Een nieuwe dag in het Joodse thuisland

Weer een dag, weer een terroristische moord. Vandaag waren het twee zussen dood, en hun moeder in kritieke toestand. Wie kan dit verteren?

Shalom Pollack - 7 april 2023

Weer een dag, weer een Jood vermoord bij een terroristische aanslag in de Joodse staat, in het Joodse thuisland. Vandaag waren het twee zussen dood en hun moeder in kritieke toestand. Het sterkste leger in het Midden-Oosten en daarbuiten kon het niet voorkomen, alweer.

Het was niet altijd zo.

Ik herinner me een tijd waarin terreuraanslagen geen dagelijkse gebeurtenis waren en een van de weinige die in ons geheugen en bewustzijn bleven. We verwezen naar bepaalde aanslagen en herinnerden ons al hun details. Tegenwoordig kunnen alleen computers het zich herinneren. Twee zusters vandaag, twee broers vorige week en de week daarvoor. Wie kan het allemaal verwerken?

Lang voordat de Joodse staat ontstond, vermoordden Arabieren Joden. Het ging niet om grenzen, maar om Joden. Dat is niet veranderd.

Deze Arabische drang om Joden te doden ging vooraf aan hun pas ontdekte identiteit als "Palestijnen" en hun vlag.

Zij waren Arabieren (Moslims) en wij waren Joden. De rollen waren duidelijk. Wij moesten bouwen en zij moesten vernietigen en doden. Ook dat is niet veranderd.

Ondanks de constante Arabische terreur, werd de Joodse aanwezigheid in het land Israël dieper, groter en sterker.

Ze gooiden keer op keer het beste wat ze hadden naar ons, oorlog na oorlog, embargo na embargo, terwijl wij groeiden in kracht, aantal, vertrouwen en liefde voor ons land. Wij betaalden de prijs, maar de Arabieren respecteerden onze vastberadenheid om terug te slaan en een zware tol te eisen. Terreur was niet de regel.

Wanneer begonnen de dingen zo drastisch te veranderen dat we ons, ondanks onze groeiende aantallen en kracht, steeds onveiliger voelen in ons land?

Was het in 1967 toen Israël op miraculeuze wijze de Arabische legers versloeg die klaar stonden om haar te vernietigen, toen de Arabische massa's, die om Joods bloed hadden geschreeuwd, nu zo snel mogelijk vluchtten? En wij lieten hen niet vertrekken. Ze waren verbijsterd. Ze bleven.

Misschien wilden de regeringen hen niet "etnisch zuiveren"; als ze werkelijk geen morele aanspraak op het land voelden, wilden ze tenminste verlichte kolonialisten zijn. Onze leiders toen en nu begrijpen niet dat er geen Israëlische aanspraak is op het land Israël, alleen een Joodse. Dat is de kern van de zaak.

En dus toonden we op dat historische moment minachting voor het heiligste van onze plaatsen, en tot verbijstering van de Arabieren gaven we het opnieuw prijs aan de verslagen vijand.

De Goddeloze leiders voelden zich als indringers en vonden het nodig om eerlijk te zijn tegen de "inboorlingen".

Ze verzachten hun koloniale schuld met Joods land en Joods bloed.

Israël overleefde nog een onmogelijk te winnen oorlog in 1973 toen Arabische legers over de grenzen zwermden op Jom Kippoer. Israël verpletterde ze allemaal.

Helaas werden de agressors/verliezers al snel beloond met land en de vernietiging van Joodse gemeenschappen. Dit was een te volgen precedent.

Israëli's waren in de war. Tegen die tijd was de harde schil van vertrouwen en zekerheid in onszelf aan het barsten.

In 1993 verraste het Israëlische leiderschap opnieuw iedereen.

Nadat zij hadden gezworen dat zij de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie en haar aartsterroristische leider Yassar Arafat nooit zouden erkennen, nodigden zij (Rabin - Peres) hem feitelijk uit om ons kleine land te delen. Israël liet tienduizenden terroristen toe in het land, bewapende hen en creëerde autonome zones voor hen.

De gedachte was dat een gelukkige buur een goede buur zal zijn en wij onze vrede zo zouden kopen... Shimon Peres en consorten projecteerden blijkbaar hun eigen karakterfouten op Arafat. Ze dachten dat iedereen een prijs had.

Ze hielden er geen rekening mee dat sommige mensen principes hebben. Arafats leidende principe was het doden van Joden. "Leiders" als Peres vonden dat onlogisch.

We zouden hen gunstig stemmen en onze vrede winnen met behoud van een gevoel van moraliteit tegenover de "echte inboorlingen" Dat was hun denkwijze.

Ja, ze gingen "de cyclus van geweld doorbreken"( Waarom dacht Churchill daar niet aan en nodigde hij Hitler niet uit voor een stukje Engeland om "de cyclus van geweld te doorbreken"?)

Ze hebben zeker de bestaande cyclus doorbroken en vervangen door een cycloon - van Joods bloed.

Onze leiders, media en academici trommelden mantra's in onze hoofden als "land voor vrede", "het leven is belangrijker dan het land" en Joodse slachtoffers van Arafats terreur zijn "de prijs voor vrede". Weet je nog? We horen ze niet meer.

Wat hebben ze ons dan nagelaten?

Door erop aan te dringen dat God uit de Joodse staat zal worden weggedaan heeft een machtig rijk 'Israël' zijn morele zekerheid verloren.

Links is erin geslaagd een nationaal geheugenverlies op te wekken ten gunste van een post-Joodse ("leuke plek om te wonen" - voormalig premier Ehud Olmert) ("De geschiedenis is niet belangrijk" - Shimon Peres) samenleving.

Zonder verleden is er geen heden of toekomst, en zelfs geen plezier.

Goed bewapende soldaten vluchten voor "inboorlingen" die stenen gooien. We verbergen ons achter muren en onder de grond.

De schade is aangericht.

Onze leiders hebben geen oplossing voor de voortdurende moord op Joden in ons land.

En, behalve één, de religieuze zionistische minister Bezalel Smotrich - die, de Bijbel citerend, vandaag zei dat "wij niet kunnen beweren dat onze handen dit bloed niet hebben vergoten" - verontschuldigen zij zich nooit.

Bron: Another day in the Jewish homeland | ערוץ 7