Israël's sceptici willen gewoon niet winnen

De voorstanders van het vredesproces die zeggen dat het onmogelijk is om Hamas uit te schakelen, overschatten de terroristen en begrijpen de existentiële aard van deze oorlog niet.

Jonathan S. Tobin op 28 december 2023

Nog voordat het stof was neergedaald over de ruïnes van gemeenschappen in het zuiden van Israël die werden verwoest door de Hamas 7 oktober wreedheden, klonk het gebruikelijke koor van Midden-Oosten "deskundigen" met tonen van voorzichtigheid over elke poging om te reageren op de populaire Palestijnse groep die verantwoordelijk is voor die misdaden. Israëlische troepen waren nog steeds bezig met het opruimen van de Palestijnse terroristen die de grens waren overgestoken die Shabbat ochtend op de feestdag Simchat Thora, toen ze meer dan 1.200 mensen verkrachtten, verminkten, martelden en vermoordden, waaronder hele families. Maar de grootste zorg van het Amerikaanse buitenlandse beleid en de internationale gemeenschap was niet gericht op de slachtoffers of de gijzelaars die naar Gaza werden gesleept, maar op het groeiende besef dat de Israëli's een aantal harde conclusies zouden trekken uit de ergste massaslachting van Joden sinds de Holocaust.

Toen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu voor het eerst zei dat het doel van de reactie van zijn land op de oorlog die de terroristen op 7 oktober begonnen, het elimineren van Hamas was, werden zijn opmerkingen afgedaan als retoriek bedoeld voor een getraumatiseerd Israëlisch publiek en niet als een serieus beleid. Richard Haas, de emeritus voorzitter van de Council on Foreign Relations, sprak voor zijn collega's van het buitenlands-beleids establishment op 10 oktober - weken voordat het grondoffensief van Israël in Gaza begon - toen hij waarschuwde dat Hamas niet te verslaan was.

Haas zei dat Israël misschien wel terug mag slaan op Hamas, maar dat het elke notie, dat de islamitische groepering die Gaza sinds 2007 als een onafhankelijke staat bestuurt, zou kunnen worden geëlimineerd, moet laten varen. Het was, zei hij, "net zo goed een ideologie als een organisatie," en ideeën kunnen niet gedood worden. Hoe fout Hamas het ook had gehad om de grens te schenden en massamoorden te plegen, elke reactie van Israël was gedoemd te mislukken vanwege de militaire problemen die gepaard gaan met een campagne die een stedelijke oorlogsvoering omvat en het uitroken van terroristen uit een tunnelnetwerk dat uitgebreider is dan het metronetwerk van New York City. Het klonk als een bekend cliché uit de kritiek op de meeste anti-oproercampagnes na de Tweede Wereldoorlog: elke slag die werd toegebracht aan Hamas en de burgers waarachter het zich verschool, zou "meer terroristen creëren".

Een driedelig plan

Twee maanden nadat de Israëlische grondcampagne tegen Hamas begon, zette Netanyahu zijn oorlogsdoelen uiteen in een artikel dat gepubliceerd werd in The Wall Street Journal. Volgens hem zijn er drie "voorwaarden voor vrede": de vernietiging van Hamas, de demilitarisering van Gaza en de-radicalisering van het Palestijnse volk. Maar noch het establishment van het buitenlands beleid, noch hun favoriete publicatie gelooft daar iets van.

Drie dagen nadat dat stuk was gepubliceerd, maakte een artikel op de voorpagina van de New York Times met het label "analyse" duidelijk dat de "experts" er nog steeds van overtuigd zijn dat de Israëlische oorlog tegen Hamas niet te winnen is. Terwijl de meeste aanvallen op de oorlogsinspanningen van Israël zich richten op de kwestie van de Palestijnse burgerslachtoffers, werd dit behandeld als een bijzaak. In plaats daarvan bevatte het stuk de gebruikelijke litanie van argumenten over de moeilijkheden waarmee de Israëlische troepen te kampen hebben, de kracht van Hamas, hun vermogen om op te gaan in de Palestijnse bevolking en het gepraat over de campagne die een nieuwe generatie Arabische jongeren "radicaliseert."

Hamas was, zo beweerde het artikel in de Times, vergelijkbaar met de Taliban in Afghanistan in die zin dat het militaire tegenslagen kon weerstaan en toch weer terug kon komen. Sommigen hebben de doelen van Israël vergeleken met de succesvolle campagne van de Verenigde Staten en hun bondgenoten om ISIS in Irak te verslaan. Het artikel verklaarde echter dat Hamas sterker was dan hun mede-islamisten en "organisch" is voor de Palestijnse bevolking vanwege de populariteit van haar inzet om de oorlog tegen de Israëlische "bezetting" voort te zetten, in plaats van een soort accommodatie te accepteren met het voortbestaan van de Joodse staat.

Dieper gravend in het probleem van de Israël Defense Forces, beweerde de groep geciteerde experts ook dat ondanks de duidelijke vooruitgang die het had geboekt in twee maanden van gevechten, Hamas nog lang niet verslagen was. En dat het veel meer tijd, geld en bloed zou kosten dan de Joodse staat ooit zou kunnen uitgeven om de terroristen uit elke centimeter van Gaza te verdrijven.

De conclusie van deze sombere evaluatie was dat de Israëli's hun nederlaag moesten toegeven en, zoals de belangrijkste Netanyahu-basher-columnist van de Times, Thomas L. Friedman, vorige week schreef, de Israëli's moeten beseffen dat hun drie doelstellingen onrealistisch zou zijn. Ze moeten, zo kraaide hij, hun troepen inpakken, Gaza verlaten en "naar huis gaan". En als de Israëli's dat niet snel doen, dan moet president Joe Biden wat "harde liefde" toepassen en ze daartoe dwingen. Hij stelde voor dat Amerika, zoals Friedman al zijn hele carrière bepleit, al zijn invloed zou aanwenden om Israël te dwingen haar nederlaag te accepteren en een nieuw vredesproces op gang te brengen dat zal leiden tot het ontstaan van een Palestijnse staat die voor eens en voor altijd een einde zal maken aan het probleem.

De sceptici hebben gelijk dat de IDF nog ver verwijderd is van een volledige overwinning in Gaza. Hamas heeft waarschijnlijk nog aanzienlijke troepen die kunnen vechten in de delen van het tunnelnetwerk die nog niet door de Israëli's zijn vernietigd. Niemand in het Israëlische leger had de illusie dat het probleem van het uitschakelen van een vijand die zich zo diep heeft ingegraven en die zich jarenlang heeft voorbereid op precies zo'n confrontatie, snel zou worden opgelost. Bovendien - en ondanks het voortdurende gezeur van de internationale gemeenschap en de regering Biden - heeft de zorg die de IDF besteedt aan het zoveel mogelijk vermijden van burgerslachtoffers de campagne vertraagd en de Israëlische troepen aan gevaar blootgesteld.

Hamas overschatten en verkeerd begrijpen

Toch is het idee dat het tunnelcomplex in Gaza een onneembare vesting is die niet vernietigd kan worden of dat Hamas-schutters zo vaardig, gedurfd en slim zijn dat ze niet gedood of gevangen genomen kunnen worden in het kleine geografische gebied (dat met de week kleiner wordt) waarin ze zich verschansen, onzin. Sterker nog, degenen die dergelijke argumenten gebruiken, spreken niet, zoals ze beweren, met de wijsheid die ze hebben opgedaan tijdens tientallen jaren van mislukte anti-oproercampagnes van westerse legers tegen populaire lokale groepen.

Integendeel, ze verwarren de oorlog van de Palestijnen om Israël te vernietigen met een conventionele opstand tegen een buitenlandse bezetter, ook al is dat de manier waarop deze strijd decennialang door de Westerse bedrijfspers is geframed.

Hun motieven om zulke argumenten te gebruiken zijn ook onoprecht. Ze hebben een generatie lang betoogd dat de enige oplossing voor het conflict een territoriaal compromis en de oprichting van een Palestijnse staat is. Ze weten net zo weinig over de betekenis van de aanval van Hamas op 7 oktober als over de terroristische offensieven van PLO-chef Yasser Arafat in reactie op de Oslo-akkoorden en het gezamenlijke Amerikaans-Israëlische aanbod van een eigen staat en vrede voor de Palestijnen in 2000. Ze weigeren te accepteren dat een Israëlische militaire overwinning niet alleen mogelijk maar ook wenselijk is, omdat ze dan zouden toegeven dat mensen als Haas en Friedman het al die tijd bij het verkeerde eind hebben gehad. Hetzelfde geldt voor de diplomaten en politici, zoals Biden, die hun hele carrière hebben beweerd dat de formule voor vrede bestaat uit druk op Israël om concessies te doen aan de Palestijnen.

De nasleep van 7 oktober had een moment moeten zijn waarop het establishment had moeten stoppen en toegeven dat ze fout zaten.

De Palestijnen hebben de afgelopen 75 jaar elk vredescompromis dat hen een eigen staat zou hebben opgeleverd, afgewezen. En dat is niet omdat ze, in de gedenkwaardige uitspraak van de Israëlische staatsman Abba Eban, "nooit een kans missen om een kans te missen". Het is omdat ze een vrede die hen een staat zou geven niet als een "kans" zien als dat betekent dat ze de legitimiteit of zelfs het bestaan van een Joodse staat moeten accepteren, ongeacht waar de grenzen van Israël worden getrokken. 7 oktober was - net als de zelfmoordaanslagen en andere voorbeelden van Palestijns terrorisme die in de herfst van 2000 werden gelanceerd - een indicatie van Palestijnse bedoelingen, niet van frustratie over onderhandelingen die niet waren geslaagd.

Israël kan ook niet gewoon inpakken en vertrekken zoals de Amerikanen deden in Afghanistan, Irak en bijna 50 jaar geleden in Vietnam. Gaza ligt niet aan de andere kant van de wereld vanuit Israël. Het ligt naast de deur, en het beleid om Hamas toe te staan zijn militaire capaciteit te behouden - een kwestie van consensus onder Israëls militaire en inlichtingendiensten en gesteund door de leiders van de oppositie en Netanyahu - was een fatale fout. Hamas zou er nooit genoegen mee nemen om enkel de heersers te zijn van een islamistische tirannie in de Gazastrook of zelfs om zijn hegemonie ooit uit te breiden naar Judea en Samaria.

De huidige oorlog werd niet veroorzaakt door de Israëlische "bezetting" van Gaza, simpelweg omdat het niet bezet was op 6 oktober. De Israëli's trokken elke nederzetting, kolonist en soldaat terug uit Gaza in de zomer van 2005 in de ijdele hoop dat dit de Palestijnen een kans zou geven om hun eigen staat in vrede op te bouwen, maar op zijn minst het conflict zou indammen. Het doel van Hamas op 7 oktober was niet het bevorderen van de tweestatenoplossing die haar zogenaamd meer gematigde Fatah rivalen herhaaldelijk hebben verworpen. Het was het voortzetten en winnen van de eeuwenoude oorlog van de Arabieren tegen het zionisme, waarin ze hoopten de klok terug te draaien, Israël te elimineren en haar bevolking af te slachten. En het plegen van een massaslachting onder het Joodse volk blijft populair onder de Palestijnen, zoals blijkt uit hun eigen peilingen, zelfs na 7 oktober en de daaropvolgende gevolgen voor de bevolking van Gaza.

Daarom heeft Netanyahu gelijk als hij het niet alleen heeft over het demilitariseren van Gaza - iets wat, of Israëli's het nu leuk vinden of niet, de voortdurende aanwezigheid van de IDF daar zal vereisen voor de nabije toekomst - maar ook over het de-radicaliseren van de Palestijnen. De experts maken zich zorgen over de toekomstige radicalisering van de Palestijnen als gevolg van de huidige oorlog. Maar ze verzuimen uit te leggen hoeveel meer de Palestijnen geradicaliseerd kunnen raken als de huidige generatie in staat is om niet alleen de afschuwelijke gruweldaden van 7 oktober uit te voeren, maar ze ook toe te juichen en ze voor te houden als een "trotse overwinning" voor het Palestijnse nationalisme.

Geen conventionele opstand

De IDF zou zich op een dwaalspoor bevinden als het doel was om, net als in andere contrarevoluties, de "hearts and minds" van de Palestijnen te winnen. Maar het is een vergissing om de oorlog in deze context te plaatsen. Hoezeer Hamas ook zal proberen te overleven en uiteindelijk te winnen door guerrillaoorlogvoering, de situatie in Gaza lijkt veel meer op die van Berlijn in 1945 dan op conflicten in Irak of Afghanistan. Zoals de Palestijnen duidelijk hebben gemaakt, is de oorlog er niet een tussen bezetter en bezette, maar een existentiële oorlog tussen twee naties. Hamas is niet meer of minder een idee dan de Nationaal Socialistische Partij van Adolf Hitler. En het kan alleen vernietigd worden op dezelfde manier waarop de nazi's van de kaart werden geveegd: door hun volledige militaire nederlaag en het besef aan de kant van de Palestijnen dat ze, net als de Duitsers, de waanideeën en de genocidale ideologie van hun leiders moeten opgeven, als ze willen dat er ook maar enige schijn van een normaal leven is. De Palestijnen moeten een opvatting van hun nationale identiteit opgeven die onlosmakelijk verbonden is met Jodenhaat en het ontzeggen van een staat in hun oude thuisland.

De realisten die beweren dat Israël deze oorlog niet kan winnen, wijzen niet alleen op de erkende moeilijkheid van Israëls militaire probleem. Ze beweren eigenlijk dat Israël niet zou mogen winnen omdat dit zal bewijzen dat hun formuleringen over het opleggen van een tweestatenoplossing aan de regio een rampzalige en dure vergissing was.

Op dit punt in de campagne is Israël nog ver verwijderd van de overwinning, en zelfs als die behaald is, zullen Netanyahu's doelen van de-radicalisering nog veel langer op zich laten wachten. Mocht Biden bezwijken onder de druk van de antisemitische intersectionele vleugel van zijn Democratische Partij, en de wapenstroom afsnijden en zich aansluiten bij de internationale gemeenschap in het veroordelen van de oorlog - stappen die hij gelukkig niet heeft genomen, ook al spreekt hij naar beide kanten uit zijn mond over het onderwerp - dan zal een Israëlische overwinning waarschijnlijk onmogelijk zijn. Maar iedereen die oprecht naar vrede verlangt, zou de vermoeide herhaling van mislukt beleid door mensen als Haas en Friedman van tafel moeten vegen en ervoor moeten zorgen dat de doelstellingen van de Israëlische premier worden bereikt. De enige weg naar vrede is te vinden in een beslissend einde van de oorlog waarin de Palestijnen gedwongen worden om hun doelstellingen te heroverwegen. Al het andere veroordeelt zowel Joden als Arabieren tot nog een generatie van bloedige en zinloze conflicten.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem: @jonathans_tobin.

Bron: Israel’s skeptics just don’t want it to win - JNS.org