DEEL 8: LEUGENS VAN MENSEN EN GODEN - Zullen we een punt bereiken waar geen weg meer terug is?

25 april 2023 - door SkyWatch Editor

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7

De film Midsommar uit 2019 is van een iets andere orde en lijkt ten onrechte ingedeeld in het genre "volkshorror", omdat hij op het eerste gezicht meer "raar" dan "eng" lijkt. Bij nader onderzoek blijkt echter dat voor deze film de echt angstaanjagende elementen op de loer liggen, verborgen in het volle zicht.

Midsommar begint met de dubbele moord en zelfmoord van de ouders en zus van de hoofdpersoon. Op zoek naar rust sluit het meisje zich aan bij haar vriend en enkele kennissen als ze met een aardeaanbiddende sekte naar Zweden reizen om een festival bij te wonen dat slechts eens in de negentig jaar plaatsvindt. Vol met symboliek presenteert deze film op subtiele wijze een verschuiving in de futuristische cultuur, waar luciferische aanbidding, mensenoffers, imitatie- en seks-magie en oude religie leiden tot een cultische, post-christelijke samenleving. In een omgeving die doorspekt is met, wat Ari Aster later toegaf, occulte runen, omarmt deze commune orgiastische aanbidding, geestverruimende drugs/hallucinogenen, mensenoffers, hekserij en zelfs euthanasie in haar streven naar de perfecte harmonieuze, utopische samenleving. Parodieën op het christendom, zoals het nabootsen van de taal der tongen, zijn in de hele film te zien. De mannelijke hoofdpersoon - ironisch genoeg (en waarschijnlijk opzettelijk) Christian genoemd - is een egoïstische, oneerlijke persoonlijkheid die alleen aan zichzelf denkt (helaas is dit hoe een groot deel van de seculiere wereld christenen ziet). Hij neemt gedurende de hele film geen principieel standpunt in, doet wat goed voelt, ook al is het goed of fout, en geeft geen steun aan degenen voor wie hij beweert te zorgen. De dialoog van de film en de scènes waarin zijn tekortkomingen worden onthuld, zijn beladen met conclusies over het falen van het christendom, zoals geïllustreerd door een futuristische, utopische familiale manier om het leven te benaderen wanneer traditionele christelijke levensstijlen worden achtergelaten en nieuwere, moderne en idealistische manieren worden omarmd.

De film toont een ruw niveau van eigenheid via het vermogen van de hele gemeenschap om de emoties of ervaringen van een individu te ervaren. Bijvoorbeeld, wanneer een vrouw wanhopig huilt nadat ze heeft gehoord dat haar vriend (Christian) ontrouw is geweest, verzamelen andere vrouwen zich om haar heen en schreeuwen van pijn, alsof ze ook haar pijn voelen. Als de scène met het ritueel van het mensenoffer nadert en de film sluit, zien we Christian gekleed in de verse, nog bebloede huid van een onlangs gedode beer (die communicatie met de geestenwereld symboliseert), en worden er zondebok-achtige riten (waarbij ongerechtigheden op de geofferde persoon worden gelegd om de wandaden van de gemeenschap te zuiveren) over hem heen gelezen terwijl hij en acht anderen levend worden verbrand; dit is de manier waarop de dorpelingen worden "gezuiverd" van alle negativiteit en schuld. Er zijn meerdere lagen van symboliek in de productie, maar het algemene punt van de film wordt samengevat in een verborgen observatie van waar de maatschappij naar toe gaat: Een post-christelijke natie omarmt New Age praktijken zoals een aarde-aanbiddend pantheïsme onder een oude, heidense religie. Deze samenleving kenmerkt zich door singulariteit, utopie, selectief fokken, orgiastische vruchtbaarheidsrituelen, geestvervoering en crematie van zorg (het plaatsen van iemands fouten op een offer of beeltenis voor zuivering). In de handel vervangen oude riten van magie en mensenoffers de "verouderde" christelijke waarden.[i] Uiteindelijk laat de symboliek de kijkers beslissen of zij de komende heropleving van oude religie zullen omarmen of zich zullen houden aan de verouderde begrippen van het christendom, dat spoedig zal verdwijnen. (Vanwege het grafische karakter van deze film, inclusief naaktheid en seksuele inhoud, stellen wij voor dat u, als u meer informatie over deze film wilt, de documentaire Midsommar: Initiation into the Ancient Religion of the Future, geproduceerd door Truthstream Media, 2019, bekijkt in plaats van de film zelf).

ZIJN ENTITEITEN KLAAR OM HET CHRISTENDOM TE VERVANGEN DOOR EEN "BUITENAARDSE" SEKTE? BEKIJK DE ORIGINELE TRAILER VOOR EXO-VATICANA

Santa Clarita Diet

De sci-fi/thriller Soylent Green uit 1973 toont een gruwelijke toekomst waarin de wereld verstoken is van voedsel en mensen leven op voorverpakte rantsoenen. Alleen de oudere leden van de samenleving herinneren zich een verscheidenheid aan vers, onbewerkt voedsel als onderdeel van hun dieet. In deze dystopische samenleving, gekenmerkt door euthanasie en hulp bij zelfdoding, onthult een reeks gebeurtenissen dat het basisvoedsel dat aan de burgers wordt uitgedeeld en dubbelzinnig "Soylent Green" wordt genoemd, gemaakt is van gerecycleerde menselijke resten. Hoewel deze plotwending bedoeld was om de kijkers te verontrusten en verontrust achter te laten, hebben nieuwere films en televisieseries het onderwerp kannibalisme anders benaderd. Programma's als iZombie en Santa Clarita Diet maken er bijvoorbeeld niet langer een schurk van.

De laatste, Santa Clarita Diet, probeert onbeschaamd komedie te vermengen met walgelijke wreedheden zoals projectiel braaksel en fysieke verminking, om nog maar te zwijgen van brutaal en weerzinwekkend kannibalisme en seks tussen de levenden en de ondoden. Deze serie probeert het publiek ertoe te brengen kannibalisme onzinnig en humoristisch te vinden in plaats van bedreigend en satanisch. De productie gaat over een familie uit de voorsteden die zich bezighoudt met onroerend goed en het bijhouden van de Joneses. Het vrouwelijke hoofdpersonage, gespeeld door Drew Barrymore, ontdekt dat ze op de een of andere manier ondood is geworden en hunkert naar mensenvlees. Terwijl haar man, gespeeld door Timothy Olyphant, medeplichtig wordt aan haar moorddadige voeding, probeert het gezin een "normaal" imago te handhaven voor hun buren en kennissen, terwijl Barrymore's personage gevoed blijft. Hun gruwelijke capriolen omvatten het eten van kadavers, het maken van smoothies van dood vlees, het verbergen van lichaamsdelen in vriezers, het aangaan van buitenechtelijke affaires en het verminken van ondode lichamen terwijl ze langzaam ontbinden en uit elkaar vallen, naast vele andere weerzinwekkende activiteiten. Hoewel velen zullen zeggen dat de serie allemaal dwaasheid is en nooit de werkelijkheid zou weergeven, vinden deze auteurs dat er actuele parallellen zijn in de echte wereld die slechts wachten op verdorvenheid en technologie om deze fantasieën tot bloei te brengen...

Wat als je in een laboratorium gekweekt vlees zou kunnen aanvragen, gebaseerd op het DNA van een beroemdheid, dat dan gemengd wordt met ander vlees, fruit en groenten, gezouten wordt tot salami en naar je huis wordt verzonden voor je eetplezier? Klinkt dat walgelijk? Geloof het of niet, Bitelabs is een bedrijf dat sinds 2014 campagne voert om precies dit te doen (tenzij het betrokken is bij een van de meest complexe en langdurige hoaxes die de samenleving tot nu toe heeft gezien). Beroemdheden waar deze organisatie momenteel DNA van probeert te oogsten zijn onder andere Kanye West, Ellen DeGeneres, Jennifer Lawrence en James Franco.[ii] We weten wat je moet denken: Dit lijkt zo vreemd dat het absoluut een hoax moet zijn, toch? Hoewel het mogelijk is (en de rationele verklaring lijkt), hebben pogingen om het te bevestigen tot nu toe niets opgeleverd.

Een onderzoeker van Time magazine probeerde de beweringen over Bitelabs te verifiëren, en iemand die zich identificeerde als de CEO van het bedrijf verklaarde dat het vermogen van het bedrijf om het project uit te voeren zou "afhangen van ... [hun] vermogen om publiek enthousiasme te genereren," en dat een bijkomend doel van het bedrijf was om "een wijdverspreide discussie op gang te brengen over bio-ethiek, in het laboratorium gekweekt vlees, en de cultuur van beroemdheden ... het behandelen als een culturele voorloper voor wanneer ons product uiteindelijk in productie komt."[iii] Hoewel Time uit dit contact opmaakte dat Bitelabs' nadruk meer lag op het aanwakkeren van de discussie over in het laboratorium gekweekt vlees in het algemeen, werd de dubbelzinnigheid van het standpunt van het lab nooit opgehelderd. De CEO vermeed volledig te verklaren dat hun inspanningen op enigerlei wijze in overeenstemming waren met de pretentie.

Bovendien, toen Brian Merchant van The Vice contact opnam met Bitelabs, in de verwachting van een tong-bijtend antwoord op wat hij veronderstelde dat een humoristische poging tot walgelijke satire was, ontving hij een "reeks lange, oprechte antwoorden...die niet de spot leken te drijven."[iv] De e-mails die Merchant ontving legden uit dat een staf van vijf fulltime werknemers een discussie wilde starten over hun project, en zeiden dat "het realiseren van beroemdheidsvlees van daaruit allemaal zal afhangen van ons vermogen om een gebruikersbasis op te bouwen." De e-mails schetsten enkele specifieke details van hun plan, waaronder het percentage beroemdheden vlees versus dierlijk vlees. Interessant is dat de volledige namen van de medewerkers van Bitelabs werden afgeschermd in de communicatie met zowel Time als Merchant, blijkbaar om de anonimiteit te bewaren in het licht van de schandalige aard van hun werk. Echter, na meerdere keren de kans te hebben gekregen om op te biechten dat het project een hoax is, bleef Bitelabs zeggen dat ze geïnteresseerd zijn in het zien van wat voor soort verkoopbaarheid er kan bestaan voor zowel in het laboratorium gekweekt dierlijk vlees als voor vlees van beroemdheden, samen met "het verleggen van de grenzen van technologie en maatschappij."[v]

Hoewel deze auteurs nog steeds hopen dat dit een grap is, levert verder graven geen bevestiging op. Aan de andere kant, als het een grap is, dan zijn de Bitelabs mensen zeker koppig gebleven om het door te zetten. Tot nu toe hebben ze niets anders dan oprechtheid laten blijken, en hun voortdurende wens om anoniem te blijven doet ons afvragen of dit project echt iets voorstelt. Nu televisieshows als iZombie en Santa Clarita Diet het begrip kannibalisme bagatelliseren, zou die mogelijkheid zeker kunnen bestaan.

Cuties

Toen Netflix aankondigde dat zijn nieuwste filmtitel Cuties zou zijn, een Engels-gedubde versie van de Franse bekroonde film van het Sundance Film Festival, waren ze misschien verrast (of misschien ook niet, zoals we in het volgende hoofdstuk zullen bespreken) om te zien dat de publieke reactie was om tegen de productie tekeer te gaan. Memes en Facebook-posts boden overal slogans als "Cancel Netflix," en even leek zelfs het woord "Netflix" zelf synoniem met de acceptatie van pedofilie. Al met al zag Netflix een piek in het aantal views van deze titel, maar meldde een daling van de inkomsten omdat de abonnementsopzeggingen opliepen tot meer dan negen miljoen.[vi] Waarom? Omdat het publiek de film zag als een productie die schaamteloze acceptatie van de seksualiteit van te jonge meisjes bevordert, die zich kleden in schaarse kleding, veel make-up dragen en hun lichaam bewegen alsof ze een striptease uitvoeren, jaren voordat zo'n show zelfs maar legaal zou zijn voor hun onderontwikkelde lichamen.

Cuties begint met de elfjarige Amy (afkorting van Aminata) die met haar moeder en broer naar een nieuwbouwwijk verhuist en verwacht dat haar vader zich spoedig bij hen zal voegen. Amy ontdekt dat wanneer haar vader arriveert, hij een tweede vrouw in het bestaande gezin inbrengt; een deel van de film lijkt te gaan over de emotionele aanpassing van de gezinsleden aan deze verwachte nieuwkomer. Als pre-tiener raakt Amy gefascineerd door het provocerende dansen van een groep genaamd "Cuties" in haar nieuwe buurt. Ze sluit zich bij hen aan en neemt hun manier van kleden en dansen over, maar houdt haar activiteiten en haar garderobe verborgen voor haar familie, die beledigd zou zijn vanwege hun conservatieve moslimgeloof. In de loop van de film wordt Amy's kleding steeds verleidelijker en haar acties gedurfder; haar zoektocht naar haar identiteit ergens tussen promiscuïteit en traditionalisme wordt gevolgd terwijl haar look - samen met haar dansflair - sensueler, onthullender en volwassener wordt.

Met een gestolen mobiele telefoon bekijkt het meisje een clip van volwassen vrouwen die in striptease-stijl dansen, en ze begint hun uiterlijk, lichaamstaal en kledingkeuzes te imiteren. Met dezelfde telefoon flirten en chatten zij en haar vrienden online met oudere jongens en proberen ze de anatomie van een jongeman te filmen terwijl hij in het jongenstoilet plast. Amy post zelfs een naaktfoto van haar eigen genitaliën op sociale media.

Haar hoogtepunt van aanvaarding door leeftijdsgenoten komt wanneer de andere Cuties ontdekken dat Amy, door het kijken naar de provocerende dansen en het beheersen van de bewegingen, een nieuwe line-up van wulpse bewegingen toevoegt aan het repertoire van de groep: gymen in verschillende posities, booty-bouncing, slaan en stoten van elkaars billen, schudden met hun billen in de buurt van andermans gezicht, het aannemen van extreem suggestieve handgebaren, en nog veel meer. De meisjes voegen aan hun grafische bewegingen een gezichtsuitdrukking van onschuld toe. De verlegen, breed kijkende uitdrukkingen in combinatie met een enkele vinger in de mondhoek en andere kinderlijke aanrakingen dienen als verleidelijk tegenwicht voor de volwassenheid van hun schandalige gebaren en kleding. Dit alles, gepresenteerd via close-up gefilmde camerashots met brutale posities zoals de gespreide adelaar, creëert een schandalige dansscène die de kijkers terecht verontwaardigt.

Hoewel de film - vooral de laatste dansscène - online berucht is geworden, beseffen degenen die niet de hele film hebben gezien misschien niet dat er een nog alarmerender element in zit. Het ergste van Cuties is niet de in-je-gezicht seksualisering van deze pre-tieners, hoewel dat uiterst verontrustend is. Nog erger is wat er gebeurt aan het einde van de laatste dansscène, wanneer de reactie van het toekijkende publiek gemengd is: sommige ouders bedekken de ogen van hun kinderen en sommige omstanders tonen uitdrukkingen van shock, terwijl weer anderen hun hoofd schudden op het ritme. Sommige mannen kijken met grote ogen van intrige en opwinding. Amy bevriest echter midden in de pas, omdat ze in haar achterhoofd de traditionele muziek van haar familie hoort. De tranen vullen haar ogen en ze rent van het podium af, waarna ze naar huis terugkeert om het goed te maken met haar moeder, leeftijdsgeschikte kleding aantrekt en naar buiten loopt om zich bij andere meisjes van haar leeftijd te voegen en touwtje te springen op een onschuldig en vredig deuntje. De camera zoomt in en laat zien hoe haar haar over haar gezicht dwarrelt en de wind door haar krullen waait bij elke stijging en daling. Amy glimlacht blij in de lens, waarmee ze het publiek duidelijk maakt dat ze eindelijk vrede met zichzelf heeft gevonden en terugkeert naar de onschuld.

Deze momenten illustreren een conditioneringstactiek die "voet tussen de deur" heet en die we in een volgend hoofdstuk nader zullen toelichten. Voor nu zeggen we alleen dat het een methode is die een idee introduceert en zich dan terugtrekt en het idee laat sudderen. In deze film ging het als volgt: Het overseksuele gedrag van een verward jong meisje wordt geïntroduceerd, vervolgens teruggedraaid, maar toch versterkt met de subtiele suggestie dat dit gedrag "zichzelf wel zal oplossen" als het op zijn beloop wordt gelaten en de tiener de ruimte krijgt. Helaas zijn gedragingen zoals die van dit meisje in de echte wereld een schreeuw om hulp; ze negeren betekent alleen dat het probleem zal escaleren, niet oplossen. Anders gezegd, de film communiceert subliminaal dat jonge mensen die zich inlaten met seksuele activiteiten, online blootgesteld worden aan pornografie of stripteasedansen, ongepaste foto's van hun anatomie op sociale media plaatsen, de conservatieve waarden van hun familie loslaten, uitvallen, wegsluipen, zich ongepast kleden en zich anderszins op wulpse manieren gedragen, een plotseling moment van helderheid zullen hebben, waarna ze hun vrolijke onschuld kunnen terugwinnen zonder verdere gevolgen, bagage of gedoe. Door de kijkers van de film te wijzen op de gemengde reacties van het publiek op het dansfeest van de meisjes - van shock tot interesse - lijken de producenten te erkennen dat het seksualiseren van onze jeugd ook op verschillende reacties zal stuiten. Maar het lijkt ook een preventief antwoord op deze reacties, alsof ze willen zeggen: "Ja, we weten dat het schokkend is, maar hou vol; het komt wel goed met deze jongeren. U hoeft niet in te grijpen." Degenen die deze boodschap in het volle zicht verbergen, verwachten dat de massa deze berusting generaliseert naar het echte leven, waar kleine meisjes zich seksueel veel ouder gedragen dan hun leeftijd.

Na het zien van de film bespraken deze auteurs de implicaties en de algemene boodschap ervan. Howell zei dat slechts een kleine aanpassing van het einde het een heel ander soort film zou hebben gemaakt. Als deze meisjes bijvoorbeeld in de sekshandel terecht waren gekomen, zou het gemakkelijk een film kunnen zijn die de uitbuitende of zelfs dodelijke gevaren van seksuele kinderlokkerij onder onze jeugd benadrukt. Was Amy's "moment van helderheid" gekomen na een gepassioneerde en overtuigende interventie van een vertrouwde volwassene in haar leven, dan had het een boodschap kunnen zijn aan ouders en voogden om waakzaam en betrokken te zijn bij het leven van hun kinderen - een geruststelling dat hun intuïtie ertoe doet en dat ze bevoegd zijn om te handelen; ze zijn niet alleen maar "overbezorgd". De lijst van mogelijkheden om de boodschap van deze film te veranderen in een boodschap van activisme in plaats van aanvaarding (en zelfs omarming) van de seksualisering van onze jeugd is eindeloos. Een verklaring aan het einde waarin de "moraal van het verhaal" of een "plan van noodzakelijke actie" de kijkers zou dwingen om in te grijpen in het belang van onze jongeren, en de hele film zou anders zijn ontvangen. (Als ze dat hadden gedaan, zouden de kijkers waarschijnlijk nog steeds terecht boos zijn geweest over de schandalige dansscène).

De film heeft dat echter niet gedaan. Zoals we hebben gezegd, geeft de film de boodschap dat onrustige wateren normaal zijn voor onze jeugd, en dat ze uiteindelijk vanzelf tot rust komen - ingrijpen is niet nodig.

Het antwoord van Netflix op alle kritiek op Cuties was dat de film een poging was om mensen bewust te maken van de overseksualisering van onze jeugd - niet om het probleem nog groter te maken. De co-CEO van de organisatie, Ted Sarandos, gaf een verklaring uit waarin hij de film verdedigde en zei dat de reactie op de productie zowel "verrassend" was als het resultaat van een culturele misinterpretatie, waarbij hij verwees naar de vele locaties in Europa waar de film door het publiek werd geaccepteerd.[vii]

Sarandos beweerde echter dat de Amerikaanse reactie anders was geweest dan die van de rest van de wereld - zelfs "uniek" in zijn verontwaardiging.[viii] Onmiddellijk na de release op 9 september 2020 zag de productiemaatschappij protesten als een brief van Missouri Senator Josh Hawley die uiterlijk 18 september 2020 een antwoord eiste. In de correspondentie stelde de senator vragen als: "Heeft Netflix...maatregelen genomen om de bescherming van de fysieke, mentale en emotionele gezondheid te waarborgen van kindacteurs die gesimuleerde seksuele handelingen moesten verrichten en op seksuele of seksueel suggestieve wijze werden gefilmd?"[ix] Gezien Netflix' voorstelling van Cuties als een "'sociaal commentaar' tegen de seksualisering van jonge kinderen,"[x] maken Hawley's vragen een reeks geldige punten. Andere van zijn vragen omvatten een vraag om te weten waarom een film die "een reeks van onderwerpen met inbegrip van religie, cultuur en sociale media" wordt gebracht met "een poster uitsluitend met schaars geklede tieners in seksueel suggestieve posities. "[xi] Interessant, aangezien Netflix beweerde dat de film in andere landen met acceptatie was gespeeld, is het interessant dat Hawley aandrong op een antwoord waarom Netflix ervoor koos "deze film op de markt te brengen met een poster die afwijkt van het Franse origineel, waarop kinderen staan afgebeeld die confetti op straat gooien."[xii]

Goede vraag, senator. Misschien ligt het antwoord in het feit dat er een poging is om het publiek zover te krijgen dat het de pedofilie in de VS accepteert, en dat de agenda die deze film heeft gemaakt of overgenomen een nieuw instrument heeft aangeschaft via zijn zichtbaarheid. De buzz rond de film, naast de schandalige inhoud, heeft een voedingsbodem gecreëerd waardoor het gesprek over pedofilie kan polariseren. Het werkt verschillende soorten manipulatietactieken in de hand die erop gericht zijn de acceptatie van dergelijke inhoud in het centrum van de mainstream media te brengen, wat zal aanzetten tot gepassioneerde argumenten voor beide zijden van de kwestie (meer hierover in het volgende hoofdstuk).

"THE LIES OF MEN AND GODS-EPISODE 2": Wat zit er achter vliegende serafijnen, reptielen en portalen die boven bergen openen?

"THE LIES OF MEN AND GODS-EPISODE 1": Het Vaticaan, buitenaardse wezens en regeringselites. Is het allemaal toeval?

In oktober 2020 diende de staat Texas een aanklacht in tegen Netflix wegens kinderpornografie, waarbij het bedrijf werd aangeklaagd voor het "promoten van ontuchtig beeldmateriaal" van meisjes onder de achttien jaar, vanwege de grafische en opzettelijke "tentoonstelling van de schaamstreek van een gekleed of gedeeltelijk gekleed kind."[xiii] Sommigen vragen zich misschien af hoe de film zo'n specifieke aanklacht kan uitlokken, terwijl zoveel media kinderen objectiveren. De uitwerking van de scènes door de Washington Times werpt licht op de zaak door de grafische scènes van de film te beschrijven als omvattende "groeps-twerken, mondgebaren, grondhoppen ... heupknarsen ... en andere geseksualiseerde bewegingen waarvan de meisjes soms worden afgebeeld als slechts half-begrijpend."[xiv]

Meer hierover zal in volgende hoofdstukken besproken worden, want het lange-termijn aspect van deze kwestie wijst erop dat de bevolking klaargestoomd wordt om pedofilie te accepteren. Zoals gezegd, als de toekomstbeelden uit films en televisieprogramma's uit het verleden ook maar enigszins vergelijkbaar zijn met gebeurtenissen en omstandigheden in ons huidige leven (en wij geloven dat dit vaak het geval is), dan kan wat wij nu als amusement beschouwen, ons een blik op onze eigen toekomst gunnen. Daarom is het belangrijk dat we de inhoud van hedendaagse films, boeken, televisieprogramma's, tijdschriften en zelfs marketingcampagnes kritisch bekijken en doorlichten om onze toekomstige generaties te beschermen.

Indirecte blootstelling aan porno

Nu we het toch hebben over ongepaste inhoud en verborgen boodschappen, laten we het eens hebben over pornografie. Wist je dat het nu wordt verborgen in televisieshows die beweren van een ander genre te zijn? Zo is de Amazon-productie van 2019, The Boys, die wordt gecategoriseerd als een actie-, komedie- en misdaadfilm, slechts een van de vele recente shows waarin pornografie voorkomt. De personages in deze serie kijken schaamteloos naar pornografie; in feite mogen pornoscènes tijdens een willekeurige aflevering op de achtergrond of zelfs op de voorgrond spelen. Veel scènes tonen volledig naakte mannen en vrouwen die geslachtsgemeenschap hebben of de uitwisseling van seksuele dialogen tussen koppels en groepen van hetzelfde geslacht (ook naakt). Op een gegeven moment verwent een superheld zich op het dak van een wolkenkrabber in New York City, terwijl hij variaties van de zin "Ik kan doen wat ik wil" herhaalt.[xv] Deze auteurs zijn niet de enigen die de seksuele inhoud van deze serie ongepast vinden. Auteur Hannah Chambers van Cosmopolitan schreef bijvoorbeeld een artikel getiteld "Uh...Can We Talk About All the Weird Sex Stuff Happening on 'The Boys'?". Daarin stelt ze dat haar "oogleden nu geschroeid zijn [aan de binnenkant] met alle krankzinnige seksscènes uit deze belachelijke show," en maakt ze de ironische opmerking dat ze haar leven nu in twee segmenten indeelt: "voor en na The Boys littekens...[haar] geheugen."[xvi] Het artikel onthult ook andere seculiere bronnen waarin kijkers soortgelijke opmerkingen hebben gemaakt, en Chambers benadrukt de meest verontrustende van hun seksuele inhoud - waar deze auteurs zich niet toe kunnen zetten om er verder op in te gaan.

Het verontrustende van de pornografische subplots in deze show is het bedrog in de manier waarop het op de markt wordt gebracht. Wanneer ze hun kinderen (vooral jonge jongens) naar een superheldenserie laten kijken (die in dit geval, zoals u zich zult herinneren, in de categorie actie, komedie en misdaad valt), hebben ze er geen idee van dat ze hun kinderen met dit soort inhoud in aanraking brengen. Omdat blootstelling aan pornografie kinderen klaarstoomt om veel andere uitbuitende situaties te tolereren en hun vermogen om hun eigen identiteit op een gezonde manier te vormen aantast, is het conditioneren en normaliseren van seks onder onze minderjarigen een belangrijke manier waarop de bevolking ongetwijfeld wordt klaargestoomd om het ondenkbare (pedofilie) te omarmen.

VOLGENDE: Wat heeft de toekomst in petto?

Eindnoten:

[i] Aaron Dykes, producer, Midsommar: Initiation into the Ancient Religion of the Future. (Truth Stream Media, Cedar Park, TX; 2019).

[ii] Bitelabs: Eat Celebrity Meat. 2020. Accessed November 6, 2020. http://bitelabs.org/vision .

[iii] Knibbs, Kate. “No, This Website Won’t Actually Make Salami Out of Famous People.” Time . February 28, 2014. https://newsfeed.time.com/2014/02/28/celebrity-meat-bite-labs-fake/ .

[iv] Merchant, Brian. “The Guy Who Wants to Sell Lab-Grown Salami Made of Kanye West Is ‘100% Serious.’” Vice Online. February 26, 2014. Accessed November 6, 2020. https://www.vice.com/en/article/kbz8ky/the-guy-who-want-to-sell-you-salami-made-out-of-james-franco-are-100-serious .

[v] Ibid.

[vi] Cuties: Trivia. IMDB Online. 2020. Accessed November 6, 2020. https://www.imdb.com/title/tt9196192/trivia?ref_=tt_trv_trv .

[vii] Morton, Victor. “’Surprising’ Backlash: Netflix Co-CEO Defends ‘Cuties’.” Washington Times. October 12, 2020. Acccessed November 20, 2020. https://www.washingtontimes.com/news/2020/oct/12/ted-sarandos-netflix-co-ceo-defends-cuties-misunde/ .

[viii] Ibid.

[ix] Hawley, Josh. Letter to Reed Hastings, Chief Executive Officer, Netflix, Inc. United States Senate. September 11, 2020. Retrieved on November 20, 2020. https://twitter.com/HawleyMO/status/1304503913606000640/photo/1 .

[x] Spangler, Todd. “Netflix Defends ‘Cuties’ as a ‘Social Commentary’ Against Sexualization of Young Children.” September 10, 2020. Accessed November 20, 2020. https://variety.com/2020/digital/news/netflix-defends-cuties-against-sexualization-young-girls-1234766347/ .

[xi] Hawley, Josh. Letter to Reed Hastings.

[xii] Ibid.

[xiii] Morton, Victor. “Netflix Indicted on Child Porn Charges over ‘Cuties.’” Washington Times. October 6, 2020. Accessed November 20, 2020. https://www.washingtontimes.com/news/2020/oct/6/netflix-indicted-child-porn-charges-over-cuties/.

[xiv] Ibid.

[xv] Kripke, Eric, creator, “What I Know,” The Boys: Second Season, Episode 8. (Amazon Studios; 2019).

[xvi] Chasmbers, Hannah. “Uh…Can We Talk about All the Weird Sex Stuff Happening on ‘The Boys’?” Cosmopolitan. August 29, 2019. Accessed November 19, 2020. https://www.cosmopolitan.com/entertainment/tv/a28858403/amazon-the-boys-chace-crawford-weird-sex-scenes/.

Bron: PART 8: LIES OF MEN AND GODS—Will We Reach A Point Of No Return? » SkyWatchTV