www.wimjongman.nl
Diepgaand: Het 'Evangelie' volgens Karl Marx
Door Patricia Engler - 26 juni 2023
"Ons hart, verstand, intelligentie [en] de geschiedenis roepen ons allemaal met luide en overtuigende stem op tot de wetenschap dat vereniging zijn met [Christus] absoluut noodzakelijk is, dat we zonder Hem ons doel niet zouden kunnen vervullen, dat we zonder Hem door God zouden worden verworpen en dat alleen Hij ons kan verlossen."
-Karl Marx
Karl Marx, wiens latere atheïstische geschriften ideeën zaaiden die miljoenen doden zouden oogsten, schreef bovenstaande woorden als tiener in 1835, kort voordat hij zijn huis verliet voor een seculiere universiteit.
Bijna twee eeuwen later stond ik sprakeloos voor de Universiteit van Berlijn, waar Marx het grootste deel van zijn studentencarrière had doorgebracht. Hoe kon ik, van alle mogelijke dagen om deze universiteit te bezoeken, aankomen tijdens een groot protest voor marxistische thema's?
Ik scande het woud van handvlaggen om me heen en zag een wapperende rel van insignes, variërend van logo's van communistische organisaties tot veelkleurige spandoeken en het sovjet hamer-en-sikkel embleem. Niet ver daarvandaan hielden jongeren van de Socialistische Duitse Arbeidersjeugd een bord vast met de tekst: "Jouw oorlog, onze dood. Vrede aan de arbeiders. Oorlog aan het kapitalisme."
Dit waren niet de eerste signalen van een socialistische opleving die ik tegenkwam tijdens mijn backpackreis om de geschiedenis en gevolgen van het marxisme te achterhalen. Een maand eerder had ik op een universiteit in Londen een poster gezien voor een "Marxisme 2022" evenement dat een "festival van socialistische ideeën" beloofde. En een paar weken daarvoor had ik in Noord-Ierland een bord gezien waarop stond: "Sektarisme, klimaatverandering, gendergeweld ... we kunnen niet leven met het kapitalisme!".
Toen ik over deze woorden nadacht, herinnerde ik me een andere poster die ik bijna vier jaar eerder op een Canadese seculiere universiteit had gezien. De advertentie nodigde studenten uit om lid te worden van Canada's Young Communist League en verklaarde: "Kapitalisme is oorlog, racisme, klimaatcrisis, xenofobie, studieschuld, hongerloon, patriarchaat, kolonialisme, werkloosheid en onzeker over werk".
In Canada, het Verenigd Koninkrijk en Berlijn waren deze berichten slechts een paar (letterlijke) tekenen van een breder fenomeen dat we over de hele wereld zien opkomen. Het is een fenomeen dat culturele kwesties uitbuit om een marxistisch wereldbeeld te promoten dat geworteld is in het eeuwenoude verlangen van mensen om "als God te zijn" (Genesis 3:5). Het is een agenda die ons vertelt dat we onze eigen scheppers, redders en autoriteiten voor de waarheid kunnen - en moeten - worden. En het is uiteindelijk een op werken gebaseerde religie waarvan de volgelingen eisen dat anderen niet alleen uit de weg blijven maar ook actief de zaak steunen.
Hoe werd Karl Marx de "poster boy" voor de hedendaagse culturele manifestaties van een leugen die voor het eerst in Eden werd gefluisterd? Laten we eens beter kijken naar wie Marx was en wat hij geloofde, zodat we vandaag de dag het marxistisch geïnformeerde denken beter kunnen herkennen, begrijpen en erop kunnen reageren.
Karl Marx leren kennen
Karl Marx werd geboren in 1818 en groeide op in een nominaal christelijk gezin in de Pruisische (nu West-Duitse) stad Trier. Hoewel eerdere generaties van de familie Marx rabbijnen waren geweest, werd Karl Marx' vader om sociopolitieke redenen belijdend lid van de officiële protestantse kerk van Pruisen. De jonge Karl Marx werd officieel als protestant gedoopt, had op school een "tamelijk duidelijke en goed gefundeerde" kennis van het christendom en schreef het vurige, zij het soms theologisch verwarde, essay over het christelijke thema dat hierboven werd geciteerd.
Ondanks zijn vroege kennis van Gods Woord stortte Marx zich in een nogal onbijbelse levensstijl nadat hij thuis wegging om rechten te gaan studeren aan de Universiteit van Bonn. Hij stapte al snel over naar de Universiteit van Berlijn, waar hij de filosofie verslond - vooral de leerstellingen van Georg Wilhelm Friedrich Hegel. Hegel geloofde dat ideeën uiteindelijk de geschiedenis bepalen en dat de materiële wereld deel uitmaakt van een (Capital-I) Idee in het proces om met zichzelf in het reine te komen. Maar Marx zou later het tegenovergestelde onderwijzen en geloven dat materiële realiteiten aanleiding geven tot de processen die - soms door middel van ideeën - de geschiedenis sturen. (Maar daarover later meer).
Ondertussen werd Marx op de universiteit ook beïnvloed door de militant atheïstische leer van Ludwig Feuerbach, een van Hegels jonge discipelen. Feuerbach, die leerde dat mensen God naar hun eigen beeld hadden geschapen, veroordeelde "religie" als een mythe die de mens vervreemdt (afsnijdt) van het bereiken van zijn volledige potentieel. Marx zou Feuerbach later bekritiseren omdat hij alleen maar nadacht over waargenomen problemen in plaats van er iets aan te doen. Maar Feuerbachs ideeën dienden niettemin als springplank voor die van Marx. Marx raakte ook (tijdelijk) bevriend met een andere fel atheïstische volgeling van Hegel, Bruno Bauer, met wie Marx overwoog een atheïstisch tijdschrift te beginnen. Tegen die tijd had Marx het geloof in God grondig verworpen.
Nadat hij de universiteit had verlaten, probeerde Marx journalistiek te bedrijven door voor een politiek radicale krant te schrijven. Toen Pruisen de krant in 1843 verbood, gingen Marx en zijn jonge bruid naar Parijs, waar Marx bijdroeg aan een ander radicaal tijdschrift. Daar raakte hij bevriend met zijn toekomstige levenslange medewerker, de Duitse filosoof en fabriekseigenaar Friedrich Engels. In de jaren die volgden, en met nog meer politieke drama's, trok Marx naar Brussel, Keulen en Londen, waar hij en Engels hun ideeën verder ontwikkelden, mede-communisten organiseerden en samen bergen manuscripten schreven. Welk wereldbeeld propageerden deze geschriften?
Marxisme: Een religie gericht op de mens
Het is niet eenvoudig om de details van Marx' geloof vast te stellen. Verschillende schrijvers interpreteren hem op verschillende manieren, bepaalde elementen van zijn denken en zijn terminologie veranderden tijdens zijn leven en zijn werken waren "onvolledig en inconsistent". Hele carrières zijn gewijd aan het debatteren over de nuances van Marx' uitspraken. Dit zal dus zeker geen uitputtende discussie zijn, maar een inleiding tot een paar basisprincipes van Marx' wereldbeeld. Om te beginnen is het de moeite waard om te vergelijken hoe Gods Woord en Marx' denken drie belangrijke vragen behandelen:
- Wat voor soort wezens zijn mensen?
- Wat is het kernprobleem van de mensheid?
- Wat is de hoop van de mensheid op verlossing?
Hier zijn de fundamentele bijbelse antwoorden:
1. Mensen zijn geschapen wezens. God schiep ons naar zijn beeld voor zijn glorie, ontwierp ons voor relaties met zichzelf en met elkaar, en gaf ons de opdracht om zijn liefdevolle autoriteit over de schepping te vertegenwoordigen.
2. Het kernprobleem van de mensheid is de zonde. De rebellie van Adam en Eva tegen hun Schepper bracht dood en lijden in de wereld en vervreemdde mensen van elkaar, van de schepping waarover we heerschappij moeten uitoefenen en van God zelf.
3. De hoop van de mensheid wordt gevonden in Jezus. Alleen de Zoon van God in mensenvlees kon de fysieke en spirituele doodstraf van de zonde betalen namens alle mensen die hun geloof en hoop op Hem stellen. Hij leefde op aarde, stierf aan het kruis en stond op uit het graf, waarmee Hij de dood versloeg. Hij zal de schepping volledig met zichzelf verzoenen in de nieuwe hemelen en de nieuwe aarde, voor eeuwig hersteld tot perfectie.
Nu de basisantwoorden volgens Marx:
1. Mensen zijn scheppers. We zijn van nature ontstaan en vormen de natuur voortdurend naar onze eigen behoeften, dromen en verlangens. Wanneer we vrij zijn om dit in harmonie met anderen actief te doen, drukken we onze menselijkheid het meest volledig uit. Terwijl we onze wereld en samenlevingen vormgeven, vormen onze wereld en samenlevingen ons. Door onze wereld te creëren, creëren we onszelf.
2. Het kernprobleem van de mensheid is haar sociaaleconomische structuur. De opkomst van arbeidspraktijken en privé-eigendom leidde tot sociale verdeeldheid, ongelijkheid en uitbuiting. De daaruit voortvloeiende sociaaleconomische omstandigheden maken arbeiders tot slaven van onderdrukkende bedrijfseigenaren en vervreemden de massa's van het volledig tot uitdrukking brengen van hun menselijkheid.
3. De hoop van de mensheid is te vinden in revolutie. Het huidige economische systeem is inherent instabiel en moet instorten als arbeiders zich bewust worden van hun uitgebuite status, zich verenigen en hun onderdrukkers met alle noodzakelijke middelen omverwerpen. Een communistische nieuwe wereldorde zal het resultaat zijn, waarin de instellingen van gezin, kerk en staat zullen verdwijnen.
Dat is een ruwe schets van het marxisme. De volgende drie secties van dit artikel zullen wat dieper ingaan op een aantal belangrijke contouren van Marx' denken.
Mensen als "Scheppers
Marx' fundamentele wending was het verwerpen van Gods Woord, waardoor Marx zijn eigen mensgerichte religie construeerde. In plaats van onze Schepper te erkennen als het onveranderlijke referentiepunt voor waarheid, betekenis en moraliteit, plaatste Marx de mens in het centrum van de werkelijkheid zodat de mens "rond zichzelf draait en dus rond zijn [eigen] ware zon". Maar Marx' eigen analogie benadrukt een belangrijk logisch probleem met zijn atheïsme. De mens kan namelijk niet dienen als zijn eigen "ware zon", net zo min als de aarde om zichzelf kan draaien. Net zoals de wetten van de logica, de wiskunde en de moraal gebaseerd moeten zijn op iets buiten zichzelf om te kunnen bestaan en betekenisvol te zijn, zo kan de mensheid niet rationeel functioneren als zijn eigen bron van zijn, betekenis en waarheid. De mensheid in de onmogelijke positie plaatsen om als zijn eigen schepper te dienen is de fundamentele fout van het marxisme.
Dus, als Marx God als de Schepper afwees, waar kwam de mens dan vandaan? Charles Darwin deed zijn intrede. Hoewel Marx het atheïsme al lang had omarmd voordat Darwin de evolutie populair maakte met zijn boek On the Origin of the Species uit 1859, gaf de publicatie van dit boek Marx een schijnbaar wetenschappelijk argument voor zijn eigen filosofie. Marx schreef,
Met andere woorden, Marx dacht dat evolutie een manier bood om (1) wetenschappelijke observaties los van God te verklaren en (2) een manier om het conflict tussen sociale klassen - een belangrijk thema in het marxisme - te interpreteren als onderdeel van een natuurlijke strijd om te overleven.
Als mensen zich los van God ontwikkelden, zoals Marx geloofde, dan is het aan mensen om de waarheid te definiëren over wat mens zijn betekent. Voor Marx is mens-zijn een schepper zijn van de werkelijkheid - en van de mensheid zelf - door onze fysieke en sociale omgeving actief vorm te geven en te controleren. Marx realiseerde zich dat, in tegenstelling tot dieren die hun omgeving manipuleren door nesten, korven, webben en dammen te bouwen, mensen de wereld hebben vorm gegeven op manieren die verder gaan dan alleen overleven en voortplanten. Maar in plaats van deze creatieve vermogens te erkennen als gaven van God die onze beelddragende natuur weerspiegelen, nam Marx aan dat onze bewuste vermogens voortkwamen uit de zelfgestuurde sociale ontwikkeling van de mens.
Marx geloofde dat wanneer mensen werken om de wereld te vormen in overeenstemming met hun eigen creatieve visies, zij zichzelf vormen. "Door zo in te werken op de externe wereld en deze te veranderen," zei Marx, "[verandert] de mens tegelijkertijd zijn eigen natuur." Deze "zelfcreatie" kan volgens Marx plaatsvinden als mensen "nieuwe kwaliteiten in zichzelf naar boven halen, zichzelf ontwikkelen in productie, zichzelf transformeren, nieuwe krachten en ideeën ontwikkelen, nieuwe manieren van [sociale relaties], nieuwe behoeften en nieuwe taal." Marx dacht dat deze processen mensen in staat stelden om zichzelf indirect te creëren terwijl de wereld en de sociale systemen die ze vormden hen op hun beurt vorm gaven. Ten goede of ten kwade, veronderstelde Marx, "omstandigheden maken mensen net zo goed als mensen omstandigheden maken".
Als omstandigheden mensen scheppen, dan is het aan mensen om het soort omstandigheden te scheppen dat het beste is om de mensheid verder te scheppen. Marx concludeerde dat het daarvoor nodig was om mensen als een verenigd collectief te behandelen in plaats van als individuen die op zichzelf uit zijn, omdat Marx mensen in essentie als sociaal beschouwde. Hij schreef: "Als de mens gevormd wordt door zijn omgeving, dan moet zijn omgeving menselijk gemaakt worden. Als de mens van nature sociaal is, zal hij zijn ware aard alleen in de maatschappij ontwikkelen." Mensen die als een communistisch geheel werken om zichzelf en hun wereld te creëren is Marx' visie op menselijke vervulling.
Het "Evangelie" volgens Marx
Het probleem, dacht Marx, is dat mensen sociale omstandigheden hebben gecreëerd die de mogelijkheid van een vervuld menselijk leven tegenwerken. In het drama van de geschiedenis, zoals Marx het afschilderde, gingen de gordijnen open van de vroege mensen die in een materiële wereld leefden. Daar hadden ze voedsel, water, kleding en onderdak nodig. Mensen begonnen productiemethoden te ontwikkelen - inclusief gereedschappen en technieken voor jagen, verzamelen en landbouw - om aan deze behoeften te voldoen. Gaandeweg begonnen mensen hun sociale relaties rond deze productiepraktijken te structureren. Het belangrijkste was dat mensen productieprocessen begonnen op te delen in verschillende taken die door verschillende individuen moesten worden uitgevoerd. Marx dacht dat deze "arbeidsdeling", samen met een overeenkomstige toename van privé-eigendom over de productiemiddelen (zoals land, machines en gereedschappen), leidde tot sociale verdeeldheid, ongelijkheid en de uiteindelijke ontmenselijking van arbeiders.
Volgens Marx hebben mensen met meer macht, bezittingen en status sindsdien mensen met minder uitgebuit en onderdrukt, allemaal om meer voor zichzelf te krijgen. Ondertussen moeten zij die gedwongen worden om voor anderen te werken door het leven gaan vervreemd van hun medearbeiders, hun producten, de mogelijkheid om de wereld vorm te geven in lijn met hun eigen visies, en - uiteindelijk - van het volledig mens zijn. Voor Marx markeerde de opkomst van verdeelde arbeid de ondergang van de mensheid.
Nu kunnen we de vicieuze cirkel zien waarvan Marx geloofde dat dit de geschiedenis dreef. De cyclus begint wanneer menselijke behoeften aanleiding geven tot productiepraktijken, die aanleiding geven tot sociale relaties, die aanleiding geven tot onderdrukking, vervreemding en klassenstrijd. Deze nieuwe omstandigheden vertegenwoordigen een nieuwe reeks behoeften, die de onderdrukte klassen het diepst raken. Het ontwaken van deze behoeften produceert een "klassenbewustzijn" onder de onderdrukten, die zich hun uitgebuite toestand realiseren en besluiten er iets aan te doen.40 In dit geval vereist iets doen een opstand tegen de onderdrukkers, het omverwerpen van de huidige sociale omstandigheden en de opkomst als de nieuwe heersende klasse. Deze nieuwe omstandigheden creëren nieuwe behoeften voor een nieuwe onderdrukte klasse, die als antwoord een nieuwe revolutie moet ontketenen. En zo gaat de cyclus door.
Maar Marx dacht niet dat dit proces eeuwig kon duren. Hij concludeerde dat sociale uitbuiting zijn hoogtepunt had bereikt met het kapitalisme van de Industriële Revolutie, waar massa's laagbetaalde arbeiders (de proletariaatklasse) zwoegden voor een handvol rijke bedrijfseigenaren (de burgerlijke klasse). De klassenstrijd was zo uitgesproken geworden, dacht Marx, dat het kapitalisme niet anders kon dan bezwijken onder het gewicht van zijn eigen ongelijkheden. Omdat ze geloofden dat de tijd voor een ultieme revolutie was aangebroken, riepen Marx en Engels op tot "de gewelddadige omverwerping van alle bestaande sociale omstandigheden" door te roepen: "Werkende mannen van alle landen, verenigt u!".
Stadia van het communisme
Wat hoopte Marx dat deze revolutie zou bewerkstelligen? Ten eerste zouden de productiemiddelen voor consumptiegoederen niet langer privébezit zijn. In plaats daarvan zou het proletariaat fabrieken, boerderijen en andere "productiemiddelen" overnemen, waardoor deze bezittingen collectief eigendom zouden worden van "Het Volk". Het proletariaat zou ook de regering overnemen om een (zogenaamd tijdelijke) dictatuur in te stellen. Onderweg, dacht Marx, kon het proletariaat terecht hun doelen bereiken door middel van geweld.
Marx zag echter in dat deze dictatoriale fase van "ruw communisme" nauwelijks bevorderlijk was voor de menselijke bloei. Daarom dacht hij dat er steeds "hogere" stadia van communisme zouden ontstaan naarmate mensen leerden om het oude systeem van privébezit achter zich te laten. Ondertussen zouden instellingen zoals familie, kerk en staat - die het marxisme klassiek pleegt te zien als pijlers van een onderdrukkend sociaaleconomisch systeem - verdwijnen. Marx stelde in een van zijn vroegere manuscripten,
Met andere woorden, Marx geloofde dat het einde van privébezit - en daarmee van religie, gezin en staat - de ultieme fase van menselijke zelfcreatie mogelijk zou maken. Niet langer zouden sociale scheidslijnen blijven bestaan. Niet langer zouden gezinnen het middelpunt zijn voor het opvoeden en onderwijzen van kinderen. Niet langer zouden individuen voor zichzelf werken en leven. In plaats daarvan zou ieder mens zijn leven, doel en identiteit vinden in het functioneren als een collectieve menselijke entiteit die bedoeld is om als zijn eigen "god" te dienen.
Bingo, het kernprobleem van de mensheid opgelost.
Toch?
Niet zo snel.
Echte problemen, verkeerde oplossingen</p>
Het is geen geheim dat meerdere naties in de loop van de twintigste eeuw geprobeerd hebben om variaties van Marx' ideeën toe te passen - met steeds rampzalige resultaten. De revolutie die Marx onvermijdelijk achtte, heeft zich nooit volgens plan voltrokken. Noch kwamen systemen van "ruw communisme" verder dan het niveau van dictaturen.
Van de vele mogelijke redenen waarom Marx' voorspellingen mislukten, waren twee belangrijke factoren Marx' (1) verkeerde sociaaleconomische aannames en (2) onjuiste overtuigingen over het wereldbeeld. Wat betreft de sociaaleconomie leek Marx er ten onrechte van uit te gaan dat de geschiedenis zich langs een economisch voorbestemd pad moest voltrekken (op zijn minst tot op zekere hoogte). Hij negeerde dat veel problemen die geassocieerd werden met het kapitalisme van de Industriële Revolutie niet noodzakelijkerwijs inherent waren aan vrije marktsystemen. En hij overschatte echt hoe gemotiveerd de mensen zouden zijn om bij te dragen aan een collectivistische maatschappij zonder directe privéprikkels.
Maar nog belangrijker was Marx' wankele basis voor zijn wereldbeeld. Door Gods Woord te verwerpen had Marx een verkeerd beeld van de aard, het kernprobleem en de verlossende hoop van de mensheid. Marx bekeek de echte problemen uit het tijdperk van de Industriële Revolutie door de lens van dit gebrekkige wereldbeeld en stelde de verkeerde oplossingen voor.
Uiteindelijk konden Marx' oplossingen niet werken omdat ze verwaarloosden dat het kernprobleem achter hebzucht, vervreemding en uitbuiting niet het kapitalisme, privébezit of verdeelde arbeid is, maar de zonde. En zondige mensen kunnen zichzelf niet redden, laat staan met zondige middelen. Zelfs als gevallen mensen toch zouden proberen een revolutie te ontketenen om een "dictatuur van het proletariaat" te vestigen, hoe groot is dan de kans dat ze hun macht opgeven in de hoop een utopie te bereiken? Dr. Joe Boot merkte terecht op over alle pogingen om "Het Volk" in de plaats van God te stellen: "Omdat de mens een zondaar is, moeten deze utopische plannen altijd dystopisch uitpakken."
De geest van Marx keert terug
Zoals we in toekomstige blogposts zullen zien, maken recentere bewegingen die gebaseerd zijn op door marxisme geïnspireerd denken dezelfde soort fundamentele fouten. Deze "neomarxistische" denkers erkennen misschien wel de problemen met de economische aannames van Marx. Maar ze houden vast aan onjuiste aannames over het wereldbeeld en geloven dat het kernprobleem van de mensheid en de verlossende hoop ergens anders ligt dan wat Gods Woord openbaart.
Marx geloofde dat het probleem van de mensheid lag in onderdrukking tussen economische groepen, maar neo-marxistische bewegingen plaatsen het probleem in onderdrukking tussen culturele groepen. Terwijl de Bijbel onderdrukkende acties tegen kwetsbare groepen, zoals wezen, weduwen en armen, veroordeelt, zien neo-marxistische bewegingen onderdrukking niet primair als een actie maar als een identiteit. Volgens deze opvattingen is iemand geen onderdrukker omdat hij onderdrukkende daden verricht, maar omdat hij tot een of meer groepen behoort die als onderdrukkend worden beschouwd - meestal Europese christelijke mannen. Onderdrukte groepen moeten volgens deze denkwijze ontwaken uit hun onderdrukte status en een culturele revolutie ontketenen. Deze ideeën liggen aan de basis van invloedrijke leringen die we vandaag de dag door de maatschappij zien verspreiden, waaronder kritische theorieën, genderideologieën en bepaalde vormen van activisme op het gebied van klimaatverandering ("milieurechtvaardigheid").
Deze connecties verklaren waarom de Marxistische borden, vlaggen en posters die ik op mijn reizen zag, thema's aansneden als klimaatcrisis, patriarchaat en racisme (ook al deed Marx zelf schaamteloos racistische uitspraken). In de huidige "cancelcultuur" lopen christenen die zich verzetten tegen het bevestigen van de onbijbelse aspecten van bewegingen die dergelijke boodschappen propageren steeds meer risico's in hun persoonlijke, professionele en academische leven. Maar omdat (neo-)marxistische leerstellingen zo aan kracht hebben gewonnen, omdat hun gebrekkige grondslagen van het wereldbeeld tot gebrekkige oplossingen leiden, omdat ze duidelijke leerstellingen uit de Schrift tegenspreken, omdat ze bijbelse instellingen aanvallen, waaronder de gezinseenheid, en omdat ze trouw aan menselijke agenda's boven Gods Woord eisen, moeten christenen bereid zijn om op een bijbelse manier te reageren.
Hoe zullen we dan leven?
Bemoedigend genoeg is de druk die vandaag de dag op kerken en gezinnen wordt uitgeoefend niet iets waar christenen niet eerder mee te maken hebben gehad. Bijna tweeduizend jaar geleden behandelde Paulus hetzelfde onderliggende probleem dat we nu zien - en gaf hij een antwoord - toen hij Timoteüs voorhield,
Volgens de Schrift zullen kwaad, leugens en vervolging erger worden. Bewust zijn van deze realiteiten is de eerste stap om onszelf voor te bereiden als antwoord - een punt dat benadrukt waarom christenen er verstandig aan doen om zich bewust te zijn van de op marxisme gebaseerde ideeën die zovelen vandaag de dag misleiden.
Nu we ons bewust zijn van de steeds erger wordende misleidingen, geeft Paulus praktisch advies om trouw te blijven aan een bijbels wereldbeeld. Het is veelzeggend dat zijn advies de drie fundamenten weerspiegelt waarvan Christelijke studenten met wie ik over de hele wereld heb gesproken, zeggen dat ze hen hebben geholpen om hun weg te vinden op seculiere universiteiten. Deze fundamenten komen ook terug als terugkerende thema's in biografieën van christenen die de geschiedenis hebben beïnvloed, vervolging hebben overleefd en sterk zijn gebleven tijdens vroegere communistische regimes.
Spirituele fundamenten verwijzen naar het onderhouden van een nauwe persoonlijke relatie met God door middel van consequent gebed, aanbidding en het bestuderen van de Schrift. Paulus benadrukte geestelijke fundamenten door Timoteüs aan te sporen om door te gaan met de bijbelse leerstellingen die hij had geleerd. Alleen door God's Woord op deze manier te kennen, kunnen we de misleidende doctrines van het marxisme herkennen, op bijbels gezag staan en de waarheid van de Bijbel trouw leven in de wereld van vandaag. Wat dat betreft biedt Romeinen 12 talloze voorbeelden van hoe je bijbels kunt leven in een vijandige samenleving, met als hoogtepunt de zin: "Laat je niet overwinnen door het kwade, maar overwin het kwade door het goede". Een belangrijke manier om het kwade door het goede te overwinnen en onze geestelijke fundamenten te versterken is door te bidden voor onze verloren cultuur.
Intellectuele fundamenten bestaan uit het leren verdedigen van een bijbels wereldbeeld door het bestuderen van apologetiek en het beoefenen van bijbels kritisch denken. Paulus' uitspraken over het contrast tussen de leugens van de wereld en de bijbelse waarheden die Timoteüs vast geloofde, herinneren ons eraan hoe een intellectuele fundering ons kan helpen om valse leerstellingen te herkennen en tegelijkertijd een stevige greep op de gezonde leer te houden (zie ook 1 Petrus 3:15). Door deze fundamenten aan te scherpen zijn we beter toegerust om zowel voor ons bijbelse wereldbeeld te staan als om de problemen met een (neo)marxistisch wereldbeeld aan te tonen.
Interpersoonlijke fundamenten bestaan uit sterke christelijke gemeenschapsnetwerken, waaronder godvruchtige familie, vrienden, mentoren en een lokale bijbelse kerk. Paulus refereerde aan het belang van zulke netwerken toen hij Timoteüs' vertrouwen in de mensen die hem Gods Woord hadden geleerd noemde. Paulus droeg ook bij aan Timoteüs' interpersoonlijke fundamenten door hem te schrijven. Als Christenen moeten we vandaag de dag sterke relaties onderhouden met andere gelovigen zoals Paulus en Timoteüs deden en de relationele instellingen van het huwelijk, het gezin en de kerk verdedigen. Dit zijn tenslotte precies de instellingen die (neo-)marxistische agenda's strategisch proberen te ondermijnen.
Naast het bouwen van onze eigen fundamenten kunnen we investeren in de fundamenten van de volgende christelijke generatie door jongere gelovigen geestelijk te discipelen, intellectueel te trainen en interpersoonlijk te begeleiden. De roep om te investeren in jonge mensen klinkt steeds luider naarmate we ons herinneren dat een kernstrategie van marxisme-gerelateerde bewegingen is om zich te richten op jonge mensen, die de toekomstige besluitvormers van de samenleving vertegenwoordigen. Als christenen moeten we minstens net zo oplettend zijn in het discipelen van de volgende generatie als de secularisten dat zijn.
Maar daar houdt onze missie niet op. De mensen die geloven in de huidige (neo-)marxistische boodschappen zoeken verlossing, hoop en bevrijding voor de mensheid op een plek waar deze doelen nooit gevonden kunnen worden. Daarom is het delen van het evangelie een van de beste manieren waarop we kunnen reageren op de huidige culturele omwenteling.
Samenvattend
Uiteindelijk zijn veel van de "sociale rechtvaardigheidsthema's" die in de huidige cultuur worden verdedigd, kwesties die worden misbruikt voor een neomarxistische agenda die gebaseerd is op een verkeerd wereldbeeld. Dit wereldbeeld verafgoodt mensen als hun eigen scheppers, redders en autoriteiten voor de waarheid. Door deze ideeën te promoten onderwees Marx een verkeerd beeld van de aard van de mensheid, het kernprobleem en de verlossende hoop. Marx stond erop dat deze hoop lag in economische revolutie-een thema dat latere neomarxisten in termen van culturele revolutie hebben gegoten. In beide gevallen leidt het benaderen van echte problemen vanuit een onjuist wereldbeeld tot onjuiste oplossingen, die alleen maar vernietiging kunnen brengen.
Als antwoord hierop moeten Christenen een solide bijbels wereldbeeld ontwikkelen, verdedigen en uitleven. We kunnen dit doen door een sterke persoonlijke basis te cultiveren, jongere mensen met deze basis te discipelen en het evangelie met anderen te delen. Op deze manier kunnen we de cultuur de hoop bieden die de menselijke filosofie nooit kan bieden - zoals Marx zelf ooit wist. Wat dat betreft biedt de conclusie van het essay dat Marx schreef als tiener voor de seculiere universiteit een passende laatste herinnering:
Bron: In-Depth: The ‘Gospel’ According to Karl Marx | Harbingers Daily