DE RABBI DIE DE ZOEKTOCHT VAN ISRAËL NAAR HET LAND AANWAKKERDE

Dit is het verhaal van hoe een rabbijn in de vroege jaren 1600 een natie diepgaand beïnvloedde en de protestanten die daar woonden wakker schudde over de noodzaak van Israël om het land dat God aan hen gaf terug te winnen.

Het begon nadat Rabbi Menasseh ben Israel (1604-1657) in Nederland aankwam nadat hij was gevlucht voor de Spaanse inquisitie. Eenmaal daar begon hij relaties aan te knopen met Engelse theologen en vooraanstaande parlementsleden met als doel het bevorderen van betere relaties tussen de Joden en protestantse christenen, wat begrijpelijk was na het aanschouwen van de vervolging van zowel protestanten als Joden door de katholieke kerk.

Hoewel Joodse mensen in die tijd niet in Engeland mochten wonen, verwelkomden de protestantse theologen hem en zijn inzichten in wat het Oude Testament leerde over het herstel van Israël naar het Land.

De Engelse theoloog Isaac La Peyrere (1596-1676) was een van de velen die bevriend waren met Ben Israël. Hij vertelde hem dat "veel protestanten de Hebreeuwse Geschriften bestudeerden, geloofden dat de Joden nog steeds Gods volk waren en uitzagen naar de terugkeer van de Joden naar hun eigen land."[1] (Let op het nauwe verband tussen het bestuderen van het Oude Testament en het bevestigen van Israëls recht op het Land in deze tijd).

Menasseh ben Israel schreef een boek, De Hoop van Israël, dat de Protestanten in het Engels vertaalden zodat iedereen het kon lezen. Het boek bevatte de "verwijzingen van de Hebreeuwse profeten naar een terugkeer naar hun eigen land, waardoor de komst van de Messias en duizend jaar wereldvrede zouden worden bewerkstelligd."[2] Zijn invloed leidde tot een "hardnekkig verlangen" onder Engelse gelovigen "om Joden te helpen bij een terugkeer naar het Beloofde Land," een verlangen dat driehonderd jaar aanhield.[3]

Een man genaamd Moses Wall vertaalde De Hoop van Israël in het Engels. Hij schreef dit in het voorwoord van het boek:

Voor het welzijn van mijn landgenoten die wachten op de Verlossing van Israël ... verzameld uit hun verstrooiing, en gevestigd in hun eigen Land ... zeker zal deze Jood opstaan in het oordeel tegen onchristelijke christenen . . . [die] hen vervloeken die God heeft gezegend. [Hij riep christenen op] om onze zondige haat te verwijderen van dat volk dat de beloften zijn, en die geliefd zijn omwille van hun vaders; en die Joden zijn . . . [4].

Later in zijn leven woonde Ben Israel twee jaar in Engeland. De beroemde Engelse staatsman, Oliver Cromwell, verleende ben Israel een staatspensioen van honderd pond, maar Menasse stierf voordat hij het ontving.[5] Dat de bekendste politicus van die tijd hem op zo'n manier eerde, spreekt tot de blijvende nalatenschap van deze rabbi.

WAT IS ER ZO BELANGRIJK AAN HET VERHAAL VAN MENASSEH BEN ISRAEL?

Mijn doel met het vertellen van Menasseh ben Israel's verhaal is om aan te tonen hoe de houding ten opzichte van het Joodse volk drastisch veranderde na de Reformatie, toen het Premillennialisme opbloeide in de Bijbelgelovige kerken in heel Engeland. (Dit is het geloof dat Jezus duizend jaar zal regeren over de volkeren van de aarde vanuit een glorieus hersteld Israël).

Door de invloed van deze rabbijn en de vriendschappen die hij sloot, ging Engeland over van het verbieden van Joden om binnen haar grenzen te leven naar het publiceren van Ben Israels boek in het Engels, het eren van hem op late leeftijd en het openen van haar deuren voor het Joodse volk. Het bewustzijn dat hij bracht bij de gelovigen die daar woonden, zette velen ertoe aan geld te doneren voor het doel van een terugkeer van Israël naar zijn Land op een dag.

Vanwege de dreigende donkere sluier van de Vervangingstheologie, het geloof dat God Israël verwierp en de natie verving door de kerk, bloeide het antisemitisme tijdens de duistere eeuwen en hield het stand tijdens de Reformatie vanwege de aanhoudende vijandigheid jegens het Joodse volk.

Met de heropleving van het Premillennialisme in Engeland, minder dan een eeuw daarna, bloeide de liefde voor het Joodse volk weer op onder de heiligen.

GOD GAF HET LAND AAN ISRAËL

Toen de Bijbel zich in de Engelse taal verspreidde, lazen zowel theologen als gelovigen over Gods verbond dat het Land aan de natie Israël gaf. Dit bereidde de weg voor het warme onthaal dat Menasse ben Israël kreeg met betrekking tot het recht van zijn volk op het Land.

Genesis 15:7-21 beschrijft het verbond dat God sloot met Abram en zijn nakomelingen, later gespecificeerd als de nakomelingen die alleen tot Jakob behoorden. De Heer gaf het Land niet zomaar aan Abram, Hij sloot een verbond, een plechtige belofte om dat te doen. Niet alleen dat, maar Hij maakte het ook volledig bindend voor Zichzelf (Genesis 15:7-21). De ontvanger van het verbond, Abram, sliep tijdens het hele proces. Dit betekende dat het Land zou toebehoren aan de ontvangers van het verbond, ongeacht hun gedrag.

Vreedzaam genieten van het Land is altijd afhankelijk geweest van de gehoorzaamheid van de Israëlieten aan Gods Woord. Israëls recht erop kan echter nooit veranderen omdat de Heer Zichzelf verplichtte om het Land aan de nakomelingen van Abraham door Jakob te geven.

Het is een grove fout van mensen vandaag de dag om het Joodse volk te beschouwen als bezetters van een land dat aan de Palestijnen toebehoort. Ze vergissen zich op veel te veel manieren om in dit artikel te bespreken. Ik ben bedroefd als mensen die beweren christen te zijn dit doen omdat een dergelijk geloof in strijd is met de Schrift.

HET IS EEN EEUWIGDUREND VERBOND

Als de Heer een belofte doet die van Hem afhankelijk is om te houden, dan kunnen we veilig aannemen dat het een blijvend verbond is. En dat is precies wat de Schrift zegt over het verbond van het land dat Hij met de aartsvaders sloot.

Hij onthoudt zijn verbond voor altijd,

het woord dat hij gebood, duizend generaties lang,

het verbond dat hij met Abraham sloot,

zijn gezworen belofte aan Isaac,

die hij aan Jakob bevestigde als een wet,

aan Israël als een eeuwigdurend verbond,

zeggende: "Aan u zal ik het land Kanaän geven

als uw erfdeel." (Psalm 105:8-11)

Zoals hierboven is opgemerkt, hangt Israëls vreedzame genot van het land af van hun gehoorzaamheid aan God en Zijn Woord. Aan de andere kant heeft Gods geschenk van het Land aan de nakomelingen van Jakob niet zo'n bepaling en geen vervaldatum; het is nog steeds van hen. We hebben het einde van "eeuwig" nog niet bereikt.

Het boek van Menasseh's ben Israel, The Hope of Israel, opende de ogen van velen in Engeland voor de blijvende aard van Gods beloften aan de nakomelingen van Jakob.

ISRAËL ZAL HET LAND OP EEN DAG IN VREDE BEZITTEN

Als gevolg van hun toegenomen bewustzijn dat God een glorieus koninkrijk aan Israël zou teruggeven, begonnen veel gelovigen in Engeland geld bij te dragen aan de zaak van het herstel van Israël in het Land.

De mogelijkheid voor predikanten, theologen en gelovigen om de Bijbel in hun eigen taal te lezen voedde de heropleving van het geloof in de duizendjarige heerschappij van Jezus en het herstel van een koninkrijk in Israël. Hoewel de Reformatoren het daar niet over hadden, waren het hun twee principes van Bijbelinterpretatie, die hieronder worden opgesomd, die vierhonderd jaar geleden leidden tot de opleving van het Premillennialisme in Engeland en elders.

1. Sola Scriptura: onze overtuigingen en praktijken moeten uitsluitend uit de Bijbel komen en nergens anders uit


2. De Schrift interpreteert de Schrift: de duidelijke passages van Gods Woord moeten ons leiden in het onderscheiden van de betekenis van de minder duidelijke passages, omdat de Schrift zichzelf onmogelijk kan tegenspreken.

Met het bovenstaande begrip en de beschikbaarheid van de Schrift, kwamen passages zoals Ezechiël 36:22-37 en 37:15-28 weer tot leven. Daar schetst de profeet Ezechiël een levendig beeld van Israëls glorieuze toekomst, een toekomst die nog steeds onvervuld is. Misschien waren het passages zoals deze die leidden tot het besef in het Engeland van lang geleden dat God van plan was om Zijn volk terug te brengen naar het Land.

Menasse ben Israël droeg bij aan deze bewustwording onder theologen. Toen het Premillennialisme opkwam onder de Britse heiligen, hielp hij hen te begrijpen wat dit betekende voor Israël en hun terugkeer naar het Land dat God aan hen beloofd had. Dit, moet worden opgemerkt, was bijna tweehonderd jaar voor de geboorte van John Darby.

De heiligen in het Engeland van het begin van de zeventiende eeuw geloofden wat ze in het Oude Testament lazen over het herstel van Israël en geloofden zonder enig bewijs te zien dat het zou gebeuren.

Getuigt het geloof van hen die begin 1600 in Engeland waren niet tegen hen die vandaag de dag niet geloven wat de Schrift zegt over Israëls recht op het Land, zelfs na Israëls wonderbaarlijke wederverschijning als natie? Ik denk van wel.

Maranatha! Kom snel, Heer Jezus!

---

[1] William C. Watson, Dispensationalism Before Darby (Navasota, TX, Lampion House Publishing, 2023), p. 73.

[2] Ibid., pp. 74-75

[3] Ibid., p. 75

[4] Menasseh Ben Israel, The Hope of Israel, 2e editie (Londen, 1652), voorwoord van de vertaler.

[5] Wikipedia, Menasseh Ben Israël

Bron: The Rabbi Who Sparked Israel's Quest for the Land — Jonathan Brentner