gegaan.
De gedetailleerde berichtgeving over de directe betrokkenheid van Iran bij het bloedbad van 7 oktober in The Wall Street Journal, The New York Times en in de Israëlische pers staat in schril contrast met de publieke beweringen van de regering Biden over het ontbreken van enige Iraanse betrokkenheid. De regering nam haar standpunt over deze kwestie al in vanaf de dag van de aanval, die zowel Israël als de VS schijnbaar volledig verraste: "Over de betrokkenheid van Iran, ik bedoel, kijk, specifiek over wat er vandaag gebeurde, is het te vroeg om te zeggen of, je weet wel, de staat Iran direct betrokken was of plannen maakte en ondersteunde," vertelde een hoge regeringsfunctionaris aan verslaggevers tijdens een achtergrondgesprek op 7 oktober. Opnieuw gevraagd, gaf de hoge ambtenaar een specifieker antwoord: "Nogmaals, op die vraag, wat ik zei: We hebben niets dat erop wijst dat Iran betrokken was bij deze specifieke situatie.
De slinkse taal die de hoge ambtenaar in beide antwoorden gebruikte, zette de toon voor latere uitspraken en lekken over het onderwerp. Namelijk dat er geen enkel "direct" bewijs bestond dat suggereerde dat "de staat Iran" "direct" betrokken was bij het plannen en ondersteunen van deze "specifieke" aanval. Met andere woorden, de regering Biden begreep vanaf de dag van de aanval dat het haar rol was om als advocaat van Iran te fungeren en de betrokkenheid van Iran bij elke stap te minimaliseren om de Amerikaans-Iraanse relatie te beschermen tegen de Amerikaanse wetgevende en publieke opinie.
Dus toen de WSJ op 8 oktober meldde dat Iran hielp bij het plannen van de operatie - inclusief meerdere ontmoetingen in Beiroet met hooggeplaatste functionarissen van de Revolutionaire Garde (IRGC), tot aan het geven van groen licht een week voor de aanval - sprongen regeringsfunctionarissen in actie, zoals elke geharde verdedigingsadvocaat uit Bronx zou doen wanneer hij te horen krijgt dat een beruchte cliënt met een strafblad zo lang als je arm blijkbaar op wilde rooftocht is gegaan en meer dan duizend volkomen onschuldige mensen in koelen bloede heeft vermoord. "We hebben op dit moment geen informatie die dit verhaal kan bevestigen," vertelde een ambtenaar aan de krant. In een interview met CNN herhaalde staatssecretaris Antony Blinken robotisch de modewoorden van de dag ervoor: "In dit specifieke geval hebben we nog geen bewijs gezien dat Iran deze aanval heeft geregisseerd of erachter zat, maar er is zeker een lange relatie." (Cursivering toegevoegd.)
In de week die volgde op het WSJ rapport, brachten overheidsfunctionarissen deze standaard gespreksonderwerpen bij elke gelegenheid naar voren. Ze begonnen ook kleur toe te voegen aan hun verhaal. Gevraagd op 9 oktober of de regering enig bewijs heeft om de onthullingen van het rapport te ondersteunen, sprong NSC woordvoerder John Kirby meteen in zijn Sgt. Schultz routine: "Op dit moment niet. We kijken heel hard of er bevestigend bewijs is dat bewijst dat Iran deelnam aan deze aanvallen, maar we hebben het nog niet gezien."
Toen leunde Kirby op een spreker die de regering ultraslim achtte: "Maar, kijk, ik bedoel, vergis je niet, er is hier een zekere mate van medeplichtigheid, alleen al omdat Iran Hamas nu al vele, vele jaren steunt, met wapens, gereedschap, capaciteiten, training."
Natuurlijk, er is een "zekere mate van medeplichtigheid" wanneer een sponsor van een staat de afgelopen 30 jaar de leiding van een Palestijns terreurleger heeft gefinancierd, bewapend, getraind en gehost, onder andere door het opzetten van een gezamenlijke operatiekamer in Libanon die toezicht hield op de laatste oorlog in Gaza in 2021. Maar, voegde Kirby eraan toe, "in termen van de specifieke reeks aanvallen die we hebben gezien ... hebben we gewoon geen direct bewijs." (Cursivering toegevoegd.)
Ik zie niets! Niets!
Want dat is hoe de patron-cliënt relatie werkt, begrijp je. Iran, de staatssponsor zonder wiens materiële en logistieke steun Hamas niet zou kunnen functioneren, wordt natuurlijk in het ongewisse gelaten over de meest geraffineerde en ingrijpende terroristische operatie in het hele bestaan van de groep; een aanval die een zeer directe invloed heeft op de regionale positie van de staatssponsor.
Ja, zo is het zeker gegaan. Tijdens al die ontmoetingen in Teheran, Beiroet en Damascus met hooggeplaatste officieren van de IRGC en Hezbollah - dat wil zeggen, de mensen die de Hamas-kaderleden betalen, trainen, uitrusten en onderdak bieden - hield het leiderschap van de Palestijnse groep deze grootschalige operatie verborgen voor iedereen met wie ze sprak, inclusief Esmail Qaani, het hoofd van de IRGC-Quds Force, die toevallig dagen voor de aanval in Beiroet was en er de dag na de aanval weer heen reisde. Dat was de zoveelste in een reeks van buitengewone toevalligheden die samen op niets wijzen.
In feite was het gewoon de staart die de hond kwispelde, antwoordde Team Biden. In een reactie op het WSJ-artikel, waarin bronnen van Hamas en Hezbollah werden geciteerd, legde een hoge ambtenaar van de Biden-regering de 3D-schaakzet uit: "Hamas en Hezbollah hebben er belang bij Iran erbij te betrekken, dus je kunt niet per se zomaar aannemen wat ze zeggen." Graven? Niet alleen Hamas, maar ook Hezbollah. Hezbollah, het verlengstuk van Iran in Libanon, probeerde Iran erbij te betrekken. Kringen binnen kringen, mijn vrienden.
Maar het feit dat we niets zien en niets weten, betekent niet dat we stoppen met zoeken, stelde Kirby de pers gerust - ook al is er tot nu toe, om eerlijk te zijn, ondanks het bekijken van "alle informatiestromen" van de Amerikaanse regering, niets boven water gekomen. "We hebben geen harde, tastbare bewijzen gezien dat Iran "direct betrokken was bij het deelnemen aan of het financieren en plannen van deze complexe aanvallen", zei Kirby (cursivering toegevoegd); in ieder geval niet "bewust betrokken". Zelfs de Israëli's "hebben publiekelijk gezegd dat ze het -quote, unquote- geen rokende pistool zien", voegde de NSC-woordvoerder eraan toe, met wat de regering duidelijk een winnend gespreksonderwerp vond.
En hoe zou dat "rokende pistool" er dan uit zien? Kirby legde behulpzaam uit: "We hebben niets gezien dat ons vertelt dat ze een specifieke datum, tijd, methode wisten, dat ze hier bewust mee bezig waren. We hebben niets gezien dat ons vertelt dat ze specifiek cheques hebben uitgeschreven om deze reeks aanvallen te ondersteunen of dat ze betrokken waren bij de training en dat dit duidelijk nogal wat training vergde van deze terroristen of dat ze betrokken waren bij het aansturen van de operatie." We hebben geen cheque gezien met Khamenei's eigen handtekening erop, of een memo in zijn handschrift dat de tientallen miljoenen dollars die Iran naar Hamas stuurde specifiek bedoeld waren voor deze specifieke aanval. Ik kan je categorisch vertellen dat op geen van de bonnetjes in onze inlichtingenstromen "Al-Aqsa Flood murder expenses, 10/7" staat gestempeld. Sorry.
Het Witte Huis had geen geluk. Amper een week na het WSJ-rapport kwam er een tweede rapport uit, dit keer in The New York Times, dat het rapport van The Journal bevestigde: De Iraniërs "hielpen meer dan een jaar geleden met het plannen van de aanval, trainden militanten en hadden er vergevorderde kennis van". De NYT voegde eraan toe dat Hezbollah Hamas paragliders trainde in Libanon, terwijl de Hamasleden in Syrië training kregen in het overvallen van Israëlische gemeenschappen en het gijzelen van burgers.
Bewijs? Tegen die tijd had de regering Biden een andere praatjesmaker op de markt gebracht. Ze waren zo blij met deze dat ze hem zelfs meenamen om leden van het Congres te informeren. Morgan Muir, adjunct-directeur bij het Office of the Director of Intelligence, vertelde wetgevers dat de regering terug was gegaan en nog eens naar de inlichtingen had gekeken, en dat ze "meerdere stukken inlichtingen" hadden verzameld - "goede inlichtingen", nee, maak daar maar van, "voortreffelijke inlichtingen" - die de nieuwsberichten over Iraanse betrokkenheid tegenspraken. Niet alleen hebben de Iraniërs de aanval niet "geregisseerd" of "georkestreerd", maar in feite waren "belangrijke Iraanse leiders" erdoor verrast.
Om duidelijk te zijn, de inlichtingen beoordeling zei dat "Iran waarschijnlijk wist dat Hamas operaties tegen Israël plande". Maar het had geen idee van "de precieze timing of omvang van wat er gebeurde," wat iets is wat de regering aan het onderzoeken was, zoals woordvoerder Matt Miller van het ministerie van Buitenlandse Zaken de verslaggevers geruststelde, om vast te stellen, "of er tenminste enkelen in het Iraanse systeem waren die ofwel een duidelijk idee hadden van wat er ging komen of zelfs bijdroegen aan aspecten van de planning."
Het geheim was de term "reikwijdte", die duidelijk een manier was voor de regering om zichzelf wat extra dekking te geven. Het betalen van miljarden aan het regime achter de aanval die resulteerde in de barbaarse slachting van meer dan 1.200 Israëli's en meer dan 30 Amerikanen - van wie velen, waaronder baby's, werden onthoofd, verbrand, gebakken, gemarteld, verkracht en gegijzeld - is zeker een schande voor de regering. Maar hun reactie zou anders zijn geweest als de aanval bijvoorbeeld had geleid tot het doden en ontvoeren van IDF-soldaten, of zelfs de moord op een paar "kolonisten". Door de categorie "toepassingsgebied" te introduceren, distantieerde de regering de Iraniërs van de barbaarsheid van hun cliënt en ontdeed zichzelf zo van de smet.
Binnen een week verkondigde de regering dit gebazel als een vaststaand feit: Er was nu "steeds meer bewijs dat noch Hezbollah noch Iran hielp bij het plannen van zo'n grote aanval door Hamas" (cursivering toegevoegd). (Dit is ook wat de regering de Europese landen vertelde. Volgens een Frans persbericht "ontkent de Amerikaanse debriefing het bestaan van enige co-organisatie van het offensief van 7 oktober met Iran en de in Libanon gevestigde Hezbollah".
Vreemd genoeg meldde de WSJ op 25 oktober, ondanks de vermeende tsunami van bewijsmateriaal van de regering die Iran vrijpleit, dat in de weken voorafgaand aan 7 oktober zo'n 500 leden van Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad "gespecialiseerde gevechtstraining kregen in Iran". De training stond onder toezicht van officieren van de Quds Force, de externe operationele tak van de Revolutionaire Garde. "Hoge Palestijnse functionarissen en de Iraanse Brig.Gen. Esmail Qaani, het hoofd van de Quds Force, waren ook aanwezig."
Kijk, reageerden Amerikaanse functionarissen op de achtergrond: Iran traint zijn proxies voortdurend, zowel in Iran als elders in de regio. Luister naar me als ik zeg dat er "geen aanwijzingen zijn voor een massale training vlak voor de aanval." (Cursivering toegevoegd.) Dus misschien hebben de Iraniërs wel 500 Hamas en Islamitische Jihad strijders getraind in de weken voor de aanval. Maar wat dan nog? Wie kan zeggen dat deze training "specifiek" voor de aanval van 7 oktober was? Misschien dachten de Iraniërs dat ze Hamas trainden voor een andere aanval. Misschien wilden ze de jonge mannen van Hamas gewoon kennis laten maken met de gezonde vrijetijdsbesteding paragliding, waar ook de Amerikaanse ambassadeur in Libanon Dorothy Shea van geniet. Zonder een getekende cheque van Khamenei is het onmogelijk om absoluut, 100% zeker te zijn, toch?
Dat Qaani naar verluidt toezicht hield op de training is in lijn met zijn openbare route in Libanon en Syrië in de maanden en weken voorafgaand aan de aanval. Eind september maakte Qaani een tussenstop in Syrië, waar hij toezicht hield op een gezamenlijke militaire oefening met het Syrische leger. Daarna, op 2 oktober, ging hij naar verluidt naar buurland Libanon, waar hij een ontmoeting had met Hezbollah en Hamas, waarin hij naar verluidt het startsein gaf voor de aanval.
Wat opvalt aan de berichtgeving over Qaani's rol is het beeld dat wordt geschetst van Irans betrokkenheid bij alle stadia van de planning tot aan de timing van de aanval. Dat beeld staat in contrast met de nadruk die de regering legt op slechts een "brede medeplichtigheid" en algemene Iraanse steun. Men zou kunnen aannemen, misschien niet onredelijk, dat Iran betrokken zou zijn op het niveau van strategische besluitvorming, financiering, planning en het geven van de uiteindelijke goedkeuring om een operatie (zoals bijvoorbeeld de bomaanslagen in Beiroet in 1983) binnen een bepaald tijdsbestek uit te voeren, terwijl het bepalen van de exacte dag aan de tactische commandanten wordt overgelaten. Dat de tekenen wijzen op nauwe Iraanse betrokkenheid, zelfs op tactisch niveau, zou geen verrassing moeten zijn. Dat niveau van Iraanse betrokkenheid is immers het punt van de door de IRGC geleide Joint Operations Room in Libanon, waar Qaani sinds 8 oktober voortdurend aanwezig zou zijn geweest.
In november beweerde een Israëlisch nieuwsbericht dat de Iraniërs de datum van de aanval van 7 oktober hadden bepaald. Aanvankelijk was het plan om de aanslag tijdens Pesach te laten plaatsvinden. De Iraniërs besloten echter om de datum te verplaatsen naar de verjaardag van de Jom Kippoer oorlog. De informatie werd verkregen uit ondervragingen van Hamas gevangenen die deelnamen aan de aanval, hoewel de mate van betrouwbaarheid nog niet duidelijk is. De auteur van het rapport speculeerde dat de reden dat de Iraniërs de datum verschoven te maken had met de toen lopende onderhandelingen met het Biden-team over losgeld voor gijzelaars en het vrijgeven van $6 miljard aan Iran als onderdeel van de deal.
Wat deze speculatie echter over het hoofd ziet, is dat het feit dat Iran groen licht gaf voor de aanval, uiteindelijk geen belemmering vormde voor verdere betalingen door de regering Biden. Hetzelfde geldt voor de door Iran geleide aanvallen op Amerikaanse bases en faciliteiten in Irak en Syrië, die alleen maar zijn toegenomen. In maart 2023 waren er 83 aanvallen geweest sinds het Biden-team aan de macht kwam. Sinds half oktober zijn er 82 aanvallen geweest.
De grootste zorg van team Biden sinds 8 oktober is het veiligstellen van de overeenkomst met Iran, wat betekent dat het Libanese vermogen van Teheran een beschermende paraplu moet krijgen en dat er gewerkt moet worden aan het opschorten van de Israëlische operatie in Gaza - een expliciete eis van Iran. Dat de prijs van deze overeenkomst is betaald in Israëlisch en Amerikaans bloed lijkt de regering Biden niet te deren, ook al zijn de hoeveelheden bloed misschien iets groter dan verwacht.
Bron: Iran Sponsored the October 7 Massacre. America Paid for It. - Tablet Magazine