Kohelet demoniseren zal de roep om justitiële hervorming niet doen verstommen

Een denktank wordt aangevallen door tegenstanders van Netanyahu die uitsluitend gericht zijn op politieke macht, terwijl ze de ideeën negeren die de kwestie op de nationale agenda hebben gezet.

13 maart 2023 / JNS

In het midden van een nationale stuiptrekking waarin tegenstanders van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu bereid zijn tot alles in hun campagne om te voorkomen dat de regering gerechtelijke hervormingen doorvoert, kreeg de aanval op de kantoren van het Kohelet Policy Forum vorige week nauwelijks een vermelding in het nieuws. Inderdaad, vergeleken met het blokkeren van snelwegen, het weigeren van militaire dienst en de pogingen van sommigen in de wereld van de hightech en de financiële wereld om te proberen de economie van de Joodse staat te gijzelen vanwege hun verzet tegen de voorgestelde wetgeving, stelt het plaatsen van prikkeldraad voor de deur van een denktank om te voorkomen dat geleerden naar hun bureau gaan niet veel voor.

Toch is de poging van sommige aanhangers van de oppositie om het hoofdkwartier van Kohelet in Jeruzalem te bestormen, evenals een soortgelijke demonstratie in New York City buiten de kantoren van het Tikvah Fund - een filantropische en educatieve organisatie die pogingen financiert om Joodse ideeën in zowel Israël als de Verenigde Staten te bevorderen via groepen als Kohelet - niettemin belangrijk om de aard van de controverse te begrijpen. Het is inderdaad moeilijk iets anders te bedenken dat het debat dat het land lijkt te verscheuren beter samenvat.

Aan de ene kant zijn er voorstanders van wetgeving die twisten over ideeën over de rechtsstaat en de manier waarop een uit de hand gelopen Hooggerechtshof de macht heeft gegrepen en deze op willekeurige wijze heeft uitgeoefend. Kohelet is de drijvende kracht achter het streven naar hervorming van een onberekenbare rechterlijke macht die zich een gezag heeft toegeëigend dat veel verder gaat dan dat van enig ander rechtssysteem in een westerse democratie.

Aan de andere kant is er een politieke beweging die niet gedreven wordt door de overtuiging dat de door Kohelet gedecimeerde justitiële revolutie van voormalig opperrechter Aharon Barak juist was. Zij is veeleer de straat opgegaan omdat zij vindt dat de huidige premier en regering, die vier maanden geleden bij verkiezingen een meerderheid in de Knesset heeft behaald, onwettig zijn en geen macht mogen uitoefenen.

Deze tegenstelling, waarbij de ene partij discussieert over ideeën terwijl de andere zich concentreert op de vraag wie de macht heeft, is wat het debat over de hervormingsvoorstellen zo frustrerend heeft gemaakt.

De kracht van ideeën

Dat is ook waarom de poging om Kohelet in diskrediet te brengen door het af te schilderen als een sinistere kracht gecreëerd door rijke conservatieven uit de diaspora die de Israëlische democratie willen vernietigen, zo ontstellend is. De denktank is het onderwerp geweest van een bevooroordeelde reeks verhalen in linkse bladen als Haaretz en The Intercept, alsook in de voorheen centristische Times of Israel, waarin de inspanningen werden gedemoniseerd als onderdeel van een extreem-rechts plan om Israël te veranderen in een conservatieve dictatuur.

Dit spreekt boekdelen over de hypocrisie van degenen die beweren de democratie te verdedigen door zich te verzetten tegen justitiële hervormingen. Dergelijke verhalen staan bol van taalgebruik over Kohelet die "de Knesset bestuurt" of "tentakels" heeft die zich over het politieke systeem uitspreiden.

In zekere zin is het begrijpelijk dat tegenstanders van de hervorming hun toevlucht nemen tot dit soort laster. Als zij zich alleen zouden richten op de verschillende forums van de groep, haar onderzoekspapers en publicaties, zouden zij het moeten opnemen tegen een formidabele reeks intellectuele concepten en voorstellen over de bevordering van vrije markten, de rechtsstaat, individuele vrijheid en het recht van het Joodse volk op nationale soevereiniteit over haar vaderland. Het is veel gemakkelijker om de hele onderneming simpelweg af te doen als een aanval op de Israëlische democratie dan te begrijpen dat de invloed van Kohelet een product is van de kracht van hun ideeën.

Gedurende vele jaren heeft Israëlisch links een groot aantal niet-gouvernementele organisaties geëxploiteerd, gericht op het ondermijnen van de inspanningen om weerstand te bieden aan het Palestijnse terrorisme en zich te verzetten tegen de Joodse aanwezigheid in Jeruzalem, Judea en Samaria, die vrijwel volledig afhankelijk zijn van buitenlandse financiering. In dat geval is veel van het geld afkomstig van Europese regeringen of van mensen als de miljardair George Soros, die duidelijk vijandig staan tegenover Israël en het zionisme. Israëliërs die de politiek van deze groepen goedkeuren, hebben de buitenlandse of diaspora betrokkenheid verdedigd als hoogstaande filantropie. Maar nu vallen sommige van diezelfde linkse stemmen zoals J Street Kohelet aan als een duistere kracht gefinancierd door rechtse geldschieters wiens zonde het is om het zionisme te steunen.

Israëlisch links verdedigt al lang het idee dat Joden in de diaspora hun rijkdom en politieke invloed moeten aanwenden om rechtse Israëlische regeringen te ondermijnen. Oppositieleider Yair Lapid en anderen die zijn streven om de premier omver te werpen steunen, hebben het Amerikaanse Jodendom niet alleen opgeroepen om zich bij hun beweging aan te sluiten, maar ook om de regering Biden te helpen overreden om alle beschikbare middelen te gebruiken om de hervorming van de rechterlijke macht te dwarsbomen en zo Netanyahu af te zetten. Dus hun pogingen om Kohelet aan te vallen als een gebrek aan legitimiteit of als een poging om buitenlandse concepten op te leggen die erop gericht zijn de democratie te vernietigen, zijn niet alleen verkeerd, maar ook zeer hypocriet.

De verkeerde mensen winnen verkiezingen

Het is waar dat de ideeën van Kohelet gevaarlijk zijn voor het politieke, culturele, economische en juridische establishment in Israël. De Israëlische elites hebben veel van hun macht behouden, ook al is hun filosofie over het besturen van het land, die voortkomt uit het socialistische verleden, en de "land voor vrede"-waan over het beëindigen van het conflict met de Palestijnen grondig in diskrediet gebracht.

De steun van links voor de juristocratie die Barak heeft gecreëerd is stevig geworteld in hun overtuiging dat "verlichte" liberalen een effectief vetorecht moeten hebben over het oordeel van de kiezers. Hun angst voor een "dictatuur door de meerderheid" heeft niet zozeer te maken met de bescherming van minderheden, als wel met minachting voor het electoraat. Zoals iedereen die de retoriek van de demonstranten op sociale media en in de pers bekijkt, kan zien, gaat het om de overtuiging dat de verkeerde mensen de uitslag van verkiezingen bepalen en regeringen kiezen die niet zouden mogen dienen.

Het herhaalde gepraat over de demonstranten als "belastingbetalers" die in het leger dienen, verraadt dat zij lijken te denken dat degenen die de huidige coalitie van rechtse en religieuze partijen aan de macht hebben gebracht, op de een of andere manier profiteurs zijn die noch belasting betalen noch hun verplichte dienstplicht vervullen. Hoewel dat misschien geldt voor een minderheid van degenen die op de religieuze partijen stemmen, lijkt het idee dat degenen die op rechts stemmen economisch minder productief zijn dan degenen die links steunen, te wijzen op een overtuiging dat alleen de bezittende klasse, die in Israël altijd links heeft gestemd, de legitieme heersers van het land zijn.

Dat maakt de beweringen van het anti-Netanyahu verzet dat zij de ware verdedigers zijn van de democratie tegen would-be autocraten tot een bizarre vorm van projectie. Het enige antwoord op de overtuigende argumenten van Kohelet over hoe het Hooggerechtshof, de procureur-generaal en diverse ministeriële juridische adviseurs de macht hebben gekregen om de wil van de gekozen Knesset terzijde te schuiven, kan inderdaad worden teruggebracht tot één niet-onderbouwde bewering. Dat is de overtuiging dat als de leden van het Hooggerechtshof niet langer effectief hun eigen opvolgers kunnen benoemen of elke regeringsmaatregel of zelfs maar een basis- of grondwet kunnen schrappen op basis van wat de rechters "redelijk" vinden, Netanyahu en zijn religieuze en rechtse partners Israël een dictatuur zullen opleggen.

Zoals voorzitter Moshe Koppel van Kohelet opmerkte in een artikel in The Free Press, zouden de demonstranten, als de rechtbank door rechts en de Knesset door links zou worden gedomineerd, de gekozen regering verdedigen en de rechterlijke macht als een antidemocratische kracht beschuldigen.

De veronderstelling dat het hof de rechten van minderheden verdedigt tegen de ongebreidelde macht van de meerderheid en daarom de bevoegdheid moet hebben om zonder enige controle van de wetgevende macht op te treden, is een mythe. De onwil van de rechterlijke macht om op die manier op te treden toen rechtse demonstranten in 1995 tijdens de uitvoering van Oslo of in 2005 voor de terugtrekking uit de Gazastrook wegen blokkeerden, heeft aangetoond dat dit een leugen is. Het hof grijpt alleen in om rechtse regeringen te dwarsbomen.

Het debat gaat niet over democratie of checks and balances, maar over wie het land bestuurt. De lange ambtsperiode van Netanyahu heeft hem voor veel Israëli's giftig gemaakt, en de argumenten over zijn geschiktheid voor het ambt hebben het traditionele rechts-links debat over de Palestijnen, dat ooit de Israëlische politiek domineerde, allang verdrongen. Onbehagen over hem en zijn coalitiepartners is veel belangrijker voor de protesten dan principiële steun voor een rechtbank met onbeperkte macht.

Toch is dat niet het verhaal over de controverse dat wordt verteld in de mainstream bedrijfspers in de Verenigde Staten of in liberale Joodse bladen die gedachteloos de mantra over het verdedigen van de democratie herhalen zonder serieus in te gaan op de argumenten die door Kohelet zijn ontwikkeld.

De kiezers van Israël - en de Knesset die zij kiezen - moeten het laatste woord hebben over justitiële hervormingen of andere kwesties waarmee de Joodse staat wordt geconfronteerd. Zij die een probleem hebben met het werk van Kohelet zouden moeten debatteren over de ideeën die het propageert. Zoals Koppel heeft betoogd, illustreert het feit dat anti-hervormingskrachten hebben geprobeerd Kohelet te demoniseren en het zwijgen op te leggen, terwijl demonstranten de kantoren van de groep als doelwit hebben gekozen, hoe weinig inhoudelijk hun vermeende bezorgdheid over de onderdrukking van afwijkende meningen of individuele rechten werkelijk is.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.

Bron: Demonizing Kohelet won’t silence calls for judicial reform - JNS.org