www.wimjongman.nl
Ontmaskerd: 30 jaar geleden vestigde links Israël illegaal een Palestijnse staat met de Oslo-akkoorden.
Door David Israel - 30 augustus, 2023
Bill Clinton, Yitzhak Rabin, Yasser Arafat in het Witte Huis 1993-09-13.jpgOver twee weken, op 13 september, is het 30 jaar geleden dat de Oslo Akkoorden werden ondertekend op het grasveld van het Witte Huis. Amit Segal merkte op News12 op dat slechts een jaar eerder de toenmalige premier Yitzhak Rabin de laatste moord op een hoge PLO-functionaris goedkeurde. De PLO werd inderdaad als ter ziele beschouwd na haar deportatie uit Beiroet in de Libanonoorlog. Tijdens de eerste Irakoorlog (1990-91) koos PLO-leider Yasser Arafat de kant van Saddam Husein en raakte internationaal geïsoleerd toen Husein werd vernederd door de door de VS geleide coalitielegers. Op 7 april 1992 ontsnapte Arafat ternauwernood aan de dood toen een vliegtuig waarin hij zat neerstortte in de Libische woestijn en beide piloten en een technicus omkwamen.
Arafat en de PLO waren er geweest.
Maar toen, eind 1992 en in de loop van 1993, begon onderminister van Buitenlandse Zaken Yossi Beilin, die later de Arbeiderspartij verliet om Meretz te leiden - een onmogelijke combinatie van burgerlijke liberalen en voormalige communisten - geheime rechtstreekse besprekingen, eerst in Londen en daarna in Oslo, met het PLO leiderschap.
Dit was niet alleen een afwijking van het officiële Israëlische beleid dat instemde met contacten met lokale "Palestijnse" politici, maar dat contacten met PLO-vertegenwoordigers volledig uitsloot - het was tegen de wet.
Naarmate de gesprekken vorderden, bracht Beilin er verslag over uit aan minister van Buitenlandse Zaken Shimon Peres en uiteindelijk aan Rabin, die Peres beval ze onmiddellijk stop te zetten. Maar korte tijd later veranderde Rabin van gedachten en stemde in met gesprekken met PLO-vertegenwoordigers, om redenen die historici al drie decennia ontgaan zijn. Alles wat we hebben zijn speculaties over de bijzonder lelijke relatie tussen Rabin en Peres, en Rabins eeuwige angst om te verliezen van de man die hij zo verafschuwde.
DE VERGADERING
Op 30 augustus 1993, op de dag af 30 jaar geleden, vond er een geheime kabinetsvergadering plaats. Je kunt het protocol hier lezen. Rabin, Peres, verschillende ministers van Labor, Shulamit Aloni en Yossi Sarid van Meretz, die tijdens de verkiezingen van 1992 een hoogtepunt had bereikt met 12 MK's, waren erbij. Er zat ook een begaafde nieuwkomer bij van een religieuze Sefardische partij: Aryeh Deri.
Deri herinnerde zich later: "Om 18.00 uur kreeg ik een bericht dat er om 20.00 uur een regeringsvergadering was en dat ik moest komen als ik de Oslo-akkoorden wilde zien, waarvan niemand toen wist wat ze waren."
Volgens Haim Ramon, die in de regering van Rabin de portefeuille Gezondheidsdiensten had, waren niet alleen de burgers van Israël geschokt, maar ook het leger. "Deze overeenkomst werd achter de rug van het leger gesloten," zei Ramon. "Militairen waren niet betrokken bij deze overeenkomst, in tegenstelling tot hun betrokkenheid bij alle overeenkomsten tot dan toe en sindsdien. Ze kregen de overeenkomst bijna op hetzelfde moment te lezen als de ministers."
Luitenant-generaal Ehud Barak, chef van de generale staf van de IDF, 12 mei 1991. / Yaakov Saar
Deri herinnerde zich: "Ehud Barak, die toen de stafchef was, zat naast me en vertelde me tijdens de hele vergadering stilletjes dat het akkoord gevaarlijk was, dat er gaten in zaten die groter waren dan in een Zwitserse kaas, en dat het de veiligheid van de staat zou schaden."
Sommige van Barak's heftige bezwaren zijn weggelaten uit het protocol als "topgeheim", dat over 90 jaar zal worden vrijgegeven voor publicatie. Dat is vandaag 60 jaar... Opmerkingen van Binyamin "Fuad" Ben-Eliezer, die minister van Huisvesting was in de regering van Rabin, maar die gediend had als coördinator van regeringsactiviteiten in de Gebieden, werden ook 90 jaar lang gecensureerd.
Barak's opmerkingen die niet verwijderd werden, bevatten een scherpzinnige observatie over hoe moeilijk het voor de IDF zou zijn om de opkomst van een terroristische infrastructuur in Judea, Samaria en de Gazastrook te voorkomen als de PLO niet zo enthousiast zou meewerken als Rabin verwachtte.
"Wanneer we informatie hebben over gezochte personen in Jabaliya of over de voorbereiding van een aanslag die plaatsvindt in een van de vluchtelingenkampen, zal het niet gemakkelijk zijn om daar effectief tegen op te treden," vertelde stafchef Barak aan de vergadering. "Er bestaat altijd het gevaar dat de gelederen in het veld van de Palestijnse politie uitlekken of geïnfiltreerd worden met bronnen onder de daders van de aanslag."
Het is grappig dat de mensen die hem tijdens de vergadering neersabelden, namelijk de mensen van Meretz, later zijn grootste partners zouden worden in zijn poging om de regering Netanyahu ten val te brengen door middel van sabotage en straatgeweld.
Rabin opende de vergadering door te zeggen dat dit geen eenvoudige overeenkomst is, die één van de twee alternatieven vertegenwoordigt waar zijn regering voor stond: terugtrekking uit de "Syrische" gebieden in de Golan, of de "Westelijke Jordaanoever". Van de twee lag de "Palestijnse" optie meer voor de hand, vooral omdat het Witte Huis van Clinton deze met kracht had opgepakt, tot het punt waarop de Amerikanen de bemiddelaar voor beide partijen waren geworden.
Rabin zei dat hij ook de "Palestijnse" optie steunde omdat de Syriërs een volledige terugtrekking eisten, terwijl de PLO genoegen zou nemen met een gedeeltelijke terugkeer van "bezette" gebieden. Rabin maakte duidelijk dat hij geen veiligheidswaarde zag in de Joodse nederzettingen in Judea en Samaria. Wat hem betreft waren het politieke ondernemingen, en dus moest hun levensvatbaarheid worden afgemeten aan hun huidige politieke waarde, waaronder hun volledige of gedeeltelijke terugtrekking.
Wat Rabin betreft, kwam het allemaal neer op het vermogen van PLO-voorzitter Arafat om veiligheid te leveren binnen de Palestijnse Autoriteit, vooral zijn vermogen om Hamas in de Gazastrook onder controle te houden.
Minister van Buitenlandse Zaken Peres deelde vervolgens zijn verbazing over het feit dat de PLO niet aandrong op het ontmantelen van de nederzettingen. Dat zou een onmogelijke situatie zijn geweest, zowel moreel als fysiek. Hij suggereerde dat het in die context maar beter was dat de vredesbesprekingen met Syrië niet waren afgerond, omdat de Syriërs een teruggave van alles zouden hebben geëist, en dan zouden de "Palestijnen" op dezelfde eis hebben gestaan.
HET KON NIET ZONDER MERETZ
De partij met een dozijn mandaten die Rabin naar de Oslo-akkoorden duwde, vierde wat toen gezien werd als een historische overwinning op rechts. "Als wij dit akkoord niet verdedigen, ben ik er niet zeker van dat er veel anderen zullen zijn die het vrijwillig zullen verdedigen," verklaarde minister van Milieu Yossi Sarid. "Zeker, de vragen die hier gesteld worden zijn legitiem en misschien zelfs noodzakelijk, maar we weten uit ervaring dat zelfs als precieze dingen niet naar buiten komen, de sfeer wel naar buiten komt, en als deze overeenkomst instort, zie ik geen vooruitzichten meer op vrede."
Sarid wendde zich tijdens dezelfde kabinetsvergadering tot stafchef Barak en berispte hem: "Je kunt de stok niet aan twee kanten vasthouden. Aan de ene kant is het een prestatie dat geen van de nederzettingen ontmanteld werd, en ze hadden ontmanteld kunnen worden, misschien in Gaza, en aan de andere kant kun je later niet zeggen dat de nederzettingen de situatie compliceren."
Het lijkt erop dat iedereen op die bijeenkomst profetische gaven had.
Niet iedereen. Minister van Onderwijs Shulamit Aloni verklaarde, Ik maak geen gerapje: "De veiligheidszorgen kregen maximale antwoorden in het akkoord zoals het hier gepresenteerd wordt, en ik denk dat ze van alle kanten gedekt zijn en niet het gevoel moeten opwekken dat we hier meer riskeren dan het alternatief."
Israëli's zouden al snel te maken krijgen met een nieuw concept: "De Slachtoffers van de Vrede" (ook wel Sacrifices for Peace genoemd). Het beschreef de duizenden die hun leven verloren in de rivieren van bloed die door het land spoelden als gevolg van Oslo. De term was al eerder bedacht, maar het was Shimon Peres die het voorrecht had om de term toe te kennen aan Israëli's die stierven vanwege zijn Oslo-akkoorden. Op 11 oktober 1993, bij de opening van de tweede sessie van de Knesset, en na de moord op Israëlische wandelaars in Wadi Kelt, zei Shimon Peres over de slachtoffers dat ze "vielen in de campagne voor vrede."