Pesach-revolutie tegen de tirannie van het heidendom

Het alternatief voor geloof is slavernij aan de sektes van links.

5 april 2023 - door Daniel Greenfield

Meer dan 3000 jaar geleden vond een slavenopstand plaats die elk jaar wordt herhaald. Het was niet alleen een rebellie tegen een lang geleden verdwenen farao, wiens dynastie en volk tot stof zijn vergaan, samen met zijn schatsteden waar de Joodse slaven voor gewerkt hadden.

De revoluties uit het verleden komen en gaan. Naties staan op en vallen, en vallen dan verder in de geschiedenisboeken. Pesach echter was een opmerkelijke opstand, niet alleen tegen een rijk, maar tegen het heidendom, en het blijft relevant, zelfs al die duizenden jaren later is. In een recente peiling zei slechts 39% dat religie erg belangrijk voor hen was. Dat is minder dan 62% een generatie geleden.

Wanneer het geloof in G-d verdwijnt, komt er geen abstractie van "rede" voor in de plaats: het is bijgeloof (37% van de volwassenen onder de 30 jaar gelooft in astrologie), persoonlijkheidscultussen, samenzweringstheorieën en de overtuiging dat wij nu goden zijn die de planeet kunnen vernietigen en naar believen van geslacht kunnen veranderen.

Het verhaal van Pesach is een testament van geloof: het is het verslag van een absoluut vernederd volk dat eeuwenlang en later millennia lang bleef geloven dat hun redding, doorgegeven door de traditie, zou komen van een G-d die ze nooit hadden gezien of gehoord, maar het is ook de openbaring dat slavernij niet alleen fysiek is, maar ook spiritueel. Net zoals ware bevrijding van G-d komt, komt ware slavernij wanneer we het geloof opgeven en ons verlagen onder de zielloze tirannie van het heidendom.

Volgens het laatste World Happiness Report is Israël de vierde gelukkigste ter wereld. Of zoals Haaretz, een meedogenloos linkse lokale krant, het sceptisch formuleerde: "Laag inkomen, hoge prijzen en oorlogen: waarom is Israël dan een van de gelukkigste landen ter wereld?". Wat is er om gelukkig te zijn?

Voor linkse mensen, die geloven dat de wereld fataal kapot is, niets, voor gelovigen alles.

Vorig jaar bleek uit een onderzoek dat 96% van de Israëlische Joden van plan is een Pesach seder bij te wonen. In Amerika is dat ongeveer 70%. Goed uitgevoerd is de Seder een emotionele en historische reis die Joden terugvoert naar het lijden in Egypte, de goddelijke verlossing en het besef dat, ongeacht hun huidige omstandigheden, G-d hen voorgoed heeft bevrijd.

Het was in deze geest dat de Pesach-seder tijdens de Holocaust werd gemarkeerd met heimelijke bijeenkomsten in het bos, in concentratiekampen met kleine matzos gebakken van opgepotte grammen meel, en met wijn gemaakt van in water geweekte rozijnen, en in schuilplaatsen onder getto's, maar toch verklarend: "nu zijn we vrij" en "volgend jaar in Jeruzalem". Die vrijheid overstijgt geweld.

Veel liberale Amerikaanse Joden hebben dit uit het oog verloren. Zij vullen hun sedermaaltijden voor de eerste twee avonden van Pesach met verwijzingen naar de burgerrechten- en LGBTQ-bewegingen. Ze verwerpen de persoonlijke kracht van hun geschiedenis en vervangen die door algemene linkse politiek. Is het een wonder dat ze zo ongelukkig zijn? De Amerikaanse Jood wordt gedefinieerd door neurose en de Israëlische Jood door autonomie. Geluk komt niet van comfort, maar van zin en doelgerichtheid.

"Als we de Haggadah reciteren, waarin de Exodus van de kinderen van Israël uit Egypte wordt verteld, hebben we het vreemde gevoel dat we opnieuw in Bijbelse tijden leven", schreef Elie Wiesel, journalist en overlevende van de holocaust.

Willen we echt in 'bijbelse tijden' leven? Leven in Bijbelse tijden betekent niet dat je het zonder stromend water of medicijnen moet stellen, het is de wetenschap dat G-d achter de schermen van de wereld actief is. Dat is het geloof waarmee de Joden aan hun eerste Pesach seder begonnen en vervolgens op het woord van G-d de woestenij introkken naar wat zij als een zekere dood beschouwden.

We kunnen allemaal in "bijbelse tijden" leven. En of we willen of niet, we doen het toch. G-d was niet alleen lang geleden actief, Hij is ook vandaag actief in onze wereld. En dus zijn al onze tijden 'bijbelse tijden'.

Dat is de ware betekenis van Pesach.

Pesach is geen viering van het verleden, maar een hereniging van verleden, heden en toekomst. De verdrukkingen en verlossingen uit het verleden resoneren in het heden en voorspellen de toekomst.

De tirannie van het heidendom vertelt ons dat we dieren zijn, dat het leven kort, wreed en doelloos is, en dat als er al een god of goden zijn, die net zo wreed en egoïstisch zijn als wij. Dit was het kille geloof dat de Egyptenaren en de nazi's en communisten duizenden jaren lang verenigde.

Lang nadat de farao had gegromd: "Wie is G-d dat ik naar hem moet luisteren?", beweerde Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov nadat zijn astronaut de ruimte was ingegaan en geen god had gezien. Beide tirannen hadden er belang bij hun slaven ervan te overtuigen dat er geen alternatief was voor hun regimes.

Heidendom kan soms vrijheid beloven, maar het enige wat het kan bieden is onderwerping aan een leider. Die cultfiguur neemt de plaats in van het goddelijke en hij wordt aanbeden via de rituelen van de slavernij. Zijn volgelingen vernederen, offeren en richten monumenten op om hem te verheerlijken. Dat was de Farao, maar het is elke sekte en radicaal linkse beweging waarvan de belofte van vrijheid eindigt in bloed en lijden.

En dan valt de god-koning, blijkt te menselijk, en laat een nog diepere wanhoop achter.

Maar de tirannie van het heidendom is niet alleen fysiek. Zonder geloof is er geen mogelijkheid om te ontsnappen. Machteloze mensen die gevangen zitten in wat een vaste koers lijkt, worden gek en doen monsterlijke dingen, ze omarmen apocalyptische geloven, brengen mensenoffers en vernietigen alles om hen heen.

Vergezocht? Een kwart van de Amerikaanse volwassenen gelooft zo heilig in de opwarming van de aarde dat ze zich afvragen of ze wel kinderen willen. Abortus wordt beschreven als de beste manier om de planeet te redden. Terwijl zelfmoordcijfers, massale schietpartijen en ongevallencijfers de pan uit rijzen, zien we zelf dat 'Moloch' niet zomaar een oude sekte was, maar wat er gebeurt als we G-d in ons leven verliezen.

Pesach was de oorspronkelijke verwerping van de heidense mentaliteit die ook vandaag nog geldt. Het herinnert ons eraan dat we allemaal kunnen ontsnappen aan tirannie, ongeacht onze omstandigheden, omdat ware slavernij en vrijheid plaatsvinden op het slagveld van de ziel. Slaven kunnen tirannie overwinnen als zij geloven en vrije mensen kunnen vallen voor veel zwakkere tirannen (of hen worden) als zij dat niet doen.

Het Jodendom kent vele feestdagen, maar Pesach is de eerste daarvan, omdat zonder geestelijke bevrijding niets anders er werkelijk toe doet. Alleen wie vrij van geest is, kan G-d dienen. Vrijheid, zoals geloof, is makkelijk te prediken, maar moeilijk te bereiken. Op de Pesach-seder komen families, vrienden en vreemden samen om opnieuw slavernij te ervaren, om zout water, bittere kruiden en de specie die stenen samenbindt te proeven, en om wijn te drinken en te zingen als vrije mensen.

Vrije mensen vergeten maar al te gemakkelijk wat vrijheid is en waar het vandaan komt. Pas als we de confrontatie aangaan met tirannie, als we het verlies ervaren van wat we hadden, kunnen we het echt waarderen.

Pesach dompelt Joden onder in de tirannie van het heidendom en de bevrijding van G-d. Het is niet slechts een herdenking van het verleden, of de angsten van het heden, maar de belofte van de toekomst. Het geloof houden betekent weten, zoals de Joden in Egypte of die in Auschwitz, dat er meer is in de wereld dan de macht van welke tiran dan ook: aan zijn ketenen, wetten en sociale kredietsystemen.

Echt de seder houden is weten, zoals zij deden, dat er een macht boven hen allen is die weet, die ziet en die handelt, zelfs wanneer alles fout lijkt te gaan en gedoemd lijkt te zijn.

Zoals de slaven zich in het geheim verzamelden langs de Egyptische kanalen, elkaar een onmogelijke hoop toefluisterend, en zoals hun nakomelingen, die duizenden jaren aan de seder zaten, zich vrij voelden, hoezeer ook geketend, geloofden: G-d komt, niet alleen om ons te bevrijden, maar om ons te bevrijden.

Daniel Greenfield, een Shillman Medewerker bij het David Horowitz Freedom Center, is een onderzoeksjournalist en schrijver die zich richt op radicaal links en islamitisch terrorisme.

Bron: Passover’s Revolt Against the Tyranny of Paganism | Frontpage Mag