Mohammed, je bent ontslagen

Het probleem van voormalige werknemers die de gemeenschappen die ze hebben overvallen in kaart brengen.

31 oktober 2023 door Jonathan Feldstein

Als je de oorlog tegen Hamas nu volgt, word je waarschijnlijk gebombardeerd met nieuws over het lijden van Palestijnse Arabieren, bijna net zoveel als wij zijn gebombardeerd met raketten van Palestijnse Arabieren. Veel hiervan is nepnieuws, gepleegd door Hamas en andere Arabische/islamitische terreurgroepen die beelden en "statistieken" van "lijden" gebruiken om je gevoel te bespelen. Begrijp me niet verkeerd. Er is lijden en dat is een schande. Maar echt lijden wordt grotendeels door jezelf veroorzaakt en je ziet gewoon niet het hele verhaal en de context. Ik zal het uitleggen.

Het is niet alleen het "lijden" dat jij ziet waar we ons zorgen over moeten maken, maar ook het lijden dat jij niet ziet. Er zijn veel Palestijnse Arabische slachtoffers van de oorlog, maar die zijn allemaal een direct gevolg van de terreur van Hamas.

Eén die je niet ziet is economisch. Ik woon in een Judeese berggemeenschap ten zuiden van Jeruzalem met Palestijns-Arabische gemeenschappen om ons heen. Vóór 7 oktober was er geen vrede in de zin van een relatie zoals tussen de VS en Canada. Maar er was een vreedzaam samenleven, zelfs wederzijds respect, en een gevoel dat we op elkaar vertrouwden.

Vóór 7 oktober kwamen er dagelijks honderden Palestijnse Arabische mannen en vrouwen vanuit aangrenzende Arabische gemeenschappen naar onze gemeenschap om te werken. Ik grapte dat er op sommige dagen meer Arabische mannen in onze gemeenschap waren dan Joodse mannen, omdat de Arabieren hier komen werken en de Joodse mannen naar hun werk elders pendelen. Alleen al bij mij thuis hadden we Arabische arbeiders zoals Ahmed, Omar, Mustafa, Fares, Imad, Auni, Morad en Mohammed. In alle gevallen, ALLE gevallen, hadden we hartelijke tot vriendelijke en respectvolle relaties met al deze mensen en hun personeel. Ze leveren diensten die we nodig hebben tegen een goede prijs en we betalen ze veel meer dan ze zouden kunnen verdienen in hun gemeenschap (als daar al werk te vinden zou zijn). Een vrije markt kan wonderen doen voor het samenleven. We bieden ze regelmatig koffie en cake aan, en koude dranken en watermeloen op warme dagen.

Nu, na 7 oktober, zullen al deze mensen en vele anderen die hun brood verdienden in Israëlische Joodse gemeenschappen (ongeveer 1/3 van de Palestijns-Arabische economie) eronder lijden, omdat mensen zoals wij niet langer het risico willen lopen om Arabieren in onze gemeenschap en onze huizen te hebben. Aan de overkant van het huis van mijn dochter is een basisschool waar een Palestijns-Arabische vrouw de school schoonmaakt en er alle uren van de dag is. Na de afslachting van tientallen baby's en kinderen op 7 oktober zal geen enkele ouder willen dat een Arabische vrouw tussen hun kinderen werkt. Hetzelfde kan gezegd worden in een van onze winkelcentra en in heel Israël.

Misschien zijn veel van deze mensen inderdaad echt goede mensen, dat ze vrede willen, of ons op zijn minst genoeg accepteren en respecteren om niet de verachtelijke Kool Aid van de terroristen te drinken dat we buitenlandse bezetters zijn en gedood moeten worden. Dit zijn geen holle dreigementen. Misschien. Maar in de nasleep van 7 oktober hebben de Israëlische autoriteiten velen opgepakt en ondervraagd die ooit in de gemeenschappen werkten waar ze onmenselijke wreedheden begingen.

Er zijn meldingen van voormalige werknemers die de gemeenschappen waar ze binnenvielen in kaart brachten, die huizen van veiligheidspersoneel identificeerden, wie honden hadden (die de terroristen zouden kunnen bedreigen), en nog veel meer. Hoe weet ik dat Ahmed, Omar, Mustafa, Fares, Imad, Auni, Morad of Mohammed geen spionnen zijn voor Hamas, of dat Hamas hen niet zal bedreigen om hier een soortgelijke moord te plegen, door hun eigen families te bedreigen?

In het jaar dat wij naar Israël verhuisden was er één zo'n geval. Een Palestijnse Arabische arbeider die goed bekend stond en bij veel van mijn Joodse buren thuis te gast was geweest, kwam de stad binnen op een vrijdag, de Moslim sabbat en meestal een vrije dag. Een nieuwsgierige buurman volgde hem tot het duidelijk werd dat hij op het punt stond een bom onder zijn jas tot ontploffing te brengen. Gelukkig was mijn buurman gewapend en sneller dan de terrorist. Maar het bloedbad in de supermarkt had enorm kunnen zijn.

In Jeruzalem is het nog erger. De massamoord van 7 oktober is op grote schaal gevierd door Jeruzalemse Arabieren: in het openbaar, op sociale media, en zelfs waar ze werken, "vreedzaam" tussen Joodse Israëli's. Om te zeggen dat Israëlische Joden zich ongemakkelijk voelen, is niet genoeg. Om te zeggen dat Israëlische Joden zich onzeker en onveilig voelen in de buurt van hun Arabische moslim collega's en buren is een understatement. Het is de letterlijke en juiste definitie van islamofobie, en met reden. Het is een dunne lijn tussen het vieren van de onmenselijke afslachting van burgers en het zelf uitvoeren van die daden. Als gevolg daarvan zullen veel Arabieren in Jeruzalem ook zonder werk komen te zitten. Allemaal dankzij hun terreurmeesters van Hamas en in Iran.

Of het nu in Jeruzalem is, in Gaza of in Judea, waar ik woon, laten we duidelijk zijn, er is geen enkele vermeende fout voor wie dan ook die de verschrikkingen rechtvaardigt waarvan we getuige zijn geweest en waarvan, meer dan twee weken later, de lichamen nog steeds niet geïdentificeerd kunnen worden. Het verkrachten, onthoofden, levend verbranden en executeren van Joodse Israëli's in hun huizen is geen "verzet" of het werk van "vrijheidsstrijders". Het is het werk van het kwaad, een kwaad dat de kern raakt van de extremistische islam die gehuisvest is in Iran, met tentakels over de hele wereld in plaatsen als Gaza, Libanon, Syrië, Irak, Jemen en meer.

Maar laten we terugkeren naar de sympathie voor de "lijdende" Palestijnse Arabieren. Het kan niet genoeg benadrukt worden dat al dit lijden aan zichzelf te wijten is. Het is aan zichzelf te wijten vanwege het kwaad van Hamas die zijn eigen burgers als menselijk schild gebruikt en hen berooft van elke kans op welvaart omdat miljarden aan geld en tonnen aan voorraden zijn gebruikt om zijn oorlogsmachine op te bouwen in plaats van te investeren in het welzijn van de gemiddelde Gazaanse Palestijnse Arabier.

Maar laten we ook over één ding duidelijk zijn. Een meerderheid van de Gazaanse Palestijnse Arabieren, 57 procent, steunt Hamas, volgens een recente peiling van een gerespecteerde Arabische opiniepeiler. Nog veel meer steunen andere, nog extremistischere groepen (als dat al mogelijk zou zijn). Dus, voordat iemand Israël de schuld gaat geven van hun lijden, laat hen in de spiegel kijken en laat de rest van de wereld hun leugens onder een microscoop houden die iedereen kan zien.

De economische gevolgen zullen inderdaad aanzienlijk zijn. Maar het is veel meer dan economisch. Voor zover er mogelijkheden waren voor vreedzame coëxistentie, zijn die ook het slachtoffer van Hamas. Palestijnse Arabieren die vroeger een goede boterham konden verdienen op plaatsen waar ze gewaardeerd en gerespecteerd werden, en eten op hun eigen tafel konden zetten, zullen dat nu niet meer kunnen, dankzij Hamas.

Mohammed, ik zal je bezoek en het praten over onze families missen. Ik zal het jammer vinden dat je nu misschien minder te eten hebt voor je gezin zonder de paar 100-shekelbiljetten die ik je voor je werk betaalde. Het spijt me echt voor de situatie, want ik zag onze relatie als een microkosmos van wat zou kunnen zijn. Maar nu ben ik niet bereid om risico's te nemen voor mijn gezin, zelfs niet als dat tot gevolg heeft dat jij en je gezin moeten lijden.

Bron: Mohammed, You’re Fired | Frontpage Mag