Het gaat in Israel niet om democratie

Links maakt zich geen zorgen over democratie. Het houdt niet van democratie. Het houdt van zijn oligarchie.

Caroline Glick - 10 februari 2023

Wat er in Israël gebeurt, is niet wat het lijkt. Links vecht, in al zijn onderdelen, niet tegen een poging van de regering en de Knesset om Israëls democratie te vernietigen.

We weten dit om drie redenen.

Ten eerste weten de leiders van de strijd tegen de justitiële hervorming - die beweren dat als het justitiële hervormingspakket van minister van Justitie Yariv Levin dat zich nu een weg baant door het wetgevingsproces in de Knesset, wordt aangenomen, de Israëlische democratie zal sterven - dat dit niet waar is.

In een vorige toespraak tot het Kohelet Forum heeft oppositieleider Yair Lapid een standpunt over gerechtelijk activisme uiteengezet dat volledig in overeenstemming is met het pakket van Levin. De opmerkingen van Lapid legden de basis voor de huidige hervorming.

In die toespraak zei Lapid: "Ik heb me verzet, en ik verzet me nog steeds, tegen gerechtelijk activisme van het soort dat werd geïntroduceerd door [voormalig president van het Hooggerechtshof en de vader van Israëls gerechtelijke revolutie] Aharon Barak. Ik denk niet dat het juist is dat alles justitiabel is. Ik vind het niet juist dat het Hooggerechtshof fundamentele zaken verandert in overeenstemming met wat het het oordeel van "de redelijke persoon" noemt. Dat is een amorfe en volledig subjectieve definitie die de Knesset nooit in het wetboek heeft opgenomen. Ik vind het niet juist dat de scheiding der machten, het heilige fundament van de democratische methode, wordt geschonden doordat één tak van de regering zich boven de andere plaatst."

Lapid is niet alleen. Bijna elk prominent lid van de oppositie heeft de afgelopen jaren soortgelijke uitspraken gedaan. Een van de meest opruiende leiders van de protesten tegen de justitiële hervorming is de voormalige minister van defensie en IDF chef van de generale staf Moshe Ya'alon. Nadat hij zijn poging tot herverkiezing voor de Knesset had verloren, heeft Ya'alon zichzelf omgevormd tot een waakzame protestleider. Tijdens een persconferentie deze week zei Ya'alon dat het juridische hervormingspakket Israël zal veranderen "van een democratie in een dictatuur". Hij noemde de regering-Netanyahu "crimineel en illegaal."

Ya'alon riep op tot een algemene staking en verklaarde dat "de gedachte aan de staat Israël als een fascistische, racistische, messiaanse en corrupte staat" de mensen 's nachts wakker houdt.

Maar in een toespraak in 2009, toen hij voor het eerst de politiek inging, zong Ya'alon een ander liedje. Toen ging Ya'alon tekeer tegen de krachten die hij nu zegt te vertegenwoordigen. "De media hier zijn bevooroordeeld," begon hij.

"Helaas," vervolgde Yaalon, "zijn er vandaag de dag krachten, noem ze de elites, die het discours in Israël op een vervormde manier beïnvloeden. Het is zo manipulatief en misleidend dat we ons vandaag grote zorgen moeten maken. Ik maak me nog steeds grote zorgen. Ze hebben veel macht. Ze hebben invloed op de premier. We hebben nu machtscentra met autoriteit en geen verantwoordelijkheid. Dit is geen democratie. De rijken zijn zo'n macht geworden. De media is zo'n macht. Het Hooggerechtshof is zo'n macht."

Uitspraken als deze weerspiegelen peilingen waaruit blijkt dat de overgrote meerderheid van de Israëli's vindt dat het rechtssysteem aan hervorming toe is. Maar dit brengt ons bij het tweede, de manier waarop we weten dat de huidige onrust die ogenschijnlijk over justitiële hervorming gaat, niet echt over justitiële hervorming: Niemand in de oppositie is bereid een debat aan te gaan over het pakket zelf. De oppositiewetgevers in de Commissie Grondwet, Recht en Rechtvaardigheid van de Knesset bespreken niets. In plaats van het ontwerp te bespreken en wijzigingen voor te stellen, of zelf wetsvoorstellen in te dienen, houden Knessetleden van de oppositiepartijen vol dat de meerderheid van de Knesset en de regering niet het recht hebben om hun werk te doen. Het proces waarbij de democratisch verkozen Knesset en de regering voorstellen doen die overeenstemmen met de beloften die zij aan de kiezers hebben gedaan, is onwettig en antidemocratisch.

In een toespraak voor de Knesset-ceremonie ter gelegenheid van de 74e verjaardag van het Israëlische parlement op zondag, waarschuwde Lapid: "De prijs van de wetgeving die u nu leidt is niet alleen het uitwissen van de democratie, het is het pijnlijke uiteenvallen van ons gemeenschappelijk leven." Links, zei hij, zou zich losmaken en afscheiden van Israël, dat zou ophouden te bestaan als één verenigd politiek lichaam.

In zijn toespraak bood Lapid geen enkele weg om de dreigende maatschappelijke breuk af te wenden, behalve dat de regering haar voorstellen zou laten varen. Het woord "compromis" kwam niet over zijn lippen. Lapid bood niet aan om met premier Benjamin Netanyahu en Levin om de tafel te gaan zitten en tot een voor iedereen aanvaardbaar akkoord te komen. Hij zei hen te stoppen of hij en zijn kamp zullen Israël verscheuren.

Ook voormalig premier en IDF chef generale staf Ehud Barak verwierp afgelopen vrijdag niet alleen een compromis. Barak demoniseerde president Isaac Herzog als een Neville Chamberlain omdat hij het waagde aan te bieden als gastheer op te treden bij onderhandelingen tussen de regering en de oppositie om de door Barak, Ya'alon en hun bondgenoten beloofde botsingen en geweld te voorkomen.

De laatste manier waarop we kunnen zien dat de strijd niet gaat over justitiële hervorming is door te kijken naar de praatjes van links. Voor de plenaire vergadering van de Knesset merkte Likud Knessetlid Ariel Kallner deze week op hoe het linkse establishment in de politiek, de academische wereld en de media precies dezelfde praatjes gebruikt als in het verleden.

Vandaag houden tegenstanders van de hervorming vol dat Israël een internationale melaatse zal worden als de hervorming wordt goedgekeurd. In 2011 waarschuwde Ehud Barak dat Israël een "diplomatieke tsunami" te wachten staat en een paria-natie wordt als het niet buigt voor elke eis van de PLO/Obama-regering tot territoriale overgave. In 2015 zei toenmalig oppositieleider Tzipi Livni dat als Netanyahu niet zou buigen voor de eisen van de PLO/Obama-regering voor territoriale overgave, Israël een "diplomatieke tsunami" tegemoet zou zien die een "economische tsunami" zou veroorzaken.

Op 23 januari ondertekende het Comité van Universiteitshoofden een brief waarin het waarschuwde dat de goedkeuring van het hervormingspakket "een vernietigende klap voor de Israëlische academische wereld" zou betekenen. In 2012 ondertekende dezelfde groep een brief waarin werd gewaarschuwd voor de vernietiging van de Israëlische academische wereld als de regering de Ariel Universiteit, toen een "universitair centrum", in staat zou stellen om de volledige universitaire status te krijgen.

In 2015 waarschuwden Lapid en zijn partners ter linkerzijde dat als Israël de aardgasvoorraden die het in zijn territoriale en economische wateren had ontdekt, zou oogsten, de stap Israëls economie, sociale weefsel en democratie zou vernietigen.

In 2018, in de aanloop naar de goedkeuring door de Knesset van de Basiswet - Israël als de natiestaat van het Joodse volk - waarschuwde links dat de goedkeuring van de wet ertoe zou leiden dat investeerders Israël zouden ontvluchten. De kredietwaardigheid van Israël zou worden verlaagd. En de Israëlische democratie zou verdwijnen.

Kortom, we weten dat de strijd niet over gerechtelijke hervormingen gaat, omdat vooraanstaande leden van het kamp dat nu volhoudt dat de hervorming de democratie zal vernietigen, in het verleden namens de democratie hebben gesproken; omdat zij zich verzetten tegen elke discussie en elk compromis over het pakket wettelijke hervormingen afwijzen; en omdat hun hele strijd gebaseerd is op uit hun vorige campagnes gerecycleerde slogans die niets te maken hebben met de hervormingen die op tafel liggen.

Dus als het niet de juridische hervormingen zijn waartegen zij zich verzetten, wat drijft leidende leden van de Israëlische samenleving er dan toe op te roepen tot een burgeroorlog, te dreigen Netanyahu en zijn ministers te vermoorden, te dreigen hun geld uit het land te halen en haar economie te vernietigen, bij buitenlandse regeringen te lobbyen voor een beleid dat vijandig staat tegenover Israël, en opstanden, algemene stakingen en geweld aan te kondigen en te organiseren?

Een goede manier om te begrijpen wat links eigenlijk beweegt, is zich af te vragen wat het hervormingspakket voor de rechterlijke macht gemeen heeft met het niet toegeven aan de eisen van de PLO/VS voor territoriale terugtrekking, het oogsten van aardgas, het aannemen van de basiswet: Israël als de natiestaat van het Joodse volk, en het toestaan van de Ariel Universiteit als universiteit.

Het antwoord is tweeledig. Ten eerste is het beleid in kwestie geen links beleid. Hieruit kunnen we concluderen dat links niet wil aanvaarden dat wanneer rechts verkiezingen wint, het het recht heeft zijn beleid uit te voeren. Links maakt zich geen zorgen over democratie. Het houdt niet van democratie. Het houdt van zijn oligarchie.

De huidige hysterie en bedreigingen met geweld worden gedreven door de centrale rol die het Hooggerechtshof speelt in het behoud van linkse macht en privileges. Door een zichzelf in stand houdend selectieproces dat Levin's hervorming zal corrigeren, wordt het Hooggerechtshof tegenwoordig gedomineerd door ideologisch rigide en radicale rechters. Door wetten te maken en beleid te dicteren vanaf de rechtbank, annuleren de rechters het beleid van rechtse regeringen en dwingen ze hen een links beleid te voeren.

Door de verstikkende greep van links op beleidsvorming en wetgeving weg te nemen, zal het plan van de regering voor justitiële hervorming, net als vele eerdere rechtse initiatieven die links met politieke en juridische campagnes probeerde tegen te houden, de uitbreiding van Israëls economische en strategische macht en onafhankelijkheid bevorderen. En dit brengt ons bij de regering Biden en de openlijke lobby van links bij de regering en andere buitenlandse regeringen om zich tegen de hervormingen te verzetten.

Voor de regering Biden is Netanyahu, net als bij de regering Obama daarvoor, vooral een bedreiging omdat hij zich verzet tegen het anti-Israëlische, pro-Palestijnse en pro-Iran beleid van de regering. En nog erger voor het Witte Huis: door beleid te bevorderen dat Israëls strategische en economische onafhankelijkheid vergroot, vermindert Netanyahu's regering Israëls afhankelijkheid van de VS en de macht van de regering om Israël te dwingen zich aan haar lijn te houden.

Bidens nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan zei: "We hebben een punt bereikt waarop buitenlands beleid binnenlands beleid is, en binnenlands beleid buitenlands beleid." Dit geldt ook voor Israëlisch links.

Israëlisch links onderhoudt betrekkingen met buitenlandse mogendheden, niet op basis van hoe die betrekkingen de nationale belangen van Israël bevorderen, maar op basis van hoe zij de belangen van links tegenover rechts dienen. In de bereidheid van de regering Lapid-Bennett om de VS vetorecht te geven over Israëls Iran-beleid en in haar overeenkomst om Israëls aardgasvoorraad bij Libanon af te staan aan de door Hezbollah gecontroleerde Libanese regering, toonde zij aan hoe links bereid is Israëls economische en strategische belangen en onafhankelijkheid op te geven in ruil voor politieke steun van de VS.

De gelijkenis tussen de aanklacht van de Democraten tegen de Republikeinen als een bedreiging voor de democratie en de huidige aanval van Israëlisch links op de legitimiteit van de regering onderstreept hun samenwerking.

Donderdagavond hebben linkse demonstranten banden verbrand en belangrijke verkeersaders in Jeruzalem geblokkeerd. Voormalig procureur-generaal Avichai Mandelblit zei dat geweld onvermijdelijk is. Ouders gebruikten hun kinderen om donderdagochtend in Tel Aviv een belangrijke verkeersader te blokkeren. En linkse reservisten en gepensioneerde generaals van het IDF-pantserkorps hielden een mars naar Jeruzalem. Het belangrijkste doel van de protesten is de economie maandag tot stilstand te brengen en een oproer te houden buiten de Knesset als de stemmingen beginnen over het hervormingspakket voor justitie. De linkse Beweging voor Kwaliteitsregering heeft het Hooggerechtshof verzocht Netanyahu uit zijn ambt te zetten door hem ongeschikt te verklaren om leiding te geven. En elk uur horen we meer en meer oproepen tot geweld van linkse zijde.

Hoe dit zal aflopen is nog niet te zeggen. Maar als de hervormingen niet doorgaan, zal de grootste verliezer de Israëlische democratie zijn.

Caroline Glick is een bekroond columnist en auteur van The Israeli Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East.

Bron: It’s not about democracy - JNS.org