DEEL 9: LEUGENS VAN MENSEN EN GODEN - Wat heeft de toekomst in petto?

27 april 2023 - door SkyWatch Editor

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8

We leven in een wereld waarvan de media zich tegen de mensen hebben gekeerd die het bekijken (zoals we in volgende artikelen zullen laten zien) en die dient om onze jongeren te verdelen, te indoctrineren en van hun onschuld te beroven, terwijl ze een agenda voorgeschoteld krijgen waar hun geest nog niet klaar voor is - en waarvan God nooit wil dat deze kleintjes die zou zien. Als we deze realiteit toevoegen aan het feit dat we leven te midden van de sci-fi technologie en ontwikkelingen waar onze grootouders bang voor waren, dan zien we dat onze eigen toekomst wel eens heel eng zou kunnen worden. Zoals eerder vermeld, zijn de enige dingen die ons ervan weerhouden de scènes na te leven die we op televisie zien afspelen, de mate van verdorvenheid van de mensheid en de technologische vooruitgang. Wanneer deze twee elementen in de buurt zouden komen van wat we afgebeeld zien - als de mensheid zo verdorven wordt en de technologie zo geavanceerd - moeten we ons afvragen wat onze wereld veilig zal houden, onze jongeren onschuldig, onze geest bewaakt en zelfs onze lichamen volledig menselijk. Welke ondenkbare dingen kan het publiek worden voorgehouden om te accepteren als de technologie deuren blijft openen naar talloze mogelijkheden?

In The Running Man uit 1987 bijvoorbeeld, ziet Arnold Schwarzenegger zichzelf als deelnemer aan een spelshow waarin het publiek wreed toekijkt hoe mensen tot de dood vechten voor hun vermaak. Je zou kunnen zeggen dat dit nooit zou gebeuren, maar als je dat deed, zou je moeten beargumenteren waarom het nooit meer zou gebeuren, omdat eerdere culturen dit al hebben gedaan met christenen en anderen in de colosseums van eeuwen geleden. Dit is slechts een van de vele gevallen waarin mensen misschien zou denken dat zoiets nooit zal gebeuren, maar zij beseffen niet dat de mensheid al bewezen heeft dat zij de verdorvenheid heeft die nodig is om zich met dergelijke praktijken bezig te houden. Als de geschiedenis zich werkelijk herhaalt, dan kan de perceptie dat dit een onmogelijk scenario is, voortkomen uit een vals gevoel van veiligheid.

Een andere sinistere noot: The Terminator voorspelde kunstmatige intelligentie die zo geavanceerd was dat ze uiteindelijk het intellect van haar makers zou overtreffen en oorlog zou voeren tegen de mensheid. Welke andere plotlijnen in de huidige fictieve fantasie zouden kunnen wijzen op de toekomst van onze maatschappij? Zou het veralgemenen van seksueel gedrag bij minderjarigen kunnen leiden tot de algemene aanvaarding van pedofilie? Zal euthanasie zoals geportretteerd in films als Logan's Run uiteindelijk worden omarmd en zelfs opgelegd? Is het "beroemdheden vlees" van Bitelabs slechts een grap, of komt er een dag waarop iemand eetbaar kloonvlees van een ander mens kan bestellen? Zal technologie innovaties zoals een digitale economie zich bevorderen en zo de weg vrijmaken voor het Merkteken van het Beest?

Terwijl de wetenschap achter vele onuitsprekelijke activiteiten aan de horizon blijft hangen, troosten de meesten van ons zich (al dan niet gefundeerd) met de gedachte dat deze scenario's wellicht nooit werkelijkheid zullen worden. Maar wat maakt ons zo zeker? We vestigen zo snel onze hoop op het concept dat de mensheid bepaalde ethische grenzen zal trekken en aanhouden, maar wanneer we eerder geconfronteerd worden met mogelijkheden om dergelijke barrières te overschrijden, geeft onze staat van dienst ons reden tot twijfel. Zoals we in dit hoofdstuk hebben benadrukt, zijn de vorderingen en prestaties uit veel sciencefictionfilms al duidelijk in onze dagelijkse praktijk. We hebben al vastgesteld dat activiteiten zoals het oogsten van foetaal weefsel geen inspanningen zijn waar we ons ethisch tegen verzetten. We tolereren en omarmen zelfs al jaren dat onze locatie in de gaten wordt gehouden. Euthanasie komt al legaal voor op sommige plaatsen in de wereld, terwijl de VS er steeds opener over wordt. Gezien wat al mogelijk en toegestaan is, wie kan dan zeggen dat we niet nog ergere gedrochten zullen omarmen?

Te midden van al deze vragen zijn de handen van de beeldhouwers van de maatschappij aan het werk. Onze cultuur weerspiegelt in grote lijnen het werk van een meesterlijke manipulator, die eeuwenlang zorgvuldig heeft gewerkt om de mensheid naar een punt van vernieling, verlies en zelfvernietiging te brengen. Zijn schuld is vaak anoniem, en zijn bestaan zelf wordt ontkend door velen die hem onbewust volgen. Zijn agenten werken ijverig om in de bevolking de bereidheid te kweken om zijn manifestaties aan te nemen. Het is een wereldwijde, grootschalige vormgeving voor de acceptatie van gedrochten zoals die in het boek Openbaring worden voorspeld. Het is crowd control: hoe de massa's worden klaargestoomd om het ondenkbare te omarmen in een post-christelijke natie.

"THE LIES OF MEN & GODS-EPISODE 4": Studie toont aan dat de Egyptische farao genetisch gemodificeerd was met buitenaards DNA.

"THE LIES OF MEN & GODS-EPISODE 3: TOM HORN KWAM HET LUCIFER-APPARAAT TEGEN OP MT. GRAHAM TOEN APACHE WAARSCHUWDE VOOR REUZEN!

Het benoemen van de Manipulatie Methodes

Er zijn veel manieren waarop mensen anderen proberen te beheersen. Het is gemakkelijk om onbewust door hen beïnvloed te worden - of het nu uit moedwillige of onopzettelijke onwetendheid is. Deze methoden van manipulatie zijn niet noodzakelijkerwijs willekeurig en ongecoördineerd; in feite zijn ze in veel gevallen in het geheim in elkaar gepuzzeld door ofwel kwade invloeden ofwel de machthebbers (of beide) voor een grotere invloed op het denken, de toestand of het welzijn van de samenleving.

Zoals gezegd, veel manipulatietactieken blijven onopgemerkt. Dit is overigens niet altijd een weerspiegeling van de intelligentie van het publiek, want de vakmensen achter het bedrog zijn inderdaad slim; vaak zijn het hoogopgeleide intellectuelen die manipulatieve concepten in de publieke sfeer brengen. Maar als we deze strategieën voor het vormen van de gedachten en het gedrag van het publiek eenmaal hebben geïdentificeerd en uitgelegd - veel ervan zijn formules die al lang worden gebruikt in reclame en marketing - zullen ze gemakkelijk te herkennen zijn als gemeenschappelijke draden die door de mainstream communicatie van de samenleving lopen. Met dit in gedachten, en onder de noemer "kennis is macht", presenteren we deze methoden van manipulatie hier bij naam. Het is tijd om ze te noemen wat ze zijn en te laten zien hoe ze worden gebruikt om de mentaliteit van onze cultuur te vormen.

De tactieken

Conditionering

De Russische psycholoog Ivan Pavlov, zoals velen zich herinneren van de psychologieles op de middelbare school, trainde zijn honden om op verzoek te watertanden door het geluid van een stemvork te associëren met hun voedsel.[i] In essentie bewees zijn ervaring dat, door de stimulus (de toon) toe te passen, de geconditioneerde reactie (watertanden) een voorspelbare reactie wordt.[ii] We zien dit stimulus-respons concept uitspelen op talloze terreinen in ons dagelijks leven, waaronder marketing, verkoop en zelfs onderwijs. Heeft u bijvoorbeeld ooit gedacht dat u geen honger had... totdat u een restaurant binnenliep en de geur van kokend eten rook? De geur in een bloemenwinkel of een parfumspray zou toch zeker niet dezelfde hongerreactie oproepen - ondanks het feit dat die ook de reukzin stimuleren. Of heb je ooit gemerkt dat je, na een stressvolle dag op je werk waar de telefoon vaak overgaat, ineenkrimpt als je thuiskomt en je mobieltje overgaat? Nog een ander voorbeeld: een advertentie voor een energiedrank met een mooie, bruine, schaars geklede vrouw. Jongens willen met haar uitgaan en meisjes willen haar zijn. Natuurlijk is de advertentie ontworpen om beide geslachten een beetje dichter bij dit doel te laten voelen, zolang ze dit specifieke energiedrankje nemen. De lijst gaat maar door. Hoewel dit eenvoudige voorbeelden zijn, is de waarheid dat conditionering plaatsvindt op de achtergrond van het maatschappelijke landschap, en als we ons ervan bewust zijn en kijken, kunnen we het overal zien.

Vorming

Het begrip vorming is eenvoudig en kan zowel ten goede als ten kwade worden gebruikt. In het algemeen is het het langzaam overhalen van een individu of groep van het ene type gedrag of houding naar het andere. Om het wat academischer uit te drukken: het is wanneer "opeenvolgende benaderingen van het gewenste gedrag worden versterkt."[iii] Bijvoorbeeld, een tiener stribbelt tegen als hem wordt gevraagd het hele huis op zaterdag schoon te maken. Dus ouders kunnen klein beginnen en een beloning uitloven, waarbij de tiener later vrienden mag bezoeken - nadat hij ervoor gezorgd heeft dat de keuken schoon is of de woonkamer gestofzuigd. Naarmate de jongere meer gewend raakt aan het doen van klusjes en leert deze grondiger en met een betere instelling uit te voeren, kunnen de ouders nieuwe verantwoordelijkheden aan de lijst toevoegen. Uiteindelijk wordt de tiener (terecht) gevormd om het belang van het bijhouden van een opgeruimd huis in te zien, wat hem of haar goed van pas zal komen als zelfstandige volwassene. Als we daarentegen bestuderen hoe ver de kerk van vandaag is afgedreven van het leiderschap van vrome, biddende, theologisch georiënteerde heiligen van de voorbije generaties, zien we dat een steeds lustelozer houding, versterkt door de gemakken en vrijetijdsbesteding van het wereldse aanbod, het is zeker niet ver gezocht om te zien dat ons lichaam van gelovigen op een negatieve manier is hervormd. En niet alleen in de kerk, maar in onze hele samenleving zien we de resultaten van de vorming die generaties lang heeft plaatsgevonden.

Selectieve blootstelling/toelating

Iets meer dan een jaar geleden stopten mijn man (Allie Henson) en ik bij een plaatselijke boekhandel in een stadje waar we doorheen reisden. Het viel ons op dat de bumperstickers op auto's, de politieke borden in de tuin en de berichten in de plaatselijke winkels allemaal een anti-conservatief tintje leken te hebben. Dat is nog zacht uitgedrukt, want sommige uitspraken die we zagen waren zelfs enigszins vijandig geformuleerd. Toen we de stad uitreden, zei mijn man dat de winkel die we hadden bezocht alleen maar boeken over de liberale agenda had uitgestald. Er leek een gebrek aan evenwicht in de presentatie van de media in die stad.

Natuurlijk.

Een van de eenvoudigste manieren waarop groepen mensen worden klaargestoomd om een bepaald standpunt te omarmen is door selectieve blootstelling. Als de massa's niet beide kanten van een kwestie horen, wordt degene die regelmatig wordt aangevoerd vertrouwd. Na verloop van tijd raken de mensen gewend aan dit standpunt, en een groot percentage van hen is geneigd zich te verzetten tegen alles wat dat standpunt in twijfel trekt. Het is geen geheim dat mensen bang zijn voor wat ze niet weten, bang zijn voor verandering, en gesloten zijn voor alles wat in strijd is met de bouwstenen van hun comfortzone. Zo kan de vorm van hun fundament worden gemanipuleerd door hun nabijheid te vullen met alleen een bepaalde agenda. Wanneer de kernovertuigingen van de kerk als "haatdragend" worden bestempeld (waarover later meer), dan beginnen ze te verdwijnen uit de algemene publieke opinie, omdat ze niet langer als politiek correct worden geaccepteerd. Bovendien wordt het kleine beetje Schrift dat het publiek hoort en ziet uit zijn verband gerukt en in een negatief daglicht gesteld, of voorgesteld als archaïsch, ouderwets en achterhaald. Zo wordt de gemeenschap ontdaan van alle goddelijke boodschappen omwille van de politieke correctheid, en wordt het christendom in het algemeen uit de publieke belangstelling verwijderd. Op dat moment wordt het opnieuw bevestigen van bijbelse waarden eerder als bedreigend dan als fundamenteel gezien.

Natuurlijk zijn er momenten waarop selectieve blootstelling gepast is. Een vierjarige hoeft bijvoorbeeld niet te weten waar de sleutels van de wapenkluis zijn of hoe je die opent. Het achterwege laten van deze informatie is zowel verwacht als verantwoord, totdat het kind het juiste niveau van volwassenheid heeft ontwikkeld. Wij zeggen dus geenszins dat ieder individu altijd elk miniem feit moet krijgen. Ons punt is dat, als we kijken aan welke soorten onderwerpen, propaganda en zelfs nieuwsberichten de massa's worden blootgesteld, we een piek zien in de bevordering van bepaalde agenda's en een vermindering in de bevordering van andere. We zien dit bijvoorbeeld gebeuren als het trendy wordt om een bepaalde politicus of beroemdheid te haten. Vanaf dat moment wordt elke verkeerde beweging van het doelwit overgepubliceerd, terwijl zijn of haar goede daden worden genegeerd. Dergelijke tactieken in het domein van de publieke media hebben een extreme vormende kracht in onze samenleving.

Deur in het gezicht slaan / Voet tussen de deur

Deze twee manipulatietactieken lijken op elkaar, maar beide hebben bepaalde elementen die in een andere volgorde voorkomen. Bij het bestuderen van zowel groeps- als individuele conformiteit/compliance in de school voor sociale psychologie, zien we deze technieken dagelijks opduiken in de wereld om de meerderheid te beïnvloeden. Bovendien zien we bijna overal hints van deze benaderingen, als we ze eenmaal hebben leren herkennen. Wanneer ze succesvol worden uitgevoerd, leveren ze vaak de gewenste resultaten op: De massa accepteert een concept dat ze eerder verwierp, of ze gaan iets dat eerder ongebruikelijk leek, als gewoon beschouwen.

De "voet tussen de deur techniek" houdt in dat een idee of verzoek op kleine schaal wordt geïntroduceerd om onmiddellijke afwijzing te voorkomen, en van daaruit wordt verder gebouwd. Bijvoorbeeld, in 1966 werd een aantal mensen gevraagd een petitie voor veilig rijden te ondertekenen. Velen stemden ermee in, omdat het slechts een eenvoudige handtekening was om aan te geven dat ze een goed doel steunden. Twee weken later werd de leden van deze groep, samen met anderen, gevraagd om "een groot, lelijk bord" in hun tuin te plaatsen om de weggebruikers te instrueren voorzichtig te rijden.[iv] De meerderheid van degenen die de petitie hadden ondertekend stemde ermee in het bord ook te plaatsen, maar de meesten van degenen die niet betrokken waren geweest bij het petitiegedeelte van het sociale experiment weigerden het bord te plaatsen. Door klein te beginnen - alleen met een "voet tussen de deur", een handtekening, met een verklaring waarmee de ondertekenaar zich persoonlijk kon verbinden en die hij zich twee weken lang kon herinneren voordat de lat hoger werd gelegd - werden mensen meer opengesteld voor deelname aan de zaak van veilig rijden op een ander niveau.[v]

In de hedendaagse media zien we deze strategie regelmatig toegepast. Wanneer het wordt uitgevoerd op een collectief niveau, wordt de "steun" afgemeten aan ons gebrek aan protest. Dit kan gebeuren door iets dat mogelijk controversieel is kort op de achtergrond op te nemen in een liedje, boek of film, of het kan in kleine, geïsoleerde en schijnbaar onschuldige stapjes opduiken in andere gebieden van de cultuur. Als het omstreden onderwerp eenmaal algemeen aanvaard is als onderdeel van de achtergrond, wordt het langzaam op de voorgrond geplaatst en op een meer openlijke manier gepresenteerd. Op dit punt worden eventuele protesten beantwoord met de herinnering dat de kwestie "al lang bestaat". Aangezien het waarschijnlijk over een periode van jaren is geconditioneerd, zullen degenen die zich een tijd zonder protest herinneren waarschijnlijk wijzen op een ver verleden, waardoor het protest nu ouderwets en onaangepast lijkt. Degenen die met succes zijn geconditioneerd om het element te omarmen zullen hun standpunt vaak ondersteunen met zinnen als "dit is [vul het huidige jaar in]" of "zet je er overheen".

Een voorbeeld: in de zwart-wit film What Ever Happened to Baby Jane? uit 1962 met Bette Davis en Joan Crawford is het personage van Davis razend jaloers op dat van Crawford. Uit frustratie spreekt eerstgenoemde de woorden "you miserable-" uit, waarna ze de lipbeweging maakt om een scheldwoord te vormen (rijmend op "witch") dat niet te horen is vanwege het tijdige geluid van een zoemer op de achtergrond (een onderdeel van het plot van de film).[vi] Voor het publiek lijkt het alsof Davis' personage de hele zin uitspreekt. Dergelijke taal was nog niet geaccepteerd in de filmwereld toen de film werd uitgebracht, maar toch vond de godslastering plaats met verminderde impact op het publiek omdat het werd gecommuniceerd zonder te worden gehoord. Het op deze manier binnensmokkelen van scheldwoorden was de enige strategie die veel filmmakers in die tijd durfden te gebruiken. Naarmate de kijkers echter meer gewend raakten aan vulgariteit via dit soort blootstelling, mochten acteurs dergelijke woorden en zinnen ongecensureerd hardop uitspreken. Nu horen we godslastering in films en televisieprogramma's, op covers van tijdschriften en zelfs in merknamen en logo's op productverpakkingen, T-shirts, bumperstickers en meer. Schuttingtaal is tegenwoordig gewoon overal, en dat komt omdat het publiek tientallen jaren geleden langzaam werd voorbereid om het te accepteren. Hetzelfde soort conditionering zien we bij zaken als naaktheid, seksuele inhoud, geweld, seksualisering van minderjarigen, devaluatie van het menselijk leven, ongeoorloofde onderwerpen en politieke agenda's.

"THE LIES OF MEN AND GODS-EPISODE 2": Wat zit er achter vliegende serafijnen, reptielen en portalen die boven bergen openen?

"THE LIES OF MEN AND GODS-EPISODE 1": Het Vaticaan, buitenaardse wezens en regeringselites. Is het allemaal toeval?

Het lijdt geen twijfel dat degenen die een anti-christelijke agenda willen voeren, deze tactiek zouden gebruiken, en ook hebben gebruikt, door te suggereren dat christenen incompetent, oneerlijk, op geld belust, hypocriet, oppervlakkig, egoïstisch, veroordelend, enzovoort zijn. En naarmate die concepten aanvaardbaar worden (waarbij elk bewijs van ontkrachting wordt weggelaten door selectieve blootstelling), nemen de beschuldigingen toe tot een grotere aanklacht tegen het morele gehalte van christenen. En elke keer dat de naam van een gelovige - of een geloof - door de modder van de media wordt gehaald, wordt het concept verder versterkt.

Nog geniepiger dan de "voet-tussen-de-deur" techniek van conditionering wordt "deur-in-het-gezicht" genoemd, omdat het uit de tegenovergestelde richting komt en meestal onverwacht is. Deze methode geeft het valse gevoel van veiligheid dat ontstaat als we geloven dat we een situatie hebben overwonnen, terwijl we in werkelijkheid zijn misleid om onze waakzaamheid te laten verslappen. Het proces is eenvoudig: Een echt verzoek wordt verborgen achter een verzoek dat zal worden afgewezen. De manier waarop dit gebeurt is eenvoudig, zoals in het volgende voorbeeld:

Betty wil Jane's gloednieuwe leren schoenen met hoge hakken lenen. Ze weet dat Jane ongeveer 100 dollar heeft uitgegeven aan deze aanvulling op haar garderobe, en is er zeker van dat ze nee zal zeggen tegen dit verzoek, omdat ze in het verleden spullen die Jane haar heeft geleend heeft beschadigd. Ze gaat met Jane praten, maar in plaats van rechtstreeks om de schoenen te vragen, herinnert ze zich een dure handtas die Jane bijna 300 dollar kostte. In plaats van te vragen of ze de schoenen mag lenen, vraagt ze of ze de handtas mag gebruiken. Zoals verwacht weigert Jane. Gekwetst, of misschien teleurgesteld, vertrekt Betty. De volgende dag komt ze terug om Jane te vragen of ze de schoenen mag lenen. Jane voelt zich slecht omdat ze Betty's eerste verzoek heeft afgewezen en geeft toe. De schoenen hebben immers een lagere vervangingswaarde dan de handtas, en ze heeft Betty onlangs al eens afgewezen. Jane's geweten krijgt een oppepper (nadat ze zich schuldig voelde omdat ze haar vriendin de schoenen niet had geleend), en Betty vertrekt met precies datgene wat ze oorspronkelijk wilde hebben. "Het succes van de deur-in-het-gezicht techniek is waarschijnlijk te danken aan onze neiging tot wederzijdse wederkerigheid, het doen van wederzijdse concessies," legt psycholoog en auteur Richard Griggs uit. "De persoon die de verzoeken doet, lijkt een concessie te hebben gedaan door over te stappen op het veel kleinere verzoek [de gemanipuleerde persoon voelt zich verplicht om ook een concessie te doen]."[vii] In dit geval zijn zowel Betty als Jane gelukkig, maar Jane heeft er geen idee van dat er met haar is gespeeld.

Misschien komt dit scenario je meer bekend voor: je tienerdochter wil zaterdag met haar vrienden gaan winkelen in het winkelcentrum, en ze wil dat je haar honderd dollar geeft om uit te geven als ze daar is. In plaats daarvan vraagt ze of ze met haar vrienden een nachtje weg mag - een uitstapje dat vierhonderd dollar gaat kosten. Als je om wat voor reden dan ook nee zegt, antwoordt ze: "Oké...papa-" [voeg hier oogkleppen in] "-dan mag ik...?".

Je ziet waar dit heen gaat; ouders trappen elke dag in deze strategie!

Hoewel de regeling ongegeneerd manipulatief en controlerend lijkt, is het algemeen gebruik ervan in de maatschappij niet controversiëler dan het verkooppraatje dat wordt gebruikt om de laatste nieuwe auto van de Ford-markt te halen of het laatste olieverfschilderij te verkopen aan de hoogste bieder in een veilinghuis. En net als de voet tussen de deur methode kan de zustertechniek, deur-in-het-gezicht, worden toegepast op het publiek (en dat gebeurt ook vaak) om een culturele verandering in onze houding teweeg te brengen.

Mensen met het eerste idee hebben de tijd om het te weerleggen en aan te geven waarom het niet praktisch is. Ondertussen moeten ze, in hun streven om "de deur dicht te slaan", ook nadenken over het grotere geheel dat hen wordt voorgeschoteld, al is het maar even om te overwegen hoe het voorgestelde idee hypothetisch zou kunnen werken. Ben je dit nog aan het uitzoeken?

In het voorbeeld van Betty die Jane's handtas van driehonderd dollar leent, moest Jane het "wat-als" idee hebben dat ze hem aan Betty zou kunnen lenen, voordat ze de redenen kon bedenken waarom ze dat uiteindelijk niet zou doen. Alleen al het onderzoeken van de mogelijkheid prentte het zich in haar geheugen als een idee dat, zelfs onbewust, in overweging genomen bleef. Gerepeteerde gesprekken met Betty spelen zich af in Jane's hoofd terwijl haar vastberadenheid toeneemt; ze bereidt zich voor op een toekomstige confrontatie over de kwestie, mochten er harde gevoelens zijn. Telkens als ze haar handtas in haar kast ziet hangen, herinnert ze zich hoe ze zich voelt over het antwoord dat ze Betty gaf - of dat nu spijt of opluchting is. Hoe meer Jane's onderbewuste gedachten en hypothetische "herinneringen" in haar achterhoofd stollen, hoe meer haar cognitieve, bewuste geest het idee dat het zou kunnen gebeuren opnieuw bekijkt en accepteert. Nadat ze talloze mogelijke scenario's in haar hoofd heeft afgespeeld, is Jane opgelucht als Betty terugkeert en alleen om haar schoenen vraagt.

Wanneer deze strategie dus wordt gebruikt voor grote groepen of zelfs hele bevolkingsgroepen, begint ze met iets groots, onredelijks, misschien zelfs schurend. Denk bijvoorbeeld aan de over-the-top manier van ongeoorloofd wreed gedrag die wordt afgeschilderd van degenen die de Bijbel volgen (en verdraaien) in The Handmaid's Tale (meer hierover in een volgend hoofdstuk). De serie introduceert concepten van extreem, ritueel, seksueel misbruik door deze individuen, maar omdat het in de sfeer van entertainment gebeurt, wordt de "beschuldiging" afgezwakt tot een hypothetisch gegeven dat de kijker kan verwerken en overdenken. Het resultaat is een kiem van polarisatie tussen christenen en niet-christenen. Er wordt een scenario gesuggereerd, maar onder het mom van een premisse die zo schandalig is dat mensen het niet eens hoeven te weigeren; het is immers complete fictie. Toch is het idee vervolgens een reeks hypothetisch geplant in het achterhoofd van mensen, en zelfs diep in hun onderbewustzijn gezaaid, waarbij schijnbaar onrealistische maar ernstige vragen worden gesteld als "Christenen: Wat als het ooit 'wij' of 'zij' is"? Terwijl de hersenen spelen met alle richtingen waarin een fictief scenario als dat in The Handmaid's Tale zou kunnen gaan, beginnen mensen ook in de echte wereld anders naar christenen te kijken: alles wat de kerk doet er dan verkeerd uitziet, en worden degenen met argwaan bekeken die beweren het evangelie te geloven en te volgen, maar hypocrieten blijken te zijn; ze versterken deze argwaan, en de ooit gerespecteerde bijbelse principes worden opnieuw bestempeld als "haatzaaierij", en in het algemeen begint het publiek de kerk meer te zien als een bedreiging dan als een kracht ten goede in de wereld.

VOLGENDE: Creëer een probleem... Presenteer de oplossing.

Eindnoten:

[i] Griggs, Richard A., Psychology: A Concise Introduction: Fifth Edition (New York: Worth Publishers, 2017), 152.

[ii] Ibid., 152.

[iii] Ibid., 319.

[iv] Ibid., 378.

[v] Ibid., 378.

[vi] Robert Aldrich, director, What Ever Happened to Baby Jane? (The Associates & Aldrich Company; 1962).

[vii] Griggs, Richard A., Psychology: A Concise Introduction: Fifth Edition (New York: Worth Publishers, 2017), 379.

Bron: PART 9: LIES OF MEN AND GODS—What Does The Future Hold? » SkyWatchTV