DE ECHTE LES VOOR ISRAËL UIT HET NOORD-IERSE GOEDE VRIJDAG-AKKOORD

door Melanie Phillips - 16 april 2023

De Amerikaanse Democratische regeringen zijn zich blijven bemoeien met Ierland en Israël op manieren die zeer partijdig zijn, en nog meer terroristisch geweld in de hand werken en hun zogenaamde bondgenoten daarbij in de steek laten.

(JNS) Mensen vragen zich vaak af of het Goede Vrijdag Akkoord van 1998, dat 25 jaar uitstel van Ierse sektarische bomaanslagen in Noord-Ierland en het Britse vasteland heeft gebracht, lessen biedt voor de oorlog tussen Israël en de Palestijnse Arabieren.

Het bezoek dat de Amerikaanse president Joe Biden deze week aan Ierland bracht, suggereert echter dat de vergelijking veel verder gaat dan velen denken.

Op het eerste gezicht lijken de overeenkomsten onweerstaanbaar. Net als in het Midden-Oosten gaat het in het Noord-Ierse conflict om twee vijandige gemeenschappen, de protestantse unionisten en de katholieke republikeinen.

Na de deling van het eiland Ierland in 1921 bleef Noord-Ierland deel uitmaken van het Verenigd Koninkrijk. De katholieken wilden zich verenigen met de Republiek Ierland, terwijl de protestanten, wier meerderheid in de provincie pas onlangs is afgenomen, burgers van het Verenigd Koninkrijk wilden blijven.

Dit conflict mondde uit in een wrede, 30 jaar durende terroristische oorlog tussen de twee gemeenschappen, waarbij het Britse leger werd ingezet om het geweld te stoppen en waarbij meer dan 3500 mensen werden gedood.

Het Goede Vrijdag-akkoord, dat tot stand werd gebracht door de toenmalige premier Tony Blair, maakte een einde aan de bomaanslagen en sektarische schietpartijen. Het is echter een ernstige vergissing te veronderstellen dat dezelfde strategie kan worden gebruikt om het conflict in het Midden-Oosten te beëindigen.

Om te beginnen was het akkoord niet de overwinning voor vrede en rechtvaardigheid die men wilde bereiken. De bomaanslagen zijn inderdaad gestopt en de provincie is daardoor ten goede veranderd.

Maar de terroristische infrastructuur in beide gemeenschappen is grotendeels intact gebleven. Politiek geweld is veranderd in geïnstitutionaliseerde beschermingsconstructies en paramilitaire politie, compleet met schietpartijen in de knieën voor asociaal gedrag.

Aan het terrorisme is evenmin een einde gekomen. Afgesplitste terroristische groeperingen blijven aanslagen plegen. In februari, na de poging tot moord op een hoge politieagent, verhoogden de veiligheidsdiensten het terreurdreigingsniveau van substantieel naar ernstig.

Kort voordat Biden in Belfast landde, vond de politie vier vermoedelijke pijpbommen. Deze zouden worden gebruikt bij een aanval op agenten na een illegale dissidente republikeinse optocht, waarbij benzinebommen naar een politievoertuig werden gegooid.

Er hangt een voortdurende dreiging boven de provincie. Als er ook maar iets wordt gedaan om het Goede Vrijdag-akkoord te verstoren, zal het terrorisme worden hervat. Dit was precies het dreigement dat werd geuit tijdens de controverse over de voorwaarden die voor Noord-Ierland waren vastgesteld bij de uittreding van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie.

Dit beroemde akkoord is dus een vorm van maffia-vrede die wordt afgedwongen met een geladen pistool tegen het hoofd.

De gangbare wijsheid is dat dit een prijs is die het betalen waard is. In 1998 beweerden sommigen in legerkringen echter dat militaire maatregelen en massale infiltratie van de IRA door de Britse inlichtingendienst betekenden dat Groot-Brittannië de mannen van het geweld helemaal had kunnen afschudden. In plaats daarvan, protesteerden deze stemmen, had Groot-Brittannië de nederlaag uit de kaken van de overwinning geplukt.

Cruciaal in dat proces was de betrokkenheid van voormalig president Bill Clinton. Zijn steun voor de katholieken - hij ontving zelfs Gerry Adams, de leider van de terroristische IRA en haar politieke tak, Sinn Féin, op een receptie in het Witte Huis in 1994 - veranderde het machtsevenwicht en zorgde ervoor dat de protestanten de oorlog niet konden winnen.

Zowel Clinton als Blair geloofden dat een soortgelijk "vredesproces" zou werken tussen Israël en de Palestijnse Arabieren. Dit was verkeerd gedacht om twee belangrijke redenen.

Ten eerste vochten Ierse terroristen om de macht in een klein hoekje van het Verenigd Koninkrijk. Het Ierse Republikeinse Leger (IRA) wilde een verenigd Ierland; het wilde niet Groot-Brittannië bezetten en de Britten uitroeien. De Palestijnse Arabieren daarentegen willen Israël helemaal wegvagen.

Het andere cruciale verschil is dat de IRA in feite in een permanente impasse werd gebracht. Omdat ze begrepen dat ze nooit konden winnen door middel van terreur, besloten ze vrijwillig de macht te delen.

De Palestijnse Arabieren daarentegen erkennen nog lang niet dat ze verslagen zijn. Waarom zouden ze, als de regering Biden en de Democratische Partij achterover leunen om hen te sussen, terwijl ze Israël als een baksteen aanpakken?

Clintons overmoed en arrogantie hebben geleid tot het rampzalige Oslo-"vredesproces". In plaats van zich te veranderen in staatslieden door het aanbod van een eigen staat met meer dan 90% van de betwiste gebieden, ontketenden de Palestijnen een campagne van menselijke bomaanslagen waarbij meer dan 1130 Israëli's werden vermoord tussen 2000 en 2005.

Sindsdien zijn de Democratische regeringen van de VS zich blijven bemoeien met zowel Ierland als Israël op manieren die zeer partijdig zijn, nog meer terroristisch geweld in de hand werken en hun zogenaamde bondgenoten in de steek laten.

Biden, die zijn Ierse familiebanden sentimenteel maakt, hielp het Verenigd Koninkrijk te ondermijnen in zijn beladen onderhandelingen met de Europese Unie over de positie van Noord-Ierland onder het Brexit-akkoord. Door herhaaldelijk te beweren dat de Britse regering het Goede Vrijdagakkoord in gevaar bracht, zette Biden het Verenigd Koninkrijk onder druk om in te gaan op de eisen van de E.U. - met het verhulde dreigement dat een handelsakkoord ervan afhing.

Het compromis dat premier Rishi Sunak uiteindelijk met de E.U. sloot, liet Noord-Ierland vastzitten binnen de interne markt van de E.U., waardoor nog steeds een effectieve grens met het Britse vasteland in het midden van de Ierse Zee ontstond.

Als gevolg daarvan is de machtsdeling in het kader van het Goede Vrijdag-akkoord opgeschort, omdat de Unionisten uit protest de Noord-Ierse Assemblee hebben geboycot. In zijn toespraak tot het Ierse parlement had Biden het lef om de Britse premier de les te lezen over de noodzaak om nauwer samen te werken met de Ierse regering om het probleem op te lossen.

De Democraten lijken te denken dat zij, net als bij Israël, het recht hebben een bepaalde uitkomst in Noord-Ierland voor te schrijven. Ondanks hun plechtigheden over "vrede" is dat resultaat duidelijk een verenigd Ierland - een agenda die een directe aanval is op de identiteit en de integriteit van het Verenigd Koninkrijk.

Begin vorige week waren Clinton en Gerry Adams de hoofdrolspelers op wat de Spectator omschreef als een "groots opgezette bijeenkomst voor Sinn Féin en hun niet nader genoemde kameraden" in New York om 25 jaar van het Goede Vrijdag-akkoord te vieren.

De organisator van het evenement, Marty Glennon, benadrukte dat het werkelijke doel van het akkoord "de hereniging van Ierland" was. Na zijn tevredenheid te hebben uitgesproken over de manier waarop de unionisten blijven verliezen van de republikeinen, voegde Clinton eraan toe dat "we het werk daar toch moeten afmaken."

Nadat hij in Belfast een aantal nietszeggende gemeenplaatsen over vrede had uitgesproken, ging Biden over tot het beledigen van Groot-Brittannië. Na niet meer dan een koffie met Sunak en een korte ontmoeting met lokale partijleiders, vertrok Biden voor twee volle dagen naar de Ierse Republiek waar hij alles luidkeels toejuichte en zei dat hij het gevoel had "thuis te komen". Voor de goede orde negeerde hij ook de kroning van koning Karel III op 6 mei door aan te kondigen dat hij afwezig zou zijn en dat in plaats daarvan zijn vrouw aanwezig zou zijn.

Zo behandelt Biden Amerika's belangrijkste bondgenoot in het westen. Als het gaat om Israël, Amerika's enige echte bondgenoot in het Midden-Oosten, komt arrogant magisch denken dichter bij regelrechte kwaadwillendheid.

Want de regering Biden blijft de moorddadige agenda van de Palestijnen om Israël uit te roeien negeren. Zij blijft de Palestijnse Autoriteit financieren, ondanks haar "pay-for-slay"-beleid waarbij de families van terroristen worden beloond voor het doden van Israëliërs. Zij weigert de P.A. ter verantwoording te roepen voor het aanzetten tot geweld wegens verzonnen bedreigingen van de Tempelberg. In plaats daarvan dreigt zij Israël niet de actie te ondernemen die nodig is om Israëlische levens en Joodse mensenrechten te beschermen.

Zij heeft haar afkeuring laten blijken over het feit dat Benjamin Netanyahu premier van Israël is door hem niet uit te nodigen in het Witte Huis. Zij heeft zich gemengd in Israëls interne ruzie over justitiële hervormingen door niet zo verholen dreigementen te uiten als Netanyahu het beleid niet opgeeft.

Amerika bevoorrecht moorddadige agressors boven hun slachtoffers en blijft zich als hooghartige koloniale bestuurders mengen in de aangelegenheden van andere soevereine naties.

De opmerkelijke overeenkomst tussen Noord-Ierland en Israël is dat de regering Biden haar twee belangrijkste bondgenoten in de wereld als vuil behandelt, terwijl ze de vijanden van de beschaving macht blijft geven.

Bron: Melanie Phillips, Author at Israel Unwired