DEEL 1: LEUGENS VAN MENSEN EN GODEN - ER KOMT IETS BOOSAARDIGS DEZE KANT OP

9 april 2023 - door SkyWatch Editor

Het was 1998. Ik (Allie Henson) had de korte rit naar een landelijke locatie gemaakt om de bijeenkomst bij te wonen waar alle inwoners van de stad op gewezen waren. De kleine, geïmproviseerde ruimte was gevuld met mensen die nieuwsgierig keken naar de displays op de in elkaar geklikte multiplex wanden. Verschillende rijen metalen klapstoelen stonden in het midden van de ruimte, waar de deelnemers aan de informatiebijeenkomst straks plaats zouden nemen. Grafieken en laboratoriumfoto's sierden de muren van dit tijdelijke, draagbare gebouw. Het had het gevoel van een kermis op reis: de hoeken van de kamers, bijeengehouden door opklapbare scharnieren, konden worden opgemerkt door de aandachtige waarnemer, en men kon enigszins effectief bijhouden waar de gewrichten van de inklapbare structuur plat zouden klappen als de montage voorbij was en het tijd was om de nomadische productie naar de volgende stad te brengen. Maar, anders dan elk carnaval dat men verwacht en vrijwillig bijwoont, was dit een verplichte bijeenkomst voor alle geregistreerde inwoners van het stadje. De regering had aangekondigd dat alle burgers hier moesten zijn om getuige te zijn van de onthulling van het nieuwe, revolutionaire superwapen van het leger...

Een kale, dunne man met een bril en een laboratoriumjas riep de aandacht op de mensen die in de zaal rondliepen; toen hij dat deed, gingen de mensen met een verwachtingsvolle glimlach op hun gezicht zitten. Een bescheiden team van gekwalificeerde, professioneel uitziende mensen begon toen de baanbrekende technologie te introduceren die in een laboratorium genetisch was ontworpen om de overwinning op alle vijanden te garanderen in wat waarschijnlijk alle toekomstige oorlogsvoering zou zijn.

Een kleine deur aan de linkerkant van de zaal ging open en onthulde een bord dat aangaf dat alle aanwezigen in een rij moesten gaan staan en zich moesten voorbereiden om naar de andere kant te lopen. Toen het openzwaaide, kondigde de man in de laboratoriumjas trots aan: "Dames en heren, ik presenteer u... de Splicer."

Een stilte viel over de toeschouwers die hun nek uitrekten om te zien wat er in de volgende kamer was. Toen ik door de deur kwam, besefte ik dat het geïmproviseerde karakter van de presentatie was toegenomen. Dit was niet één verplaatsbare kamer, maar één van de vele die met elkaar verbonden waren tot een klein labyrint van goedkope multiplex wanden die zich voordeden als een verplaatsbaar overheidskantoor. Ik begon het gevoel te krijgen dat er met ons werd gespeeld, maar de verbaasde gezichten om me heen vertelden me dat ik alleen stond in mijn vermoeden. Vervolgens werden we in kleine circusachtige autootjes gezet, zoals in een kermisattractie, die ons meenamen op een "bewegende voorstelling": We werden meegenomen door een reeks kamers met foto's, posters en grafieken, en er was zelfs een audiobestand met de stem van een man die verschillende feiten vertelde over de ontwikkeling van de Splicer. Terwijl we in deze minicars zaten, werden we van kamer naar kamer gebracht, en in elke kamer kregen we een ander deel van het verhaal van de Splicer te horen over het ontstaan ervan, de visionaire wetenschappers en de reeks baanbrekende methoden waarmee het wapen was ontworpen.

Opnieuw keek ik naar de mensen om me heen. Iedereen glimlachte gefascineerd, blij dat ze zo'n krachtig militair werktuig in hun bezit hadden. Ik verwonderde me over hun gelukzalige acceptatie hiervan en wenste dat ik met hen mee kon vieren. Maar er klopte iets niet. In feite klopten er meerdere dingen niet. Ten eerste miste het provisorische karakter van het gebouw waarin we ons bevonden de kwaliteit die zo'n geavanceerde militaire ontwikkeling zou verdienen. Ten tweede had het geluid van het verhaal een kleuterklasachtig karakter, dat werd afgespeeld via de draagbare luidsprekers in elke geïmproviseerde kamer. De toon van de verteller en de "chinsy, brink-dink" kwaliteit van de muzikale intermezzo's tussen de commentaren hadden de gelijkenis met elke boek-en-cassette verhalenreeks waarvan ik als klein kind had genoten (je weet wel, diegenen die aan het begin uitleggen dat het kind moet luisteren naar een belletje en dan de bladzijde moet omslaan). Verder leek deze nomadische-campagneachtige onthulling van geavanceerde oorlogstechnologie helemaal niet kenmerkend voor het leger, wat ik verdacht vond - vooral omdat informatie over de meeste werkelijk onheilspellende oorlogsmiddelen uiterst geheim wordt gehouden. En ik vroeg me af waarom de leiders van de vergadering tegen ons praatten alsof we kleuters waren; ze glimlachten als een ouder die probeert een klein kind een lepel vol medicijnen te laten innemen, terwijl ze zingende tonen gebruikten. Erger nog, ik vroeg me af waarom niemand anders iets vreemds leek op te merken.

Toen het autootje waarin ik zat een van de laatste kamers van de tentoonstelling binnenreed, werd de methode van de Splicer eindelijk onthuld. Zijn tactiek was brutaal en eenvoudig. Het was gemaakt om mensen te doden, maar strategisch. Het zou de geur van een persoon identificeren en opvangen, dan op die persoon jagen tot het hem of haar vond en doodde, of tot het zijn of haar lijk tegenkwam, waardoor de "moordmodus" van het monster kon worden uitgeschakeld. (Op dat moment zou het zijn weg terugvinden naar het hoofdkwartier voor een nieuwe opdracht). Deze "beesten", legde de verteller uit, waren ontworpen om vele dagen zonder voedsel of water te "leven" en nooit van hun missie af te wijken. In tijden van oorlog kon men ze gewoon loslaten op de vijand met de juiste geurherkenning, en ze zouden meedogenloos achtervolgen tot ze hun prooi fataal hadden overwonnen. Het was echt ongelooflijk, geen enkel dier in de schepping heeft zulke mogelijkheden. Maar dat, zo werd ons verzekerd, was het mooie van in het lab ontworpen biowapens. Het onmogelijke wordt mogelijk.

Toen we de volgende kamer binnengingen, schrok ik van wat ik zag. Het was een enorme kooi, met daarin verschillende creaties van de Splicer. Mijn eerste instinct was om de kooi aandachtig te bekijken, in de hoop dat de constructie beter was dan die van het tijdelijke gebouw dat we hadden bezocht. Hij leek sterk, wat goed was, want de grommende beesten gromden naar voorbijgangers, vielen aan op de wanden van de kooi en probeerden door de tralies heen te breken. De slagtanden van de wezens waren enorm en scherp, hun gestalte leek op een uit de kluiten gewassen, stekelige hyena met gestoorde ogen die zich boorden in de ziel van de mensen die ze hongerig aanstaarden. Het waren inderdaad geduchte vijanden, en ik vroeg me af waarom wij burgers deze gedrochten te zien kregen. Erger nog, ik vroeg me af waarom niemand anders de hele vertoning vreemd vond.

Toen kreeg ik mijn antwoord. Met een neerwaarts "zoemend" geluid kwamen alle auto's tot stilstand. Bezorgd kijkende ambtenaren naderden elke auto en droegen de passagiers op uit te stappen en elkaar in een andere ruimte te ontmoeten. Er was duidelijk iets misgegaan. We namen plaats in rijen klapstoelen, op dezelfde manier als in de eerste zaal waar we elkaar hadden ontmoet, en de man in de laboratoriumjas die oorspronkelijk de menigte had toegesproken liep naar voren en begon nerveus de vergadering toe te spreken.

"Dames en heren," begon hij, "er is een probleem."

Een laag geroezemoes verspreidde zich over de menigte.

"Twee van de Splicers zijn ontsnapt..." Hij pauzeerde, friemelde met zijn handen en keek nerveus naar beneden. "Het feit dat ze uit hun kooien zijn gekomen geeft aan dat ze op iemands geur zijn afgekomen en de achtervolging al hebben ingezet. Begrijp dat dit een ultieme bedreiging is. Tenminste twee van jullie zijn in groot gevaar. Ze zijn meesters in sluipen, stoppen voor niets en gaan door met hun jacht, zelfs als ze gewond zijn. We kunnen niet weten welke mensen hier in gevaar zijn, maar we weten wel dat deze wapens extreem gevaarlijk zijn, ze zijn erg moeilijk te doden - onmogelijk voor een burger, in feite - en ze zullen zich blijven inzetten totdat ze met succes hun doelwit hebben gevonden en gedood."

BEKIJK "THE LIES OF MEN AND GODS-EPISODE 1": Het Vaticaan, buitenaardse wezens en regeringselites. Is het allemaal toeval?

De stemmen in de zaal klonken paniekerig. Mensen keken naar elkaar, alsof ze hoopten op een visuele aanwijzing die op gevaar kon duiden. De spreker stak een vinger op zodat hij de menigte kon blijven toespreken, en de golf van stemmen viel eindelijk weer weg.

"Gelukkig zijn dergelijke complicaties van tevoren overwogen om deze informatieve bijeenkomsten naar elke gemeenschap te brengen, en we zijn voorbereid met een remedie. Om de bescherming van iedereen hier te garanderen, moeten we deze oplossing onmiddellijk uitvoeren."

Een vrouw, vermoedelijk een verpleegster of ander soort medisch personeel, kwam de kamer binnen met een karretje met medische benodigdheden. Op de roestvrijstalen bovenste plank lag een ontelbaar aantal kleine spuiten, voorgeladen en nog afgedekt, naast een pakket individueel verpakte alcoholdoekjes en een paar andere medisch uitziende materialen. Dit leek allemaal veel te "handig", en de scepsis die ik sinds mijn aankomst had gevoeld bereikte een hoogtepunt. Toen ik echter naar de mensen om me heen keek, zag ik opgeluchte gezichten. Mensen glimlachten weer en velen fluisterden dingen als: "Ik ben zo blij dat ze voorbereid zijn" en "Oh, wat een opluchting!".

"Dames en heren," sprak de man de menigte opnieuw toe, waardoor ze het zwijgen werd opgelegd, "staat u mij toe te presenteren wat wij SMART-DNA noemen. De inhoud van deze spuiten bevat een oplossing die, hoewel in alle opzichten veilig, zulke subtiele veranderingen in uw DNA aanbrengt dat de chemie van uw lichaam zich aanpast, waardoor de geur die het afgeeft verandert. Als u ons toestaat deze oplossing toe te dienen, krijgt u de garantie dat de Splicer uw geur niet kan opsporen. Daarom mag niemand vandaag weg tot de SMART-DNA-inentingen zijn toegediend. Het is echter een eenvoudige en pijnloze procedure, die slechts een moment van uw tijd in beslag neemt. Daarna, wees gerust, zullen de Splicers zich losmaken van de veranderde geuren, en alles komt goed."

Ik keek vol ongeloof om me heen. Ik had een miljoen vragen. Het klopte allemaal niet. Waarom hadden ze ons echt hierheen gebracht? Het leger gaat nooit van stad naar stad om zijn meest recente vorm van oorlogsvoering te laten zien. dan was er nog de pure onverantwoordelijkheid om burgers bloot te stellen aan zulke beesten die het mogelijk gemunt zouden kunnen hebben op enkele individuen van het grote publiek. Hoe konden ze niet de vooruitziende blik hebben om te beseffen dat zulke wezens onder top-notch beveiliging moesten worden gehouden, maar dan toch op de een of andere manier de anticipatie hebben om met genoeg DNA-veranderende vaccinaties aan te komen om alle aanwezigen in te enten? Ik vroeg me ook af wat er in het vaccin zat dat krachtig genoeg was om iemands DNA te veranderen, en toch op de een of andere manier zogenaamd veilig was? Hoe wisten de "wetenschappers" hierachter dat de stof geen andere functies van het lichaam zou veranderen dan alleen de geur die het verspreidt?

En waarom praatten deze mensen nog steeds tegen ons alsof we vijf jaar oud waren?!

Terwijl ik ongelovig rondkeek, in een poging mijn eerste van vele protesten onder woorden te brengen, was ik stomverbaasd over de aangename uitdrukkingen op ieders gezicht. Even waren ze bang geweest, maar nu keek iedereen alleen maar opgelucht dat de machthebbers een oplossing hadden gebracht; laat staan dat zij degenen waren geweest die het probleem in de eerste plaats hadden veroorzaakt! Terwijl de aanwezigen in één rij voor de roestvrijstalen kar moesten gaan staan, begon de verpleegster-verschijnende vrouw SMART-DNA-inentingen toe te dienen (de afkorting SMART werd nooit uitgelegd).

Verbijsterd liep ik door de menigte, op zoek naar iemand anders die zich leek te storen aan deze verdachte gang van zaken. Ik vond niemand. Niet één persoon leek boos te zijn over de opzet, aarzelde over het ontvangen van de inhoud van de spuit, of anderszins op zijn hoede over enig aspect van al deze omstandigheden. Iedereen leek gewoon blij dat het probleem zou worden opgelost, terwijl iedereen in de rij ging staan om de SMART-DNA injectie te ontvangen.

**********

"Mammmm..." Ik schrok terug in de realiteit toen mijn tweejarige zoon me wakker maakte, op zoek naar zijn ontbijt. "Mam... ben je wakker?"

In 1998 was ik te jong en te onvolwassen om de vele lagen van ironie in zijn vraag te zien. Was ik wakker? Nog niet. Tot op dat moment ging ik op in alle machinaties van het leven van een jonge volwassene, zonder aandacht te schenken aan de richting van de wereldpolitiek, laat staan aan een discussie over het einde der tijden. (Op dat moment had ik maar één taak: een verantwoordelijke jongvolwassene zijn, en in veel opzichten was ik die ene rol die ik had nog niet aan het "rocken").

Maar hoe hard ik de volgende dagen ook probeerde om het spookachtige karakter van de droom van me af te schudden, ik kon niet ophouden eraan te denken. Naarmate de jaren verstreken, nam de betekenis van de droom voor mij toe naarmate ik het kruitvat van de moderne maatschappij dichter en dichter bij het kookpunt zag komen. Terwijl de machthebbers de massa steeds meer manipuleren en vormen, dwalen mijn gedachten herhaaldelijk en vaak terug naar die "brink-dink" kwaliteit van de muziek die speelde over de kleuterschool-kwaliteit stem van de verteller terwijl hij sprak over het nieuwste en hevigste wapen van het leger.

Zoals ik al zei, ik had die droom in 1998. Ik was drieëntwintig jaar oud. Tegenwoordig lijken rudimentaire uitdrukkingen als "Splicer" en "SMART-DNA" kinderlijk of onnozel in vergelijking met de hightech termen die in een vergelijkbare situatie in hedendaagse laboratoria worden gebruikt. Dat was echter jaren voordat termen als "smartphone", "smart cities" of "smart home" gemeengoed waren geworden. Het was alsof er een voorspellend element in mijn droom zat, hoewel ik nooit geloofde dat het een visie was en het nu ook niet als zodanig zal claimen. Maar de aard van de in de droom gebruikte manipulatie- en controletactieken was niet het type waar ik op dat moment voor gewaarschuwd was of dat ik op grote schaal had gezien. Het was alsof God mij enkele identificerende factoren toonde waarop ik moest letten bij het observeren van onze dagelijkse samenleving. In veel gevallen zijn mensen zich er onbewust van bewust dat er iets niet klopt, maar ze hebben moeite om de vinger te leggen op de bron van wat hen op hun hoede maakt.

We leven in een maatschappij vol kwaad. De meesterpoppenspelers zijn al aan het werk om de samenleving te manipuleren om de antichrist te omarmen en de eindtijd in te luiden. Veel mensen zullen dit rustig erkennen, maar helaas zijn ze vaak te dun gezaaid door dagelijkse verplichtingen; ze zijn politiek ontgoocheld en uitgeput (en voelen zich dus machteloos); of ze zijn zo druk bezig hun eigen omstandigheden te overleven dat het bestuderen van de grootschalige vorm van de cultuur om hen heen een luxe is waar ze geen tijd of energie voor hebben. Erger nog, het is voor velen gemakkelijk om de verplichting om bij te dragen aan culturele veranderingen uit handen te geven aan een kerk die klaar lijkt te staan, maar die zo "slaapt" dat ze ineffectief is geworden. Terwijl het kwaad dat de hele mensheid wil verslinden zijn laatste stukjes op hun plaats duwt, feliciteert de vruchteloze moderne kerk zichzelf met het feit dat zij alle antwoorden heeft, terwijl een verloren en stervende bevolking in de weegschaal hangt. De verwijzing naar een eigenzinnige cultuur kan bij veel kerkgangers beelden oproepen van verdorven individuen, maar de trieste waarheid is dat velen van hen die zijn afgedwaald aanwezigen zijn van de plaatselijke kerk die ooit beloofden dat zij een verschil zouden maken als deze vreselijke dag aanbrak.

De wereld is in moeilijkheden, de wereld heeft een Redder nodig, en de Kerk moet wakker worden.

De waarheid is dat er elke dag vele manipulatietactieken worden gebruikt op individueel en grootschalig niveau, waardoor de samenleving het ondenkbare omarmt. Er zijn geen "veilige zones" meer waarin de mensheid zich niet aan zal wagen. Schijnbaar onmogelijke of onuitsprekelijke dingen die in de nachtmerries van onze grootouders rondspookten in het horror- en sciencefictiongenre, gebeuren nu op maatschappelijk niveau of zijn gevaarlijk dichtbij gekomen. En terwijl de bevolking steeds meer geconditioneerd raakt om dergelijke gruweldaden te omarmen, brengt elke dag die voorbijgaat ons een dag dichter bij de tijd van de Man van de Zonde.

Of we het nu beseffen of niet, onze samenleving wordt klaargestoomd voor de eindtijd. En een groot deel van de kerk is zich er niet van bewust dat dit onder haar neus gebeurt. De instrumenten die gebruikt worden om de cultuur te beïnvloeden zijn herkenbare tactieken, die allemaal een naam hebben. Als we ons eenmaal bewust zijn van hun bestaan, worden ze onmogelijk te negeren. En als we - als individu of als kerk - de strategieën van de vijand begrijpen, kunnen we gaan nadenken over een tegenstrategie. We zijn dan niet langer aan het schaduwboksen met een onzichtbare vijand in een verduisterde kamer, maar zijn gemachtigd tot actie.

Als je gelooft dat de samenleving wordt klaargestoomd om onuitsprekelijke en gruwelijke daden te legaliseren en te omarmen, dan heb je gelijk. Als u ziet dat de cultuur wordt klaargestoomd voor de eindtijd, dan verbeeldt u zich niets. En als u zich afvraagt waarom de kerk in deze urgente tijd geen macht lijkt te hebben, dan zijn uw zorgen gegrond.

Als u voelt dat er iets niet klopt in de seculiere wereld of de religieuze instelling, dan verbeeldt u zich dat niet. De menigte wordt gecontroleerd. De massa's nodigen het einde der dagen uit. De kerk mist haar kans.

"Mama, ben je wakker?"

Nu wel.

En jij?

VOLGENDE: EEN GLIMP VAN HET ONDERSCHEIDINGSVERMOGEN VAN DE KERK

Bron: PART 1: LIES OF MEN AND GODS—SOMETHING WICKED THIS WAY COMES » SkyWatchTV