Hoe 'de collectieve stem van de moslimwereld' de VN bewapent tegen Israël

door Bassam Tawil - 6 februari 2023

• De OPEC en de OIC zijn doordrenkt met bijna onberekenbare rijkdom en de meeste lidstaten van de OIC zijn op de vingers getikt wegens twijfelachtige ethiek.


• Een criticus opperde: "Als de OIC-topontmoeters de brandende kwesties van rechtvaardigheid, vrijheid en goed bestuur serieus nemen, dan zouden zij een speciaal debat moeten plannen over de corruptieperceptie-index (CPI) van 2003 van Transparency International (TI), waarin 38 van de 57 lidstaten van de OIC zijn opgenomen in de laatste grafiek van de corruptieniveaus van 133 landen.... [Het is slechte lectuur voor de OIC, want het is een algemene aanklacht tegen het falen van de OIC-landen om het corruptieprobleem aan te pakken...".


• De VN zelf is zeker niet onbesproken op het gebied van corruptie, zoals onder andere blijkt uit het "olie-voor-voedsel-programma"; de uitgebreide geschiedenis van "voedsel voor seks" met kinderen door "vredeshandhavers" die immuniteit van vervolging genieten; of het proces tegen het Chinese kaderlid Julia Wang, die probeerde een invloedrijke VN-post te kopen.


• Men kan zich afvragen waarom Nicaragua, geen islamitisch land en met aanzienlijke problemen op het eigen thuisfront, de moeite neemt om de motie in te dienen. Een vluchtig onderzoek brengt een belangrijke motivatie aan het licht: "Met de meerderheidsstem van de Sandinistische Caucus heeft de Nationale Vergadering vandaag de leningsovereenkomst tussen het OPEC-fonds voor internationale ontwikkeling (OFID) en de Republiek Nicaragua goedgekeurd.... Het project, met een geschatte investering van 23 miljoen dollar, waarvan het OPEC-fonds 20,5 miljoen zal financieren...".


• De OIC heeft zelfs geprobeerd de VN-troepen te gebruiken als voorwendsel voor Islamitische militaire steun aan Libanon's offensief tegen Israël.


• Terugkeren naar de lijnen van vóór 1967 - gewoon de wapenstilstandslijnen van 1949 waar de gevechten toevallig ophielden - is niets minder dan zelfmoord voor Israël; het zou vrijwel onverdedigbaar zijn, en de VN en al haar sponsors zijn zich daar terdege van bewust.


• Het lijkt erop ... dat de bescherming van de vrijheid van godsdienst, buiten het Islamitisch fundamentalisme, geen bijzondere zorg is voor de OIC of wat nu vooral staat als haar legitimerende maar snel afbrokkelende front, de VN. De samenwerking tussen de OIC en de VN is gewoon een voorwendsel om het internationaal recht -- en de publieke opinie -- te verdraaien voor hun eigen doeleinden, of ze nu zichzelf promoten of de staat Israël delegitimeren.

Het is al een vermoeide gemeenplaats om te zeggen dat de Verenigde Naties een uitgesproken anti-Israelanti-Israël bias hebben. De VS raakten geïrriteerd door deze laserachtige focus en trokken zich terug, in een ondubbelzinnige veroordeling van het agentschap, uit de VN-Mensenrechtenraad (UNHRC) in 2018 en, om dezelfde reden, uit UNESCO het jaar daarop.

Voorspelbaar werd Israël in een resolutie van het VN-comité inzake de status van vrouwen als enige staat ter wereld veroordeeld voor schendingen van vrouwenrechten.

Hoe kan zo'n overweldigende hoeveelheid tijd, papierwerk en energie van de uitgebreide agentschappen van de VN, die zogenaamd wereldwijde belangen vertegenwoordigen, zo eenzijdig worden besteed aan de afkeuring van één enkele democratische staat?

Na de VN is de Organisatie voor Islamitische Samenwerking (OIC) de grootste intergouvernementele organisatie ter wereld.

Hoewel de twee organisaties vanaf bijna het begin van de oprichting van de OIC hebben samengewerkt, is hun schijnbare vermenging van activiteiten in de loop der jaren reden geworden voor aanzienlijke bezorgdheid in de wereld in het algemeen en in Israël in het bijzonder.

De OIC noemt zichzelf aanmatigend "De Collectieve Stem van de Moslimwereld", en eenvoudige observatie van haar activiteiten lijkt haar te plaatsen als het politieke Kalifaat van de Islam. Men kan zich dan ook afvragen hoe zo'n organisatie met één belang aanspraak kan maken op zo'n onevenredig groot deel van de aandacht van de VN, die vermoedelijk de belangen van de wereldburgers zou moeten vertegenwoordigen.

Zoals de VN zelf toegeeft:

"De VN heeft een aantal stappen ondernomen om haar relatie met de OIC te institutionaliseren door hub capaciteit te helpen versterken via bemiddeling en verkiezingsondersteuning, en door desk-to-desk gesprekken te voeren met de OIC over gebieden van wederzijds belang, zoals vrede en veiligheid."

"De VN en de OIC hebben gemeenschappelijke doelstellingen bij het bevorderen en vergemakkelijken van het vredesproces in het Midden-Oosten en de Palestijnse kwestie," aldusadjunct-secretaris-generaal voor politieke zaken Miroslav Jenca.

De VN-Veiligheidsraad (UNSC) heeft resoluties aangenomen die in theorie schadelijk zijn voor Israël, maar ze zijn vrij beperkt in de omvang van de schade die ze kunnen toebrengen, aangezien de VS (en de andere vier permanente lidstaten: Rusland, Frankrijk, China en het VK, overigens) het recht behouden om een veto uit te spreken over elk van die resoluties.

De VN-organisaties in het algemeen, te midden van een stortvloed van resoluties, speciale commissies, rapporteurs en dergelijke, dat zijn de plaatsen waar meer schade kan worden aangericht, zij het vooral in de rechtbank van de wereldopinie dan op een significant bindende manier.

Anders dan in de VN-Veiligheidsraad hebben de Algemene Vergadering en de Mensenrechtenraad van de VN geen permanent verankerde leden met vetorecht. De resoluties van de UNGA en de UNHRC worden aangenomen bij consensus of bij meerderheid van stemmen.

Een Venn-diagram van leden van de VN en leden van de OIC laat zien dat de 56 lidstaten van het stemblok van de OIC ongeveer 30% van de stemmacht van de VN uitmaken - bijna een derde van de stemmen, maar nog steeds geen meerderheid. Hoe kan men dan de aanhoudende anti-Israël resoluties verklaren die een meerderheid van stemmen vereisen?

Als we het Venn-diagram uitbreiden met leden van de OPEC (Organization of the Petroleum Exporting Countries), dan begrijpen we beter waarom niet-islamitische landen als Venezuela en Rusland kunnen gerekend worden bij het stemblok van de OIC: er zijn voormalige leden van de OPEC (Ecuador, bijvoorbeeld), die hun OIC/OPEC-vrienden niet van zich willen vervreemden voor het geval ze weer lid willen worden wanneer ze de OPEC-quota kunnen halen of de lidmaatschapsgelden weer kunnen betalen.

Volgens World Population Review:

"Een van de meest controversiële acties van de OPEC vond plaats in 2022 tijdens de Russisch-Oekraïense oorlog. Veel landen over de hele wereld hadden Russische olie geboycot uit protest tegen de inval van het land in Oekraïne, waardoor analisten een wereldwijd tekort aan niet-Russische olie voorspelden. Ondanks deze voorspellingen verkoos de OPEC de productie te verlagen in plaats van te verhogen. Dit werd door sommigen gezien... als een duidelijke poging om landen te dwingen hun embargo's op te heffen en Russische olie te kopen, en zo Rusland te helpen de oorlog te financieren. De OPEC heeft stellig volgehouden dat politiek geen rol speelt in haar besluitvorming.

"De laatste jaren is de OPEC begonnen met het maken van afspraken, niet alleen met haar eigen lidstaten, maar ook met een groep van 10-11 niet-OPEC-olieproducerende landen, waaronder Rusland, die binnen de groep veel politieke macht heeft. Deze onofficiële coalitie wordt gewoonlijk OPEC+ genoemd...".

Het is misschien niet zo ver gezocht om het concept "OPEC+" uit te breiden tot "OIC+". De OPEC en de OIC zijn doordrenkt met bijna onberekenbare rijkdom en de meeste lidstaten van de OIC zijn berispt wegens een twijfelachtige ethiek.

Een criticus suggereerde:

"Als de OIC-topontmoeters de brandende kwesties van rechtvaardigheid, vrijheid en goed bestuur serieus nemen, dan zouden zij een speciaal debat moeten plannen over de corruptieperceptie-index (CPI) van 2003 van Transparency International (TI), die 38 van de 57 lidstaten van de OIC heeft gerangschikt in zijn laatste grafiek van de corruptieniveaus van 133 landen.... [Het is slechte lectuur voor de OIC, want het is een algemene aanklacht tegen het falen van de OIC-landen om het corruptieprobleem aan te pakken...".

De VN zelf is zeker niet onberispelijk op het gebied van corruptie, zoals onder andere blijkt uit het "olie-voor-voedsel-programma"; de uitgebreide geschiedenis van "voedsel voor seks" met kinderen ( hier , hier en hier) door "vredeshandhavers" die immuniteit van vervolging genieten; of het proces tegen de Chinese directeur Julia Wang, die probeerde een invloedrijke VN-post te kopen.

Het wordt een beetje gemakkelijker om te zien hoe de VN/OIC/OPEC drie-eenheid de touwtjes in handen heeft in het wereldtoneel en in het bijzonder hoe zij haar macht gebruikt tegen Israël.

In de meest recente demonstratie van de anti-Israël vooringenomenheid van de VN, de resolutie om Israël te onderwerpen aan het oordeel van het Internationaal Gerechtshof (ICJ) - weer een andere tak van de VN - ziet men precies hoe de stemmen eigenlijk werken.

"Het was geen meerderheid die voor de resolutie stemde," UN Watch juridisch adviseur Dina Rovnerlegt uit.

"Er waren 87 landen die voor deze resolutie stemden van de 193 VN-lidstaten; dat is een minderheid van de VN-lidstaten. 26 landen waren tegen de resolutie en 53 landen onthielden zich van stemming. Dus, helaas, de manier waarop dingen werken in de VN is dat er een automatische anti-Israël meerderheid is en... het resultaat is een soort voorbeschikt-zijn."

Hoewel deze VN motie was opgesteld door "De Staat Palestina", was het de Palestijnen wettelijk niet toegestaan deze in te dienen, omdat "Palestina" geen volwaardig lid is van de VN.

Men kan zich afvragen waarom Nicaragua, geen Islamitisch land en met aanzienlijke problemen op het eigen thuisfront, zich de moeite getroost om de motie in te dienen. Een vluchtig onderzoek brengt een belangrijke motivatie aan het licht:

"Met de meerderheidsstem van de Sandinistische Caucus heeft de Nationale Vergadering vandaag de leningsovereenkomst tussen het OPEC-fonds voor internationale ontwikkeling (OFID) en de Republiek Nicaragua goedgekeurd.... Het project, met een geschatte investering van 23 miljoen dollar, waarvan het OPEC-fonds 20,5 miljoen zal financieren...".

De ICJ resolutie is slechts de meest recente demonstratie van een lange geschiedenis van anti-Israël wetgeving gesponsord door OIC blokstaten bij de VN.

Nadat Hezbollah de Tweede Libanonoorlog was begonnen door Israël aan te vallen, stelde de OIC de "... eis dat de VN-Veiligheidsraad zijn verantwoordelijkheid (sic) zou vervullen..." om in te grijpen (namens Libanon, natuurlijk).

Ekmeleddin Ihsanoglu, de toenmalige secretaris-generaal van de OIC, verklaarde zelfs dat de "Islamitische Ummah (gemeenschap) woedend is" en volgde met een nauwelijks verholen dreigement:

"Het mislukken van vredesinitiatieven zal niet alleen de vredesinspanningen in het Midden-Oosten in gevaar brengen, maar de vrede en stabiliteit in de hele wereld... nog een mislukking in dit opzicht kan verder geweld en terreur aanwakkeren."

De OIC probeerde zelfs de VN-troepen te gebruiken als voorwendsel voor Islamitische militaire steun aan Libanon's offensief tegen Israël. Volgens Al Jazeera:

"Abdullah Ahmad Badawi, de premier van Maleisië en voorzitter van de [OIC's] 57 landen tellende organisatie, zei dat moslimlanden troepen moesten inzetten voor een voorgestelde VN-vredesmacht in Libanon. Hij zei: "We moeten een meer proactieve rol spelen in het huidige conflict. We moeten bereidheid tonen om troepen bij te dragen voor vredesoperaties onder VN-vlag.""

"Vredeshandhaving" door specifiek islamitische troepen tussen Libanon en Israël via UNIFIL als onpartijdige VN-bufferzone? Trek uw eigen conclusies.

Eigenlijk is dat niet nodig: SADAT International Defense Consultancy, eigendom van een militaire topadviseur van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan, heeft in een artikel voorafgaand aan de conventie van de OIC in Istanbul een duidelijk beeld geschetst van hoe dat eruit zou zien:

"Het artikel roept de 57 lidstaten van de OIC op om een gezamenlijk 'Leger van de Islam' te vormen om de staat Israël te belegeren en aan te vallen. Het merkt op dat een dergelijk gezamenlijk leger het Israëlische leger in mankracht, uitrusting en budget ruimschoots zal overtreffen en presenteert statistieken om dit te bewijzen. Het pleit ook voor de oprichting van gezamenlijke bases voor de grond-, lucht- en zeetroepen van het leger die vanuit de hele moslimwereld zullen aankomen om Israël te belegeren, waarbij wordt opgemerkt dat Pakistan, als enig nucleair land, "een speciale status" heeft onder de OIC-landen. Een interactieve kaart geeft informatie over de op verschillende plaatsen gestationeerde militaire strijdkrachten en de rol die zij kunnen spelen in de mogelijke gezamenlijke moslimaanval op Israël..... Een tweede artikel, getiteld 'How to Solve the Palestinian Question?' benadrukt de noodzaak om de OIC te gebruiken als basis voor een permanent comité voor defensiesamenwerking, en beschrijft ook zijn visie op het vestigen van militaire bases voor de bevrijding van Palestina."

De OIC is opgericht met als uitgangspunt de bescherming van de Arabische rechten op Jeruzalem en de Haram al-Sharif (de Tempelberg), dus het is niet verwonderlijk dat zij de bovengenoemde resolutie van het Internationaal Gerechtshof heeft gevierd en "de standpunten heeft geprezen van de landen die hebben bijgedragen aan de sponsoring en ondersteuning van deze besluiten...".

"... benadrukkend dat deze besluiten de betrokkenheid en steun van de internationale gemeenschap aan... het Palestijnse volk tot uitdrukking brengen, en hij herhaalt zijn oproep aan de internationale gemeenschap om haar inspanningen te verdubbelen teneinde de mechanismen in te voeren die de handhaving en uitvoering van de resoluties van de Verenigde Naties waarborgen, hetgeen moet leiden tot de beëindiging van de Israëlische bezetting... en het Palestijnse volk in staat moet stellen... zijn onafhankelijke staat op de grenzen van 4 juni 1967, met Oost-Jeruzalem als hoofdstad."

Een resolutie van de Algemene Vergadering van de VN van 30 december 2022 getuigt van een verontrustend parallelle retoriek:

"Diep betreurend dat 55 jaar zijn verstreken sinds het begin van de Israëlische bezetting, en de dringende noodzaak benadrukkend van inspanningen om... een volledig einde te maken aan de Israëlische bezetting die in 1967 begon en de oplossing van alle kernkwesties rond de definitieve status, zonder uitzondering, die leiden tot een... oplossing van de kwestie Palestina." [cursief toegevoegd].

De toenmalige Israëlische premier Yair Lapid gaf voorafgaand aan de stemming commentaar op de resolutie:

"Deze resolutie is het resultaat van een gezamenlijke inspanning om Israël eruit te pikken, onze legitieme veiligheidszorgen in diskrediet te brengen en ons bestaan zelf te delegitimeren."

Terugkeren naar de lijnen van vóór 1967 - gewoon de wapenstilstandslijnen van 1949 waar de gevechten toevallig ophielden - is niets minder dan zelfmoord voor Israël; het zou vrijwel onverdedigbaar zijn, en de VN en al haar sponsors zijn zich daar terdege van bewust.

De invloed van de OIC bij de VN blijkt niet alleen uit haar obsessie om de staat Israël bij elke gelegenheid te delegitimeren, maar ook uit de manier waarop zij de agentschappen van de VN heeft ingezet om een algemene Islamitische fundamentalistische agenda te bevorderen.

Internationale betrekkingen en mensenrechtendeskundigen van de London School of Economics and Political Science merkten op:

"In 1999 introduceerde de OIC zijn eerste VN-resolutie over het belasteren van de islam... De EU bekritiseerde de ontwerp-resolutie vanwege de eenzijdige focus op de islam, en na onderhandelingen (en een heftig intern debat binnen de OIC) werd de resolutie bij consensus aangenomen onder de titel Combating Defamation of Religions. Ondanks deze verandering slaagde de OIC erin vast te houden aan het kernargument dat het belasteren van godsdiensten een schending van de mensenrechten is die discriminatie en intolerantie aanwakkert en daarom strafbaar moet worden gesteld. De resolutie werd van 1999 tot 2010 elk jaar met een comfortabele meerderheid aangenomen, met steun van ver buiten de moslimwereld, waaronder veel Latijns-Amerikaanse, Afrikaanse en Aziatische staten....In 2005 intensiveerde de OIC hun campagne om uitingen die als lasterlijk worden beschouwd ten aanzien van religie te verbieden, terwijl zij haar argumenten in toenemende mate baseerde op bestaande wettelijke bepalingen in het internationaal recht."

Zij merken verder op:

"In plaats van simpelweg een schending van conservatieve islamitische censuurnormen, werd het belasteren van heilige symbolen steeds meer in seculiere mensenrechtentermen gekaderd als een manifestatie van islamofobie... Op basis van dit argument probeerde de OIC een nieuw verbod op religieuze laster op te nemen in het Internationaal Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van rassendiscriminatie [ICERD]....". [cursief toegevoegd].

Ironisch genoeg heeft het ICERD gefunctioneerd als het tweesnijdende zwaard van de OIC: het werd gemanipuleerd om Islamitische fundamentalistische belangen te dienen, terwijl de formulering ervan tegelijkertijd handig werd aangepast om de Staat Israël aan te vallen. Beweringen dat Israëls vitale veiligheidsmaatregelen een vorm van "rassendiscriminatie" zijn, dat is gewoon een perversie van de logica die, onder de vlag van het ICERD, zo ver is gegaan dat het Israël ten onrechte (hier , hier , en hier) beschuldigt van de misdaad van apartheid.

De "collectieve stem van de moslimwereld" van de OIC fluistert aandachtig in het oor van de VN, maar - met de corruptie die zo duidelijk welig tiert in de VN-agentschappen en hun verschillende cohorten - kan het net zo goed een schreeuw zijn.

Een snelle blik op de website van de U.S. Commission on International Religious Freedom, een federaal agentschap, bevestigt dat een groot aantal leden van de OIC/VN op hun lijsten "Countries of Particular Concern" en "Special Watch" staan.

Naast zoveel andere punten lijkt dit er nog meer op te wijzen dat de bescherming van de vrijheid van godsdienst, buiten het islamitisch fundamentalisme, geen bijzondere zorg is voor de OIC of voor wat nu vooral staat als haar legitimerende maar snel afbrokkelende front, de VN. De samenwerking tussen de OIC en de VN is gewoon een voorwendsel om het internationaal recht -- en de publieke opinie -- te verdraaien voor hun eigen doeleinden, of ze nu zichzelf promoten of de staat Israël delegitimeren.

Bassam Tawil is een Arabische moslim die in het Midden-Oosten woont.

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2023 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: How 'The Collective Voice of the Muslim World' Weaponizes the UN against Israel :: Gatestone Institute