Waarom krijgt Israël de schuld van het bloedbad van Hamas?

Het uitwissen van de legitimiteit van het Israëlische verhaal blaast fundamenteel een verderfelijke antisemitische blaast nieuw leven in dat Joden hun lot verdienen.

Door Yossi Klein Halevi op 25 oktber 2023

Hoe is het mogelijk dat er in een groot deel van de internationale gemeenschap "begrip" is voor de massale gruweldaden van 7 oktober? Dat er bij delen van links meer verontwaardiging is over de reactie van Israël op het bloedbad van Hamas dan over het bloedbad zelf? Dat degenen die zich het meest kwetsbaar voelen op liberale Amerikaanse campussen geen Hamas-aanhangers zijn, maar Joden? Dat antizionisten die oproepen om van de Israëli's een weerloze minderheid te maken binnen "Groot-Palestina", "van de rivier tot de zee", hun hatelijke slogans met nog meer kracht en moreel zelfvertrouwen scanderen?

Eén antwoord werd onbedoeld gegeven door het hoofd van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas. Vorige maand probeerde Abbas op de Palestijnse televisie de oorsprong van de Holocaust uit te leggen. De nazi's, zei hij, waren niet antisemitisch, maar waren tegen de Joden "vanwege hun rol in de samenleving, die te maken had met woeker, geld... In [Hitlers] ogen waren ze bezig met sabotage, en daarom haatte hij ze." Met andere woorden: de Joden hebben de Holocaust over zichzelf afgeroepen.

Abbas werd alom veroordeeld als antisemiet, ook door sommigen ter linkerzijde. Toch vormt Abbas' gevoeligheid de kern van de reactie van veel progressieven op de gebeurtenissen van de afgelopen weken. Israël, zeggen ze, heeft het bloedbad effectief uitgelokt met zijn bezetting van de Palestijnen, zijn racisme en kolonialisme en apartheid, misschien zelfs met haar bestaan. Eens te meer, dat wil zeggen, hebben de Joden de tragedie over zichzelf afgeroepen.

Joden de schuld geven van hun eigen lijden is een onmisbaar onderdeel van de geschiedenis van het antisemitisme. Of ze nu werden gezien als de Christusmoordenaars van het christendom van voor de holocaust of als de rasvervuilers van nazi-Duitsland, Joden werden gezien als mensen die hun lot verdienden. Steevast geloven degenen die het op Joden gemunt hebben dat ze reageren op Joodse provocaties.

Wat dit moment ingewikkelder maakt, is dat Joden, in tegenstelling tot vroeger, wel degelijk macht hebben. We zijn niet langer onschuldig. We bezetten de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever. Terwijl de oorlog intensiveert, vallen er steeds meer burgerslachtoffers in Gaza. En de uitbreiding van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever ondermijnt de langetermijnmogelijkheden van een tweestatenoplossing.

Maar dit moment past wel in het historische patroon van antisemitisme in het gemak waarmee een groot deel van de wereld de afgelopen decennia het Israëlische begrip van het conflict en hoe we zover zijn gekomen, heeft uitgewist. Een systematische en verbazingwekkend succesvolle campagne ter linkerzijde heeft het Israëlische historische en politieke verhaal ontkend. Als gevolg daarvan is een van 's werelds meest gecompliceerde morele en politieke dilemma's veranderd in een spreekwoordelijk passiespel, waarin de Israëli de rol van Judas speelt (in plaats van de Jood), zijn lot als nobel slachtoffer verraadt en de slachtofferman wordt.

De Joodse staat is getransformeerd in de som van zijn zonden, een onherstelbaar slechte samenleving die haar bestaansrecht heeft verloren, laat staan dat ze zichzelf kan verdedigen.

Om de bezetting en haar gevolgen volledig aan Israël toe te schrijven, is het negeren van de geschiedenis van Israëlische vredesaanbiedingen en Palestijnse afwijzing. Israël bestempelen als de zoveelste kolonialistische creatie is het unieke verhaal verdraaien van de thuiskomst van een ontworteld volk, waarvan de meerderheid vluchtelingen waren van vernietigde Joodse gemeenschappen in het Midden-Oosten. Israël bestempelen als een apartheidsstaat is een nationaal conflict verwarren met een rassenconflict en de interactie tussen Arabische en Joodse Israëli's in belangrijke delen van de samenleving negeren. Als we Israël en zijn veiligheidsdilemma's alleen begrijpen door de lens van de Israëlisch-Palestijnse machtsdynamiek, negeren we zijn kwetsbaarheid in een vijandige regio en de met Iran geallieerde terreur-enclaves die tegen zijn grenzen drukken.

Het Israëlische verhaal is niet zo waterdicht als sommige Israëlische verdedigers denken. Israël is een volwaardige partner geworden, samen met de Palestijnse nationale beweging, in het in stand houden van het conflict. Vooral het afgelopen jaar zijn de meest extreme politieke en religieuze delen van de Israëlische samenleving het officiële gezicht van dit land geworden, waardoor de eerste Israëlische regering sinds het einde van de jaren tachtig is ontstaan die niet streeft naar een politieke oplossing voor de Palestijnse tragedie, maar naar annexatie.

Toch is de bezetting de schuld geven van het bloedbad een fundamenteel verkeerde interpretatie van het doel van Hamas. Hamas streeft niet naar de oprichting van een Palestijnse ministaat op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza, maar naar de vernietiging van Israël. Voor Hamas is heel Israël "bezet" en geen enkele tweestatenoplossing zou een einde maken aan de oorlog tegen de Joodse staat. In 1995, op het hoogtepunt van het Oslo vredesproces, lanceerde Hamas zijn eerste golf van zelfmoordaanslagen. De gemeenschappen die op 7 oktober werden gedecimeerd waren, in de terminologie van Hamas, "nederzettingen", hoewel ze binnen de internationaal erkende grenzen van Israël liggen.

Hamas' intieme vorm van massamoord was een voorafbeelding van zijn genocidale plan voor een islamitische staat tussen de rivier en de zee. Dit is het gezicht van de éénstaatoplossing die wordt gepromoot op westerse campussen en in de straten van Londen en Brooklyn en Sydney.

De mentaliteit die Israël de schuld geeft van het uitlokken van het Hamas bloedbad, verklaart de verbazingwekkende bereidheid van een groot deel van de internationale media om aanvankelijk de versie van Hamas over de tragedie in het al-Ahli Ziekenhuis in Gaza Stad op 17 oktober te accepteren. Krantenkoppen en nieuwswaarschuwingen impliceerden sterk dat een Israëlische raket het ziekenhuis had vernietigd. Toen Israël overtuigend bewijs leverde dat de dader een verdwaalde raket was die werd afgevuurd door een cel van de Islamitische Jihad in de buurt van het ziekenhuis (dat niet rechtstreeks werd geraakt), en hoewel Hamas geen enkel bewijs leverde voor zijn beweringen, weigerde een groot deel van de media nog steeds om Israël vrij te pleiten en bleef in plaats daarvan verwijzen naar "twee versies" van de gebeurtenis.

De waarheid kwam uiteindelijk aan het licht, maar op dat moment was de schade al aangericht. De oorlog had zijn symbool gevonden. Voor een groot deel van de wereld bombardeerde Israël niet alleen het ziekenhuis, maar deed het dat zeker opzettelijk. De late herroepingen in de media waren irrelevant. Of Israël nu technisch gezien deze specifieke misdaad had begaan, het was schuldig omdat het het ziekenhuis had kunnen bombarderen, omdat het vroeg of laat een gruweldaad zal begaan, omdat het in wezen, voor een groot deel van de wereld, een criminele staat is.

Zeker, velen die Israël de schuld geven van de crisis, inclusief sommige van zijn meest extreme critici, doen dat niet bewust omdat ze gemotiveerd zijn door antisemitisme. Maar de beslissende rol die het antisemitisme heeft gespeeld in het vormgeven van het Westerse denken gedurende duizenden jaren, overtuigend geanalyseerd door David Nirenberg in zijn boek "Anti-Jodendom", is opnieuw roerend. Ongeacht of de apologeten van Hamas uit antisemitische motieven handelen, ze werken mee aan een klassiek antisemitisch moment.

Veel Joden hebben vandaag het gevoel dat ze in een surrealistische maar vertrouwde realiteit leven. Nu begrijpen we, zeggen ze, hoe de Holocaust heeft kunnen gebeuren en hoe schijnbaar fatsoenlijke mensen die opdringerige Joden, die te slim waren voor hun eigen bestwil en altijd vooraan in de rij stonden, de schuld konden geven van hun eigen problemen.

De sadistische razernij van 7 oktober was geen uiting van politieke frustratie, maar van oer-Jodenhaat, die is aangepast aan tegengestelde gevoeligheden en ideologieën en die tegenwoordig extreem rechts en extreem links verenigt.

Maar de Joden van vandaag zijn niet langer hulpeloos. We kunnen onszelf verdedigen en we kunnen terugslaan tegen degenen wiens visie op een betere wereld afhangt van onze verdwijning. Als progressieven proberen om onze herovering van macht te veranderen in hun symbool van menselijke verdorvenheid, dan zullen we daar ook mee afrekenen.

De geschiedenis legt Joden de verantwoordelijkheid op om de morele gevolgen van macht onder ogen te zien. Maar 7 oktober was geen reactie op het misbruik van Joodse macht; het was een herinnering aan de noodzaak van Joodse macht. In een wereld waarin genocidale vijanden blijven bestaan, is machteloosheid voor het Joodse volk een zonde.

OVER DE AUTEUR Yossi Klein Halevi is senior fellow aan het Shalom Hartman Instituut, waar hij samen met Imam Abdullah Antepli van Duke University en Maital Friedman co-directeur is van het Muslim Leadership Initiative (MLI), en lid van het iEngage Project van het Instituut. Zijn laatste boek, Letters to My Palestinian Neighbor, is een bestseller van de New York Times. Zijn vorige boek, Like Dreamers, werd uitgeroepen tot het National Jewish Book Council Boek van het Jaar 2013.

Bron: Why is Israel being blamed for the Hamas massacre? | Yossi Klein Halevi | The Blogs