www.wimjongman.nl
Israëlische macht is de basis voor regionale vrede
De manier om deze geheime banden om te zetten in een bondgenootschap boven de tafel is dat Israël de macht van Iran ondermijnt.
Caroline Glick - 25 mei 2023
(JNS) De afgelopen week stonden de media bol van de berichten en geruchten dat de regering Biden heeft besloten te bemiddelen in een vredesakkoord tussen Israël en Saoedi-Arabië.
De argumenten voor vrede tussen Israël en Saudi-Arabië zijn gemakkelijk te maken. Vanwege hun gedeelde belang om Iran in toom te houden, hebben Israël en Saoedi-Arabië gedurende tien jaar samenwerkingsverbanden op het gebied van inlichtingen en strategische betrekkingen ontwikkeld. Zelfs zonder formele diplomatieke betrekkingen zijn de handelsbetrekkingen tussen beide landen aanzienlijk en breiden zij zich snel uit.
Een formeel Saoedisch-Israëlisch akkoord zou een strategische ballast vormen tegen de opkomst van Iran als regionale hegemonie. Het zou het Iraanse regime en zijn satrapies in de Levant destabiliseren.
Voor Saudi-Arabië is het nadeel van open betrekkingen met Israël dat het de hypocrisie zou moeten aanvaarden van haar officiële vijandigheid tegenover de Joodse staat, en hun feitelijke vriendschap en afhankelijkheid ervan. Islamistische media als Al Jazeera uit Qatar zullen het aan de schandpaal nagelen. Maar dat doen ze al.
Toch zeggen de Saoedi's, tenzij de VS hen iets betaalt, dat ze hun relaties met Israël voorlopig liever onder de radar houden.
Israël heeft geen moeite gedaan om zijn verlangen naar vrede met Saoedi-Arabië te verbergen. Maar net als de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman (MBS) heeft de Israëlische premier Benjamin Netanyahu geen reden om een aanzienlijke prijs te betalen om de reeds bestaande betrekkingen te formaliseren.
Dit brengt ons bij de Verenigde Staten. Ongetwijfeld is de partij die het meest te winnen heeft bij een door de VS bemiddelde overeenkomst de Verenigde Staten zelf. Een dergelijk akkoord zou tegen zeer geringe kosten het primaat van de Amerikaanse supermacht in de regio ten opzichte van China en Rusland bevestigen.
Een dergelijk akkoord zou Amerika's naaste regionale bondgenoten macht geven ten koste van Iran-Washington's machtigste regionale vijand. Een Saoedisch-Israëlisch akkoord zou het tweeledige doel van vermindering van de Amerikaanse betrokkenheid in de regio vergemakkelijken. Het zou andere Amerikaanse bondgenoten, waaronder Egypte en Jordanië, stabiliseren en zowel het Iraanse regime als zijn gevolmachtigde regimes in Jemen, Syrië, Irak en Libanon destabiliseren.
Tegelijkertijd zou een Saoedisch-Israëlische vrede het Arabisch-Israëlische conflict effectief beëindigen, waarmee de lang gekoesterde droom van Amerikaanse staatslieden sinds president Harry Truman in vervulling zou gaan.
Ter compensatie van wat zij beschouwen als een politieke prijs voor het normaliseren van de banden met de Joodse staat, heeft Saoedi-Arabië de Verenigde Staten gevraagd het land aan te merken als een belangrijke niet-NAVO-bondgenoot. De regering Biden wees Qatar al in 2021 aan als een belangrijke niet-NAVO-bondgenoot, ondanks de nauwe banden van Qatar met Iran, Hamas, Hezbollah en andere terreurgroepen. Riyadh vroeg de regering ook om een gegarandeerde levering van geavanceerde wapens en om Amerikaanse samenwerking bij vreedzame nucleaire activiteiten.
Als president Joe Biden positief reageert op deze verzoeken, zo hebben de Saoedi's aan tal van gesprekspartners verteld, zal het koninkrijk instemmen met een door de VS bemiddelde vrede met Israël.
Een Amerika zonder bondgenoten of vijanden
Israël heeft de Verenigde Staten niets specifieks gevraagd in ruil voor vrede met Saoedi-Arabië.
Toen de toenmalige president Donald Trump in 2020 naar een soortgelijke deal tussen Israël en de VAE keek, aarzelde hij niet. Ter compensatie van wat de Verenigde Arabische Emiraten zagen als de prijs van het sluiten van vrede met de staat die het al lang samen met zijn partners van de Arabische Liga had veroordeeld, vroeg Abu Dhabi de Verenigde Staten om F-35's, en het vroeg Netanyahu om zijn plan om de Israëlische wet toe te passen op delen van Judea en Samaria en de Jordaanvallei in de ijskast te zetten.
Trump had geen moeite om met de deal in te stemmen. Wat Netanyahu betreft, tegen de tijd dat VAE-leider Mohamed Bin Zayed zijn aanbod deed, had Trump zijn eerdere steun voor het soevereiniteitsplan laten varen. Netanyahu's toenmalige minister van Defensie, Benny Gantz, had zijn veto over het plan uitgesproken en de nationale religieuze partijen hadden het verworpen. Het was voor Netanyahu dus een gemakkelijke zet om ermee in te stemmen de uitvoering ervan tijdelijk uit te stellen.
Helaas ziet de regering Biden de zaken anders.
In plaats van de Israëlisch-Saudische vrede te zien als een nettowinst voor de Verenigde Staten, zien Biden en zijn adviseurs het blijkbaar als een middel om andere regionale doelen te bereiken. Net als voormalig president Barack Obama gaat het Biden's Midden-Oosten beleid niet om het versterken van Amerikaanse bondgenoten en het ondermijnen van Amerikaanse vijanden. Het gaat erom Israël en Saoedi-Arabië te dwingen Iran als rivaliserende macht te accepteren. Zoals Lee Smith het onlangs in Tablet magazine verwoordde, is Obama zijn visie voor het Midden-Oosten, die Biden en zijn team proberen uit te voeren, als van "een Amerika zonder bondgenoten of vijanden in de regio."
Obama's visie voor het Midden-Oosten, waar Biden en zijn team aan werken, is er een van "een Amerika zonder bondgenoten of vijanden in de regio."
Om dit doel te bereiken is de regering Biden onvermoeibaar in haar pogingen om een akkoord met Iran te bereiken door middel van nucleaire verzoening. Woensdag meldden de Iraanse media dat de sultan van Oman naar Teheran zal reizen om te bemiddelen bij de nucleaire onderhandelingen tussen Washington en Teheran.
Deze regering heeft haar betrekkingen met Saoedi-Arabië op de spits gedreven door openlijk te eisen dat MBS wordt afgezet en als paria wordt behandeld.
Evenzo heeft deze regering zich openlijk vijandig opgesteld tegenover de strategische kernbelangen van Israël ten aanzien van het kernwapenprogramma van Iran, de Libanese gevolmachtigde van Iran, Hezbollah, en de Palestijnen. Aan de vooravond van de verkiezingen van vorig jaar dwong de regering de overgangsregering van Israël een gasdeal met Libanon te aanvaarden, waardoor het land zijn territoriale en economische wateren en een aardgasvoorraad aan het door Hezbollah gecontroleerde Libanon zou afstaan. De houding van deze regering tegenover Israël is openlijk vijandig aangaande de Palestijnen. De Verenigde Staten proberen Israëls soevereiniteit in Jeruzalem en haar militaire operaties in Judea en Samaria te ondermijnen en te delegitimeren.
Bovendien heeft de regering Biden zich op ongekende wijze in de binnenlandse Israëlische politiek gemengd in de geschiedenis van de banden tussen de VS en Israël. Sinds Netanyahu in december zijn regering heeft gevormd, heeft deze regering, in afwijking van het normale diplomatieke protocol, openlijk het binnenlands beleid bekritiseerd en zelfs veroordeeld. Met name hebben Biden en zijn adviseurs de inspanningen van de regering-Netanyahu verworpen om het machtsevenwicht te herstellen en de Israëlische democratie te versterken door minimale beperkingen op te leggen aan de momenteel ongecontroleerde bevoegdheden van het Israëlische Hooggerechtshof en de procureur-generaal.
In plaats van de Abraham-akkoorden te omarmen - en ze uit te breiden tot Saudi-Arabië en andere gelijkgestemde Arabische staten - hebben Biden en zijn team sinds hun aantreden getracht deze uit te hollen en de akkoorden om te vormen tot een middel om het vetorecht van de PLO over de vrede tussen Israël en de Arabische wereld te herstellen. Op het Negev Forum vorig jaar maakte de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken de Palestijnse zaak het belangrijkste onderwerp van discussie. De regering schilderde de gasdeal met Libanon, die Hezbollah een economische levensader gaf, af als een middel om Israël in de regio te laten "integreren," terwijl het in feite een manier was om de Libanese proxy van Iran te belonen.
Gezien deze stand van zaken was het geen verrassing toen deze week de lijst met eisen van Biden om te bemiddelen in de Saoedisch-Israëlische vrede begon uit te lekken. Zowel de Amerikanen als de Saoedi's staan erop dat Israël in ruil voor vrede aanzienlijke concessies doet aan de terreur-sponsorende Palestijnse Autoriteit in Jeruzalem en Judea en Samaria. Het is niet duidelijk of MBS de eisen stelt op aandringen van Washington of omdat hij gewoon begrijpt dat dit deel uitmaakt van het spel van samenwerking met de regering Biden. Van hun kant hebben Saoedische gesprekspartners herhaaldelijk hun onverschilligheid voor het Palestijns-Arabische conflict met Israël geuit in off-the-record gesprekken met Israëliërs en Amerikaanse Joden.
Afgezien van de Palestijnse Arabieren meldden de Israëlische media dinsdag dat Biden eist dat Netanyahu instemt met het begraven van het plan van zijn regering om het rechtssysteem te hervormen. Als hij weigert, zal Biden volgens de berichten niet instemmen met bemiddeling in de Israëlisch-Saudische vrede.
Gezien de schaamteloze vijandigheid van het gemelde standpunt van de VS, zouden Netanyahu en zijn adviseurs er goed aan doen te overwegen waarom Arabische staten in het verleden vrede hebben gesloten met Israël.
In alle gevallen deden de Arabische staten die in het verleden formele vredesakkoorden met Israël sloten dat omdat Israël hun iets te geven had. Met zowel de Abraham Akkoorden als Israël's vredesverdragen met Jordanië en Egypte, door vrede te sluiten met Israël, kregen de Arabische staten betere banden met de Verenigde Staten.
Vandaag wordt de regering Biden veel meer bewogen door haar binnenlandse kiezers die Israël vijandig gezind zijn, dan door de Amerikaanse strategische belangen zoals die tot de regering Obama door de Verenigde Staten werden opgevat. Als gevolg daarvan voert de regering Biden een beleid dat vijandig staat tegenover zowel Israël als Saoedi-Arabië, en tegenover de vrede tussen hen. De weigering van Biden tot op heden om Netanyahu in het Witte Huis te ontvangen is een grafisch voorbeeld van de vijandige houding van zijn regering.
Netanyahu kan niet de concessies doen die Washington eist. Als hij instemt met de eis van de VS/Saudi om de Palestijnse Arabieren veiligheidsbevoegdheden te geven in Judea, Samaria en Jeruzalem die Israël in handen heeft, zal Israël zijn nationale veiligheid ondermijnen en haar nationale belangen in gevaar brengen. Als Netanyahu ermee instemt om zijn inspanningen om het rechtssysteem te hervormen gaat annuleren, zal hij zijn regering destabiliseren.
Bovendien zal Netanyahu, gezien de huidige anti-Saudische gezindheid onder de Democraten, het moeilijk krijgen om Biden over te halen in te stemmen met de eisen van MBS.
Om de vrede met Saoedi-Arabië te bevorderen, moet Israël doen wat het altijd al heeft gedaan: dienen als een blok aan het been van Iran. Israëls banden met Saoedi-Arabië werden in 2013 gesmeed als gevolg van Obama's herschikking in de richting van Iran en weg van Saoedi-Arabië en Israël. De Saoedi's zagen dat Israël standvastig was in haar verzet tegen de opmars van Iran en dat het militair en technologisch competent was om te voorkomen dat Iran de regionale hegemonie zou worden. Om zichzelf te beschermen, zetten de Saoedi's hun oude haat tegen de Joodse staat opzij en begonnen ze de inspanningen te steunen om de Palestijnse proxies van Iran te verslaan en haar nucleaire programma en nucleaire diplomatie te saboteren.
De manier om deze geheime banden om te zetten in een openbaar bondgenootschap is dat Israël de macht van Iran ondermijnt. Israël hoeft geen militaire actie te ondernemen om dit doel te bereiken. De beste manier om een verwoestende regionale oorlog met Irans gevolmachtigden in Libanon, Gaza, Judea en Samaria, en Syrië te vermijden is dat Israël het Iraanse volk helpt om het regime omver te werpen.
Een "zeer vertrouwelijk" IRGC-document dat deze week is uitgelekt naar Radio Free Europe documenteert de bezorgdheid onder hoge regeringsfunctionarissen dat het land op de rand van een "explosie" staat, met burgerlijke onrust die een crescendo bereikt. Bijna elke dag ontploffen er meer fabrieken. Arbeiders staken. En zelfs terwijl het regime de executie van demonstranten opvoert, gaan de protesten door. Een basis van de Islamitische Revolutionaire Garde werd eerder deze maand gebombardeerd. IRGC troepen worden aangevallen op de wegen en in hun bases.
Israëlische steun voor stakende Iraanse arbeiders en sabotage van Iraanse militaire installaties zullen het regime in hoge mate destabiliseren en het volk dat tegen het regime in opstand komt, meer macht geven.
Dergelijke acties zullen op hun beurt zowel Israëls macht als zijn belang als regionale macht aantonen, waardoor hun buren, in de eerste plaats Saoedi-Arabië, dichter bij Jeruzalem komen te staan.
Dit kan MBS doen besluiten dat hij rechtstreeks en zonder voorwaarden vooraf met Israël over vrede wil onderhandelen. Het kan ertoe leiden dat Biden zijn eisen voor bemiddeling laat vallen. Het kan een andere partij overtuigen om in de bres te springen en te bemiddelen in een akkoord. Hoe dan ook, het destabiliseren van het Iraanse regime en het versterken van het Iraanse volk zal Israël sterker maken, de kans op een regionale oorlog verkleinen en zo de regio veel meer stabiliseren dan het betalen van een ongerechtvaardigde prijs voor een papieren vrede.
Caroline B. Glick is hoofdredacteur van Jewish News Syndicate en gastvrouw van de "Caroline Glick Show" op JNS. Glick is ook diplomatiek commentator voor Israel's Channel 14 en columnist voor Newsweek. Glick is Senior Medewerker voor Midden-Oostenzaken bij het Center for Security Policy in Washington en docent aan Israëls College of Statesmanship.
Bron: Israeli power is the foundation for regional peace | ערוץ 7