Israël en het nieuwe Amerika

Door Caroline Glick, 20 jul 2023,

(JNS) Aan de oppervlakte voelde het bezoek van de Israëlische president Isaac Herzog aan het Witte Huis dinsdag als vanouds. De Amerikaanse president Joe Biden begroette het ceremoniële staatshoofd van Israël hartelijk en verklaarde herhaaldelijk dat de toewijding van de VS aan Israël "ijzersterk" is. Biden zei dat hij de dag ervoor had gesproken met premier Benjamin Netanyahu en dat hij een bezoek had geregeld voor de echte leider van Israël.

Dus, zijn we weer terug bij af? Waren de afgelopen zeven maanden van ongekende Amerikaanse vijandigheid tegenover Israël, haar gekozen regering, parlementaire beraadslagingen, hooggeplaatste ministers en haar premier een bliep op het scherm, die nu ongedaan is gemaakt?

Blijkbaar niet. Kort nadat Herzog het Witte Huis had verlaten, schreef columnist Tom Friedman van de New York Times dat Biden hem in het Witte Huis had ontmoet nadat Herzog was vertrokken en beweerde dat Biden Netanyahu de les had gelezen in zijn gesprek met de premier op maandag.

Biden deed dit vanwege het voornemen van de regering Netanyahu om delen van haar programma voor justitiële hervormingen door te voeren zonder de steun van de politieke tegenstanders. Het Witte Huis vertelde verslaggevers ook dat Biden Netanyahu niet had uitgenodigd op het Witte Huis, maar alleen had afgesproken hem ergens te ontmoeten.

De Israëlische nationale veiligheidsadviseur Tzahi Hanegbi vertelde verslaggevers dat Friedmans verslag van het gesprek tussen Biden en Netanyahu gewoon niet klopt. Dat is het waarschijnlijk ook. Toch is het moeilijk voor te stellen dat Friedman het verhaal uit zijn duim heeft gezogen. Naar alle waarschijnlijkheid besloot Biden om een vijandige weergave van het gesprek naar buiten te brengen die in strijd was met zowel het verslag van het Witte Huis als het verslag van het telefoongesprek van het kantoor van de Israëlische premier.

Met andere woorden, het vijandige beleid gericht op het ondermijnen van de regering Netanyahu in binnen- en buitenland blijft van kracht.

Voor goede waarnemers van de regering Biden is dit niet verrassend. Vanaf het begin heeft de regering Biden zich, net als de regering Obama, onderscheiden door haar institutionele vijandigheid tegenover Israël en andere Amerikaanse bondgenoten in het Midden-Oosten, met name Saoedi-Arabië.

In een belangrijke analyse van de Endowment for Truth in the Middle East (EMET) die deze week werd gepubliceerd onder de titel "Robert Malley and the Call from the Third World", toonde EMET twee belangrijke aspecten aan van het buitenlands beleid van Obama en Biden.

De analyse richtte zich op Robert Malley, Biden's gezant voor onderhandelingen met Iran en Obama's belangrijkste strateeg voor het Midden-Oosten, die onlangs zijn positie moest verlaten vanwege geheime veiligheidsinbreuken.

Het artikel toonde ten eerste aan dat Malley het product is van een radicale anti-Amerikaanse opvoeding. Ten tweede toonde het aan dat de radicale opvattingen van Malley de gevestigde opvattingen van de Democratische Partij zijn geworden.

Malley's vader Simon Malley was een vooraanstaand voorstander van en een ware gelover in het Leninistische anti-imperialisme, dat de VS en haar bondgenoten - evenals de Joden in Israël - beschouwde als kwaadaardige corrumpeerders van de mensheid. Malley's vader verdedigde anti-Amerikaanse dictators en terroristen uit de Derde Wereld, waaronder Yasser Arafat, als toonbeelden van de nieuwe mensheid die de wereld zou zuiveren van haar Westerse imperialistische wortels.

In zijn sleutelrol in zowel de regering van Obama als die van Biden zette Malley het anti-Amerikaanse geloofssysteem van zijn vader om in Amerikaans beleid.

Totdat Obama aan de macht kwam, zou een man met Malley's stamboom en professionele staat van dienst nooit een veiligheidsmachtiging hebben gekregen, laat staan dat hij de architect en belangrijkste uitvoerder van het Amerikaanse Midden-Oostenbeleid zou zijn geweest. Maar onder Obama en in de tussenliggende jaren werden de standpunten van Malley het gevestigde standpunt van de Democratische Partij. Zoals de EMET-analyse opmerkte, werd Malley zelfs een fellow bij de Council on Foreign Relations, de basis van het liberale buitenlandbeleid in Amerika.

Malley is geen randfiguur in de regering. Zijn jeugdvriend is minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken. De standpunten van Malley worden gedeeld door elke hoge regeringsfunctionaris die verantwoordelijk is voor het Midden-Oostenbeleid. Zelfs nadat Malley werd weggestuurd wegens niet nader genoemde veiligheidsovertredingen - en naar verluidt het onderwerp is van een FBI-onderzoek - stond de Amerikaanse Nationale Veiligheidsadviseur Jake Sullivan achter Malley en verdedigde hem tijdens een optreden in CBS's "Face the Nation" afgelopen weekend.

Malley's radicale, anti-imperialistische wereldbeeld stuurt en vormt de analyse van de gebeurtenissen in het Midden-Oosten door de regering Biden. Onder deze omstandigheden kunnen tijdelijke politieke omstandigheden de regering dwingen om haar boycot van Netanyahu te laten vallen en haar "ijzersterke" toewijding aan de Amerikaans-Israëlische relatie voor de verkiezingen te herbevestigen. Maar de fundamenten van het beleid en de vijandigheid die eraan ten grondslag ligt, zullen niet veranderen.

In de praktijk betekent dit dat het Iran-beleid van de regering neerkomt op het versterken van het Iraanse regime door middel van nucleaire verzoening en sanctieverlichting. Doordat de regering Biden de Amerikaanse economische sancties tegen Iran niet heeft gehandhaafd, steeg de Iraanse energie-export in 2023 tot het hoogste punt in vijf jaar. Volgens The Wall Street Journal verscheepte Iran in mei en juni 1,6 miljoen vaten per dag, een stijging ten opzichte van 250.000 vaten per dag in 2019 en 2020 nadat de VS sancties had ingesteld op de olie- en gasexport.

Het geld heeft geen effect gehad op de economische problemen van Iran. Er is dus reden om aan te nemen dat Iran zijn olierijkdom besteedt aan zijn proxylegers en terreurgroepen - in de eerste plaats Hezbollah in Libanon en de Palestijnse Islamitische Jihad en Hamas in Judea, Samaria en Gaza - en aan zijn nucleaire programma.

Vorige week meldde de Associated Press bijvoorbeeld dat Iran bezig is met de bouw van een nucleaire installatie honderd meter onder de grond in het Zagros-gebergte in centraal Iran, in de buurt van Natanz. De locatie zou zo diep liggen dat hij immuun is voor conventionele bombardementen. Deze acties worden mogelijk gemaakt doordat de regering Biden geen sancties oplegt.

In Libanon blijft de regering Biden de Amerikaanse wet die het financieren van buitenlandse terroristische organisaties verbiedt, omzeilen om de salarissen van Libanese soldaten en officieren in de door Hezbollah gecontroleerde Libanese strijdkrachten te betalen. De VS betalen ook contant de salarissen van de leden van de Libanese inlichtingendienst, wiens belangrijkste bezigheid het uitroeien van Israëlische spionnen en spionagenetwerken is.

Als reactie op Hezbollah's grensoverschrijdende penetratie van Israël en andere provocaties aan de grens, is Biden's gezant Amos Hochstein begonnen Israël onder druk te zetten om te buigen voor Hezbollah's territoriale eisen, net zoals hij de regering Lapid-Gantz dwong om zich over te geven aan Hezbollah's eisen voor de zeegrens na Hezbollah's drone-aanvallen op Israël's Karish gasplatform afgelopen juli.

Wat de Palestijnen betreft, hebben de veiligheidstroepen van de Palestijnse Autoriteit en de terroristen van de Fatah-factie de afgelopen weken in hun officiële media opgeschept dat hun personeel de meeste terreuraanslagen tegen Israël vanuit Noord-Samaria uitvoert. Toch eiste de regering, nadat de IDF twee weken geleden een korte antiterreuroperatie uitvoerde tegen de groeiende terreurinfrastructuur in Jenin, dat Israël ermee instemde om geen verdere operaties uit te voeren in het terreurcentrum en zich afzijdig te houden terwijl diezelfde strijdkrachten van de Palestijnse Autoriteit "de controle" over de stad uitoefenen.

In zijn opmerkingen in het Oval Office haalde Herzog Israëls nauwe bande aan met de Verenigde Staten op militair en inlichtingengebied en gebruikte deze om een boodschap te sturen naar Israëls vijanden.

"Er zijn vijanden van ons die soms het feit dat we enkele meningsverschillen hebben, verwarren met onze onbreekbare band. En ik geloof echt dat als ze hadden geweten hoezeer onze samenwerking de afgelopen jaren is gegroeid en nieuwe hoogten heeft bereikt, ze niet zo zouden denken," zei hij.

Uitspraken zoals die van Herzog waren een generatie geleden heel logisch. Aan het einde van de Koude Oorlog was de positie van Israël als favoriete cliëntstaat van Washington de basis van een ongekende diplomatieke opwaardering. Landen als China, Rusland en India, die geloofden dat de weg naar Washington door Jeruzalem liep, herstelden de diplomatieke betrekkingen met Israël die ze in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw hadden opgegeven als gevolg van de Arabische boycot.

Vandaag is de situatie op veel vlakken anders. Ten eerste is Israël veel machtiger dan een generatie geleden. In termen van wat het de staten van het Midden-Oosten en de wereld te bieden heeft, is Israël veel meer vergelijkbaar met Japan dan met Taiwan.

Ten tweede hebben de VS onder de regering Biden hun strategische geloofwaardigheid als bondgenoot verloren in de ogen van hun afgewezen Arabische bondgenoten - in de eerste plaats Saoedi-Arabië. Saoedi-Arabië stemde ermee in dat China zou bemiddelen in hun geschil met Iran omdat het er niet op vertrouwt dat Washington het land tegen Iran zal beschermen.

Hoe meer Israël zich gedraagt als een cliënt van de VS, hoe uitbundiger Israëlische leiders de VS bedanken voor hun militaire steun en "ijzersterke" toewijding aan de veiligheid van Israël, hoe minder de Saoedi's en anderen Jeruzalem zien als een geloofwaardige bondgenoot tegen Iran.

Evenzo, in de mate dat China gelooft dat de VS Israël onder de duim heeft met betrekking tot Iran, zal het regime in Peking niet bereid zijn om Israëls zorgen en waarschuwingen over het Iraanse kernwapenprogramma in overweging te nemen wanneer het zijn strategische banden met de Islamitische Republiek uitbreidt.

Netanyahu erkende duidelijk deze stand van zaken en zei dinsdag tijdens een herdenkingsceremonie voor de zionistische leider Ze'ev Jabotinsky: "Net als Jabotinsky, die geloofde dat het natuurlijke bondgenootschap van de Joodse staat met de Westerse machten was, geloven wij dat ons eerste en belangrijkste bondgenootschap met de VS is.

De weg voorwaarts in de Amerikaans-Israëlische banden werd deze week uitgestippeld door auteurs Jacob Siegel en Liel Liebowitz in een artikel in het tijdschrift Tablet, waarin ze oproepen om een einde te maken aan de Amerikaanse militaire hulp aan Israël. Zoals Siegel en Liebowitz aantoonden, zijn de opportuniteitskosten van de jaarlijkse hulp van 3,8 miljard dollar over de hele linie hoger dan de voordelen. Niet alleen krijgt Israël een directe en verwoestende klap voor de eigen militaire industrieën en strategische onafhankelijkheid, de hulp is gekoppeld aan Amerikaanse platformen zoals de F-35 die niet geschikt zijn voor de dreigingsomgeving van Israël.

De hulp wordt gebruikt als een wapen door anti-Israël wetgevers en beleidsmakers om Israël te dwingen zich aan te sluiten bij het Amerikaanse beleid met betrekking tot de Palestijnen, Iran en Libanon, dat haaks staat op de veiligheid en de nationale belangen van Israël. In plaats van Israël te versterken, vooral in het licht van de fundamentele vijandigheid van de regering Biden tegenover Israël, ondermijnt de Israëlische afhankelijkheid van Amerikaanse militaire hulp de status van Israël als regionale macht en geeft het zijn vijanden de macht om aan te vallen, in de wetenschap dat de VS achter hen staat tegen Israël.

Het veto van de VS op de verkoop van Israëlische technologie en wapens vanwege de hulp beperkt de vrijheid van Israël om veiligheidsbanden te ontwikkelen met staten als India.

Net zo belangrijk is dat Israël en de VS complementaire capaciteiten en belangen hebben. Om gezonde relaties te onderhouden, moet Israël een einde maken aan haar positie als cliëntstaat en zich in plaats daarvan gedragen als een junior partner, naar het voorbeeld van Groot-Brittannië, in de samenwerkingsrelaties met Washington.

Zo'n omschakeling zou Israël behoeden voor plotselinge schokken in zijn strategische planning en aankoopdoelen voor de lange termijn, die momenteel kwetsbaar zijn voor verkiezingsuitslagen.

Op woensdag verklaarde The Wall Street Journal dat "het zwartmaken van Israël mainstream is geworden in de Democratische Partij". De uitdaging voor Israël is om de relatie met de VS aan te passen op een manier die rekening houdt met deze stand van zaken. De eerste stap om dat doel te bereiken is om Israël snel te ontdoen van Amerikaanse militaire steun.

Caroline B. Glick is de senior redacteur van Jewish News Syndicate en gastvrouw van de "Caroline Glick Show" op JNS. Ze is ook diplomatiek commentator voor Israëls Channel 14 en columnist voor Newsweek. Glick is senior fellow voor Midden-Oostenzaken bij het Center for Security Policy in Washington en docent aan het College of Statesmanship in Israël.

Bron: Israel and the new America - JNS.org