Politieke tegenstanders vervolgen is onverenigbaar met democratie

Vergelijkingen tussen de juridische problemen van Trump en Netanyahu illustreren de manier waarop links in beide landen ten onrechte probeert 'lawfare'-tactieken te gebruiken om vijanden neer te halen.

3 april 2023 / JNS

Het zijn onstuimige tijden voor degenen die zowel Donald Trump als Benjamin Netanyahu haten. Het nieuws dat Manhattan District Attorney Alvin Bragg een grand jury had overgehaald om de voormalige president aan te klagen op aanklachten die nog niet openbaar zijn gemaakt, werd begroet met een gegrinnik van tevredenheid door de Joodse linkerzijde, die al de recente tegenslag vierde die de Israëlische premier leed nadat hij de justitiële hervorming in de wacht had gezet.

Het vooruitzicht dat Trump in New York wordt genoteerd, wordt niet alleen gevierd door degenen die Netanyahu "minister van misdaad" noemen vanwege de langlopende rechtszaak over corruptiebeschuldigingen die hij al jaren in en buiten de rechtbank bestrijdt. Het heeft hen ook in staat gesteld het duo, ondanks de duidelijke verschillen tussen de twee mannen en de juridische strategieën die tegen hen zijn ingezet, en hun hachelijke situaties te zien als onderdeel van een gemeenschappelijke strijd tegen wat Haaretz de manier noemde waarop zij beiden de democratische instellingen van hun respectieve landen aanvallen.

Voor links is dat het belangrijke punt.

Hun stelling is dat zowel Trump als Netanyahu vijanden van de democratie zijn. Dat maakt het bereiken van hun ondergang niet zozeer een kwestie van vermeende boosdoeners die hun verdiende loon krijgen, maar kan worden afgeschilderd als een rechtvaardige zaak waarin bedreigingen voor het algemeen belang worden geëlimineerd door rechtspraak. Op die manier worden zelfs de lichtste beschuldigingen of het gebruik van tactieken die gericht zijn op een individu in plaats van het handhaven van de wet, genormaliseerd in plaats van veroordeeld als een schending van de juridische ethiek. Acties die gemakkelijk zouden worden gezien als machtsmisbruik worden gerechtvaardigd door een verondersteld hoger doel van de vervolging.

Hoe verschillend de zaken tegen Trump en Netanyahu ook zijn, wat ze gemeen hebben is dat beide mannen politieke leiders zijn die door aanklagers worden uitgekozen voor aanklachten die niet zozeer zijn toegesneden op hun omstandigheden als wel zijn uitgevonden met als enig doel hen ten val te brengen.

De zaken tegen Trump en Netanyahu

Hoewel we de aanklacht tegen Trump nog niet hebben gezien, wordt die naar verluidt grotendeels gedreven door een nieuwe juridische tactiek gericht op zijn vermeende betaling van zwijggeld aan pornoster Stormy Daniels. Hoewel dergelijke acties betreurenswaardig zijn, zijn ze niet illegaal; niettemin wordt het behandeld als een vorm van fraude omdat het wordt beschouwd als een niet-gemelde campagnebijdrage. Dit is een absurd argument dat nog nooit met succes tegen een politicus is gebruikt en waarschijnlijk geen toetsing door hogere rechtbanken zal doorstaan, zelfs niet als de diepblauwe rechtbanken van New York City het door de vingers zien. Het is mogelijk dat de bedrijven van Trump ook onder de loep zijn genomen voor mogelijk illegaal gedrag op een manier die vrijwel geen enkel ander New Yorks vastgoedbedrijf heeft ondergaan.

Andere aanklachten die mogelijk tegen Trump lopen in het District Columbia, waar hij mogelijk wordt aangeklaagd voor het aanzetten tot de Capitooloproer van 6 januari, of in Georgia, waar hij wordt beschuldigd van pogingen om de presidentsverkiezingen van 2020 in zijn voordeel te beïnvloeden door meer stemmen te werven, kunnen meer waarde hebben. Toch lopen beide zaken tegen andere valkuilen aan, zoals het feit dat zelfs dwaze of slechte toespraken normaal gesproken niet als crimineel worden behandeld.

Maar terwijl Trump een unieke figuur is die allerlei precedenten heeft verbrijzeld, zowel goede als slechte, is de enige reden waarom een aanklager een manier zoekt om hem aan te klagen, omdat hij een gehate politieke vijand is.

Hetzelfde geldt voor de aanklachten tegen Netanyahu, ook al is de persoon die uiteindelijk verantwoordelijk is voor de zaak - voormalig procureur-generaal Avichai Mandelblit - een voormalige aanhanger die politieke vijand is geworden.

De drie zaken tegen hem die in een arrondissementsrechtbank in Jeruzalem worden behandeld, hebben, als het goed is, nog minder inhoud dan die tegen Trump. Een ervan betreft zijn aanvaarding van dure geschenken van champagne en sigaren van bewonderaars, hoewel het idee dat dit een vertrouwensbreuk of fraude is, absurd is. De tweede betreft gesprekken tussen de premier en de uitgever van de vijandige krant Yediot Achronot, waarin Netanyahu suggereerde dat hij wetgeving zou kunnen steunen die de krant Israel Hayom (Yediot's pro-Bibi concurrentie) zou ondermijnen in ruil voor gunstige berichtgeving. De betrokken aanklagers noemden dat een "vertrouwensbreuk", maar ook hier is het niet duidelijk welke bestaande wet het gesprek (dat tot niets leidde) brak. De derde beschuldiging klinkt meer substantieel omdat Netanyahu regelgevende beslissingen die Bezeq Company begunstigden, zou hebben geruild voor gunstige berichtgeving op zijn nieuwssite Walla. Maar aangezien Walla kritisch bleef over de premier, is de bewering dat het om omkoping ging niet steekhoudend. Zelfs als de krant van toon was veranderd, is er ook hier geen wet in Israël die stelt dat het verkrijgen van gunstige berichtgeving omkoping is.

Net als bij de ingewikkelde poging om de Stormy Daniels-affaire tegen Trump te gebruiken, kan het Netanyahu's vijanden niet schelen dat de zaken tegen hem inhoudsloos zijn. Zij geloven dat hij een crimineel is, gewoon omdat hij een gehate politieke vijand is die moeilijk te verslaan is bij de stembus. Als er zaken nodig zijn waarin een man wordt veroordeeld voor het overtreden van wetten die eigenlijk niet bestaan op basis van valse beweringen over fraude, is dat OK omdat zij het zien als vergelijkbaar met het aanklagen van de misdaadbaas uit de Jazz Age, Al Capone, voor het niet betalen van zijn belastingen in plaats van voor moord.

Het verschil is dat Capone echt het hoofd was van een criminele onderneming. Je mag het met hen oneens zijn of niet, maar Trump en Netanyahu zijn geen criminelen. Het zijn politieke tegenstanders. En dus rechtvaardigen hun vijanden het gebruik van het rechtssysteem tegen hen omdat ze beweren dat ze vijanden van de democratie zijn waartegen de normale regels van politiek gedrag niet kunnen worden toegepast.

De echte bedreiging voor de democratie

De afgelopen jaren was een van de standaardpunten van politiek links in zowel Israël als de Verenigde Staten het uiten van hun vrees voor een vermeende oorlog tegen de democratie die door hun politieke rivalen wordt gevoerd. In de Verenigde Staten was de bewering dat de Republikeinen "semi-fascisten" en dwepers waren die moesten worden verslagen om de democratie te redden, een strijdkreet voor de Democraten bij de tussentijdse verkiezingen van 2022. In Israël hebben de afgelopen drie maanden honderdduizenden tegenstanders van Netanyahu dezelfde hyperbool gebruikt om de democratie te redden. Zij menen dat er voldoende op het spel staat om het blokkeren van snelwegen en het saboteren van de economie en de nationale defensie van hun land te rechtvaardigen, zogenaamd om justitiële hervormingswetgeving tegen te houden, maar waarvan het hoofddoel het omverwerpen van de regering lijkt te zijn.

De argumenten voor hun verzet tegen de justitiële hervorming houden geen stand bij nadere beschouwing en komen, wanneer zij tot hun essentie worden teruggebracht, neer op de overtuiging van veel Israëli's dat de nationalistische en religieuze kiezers die Netanyahu en zijn bondgenoten steunen, niet mogen regeren. Daarom zijn zelfs mensen als oppositieleider Yair Lapid en anderen in zijn kamp - ooit fervente critici van het uit de hand gelopen en in wezen wetteloze Israëlische Hooggerechtshof - nu tegen een hervorming van de rechterlijke macht.

De beweringen van de Democraten dat de Republikeinen tegen de democratie zijn vanwege hun meningsverschillen over de wetten inzake de integriteit van de kiezers, zijn evenmin substantieel. Trump verdient misschien kritiek omdat hij de legitimiteit van de verkiezingsuitslag niet accepteert, maar de bereidheid van de Democraten om zijn regering schaamteloos te saboteren met complottheorieën over Russische samenzwering, en om hun media en Big Tech-bondgenoten te gebruiken om negatieve verhalen over de corruptie van de familie Biden in 2020 het zwijgen op te leggen, laat zien dat zij zich net zo schuldig maken aan slecht gedrag in hun streven naar politieke macht.

Daarom moeten we de beweringen negeren dat de verdediging van de democratie politieke vervolgingen vereist.

Integendeel, de bereidheid van een groot deel van de praatjesmakers om pogingen om politieke tegenstanders gevangen te zetten te rechtvaardigen, is in beide landen in strijd met het voortbestaan van de democratie. In tegenstelling tot wat hun tegenstanders beweren, zijn de juridische oorlogen tegen Trump en Netanyahu niet bedoeld om aan te tonen dat niemand, hoe machtig ook, boven de wet staat. In feite worden beide mannen behandeld alsof ze onder de wet staan.

Dergelijke vervolgingen dienen alleen om het vertrouwen van het publiek in het rechtssysteem te ondermijnen. Ze overtuigen aanhangers van de aangeklaagden ervan dat er een tweedeling bestaat waarbij politieke tegenstanders die niet door het gerechtelijk apparaat worden begunstigd, anders worden behandeld.

Ongeacht wat zij van de twee mannen vinden, zouden Israëli's en Amerikanen die het behoud van de democratie belangrijk vinden, moeten hopen dat de zaken tegen Trump en Netanyahu zo snel mogelijk aflopen en dat geen van beide mannen wordt veroordeeld. Het alternatief is een scenario waarin de democratie, die afhankelijk is van beide partijen die elkaars legitimiteit aanvaarden, echt dreigt te mislukken. De echte bedreiging komt niet van de conservatieven in beide landen. Die is te vinden in een politieke cultuur die is omarmd door links, dat tot alles bereid is om tegenstanders te verpletteren.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.

Bron: Prosecuting political foes is incompatible with democracy - JNS.org