Gevaarlijke interventie van het Amerikaanse Jodendom in een Israëlische cultuuroorlog

Amerikaanse organisaties die zich aansluiten bij de oppositie tegen gerechtelijke hervormingen verdedigen niet de democratie. In plaats daarvan behandelen ze de meerderheid van de Israëlische Joden met minachting.

Jonathan S. Tobin (26 juli 2023 / JNS)

Voor Amerikaanse Joodse liberalen en de legacy organisaties die zij domineren, was de impuls om partij te kiezen in een debat dat de Israëlische politiek polariseert onweerstaanbaar. Het was dus niet verwonderlijk, hoewel teleurstellend, om te zien met welke gretigheid zij de Knesset stemming van deze week afwogen over het eerste deel van het gerechtelijke hervormingspakket voorgesteld door de regering van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu.

De grootste en meest invloedrijke van de groepen die altijd beweerd hebben namens het Amerikaanse Jodendom te spreken, waren niet verlegen om hun mening te geven over wat, strikt genomen, een puur binnenlandse kwestie was. Organisaties zoals het American Jewish Committee, de Anti-Defamation League en de Jewish Council for Public Affairs, die zich lieten inspireren door de seculiere liberale oppositie tegen Netanyahu die de afgelopen zes maanden straatprotesten mobiliseerde over het plan, uitten allemaal hun ongenoegen over de stemming om het Israëlische Hooggerechtshof te verhinderen om wetten te verwerpen louter op basis van wat de rechters willekeurig als "redelijk" beschouwen, in plaats van op die van een rechtsvraag. Andere mainstream groepen zoals de Joodse Federaties van Noord-Amerika, evenals een groot aantal kleinere linkse organisaties, en diegenen die het Reform en Conservatieve Jodendom vertegenwoordigen, waren het ermee eens.

Deze Joodse groepen drukten hun instinctieve steun uit voor de oppositie tegen Netanyahu, met wie ze het over het algemeen eens zijn over kwesties met betrekking tot veiligheidskwesties. Door dit te doen, luisterden ze waarschijnlijk naar de gevoelens van veel van hun kiezers, naast het volgen van het voorbeeld van de regering Biden en de Democratische Partij, die de meerderheid van de niet-Orthodoxe Joden steunt. Net zoals de Democraten zich hebben geschaard achter de dubieuze bewering dat hun oppositie tegen de Republikeinen een kwestie is van het verdedigen van de democratie, zo hebben de liberale Amerikaanse Joden de praatjes van het anti-Bibi-verzet over justitiële hervorming als een poging om de Israëlische democratie te vernietigen haaks, lijnrecht en zinklood geslikt.

Dit is precies het soort deugdzaamheidssignalering waar vooraanstaande Joodse groepen in uitblinken, omdat het geen enkele invloed zal hebben op de gebeurtenissen in Israël en hen niets kost. Zich afzetten tegen Netanyahu en zijn rechtse en religieuze partijgenoten die slechts zeven maanden geleden de laatste Israëlische verkiezingen wonnen, ondermijnt hun bewering dat ze de democratie steunen. Hetzelfde geldt voor hun retoriek over erop aandringen dat dergelijke wetgeving alleen wordt aangenomen als er een brede consensus achter staat - een punt waar ze nooit op hebben aangedrongen als het gaat om Amerikaans of Israëlisch beleid dat naar links neigt. Gezien het feit dat Joodse Democraten, net als president Joe Biden, vocale critici zijn van het veel minder machtige Amerikaanse Hooggerechtshof vanwege haar conservatieve beslissingen en de volslagen gewetenloze aard van hun kritiek op de Israëlische gerechtelijke hervorming is het overduidelijk.

Maar het probleem hier gaat veel verder dan hypocrisie.

Zoals zelfs sommigen ter linkerzijde hebben toegegeven, gaat het bij alle apocalyptische retoriek die de laatste tijd is geuit over de democratie die in gevaar wordt gebracht door de hervorming van het gerechtelijk apparaat of de prietpraat over Netanyahu die zich opwerpt als een autoritaire dictator, in werkelijkheid om iets veel ernstigers dan die valse beweringen.

Een cultuuroorlog

De grote kloof binnen Israël gaat niet over concurrerende theorieën over hoeveel macht het rechtssysteem en in het bijzonder het Hooggerechtshof zou moeten hebben. Sterker nog, de argumenten die worden geuit lijken zelden in te gaan op de details van de hervorming van de rechterlijke macht. Weinig critici van de hervormingsvoorstellen lijken te vinden dat ongekozen rechters, als een kwestie van rechtsbeginsel, het recht zouden moeten hebben om elke overheidsaanstelling of -politiek af te keuren zonder rekening te houden met de status van degenen die verhaal halen. Of dat de kwestie alleen bij wet moet worden beslist op basis van wat zij redelijk vinden. Veel mensen beweren ook niet serieus dat democratie berust op het principe dat democratisch gekozen meerderheden vrijwel machteloos moeten worden gemaakt door het fiat van rechters over elke kwestie die hen interesseert.

Hun bezwaar heeft eerder te maken met wie de huidige regering leidt en welke groepen binnen de Israëlische samenleving zij vertegenwoordigen.

Netanyahu's coalitie van rechtse en religieuze partijen doorbrak afgelopen november een drie jaar durende patstelling en behaalde een duidelijke meerderheid in de Knesset. Vrijwel meteen toen duidelijk was dat hij zou terugkeren naar het premierschap - waarmee hij zijn recordperiode als langstzittende leider van het land zou voortzetten - begonnen degenen die de verliezende partijen hadden gesteund de straat op te gaan om te protesteren. Ogenschijnlijk was het de bedoeling om zich te verzetten tegen de justitiële hervorming, een van de belangrijkste punten van het programma van de winnaar. Het was echter al snel duidelijk dat de mensen op straat een anti-Bibi-verzetsbeweging vormden - een beweging die zeer boos was over de aanwezigheid van de havikistische pro-vestigingspartij Nationale Religieuze Partij en Otzma Yehudit, evenals de twee haredi-partijen.

De woede over de nieuwe regering weerspiegelt in wezen een culturele kloof tussen de oude seculiere, liberale en Asjkenazische elites van het land en de opkomende meerderheid die bestaat uit nationalistische, religieuze en Mizrachi-burgers. De eerste groep heeft het land de eerste decennia bestuurd en domineert nog steeds de academische, juridische, zakelijke en veiligheidsinstellingen. Hun woede over Netanyahu en zijn regering zit diep. Deze nog steeds diep invloedrijke klasse van mensen heeft dit laten zien met de bereidheid om de economie en zelfs de veiligheid van het land te saboteren via de weigering van reservisten om dienst te doen, wat zelfs sommige van hun aanhangers een poging tot militaire coup hebben genoemd.

Ze steunen het idee van een hooggerechtshof dat niet zozeer een controlemiddel is voor de gekozen regering, maar een hof dat zichzelf vrijwel onbeperkte macht heeft toegeëigend. Ze zijn hier juist voorstander van omdat de linkse partijen waar ze op stemmen verkiezingen hebben verloren en het door liberalen gedomineerde hof in staat is geweest om Netanyahu en zijn bondgenoten straffeloos te dwarsbomen, waardoor in veel opzichten de wil van de kiezers teniet wordt gedaan.

Hun probleem met de hervorming van de rechterlijke macht is dan ook te wijten aan het feit dat het de meerderheid eindelijk in staat zal stellen om te regeren, zij het binnen de normale beperkingen die een rechtbank die zich beperkt tot het oordelen over juridische kwesties zou kunnen opleggen. Ze beschouwen dit democratische resultaat als onaanvaardbaar. Dus, wanneer Netanyahu's tegenstanders zeggen dat ze de "democratie" willen behouden, zeggen ze eigenlijk dat ze hun eigen macht willen behouden - en hun medeburgers die met hen van mening verschillen zien als het morele equivalent van de Iraanse ayatollahs wier invloed met alle mogelijke middelen moet worden gestopt.

Een uiting van minachting

Een manier vinden om de kloof tussen deze twee groepen te overbruggen is essentieel voor de toekomst van Israël. Maar de veronderstelling dat de enige manier om de vrede tussen hen te bewaren is dat de meerderheid toegeeft dat ze geen recht heeft om te regeren, is eigenlijk tegenstrijdig met democratie.

Toch is dat het standpunt dat de leidende Amerikaans-Joodse groepen innemen.

Dit plaatst de vermeende stemmen van het Amerikaanse Jodendom tegenover een groep Israëlische Joden die duidelijk in de meerderheid was de laatste keer dat de natie naar de stembus ging. De hysterie van de tegenstanders van de gerechtelijke hervorming is een gevolg van hun gerechtvaardigde vrees dat links misschien nooit meer een meerderheid in de Knesset zal halen door de veranderende demografie van het land.

De scherpe kloof tussen de nationalistische en meer religieuze Joodse bevolking van Israël en de grotendeels liberale en seculiere meerderheid van het Amerikaanse Jodendom heeft er al toe geleid dat sommigen in de laatste groep de eerste een "rode staat" noemen. Door op deze manier partij te kiezen voor de liberale minderheid in Israël sturen de AJC, ADL, JCPA en anderen die het met hen eens zijn in wezen een boodschap naar Israëliërs die geen Asjkenazische seculiere liberalen zijn dat Amerikaanse Joden hen niet zien als leden van dezelfde Joodse familie. Hun tussenkomst in dit toch al bittere geschil moet worden gezien als een uiting van dezelfde minachting voor de kiezers die de huidige coalitie hebben gesteund, die een hoofdbestanddeel is geworden van de straatprotesten.

Dat logenstraft hun gepraat over Joodse eenheid. Het schept ook een precedent dat dekking zal geven aan de groeiende vleugel binnen de Democratische Partij die de alliantie tussen Israël en de Verenigde Staten wil afzwakken, zo niet verbreken.

Amerikaanse Joden die oprecht om Israël geven, hebben recht op hun mening over wie het land zou moeten regeren en wat ze zouden moeten doen. Maar het standpunt van de liberale fracties over justitiële hervorming is meer dan een beleidsstandpunt. Door zich aan te sluiten bij de Israëlische cultuuroorlog die zich nu ontvouwt, is het in wezen een oorlogsverklaring aan een groot deel van de Israëlische bevolking en een indicatie dat Amerikaanse Joden alleen een Joodse staat zullen steunen die er net zo uitziet, net zo denkt en net zo bidt als zij.

Dat is geen levensvatbare blauwdruk voor een relatie tussen de twee gemeenschappen of de twee naties. Het is een formule voor het doorsnijden van de onderlinge banden. En dat is - in plaats van de vraag of gerechtelijke hervorming een goed idee is of niet - een schande die de failliete aard van deze legacy organisaties illustreert en hun ongeschiktheid om voor Joodse waarden of de belangen van het Joodse volk te spreken.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.

Bron: American Jewry’s dangerous intervention in an Israeli culture war - JNS.org