DEEL 11: LEUGENS VAN MENSEN EN GODEN - Geleerde hulpeloosheid

2 mei 2023 - door SkyWatch Editor

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10

Aangeleerde hulpeloosheid is een methode van manipulatie gebaseerd op de veronderstelling dat mensen, onderworpen aan een ongewenst element buiten hun controle, uiteindelijk de macht verliezen om het te verwijderen. Bijvoorbeeld, een man kan zich er uiteindelijk bij neerleggen dat hij de blaffende hond van de buren zal blijven horen, omdat zijn pogingen om het dier het zwijgen op te leggen gefaald hebben en de eigenaar van het huisdier niet reageert op verzoeken om actie te ondernemen. Een ouder stopt met vechten met schoolbestuurders over "verplichte" lessen in seksuele voorlichting die ze niet wil dat haar dochter volgt; ze heeft het opgegeven omdat het voelt alsof niemand luistert en haar protesten nergens toe leiden. Een oudere man in een zorginstelling ervaart een verlies aan vitaliteit; als gevolg daarvan wordt hij inactief, geeft zijn onafhankelijkheid op en vertrouwt op de medische staf om in zijn behoeften te voorzien.[i] Nogmaals, dit type manipulatie komt voort uit de reactie op een situatie - meer specifiek, het hangt af van iemands gevoel over machtiging.

Hier is een snelle illustratie van hoe dit werkt, met behulp van een financiële analogie. Laten we zeggen dat twee mensen - we noemen ze Judy en Steve - een identiek budget krijgen, en geobserveerd worden of ze in staat zijn om geld te besparen. Judy vindt geld sparen moeilijk; het zal haar niet lukken. Steve daarentegen denkt dat het altijd mogelijk is geld te besparen, hoe krap de middelen ook zijn. Wanneer aan beiden financiële moeilijkheden worden opgelegd die hun vermogen om geld te sparen belemmeren, zal ieder van hen reageren door zich ofwel machteloos te voelen en het op te geven, ofwel zich te realiseren dat hij/zij zijn/haar eigen lot in handen heeft en dus nog harder zijn best doet om de spaardoelen te bereiken.

Uiteindelijk is het waarschijnlijk dat Judy niets opzij heeft gezet - misschien heeft ze zelfs geld uitgegeven dat ze had kunnen sparen. In feite dacht ze waarschijnlijk dat ze net zo goed van de extra centen kon genieten, omdat sparen toch niet veel zou opleveren. Waar het op neerkomt: Judy, de machteloze geldmanager, probeert het niet eens. Voor mensen met deze aanleg kan aangeleerde hulpeloosheid worden veroorzaakt door extra ontberingen of door de dingen zo gemakkelijk te maken dat de houding "waarom proberen?" wordt gevoed.

Aan het eind van de dag - of het boekjaar - zal Steve echter waarschijnlijk geld opzij hebben gezet. Dat is simpelweg omdat zijn perceptie van zijn eigen macht over de situatie hem dwingt mogelijkheden te creëren om te sparen. Hij bereikt zijn doelen niet omdat het gemakkelijk is, maar door te bezuinigen, opofferingen te maken, te bezuinigen, kortingsbonnen te knippen en andere vormen van fiscaal vernuft toe te passen. Voor Steve voedt de machtiging die hij voelt zijn motivatie om zijn eigen strategische mogelijkheden te creëren.

De wereld is echter vol mensen die zich niet volledig bewust zijn van hun eigen capaciteiten, of wier bereidheid om zich in te spannen na verloop van tijd afneemt door weerstand. Voor deze mensen geldt: hoe meer obstakels zij tegenkomen bij het bereiken van hun doelen, hoe groter de kans dat zij stoppen met het proberen. Erger nog, wanneer zelfgenoegzaamheid wordt beloond, is dat een dubbele aanslag op hun motivatie om hun situatie onder controle te krijgen.

De manier waarop we deze manipulatiemethode het vaakst aan het werk zien in de huidige samenleving kan worden samengevat in het oude gezegde: "Aardige jongens eindigen als laatste." Velen die nobel of moreel integer proberen te handelen, krijgen te maken met veel tegenstand. Denk bijvoorbeeld aan de manier waarop veel belastingwetten paren die samenwonen financieel bevoordelen ten opzichte van wettelijk gehuwde paren. Een ander voorbeeld: denk aan degenen die vinden dat abortus moreel verkeerd is, maar rustig accepteren dat het nu een gevestigde praktijk is, omdat gevechten tegen de legalisering en uitvoering ervan zo regelmatig zijn verloren. In dezelfde geest zijn de meeste mensen zich ervan bewust dat kindermisbruik een welig tierend probleem is, maar omdat ze zich machteloos voelen om het te voorkomen, doen ze niets. Via deze en vele andere manieren waarop onze cultuur is gevormd, zijn lage morele normen gekoesterd en versterkt door de bevolking.

Een ander voorbeeld zijn degenen die proberen hun situatie te verbeteren door fulltime te werken of een bedrijf te beginnen. Vaak komen zij, ondanks krappe financiën, niet in aanmerking voor bepaalde vormen van overheidssteun die hen enorm zouden helpen als zij hun bestaande - zij het ontoereikende - inkomen zouden aanvullen. Als er echter geen geld binnenkomt, komen zij in aanmerking voor meer economische hulp en ervaren zij dus minder financiële stress. Op dit punt kunnen sommigen zeggen dat openbare bijstand de oorzaak is van aangeleerde hulpeloosheid, maar zo eenvoudig is het niet. Wanneer onze burgerlijke, sociaal-economische structuur zo is ingericht dat degenen die proberen hun situatie te verbeteren minder voordeel hebben dan degenen die dat niet doen, dan wordt het gebrek aan inspanning een positief versterkt gedrag - en een beknelling. Helaas worden kinderen gedurende een generatie opgevoed met het idee dat zij, net als hun volwassen voorbeelden, niet krachtig genoeg zijn om hun situatie te verbeteren. Als ze het proberen en die eerste baan op instapniveau aannemen, verspelen ze de hulp die ze anders zouden krijgen als ze helemaal niet zouden werken. Zonder enige opleiding na de middelbare school zijn minimumloonbanen waarschijnlijk het enige waarvoor ze in aanmerking komen. Nogmaals, als ze proberen hun situatie te verbeteren door naar de universiteit of een technische school te gaan, zullen ze waarschijnlijk overweldigd worden door studie- en werkgelegenheidstaken, naast het feit dat ze financieel krap zitten. Dit versterkt dus het idee dat het gemakkelijker is persoonlijke macht op te geven in ruil voor verzorging.

Ondertussen schenken we veel achting aan de overheid waar we voor onze behoeften op rekenen - de welwillende "zij" die onze wetten maakt, belastinggeld int, openbare voorzieningen biedt en steeds meer soevereiniteit over het volk heeft om de massa te beschermen en te verzorgen. Voor hen die lijden aan aangeleerde hulpeloosheid, is er geen reden om deze entiteit uit te dagen, noch zouden ze de middelen hebben. Dit is de ruil die gemaakt wordt wanneer men vertrouwt op een hogere macht om in zijn behoeften te voorzien: onderwerping aan die autoriteit.

De beste hulp die in de publieke sfeer kan worden geïmplementeerd is het soort dat burgers in staat stelt om weer in alle opzichten verantwoordelijk voor zichzelf te worden. Het louter toewijzen van middelen aan mensen, in de veronderstelling dat zij volledig in hun behoeften voorzien, maar zonder hen te leren hoe zij hun eigen situatie in handen kunnen nemen, ontkracht uiteindelijk degenen die zij beweren te helpen.

"THE LIES OF MEN & GODS-EPISODE 4": Studie toont aan dat de Egyptische farao genetisch gemodificeerd was met buitenaards DNA.

"THE LIES OF MEN & GODS-EPISODE 3: TOM HORN KWAM HET LUCIFER-APPARAAT TEGEN OP DE BERG GRAHAM TOEN EEN APACHE WAARSCHUWDE VOOR REUZEN!

Ingewikkelde waarheid

Laten we nu eens kijken naar het geestelijke aspect dat bestaat wanneer een menigte wordt gemanipuleerd tot misvattingen over de waarheid. In het begin presenteerde God absolute waarheden die gepaard gingen met morele waarden. In de loop van de tijd is de mensheid zich steeds verder van die grenzen verwijderd en heeft deze ingeruild voor beter verteerbare grenzen. In de laatste paar eeuwen zijn de kernpunten van het modernisme zeker veranderd in het volledig herschrijven van de werkelijkheid door wat nu "postmodernisme" wordt genoemd.

Vóór de Renaissance waren culturen gehomogeniseerd, en was iemands rol in de maatschappij voorbestemd en voorspelbaar. Maar de Renaissance luidde intellectuele, culturele, religieuze en economische veranderingen in die mensen aanzetten tot het zoeken naar diepere betekenis in de gewichtige zaken van het leven, waaronder filosofie en zelfs persoonlijke diepgang, betekenis, vervulling en vrijheid. Het humanisme wakkerde de intrige aan van hen die het individu begonnen te zien als "het centrum van zijn of haar eigen universum en ... persoonlijke prestatie ... [als] het edelste streven."[ii] Met het individu als middelpunt en persoonlijke vervulling als maatstaf voor succes, bereikte de mensheid een nieuw niveau van zelfbewustzijn. Toen in 1450 de Gutenberg-pers werd uitgevonden,[iii] werden deze ideeën op twee manieren verder verspreid: 1) Leesmateriaal werd beschikbaar voor iedereen, niet alleen voor de rijke elite of de geleerden; en 2) Publicatie werd gemakkelijker beschikbaar voor degenen die nieuwe en radicale ideeën wilden verspreiden. Het gangbare auteurschap begon langzaam weg te trekken van de traditionele en bijbelse perspectieven en begon zich over te geven aan de "nieuwe" en "verlichte" denkwijzen. Hoewel uit deze tijd veel prachtige vernieuwingen voortkwamen, werd de Renaissance ook de historische scharnier waarop het ultieme gezag van de Schrift concurrentie begon te ondervinden van media die het idee aanboden dat er andere wegen zijn dan God om gerechtigheid, vervulling en zelfs toegang tot de hemel na te streven. Elke gedachtengang bloeide tot het punt dat we, na honderden jaren snel vooruit te zijn gegaan, het moderne tijdperk binnengingen, dat op zijn beurt is uitgegroeid tot het postmodernisme. De verschillen tussen deze perioden en wereldbeelden zijn legio, maar degene die onze studie het beste dient, is het feit dat de Renaissance een zoektocht opende naar meer uitgewerkte werkelijkheden die de mens kon vinden, terwijl het meest recente tijdperk, het postmoderne tijdperk, tracht dat wat is opnieuw te definiëren en ij te werken tot wat wij zouden willen dat het is. Zoals Douglas Groothuis uitlegt: "Het modernisme begon met de poging om de objectieve werkelijkheid te onderscheiden zonder toevlucht te nemen tot goddelijke openbaring of religieuze traditie, die het afdeed als louter cultureel afhankelijk en uiteindelijk bijgelovig.... Postmodernisten bevestigen het relativisme zelfs op het niveau van de taal zelf."[iv] Met andere woorden, onze communicatie is zodanig veranderd dat we de waarheid nu definiëren als alles wat we er maar van vinden. Door te beknibbelen op wat hoofdstukken van uitwerking zouden kunnen zijn, belanden we bij zo'n eenvoudige beoordeling als deze: Het is de verschuiving van "de waarheid" naar "mijn waarheid". Het onderscheid lijkt en klinkt klein, maar de gevolgen zijn enorm.

Wanneer we verwijzen naar "de waarheid", gaan we ervan uit dat er een solide, universele, absolute waarheid bestaat die iedereen deelt: De zon is heet; regen maakt de grond nat; koeien zijn grote dieren.

Wanneer we beginnen te verwijzen naar "mijn waarheid", hebben we niet langer de gemeenschappelijke, betrouwbare zekerheden die iedereen kent. Dit is wat er gebeurt als we dat idee toepassen op eerdere waarheden die we opnoemden:

• "De zon is heet. Mijn (Allie Henson's) waarheid is dat het buiten sneeuwt, en ik het koud heb, dus de zon is lang niet heet genoeg.
• "Regen maakt de grond nat." Ik (Allie Henson) bracht een groot deel van mijn volwassen leven door in Oregon. Ik heb dus veel regen gezien in mijn tijd, dus mijn waarheid is dat na een lichte motregen de grond nauwelijks als nat kan worden beschouwd.
• "Koeien zijn grote dieren." Een koe mag dan groot zijn, maar hij wordt ruimschoots overtroffen door nijlpaarden, olifanten en neushoorns, dus mijn waarheid is dat koeien op zijn best middelgrote dieren zijn.

Zeker, deze uitspraken zijn subjectief, zodat er verschillende meningen mogelijk zijn over iemands waarheid. Het probleem ontstaat wanneer de interpretatie van "iemands eigen waarheid" onze perceptie van de absolute waarheid belemmert. Dit is wat we bedoelen: Laat een menigte mensen een baksteen zien, en ze kunnen van alles zien, zoals het begin van een gebouw, een wapen, een innovatie die de wereld rond 7000 voor Christus veranderde,[v] of zelfs, als ze hem laten vallen, een gebroken teen. Maar geen van deze indrukken verandert het feit dat iedereen in de groep waarschijnlijk een betonnen rechthoek ziet. Dus waar ligt de breuk tussen ieders waarheid en het feit dat de baksteen een levenloos, betonnen blok is? Dit is het: Ieders "waarheid" is eigenlijk zijn of haar eigen perceptie van het potentieel van de baksteen, gebaseerd op zijn of haar ervaring met het object; het is geen eigenschap van het object zelf.

Ik (Allie Henson) kan zeggen dat "mijn waarheid" deze baksteen een persoon noemt - ik kan hem zelfs een naam geven en er een gezicht op schilderen. Maar de steen zal nooit een relatie met mij aangaan. Ik kan besluiten dat hij de erfgenaam wordt van al mijn wereldse goederen, maar hij kan het geld zeker nooit uitgeven of ervan genieten. Ik kan het een stuk van mijn toekomstige huis noemen, maar het zal slechts een fundamenteel element zijn dat ik moet plaatsen en waarop ik moet bouwen. Zelfs wat betreft het verband met innovaties in bouwpraktijken die plaatsvonden in 7000 voor Christus, tenzij ik een van de echte oude bakstenen vasthoud (die, technisch gezien, van ander materiaal zouden zijn gemaakt), heb ik nog steeds slechts een voorstelling van die innovatie. In wezen, zoals eerder gezegd, houd ik een concrete rechthoek vast, meer niet.

Sommige dingen zijn absolute, universele waarheden - of we dat nu leuk vinden of niet.

In de postmoderne wereld waarin wij leven, is het concept van betrouwbare, fundamentele waarheden eenvoudigweg uit de mode geraakt. Het is het voorrecht van alle mensen om elk stukje werkelijkheid te ontleden onder de lens van wat zij zien als hun eigen waarheid; voor velen is het een uitlaatklep geworden voor het uiten van individualisme en/of creativiteit. De waarheid herdefiniëren met meer diepgang of vindingrijkheid dan iemands voorgangers wordt een uitdaging die, indien succesvol, de eer oplevert de "meer verlichte geest" te hebben die de meest unieke en progressieve versie van de werkelijkheid ziet. De secularisatie van de samenleving heeft God, Zijn suprematie en Zijn wet uit het centrum van de aandacht gehaald en de mens in de positie geplaatst van de uiteindelijke autoriteit waardoor onze eigen normen van moraliteit en vervulling komen. Door deze revolutie heeft de mens zichzelf op zijn eigen troon van godheid geplaatst, en degenen die nog steeds in God geloven en Hem volgen worden gezien als ouderwets, onontwikkeld, vastgeroest en hatelijk. Uiteindelijk lopen hun uitspraken (en zelfs hun geloof) het risico te worden bestempeld als haatdragend, gecensureerd en verboden.

Nu we het gemeenschappelijke geloof in een God die de absolute waarheid/morele wet oplegt hebben losgelaten, hebben we niet langer een gemeenschappelijke draad van goed en kwaad om ons te verenigen. Zie het volgende fragment uit Unscrambling the Millennial Paradox:

Als er geen God is, is er geen standaard waaraan moraliteit moet worden afgemeten. En als moraliteit volledig wordt overgelaten aan individuele voorkeuren [gefilterd door subjectiviteiten als "mijn waarheid"], dan kunnen we besluiten dat handelingen die voorheen als zondig of zelfs afschuwelijk werden beschouwd, niet langer immoreel zijn op basis van persoonlijk genot. [We kunnen deze progressie zien door de evolutie van verdorvenheid in films en media in vergelijking met het toegenomen conservatisme van de afgelopen decennia.] Sommige individuen escaleren deze filosofie zelfs door te geloven dat God slechts een geestesgesteldheid is of een andere eigenschap die in ieder van ons aanwezig is. Verder werd de mensen dan een pad gegeven waardoor zij letterlijk hun eigen werkelijkheid konden kiezen, vrij van het oordeel van anderen.[vi]

Het heeft ons jaren gekost om hier te komen, maar weet één ding: Het compliceren van waarheidsgetrouwe perspectieven zal een hulpmiddel zijn om de massa's klaar te stomen voor ondenkbare daden.

Het perspectief op liefde scheeftrekken

Ondanks het feit dat veel mensen hun autonomie los van God zouden willen laten gelden, zegt een terugkerend thema door de geschiedenis heen dat de mens verbonden wil zijn met een goddelijke autoriteit. Zij die de menselijke natuur door de eeuwen heen bestuderen, trekken vaak de gemeenschappelijke conclusie dat de mensheid uit eigen beweging consequent een religieus systeem bedenkt met krachten als goed, kwaad en hiërarchieën van entiteiten die beide facties omvatten.[vii] Behalve de moderne westerse cultuur zijn er maar weinig beschavingen geëvolueerd om vrij te worden van religieus geloof. Sommigen hebben zelfs beweerd dat er zoiets bestaat als een "God-gen:... de behoefte aan God [die] een cruciale eigenschap kan zijn die zich met elke generatie die voorbijgaat dieper en dieper in ons genoom nestelt."[viii] Dit wordt versterkt door antropologen die herhaaldelijk "in afgelegen gebieden levende stammen [die] net zo gemakkelijk met een concept van God komen als volkeren die schouder aan schouder leven...[wat] een vrij sterke aanwijzing is dat het idee eerder in het genoom is geladen dan dat het zomaar wordt opgepikt."[ix].

"THE LIES OF MEN AND GODS-EPISODE 2": Wat zit er achter vliegende serafijnen, reptielen en portalen die boven bergen openen?

"THE LIES OF MEN AND GODS-EPISODE 1": Het Vaticaan, buitenaardse wezens en regeringselites. Is het allemaal toeval?

Naast culturele studies die verschillende beschavingen in verband brengen met de drang naar religie, zien we dat wanneer mensen gescheiden zijn van de notie van een Hogere Macht, zij zich vaak lusteloos, depressief, verloren of zonder doel voelen. Hoewel velen beweren dat zij het centrum van hun eigen universum zijn, ervaren zij vaak een leegte die moeilijk te verklaren is in een postmoderne, "verlichte" geestestoestand. Toch zijn velen verbaasd te vernemen dat na de Renaissance een groot deel van de bevolking getroffen werd door een ingrijpende melancholie. Het werd de "Renaissance Melancholie" genoemd en was de depressieve en richtingloze nasleep van de "verlichting" die velen ervoeren toen zij zich realiseerden dat de ruil die zij voor hun verlichting maakten de stabiliteit en absolute realiteit was die het geloof in een Hogere Macht met zich meebracht. (Misschien hebben de meeste mensen hier niets over gehoord door selectieve weglating?)

We lezen in een artikel over deze periode dat "menselijk handelen [niet langer] werd beoordeeld in termen van goed en fout of goed en kwaad...maar in...concrete geldigheid, effectiviteit en schoonheid...toen de eenheid van ontwerp eenmaal zijn gezag had verloren, werd zekerheid over de uiteindelijke waarde van menselijk handelen niet langer...gevonden."[x]

Studies over dit onderwerp zijn er in overvloed, en nieuwsgierige lezers zullen merken dat we nog maar het topje van de ijsberg hebben. Het volstaat te zeggen dat het een meer dan geloofwaardige theorie is dat iets diep in een ieder van ons ernaar verlangt om met God verbonden te zijn. We zijn tenslotte geschapen om in gemeenschap met Hem en met elkaar te leven, in een prachtige tuin waar in al onze behoeften werd voorzien. Helaas verloren wij door de zondeval van de mens de toegang tot die omgeving waarin wij geschapen waren om te leven, en sindsdien is het onze plicht om te proberen dit soort utopia te herscheppen en opnieuw te betreden. Even ongelukkig is het feit dat wij nooit de ideale omstandigheden kunnen reproduceren die onze Schepper ons oorspronkelijk heeft toegewezen. (Daarom eindigt elke poging om de hemel op aarde te scheppen in een glansloze, problematische versie van gemeenschappelijk leven, vaak onder het gezag van een soms krankzinnige leider die waarschijnlijk een scheefgetrokken gevoel van gezag of religie heeft).

Sinds het menselijk ras werd verwijderd uit de Tuin, hebben we het verlies gecompenseerd door te polariseren tussen twee bezigheden: het meedogenloos najagen van God en het proberen te verkleinen van de kloof tussen onszelf en de Almachtige. Het tweede - dat helaas vaker voorkomt - houdt in dat we verder van God weglopen, onze behoefte aan Hem ontkennen en de ontstane breuk opvullen met andere pogingen om de pijn te verdoven en de lege plaats op te vullen. Wanneer alle pogingen om het verlangen naar een verbinding met de Allerhoogste te verzadigen te kort schieten, proberen we "ons verlangen naar liefde te onderdrukken, omdat... [deze onvervulde behoefte] ons kwetsbaar maakt om gekwetst te worden."[xi] God is zich bewust van dit verlangen in de menselijke ziel en komt aan deze behoefte tegemoet door de remedie te bieden in de twee belangrijkste geboden die Hij gaf: 1) dat wij geen andere goden voor Hem hebben (Exodus 20:3) en 2) dat wij Hem liefhebben met heel ons hart, ziel en verstand, en onze naasten liefhebben als onszelf (Matteüs 22:37-39). Deze voorschriften staan in Gods ogen op de eerste plaats, omdat Hij weet hoeveel verwoesting er wordt aangericht wanneer ons vermogen tot en ons begrip van liefde worden aangetast. Door deze geboden prioriteit te geven, laat Hij ons zien dat het eerste wat Hij wil doen wanneer wij ons aan Hem overgeven, is dat vitale aspect van onze gewonde ziel genezen.

Wanneer ons begrip van liefde scheefgetrokken is, raken onze verlangens uit het lood en lopen onze genegenheden het risico gekaapt te worden door valse mededingers die ons leven binnendringen en ons misleiden. Wanneer onze liefde in de eerste plaats uitgaat naar God en in de tweede plaats naar elkaar, zoals Hij wil, vermijden wij veel van de valkuilen die ons zo gemakkelijk overkomen door de manier waarop wij elke handeling controleren. Als we deze "liefdesprioriteiten" niet als onze leidraad aanhouden, lopen we het risico gehechtheden te vormen die onze hartstochten boeien, maar ons naar duistere gebieden leiden. Dit lijkt misschien een te eenvoudige strategie van manipulatie in een hoofdstuk dat andere, meer technische methoden beschrijft, maar dit is waarschijnlijk de meest subversieve en moeilijkste om ons tegen te wapenen, omdat het het hart verwart in plaats van het verstand. Wanneer we gefixeerd raken op en verliefd worden op bezigheden die God niet voor ons heeft verordend, wordt de gehechtheid "vastgenageld aan specifieke gedragingen, voorwerpen of mensen... [en wordt] het proces dat het verlangen tot slaaf maakt en de staat van verslaving creëert."[xii] (De auteur verwijst in die verwijzing naar elke ongezonde dwang die onze passies commandeert en ons drijft tot ongezonde gewoonten, vriendschappen of activiteiten. Er staat veel meer op het spel dan verslaving aan drugs). Collectief gezien is een scheef begrip van liefde een gevaarlijke eigenschap. Waar zijn mensen als samenleving gepassioneerd over? Deze auteurs zien veel gedragingen en activiteiten die voor liefde worden aangezien en zelfs vervangen - en altijd met destructieve gevolgen. Seks wordt bijvoorbeeld vaak verward met liefde, waardoor velen die liefde zoeken intiem worden met talloze mensen. Toch blijven zij onvervuld en blijven zij zoeken, omdat datgene wat zij zo wanhopig zoeken - opnieuw liefde - niet gevonden kan worden in lichamelijke bevrediging. Evenzo gebruiken sommigen voedsel als vervanging voor liefde, wat heeft bijgedragen tot gezondheidsepidemieën als obesitas en diabetes. Als we liefde zoeken en uitwisselen in een wereld die steeds verder afstaat van de definitie van het woord zelf, worden we geconfronteerd met een paradox: als het waar is dat "wat ons uiteindelijk bezighoudt God voor ons is"[xiii], dan zien we, als we kijken naar wat onze samenleving boeit en bezighoudt, wat de goden van deze cultuur zijn. Wat/wie zijn deze goden? Aan de donkere kant van het spectrum zijn dat angst, eenzaamheid, depressie, isolatie en misbruik. Aan het andere uiterste worden deze emoties gekanaliseerd in de zoektocht naar liefde, door zich te manifesteren in het verlangen om zich aan te sluiten bij een zaak, om deel te nemen aan iets wat de moeite waard is om voor te vechten, om bevestiging te krijgen van onze menselijke redenering, en om een "waarheid" te volgen waar iedereen het mee eens kan zijn en die voor eens en voor altijd kan worden aanvaard. Klinkt dit als het streven dat de aandacht van de moderne maatschappij opeist? Wij geloven dat ze een duidelijke samenvatting zijn.

Wij zien hoe nauw deze inspanningen een grootschalige behoefte aan God weerspiegelen. De donkere emoties die de huidige maatschappij ervaart, drukken de behoefte aan een Verlosser uit. De deelname aan positieve activiteiten-oorzaken toont een generatie die op zoek is naar rechtvaardige ondernemingen. Toch worden deze inspanningen uitgebuit door de goden van deze wereld, die ons afleiden van de onderliggende pijn van de scheiding van onze Schepper met oppervlakkige prestaties die, tijdelijk, doen alsof ze de leegte vullen, maar ons leeg achterlaten. Uiteindelijk, door deze verwarring over liefde, wat het is, waar we het vinden, en waar we het op moeten richten, zijn we onze eigen goden geworden, bezig met onze eigen reden, en de machthebbers zijn volkomen bereid achterover te leunen en toe te kijken hoe leden van de samenleving zichzelf vernietigen, op hun eigen kosten, in de zoektocht naar liefde en spirituele vervulling.

VOLGENDE: De vijand is geduldig

Eindnoten:

[i] Burger, Jerry. Personality, 10 ^th edition . (Boston, MA: Cengage Learning; 2018), 363.

[ii] Anderson, Allie. Unscrambling the Millennial Paradox: Why the “Unreachables” May Be Key to the Next Great Awakening. (Crane, MO: Defender Publishing; 2019) 32.

[iii] “History.com Editors.” History.com . Accessed December 5, 2018. https://www.history.com/topics/renaissance/renaissance.

[iv] Groothuis, Douglas. Truth Decay: Defending Christianity Against the Challenges of Postmodernism . (Downers Grove, IL: Green Press; 2000) 39–40.

[v] “The History of Bricks and Brickmaking.” Brickarchitecture. 2020. Accessed November 6, 2020. https://brickarchitecture.com/about-brick/why-brick/the-history-of-bricks-brickmaking.

[vi] Anderson, Allie. Unscrambling the Millennial Paradox, 35.

[vii] Kluger, Jeffrey. Is God in Our Genes?. vol. 164. (New York: Time Inc.:, 2004). 5.

[viii] Ibid., 2.

[ix] Ibid., 5.

[x] “The Renaissance: Overview; History and Culture.” Norton Anthology. 2020. Accessed November 6, 2020. https://wwnorton.com/college/english/nawest/content/overview/renaissance.htm.

[xi] May, Gerald. Addiction & Grace . (New York: HarperCollins Publishers; 1988) 2.

[xii] Ibid., 14.

[xiii] Ibid., 29.

Bron: PART 11: LIES OF MEN AND GODS—Learned Helplessness » SkyWatchTV