Hoe Amerikanen de Israëlische democratie kunnen redden

Israëlische elites hebben zich gemobiliseerd om te proberen de uitslag van de Knesset-verkiezingen van afgelopen november in wezen ongedaan te maken. Buitenlandse vrienden die hen helpen moeten niet doen alsof het om democratie gaat.

14 februari 2023 - Jonathan S. Tobin

President Joe Biden is niet de eerste Amerikaanse president die zich met de Israëlische politiek bemoeit. Amerikaanse regeringen doen dit al tientallen jaren met over het algemeen sombere resultaten. Toch was er iets anders aan de opmerkingen die Biden onlangs maakte aan de New York Times columnist Thomas Friedman.

Naar aanleiding van Friedman hield Biden een preek van 46 woorden over democratie en consensusvorming die klonk als een wijze raad, maar in de context van het huidige moment niets minder was dan een weloverwogen klap in het gezicht van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu.

In het verleden heeft Washington geprobeerd Israëlische regeringen onder druk te zetten om mislukte ideeën over het vredesproces overeind te houden, hen ervan te weerhouden Joodse rechten te verdedigen of hen ervan te weerhouden het Palestijnse leiderschap ter verantwoording te roepen voor het steunen van terrorisme.

En natuurlijk hebben Amerikaanse presidenten hun best gedaan om de Israëlische kiezers te beïnvloeden om kandidaten te bevoordelen die zullen doen wat Washington hen opdraagt. Het meest gedenkwaardig is dat de presidenten Bill Clinton en Barack Obama herhaaldelijk hebben geprobeerd Netanyahu te verslaan, terwijl Donald Trump hem probeerde te helpen.

Toch merkt Friedman terecht op dat nooit eerder een Amerikaanse president een verklaring heeft afgelegd die probeert een Knesset-debat over binnenlandse Israëlische kwesties te beïnvloeden. Dat Biden dit deed, wordt gepresenteerd als een indicatie van de ernst van het moment, evenals een oproep aan trouwe vrienden van de Joodse staat om op te treden om de Israëlische democratie te redden. De vermeende bedreiging voor deze democratie zijn natuurlijk de voorstellen van de regering Netanyahu voor de hervorming van het gerechtelijk apparaat.

Dit is wat Biden zei: "Het geniale van de Amerikaanse democratie en de Israëlische democratie is dat ze beide gebouwd zijn op sterke instellingen, op checks and balances, op een onafhankelijke rechterlijke macht. Consensus bereiken over fundamentele veranderingen is echt belangrijk om ervoor te zorgen dat de mensen erin geloven zodat ze kunnen worden volgehouden."

Dat iemand als Biden, die zijn politieke tegenstanders "fascisten" heeft genoemd en hen ervan heeft beschuldigd zwarte mensen "terug in ketenen" te willen stoppen, het lef heeft om Israëli's de les te lezen over het bereiken van consensus, is tamelijk vreemd.

Hetzelfde geldt voor het doordrukken van grote veranderingen via wetgeving zonder een brede politieke consensus. Het gebrek aan consensus weerhield de regering Obama-Biden er niet van een wetsvoorstel aan te nemen dat het Amerikaanse ziekteverzekeringsstelsel veranderde op basis van een kleine meerderheid in het congres, die niet verschilde van de meerderheid die Netanyahu nu heeft. Evenmin heeft het hen ervan weerhouden de belangrijkste buitenlandse overeenkomst sinds de nasleep van de Tweede Wereldoorlog te sluiten - de rampzalige nucleaire overeenkomst met Iran - zonder de steun van een meerderheid van het Huis of de Senaat en met peilingen waaruit blijkt dat het publiek er sterk tegen is.

Biden is voorstander van een onafhankelijke rechterlijke macht, zolang die doet wat hij wil. De president heeft herhaaldelijk kritiek geuit op de Amerikaanse rechtbanken als die de grondwet handhaven en linkse pogingen dwarsbomen om die te herinterpreteren. Veel leden van Biden's partij hebben opgeroepen het Hooggerechtshof in te pakken omdat het momenteel een conservatieve meerderheid heeft - hoewel Biden daar niet in meeging. De president heeft ook geweigerd verklaringen te veroordelen die de rechters willen intimideren die Roe v. Wade hebben vernietigd, zelfs tot het punt dat hij zweeg nadat er een moordaanslag was beraamd op rechter Brett Kavanaugh.

Het echte probleem met Biden's lezing is echter niet de adembenemende hypocrisie ervan. Het is het idee dat de Israëlische democratie in gevaar is door voorstellen voor justitiële hervorming van een regering die slechts drie maanden geleden een duidelijke meerderheid behaalde.

Even flagrant is het idee dat Amerikanen die Netanyahu's tegenstanders willen steunen, de Israëlische democratie kunnen behouden door zich aan te sluiten bij een aanval op de regering die wordt ingezet door Israëls liberale elites, die grotendeels de media, economische en juridische instellingen controleren.

In feite is het beste wat Joodse of niet-Joodse Amerikanen kunnen doen om de zaak van de democratie in de Joodse staat te bevorderen, ongeacht hun politieke of religieuze positie, de uitslag van de verkiezingen te respecteren en zich niet met de huidige controverse te bemoeien.

Dat wil niet zeggen dat Joden buiten Israël geen recht hebben op hun mening over wat er in de Joodse staat gebeurt. Israël is het vitale centrum van het Joodse leven en alles wat het aangaat is de zorg van het hele Joodse volk. Bovendien zijn Israëlische instellingen, organisaties en politieke leiders nooit verlegen geweest om de steun van het Amerikaanse Jodendom te accepteren wanneer dat in hun belang was. Vrijwel elke school, ziekenhuis, liefdadigheidsinstelling en politieke zaak van enige omvang of betekenis heeft zijn in de VS gevestigde steungroep "Amerikaanse vrienden van". In dat licht bezien is elk argument over de noodzaak van Amerikaans zwijgen over de kwesties van de dag in Israël of wie het zou moeten leiden, absurd.

Toch is er één voorbehoud bij dat brede principe: Diaspora Joden mogen zeggen wat ze willen over Israël, maar ze moeten zich daarbij ook nederig opstellen.

Dat is niet alleen een functie van de ongelijkheid van offers of risico's die de twee gemeenschappen dragen. Alleen Israëlische Joden betalen de ruïneuze belastingen die worden geheven op de burgers van het land en, nog belangrijker, sturen hun kinderen naar de Israëlische defensiemacht. Hoewel Amerikaanse Joden het slachtoffer zijn van antisemitische aanvallen, bevinden zij zich niet in de frontlinies van een aanhoudende campagne van Palestijns terrorisme, zoals in Israël.

Maar het echte probleem is de chutzpah van Amerikanen die zich mengen in Israëlische politieke geschillen, waarbij ze zich alleen kunnen laten leiden door de bevooroordeelde berichtgeving van media als de Times. Dit verklaart de enorme kloof tussen Amerikanen en Israëli's als het gaat om veiligheidskwesties. De overgrote meerderheid van de Israëli's begrijpt dat de onzin over het conflict met de Palestijnen die door mensen als Friedman wordt verkondigd, niet strookt met de werkelijkheid.

Bovendien ondersteunen de opmerkingen van Biden in feite een politieke campagne die niet zozeer gebaseerd is op de wens om de democratie te behouden, maar op de wens om haar te dwarsbomen. De toekenning door het Israëlische Hooggerechtshof van ongekende en unieke bevoegdheden aan zichzelf is een manier voor krachten binnen de Israëlische samenleving die bij de meeste recente verkiezingen aan de verliezende kant stonden, om de controle te behouden, ongeacht wie er in het kabinet van de premier zit.

De poging om de regering ervan te weerhouden de agenda aan te nemen waarmee zij de laatste verkiezingen heeft gewonnen, is zelf antidemocratisch. De moed van Netanyahu en zijn coalitie zal op de proef worden gesteld door weerstand te bieden aan het soort druk waarvoor politici die gewoonlijk de lof van de gevestigde instellingen zoeken, vaak bezwijken.

Praten over democratie in gevaar is niets minder dan een poging van Israëlische politici om de talking points van de Democratische Partij te importeren waarmee Biden en zijn aanhangers hun Republikeinse tegenstanders als antidemocratisch probeerden te bestempelen. Zij die proberen de Amerikanen achter deze politici te krijgen, mengen zich in een politiek gekrakeel waarin, ondanks de apocalyptische retoriek, het diaspora Jodendom en de Amerikaanse regering geen reden of recht hebben om in te grijpen.

Een Israël waarin er enige checks and balances zullen zijn - momenteel afwezig in een situatie waarin het Hooggerechtshof onbetwist kan beslissen, zonder verwijzing naar de wet, maar alleen het eigen gevoel voor wat "redelijk" is - zal meer een democratie zijn en niet de proto-autoritaire of theocratische staat waarover Netanyahu's vijanden het hebben in hun partijdige lasterpraatjes.

Hoe de strijd over de justitiële hervorming in de Knesset ook wordt beslecht, Israël zal een democratie blijven. Hoe je ook staat tegenover de Israëlische rechterlijke macht, de beste manier om de democratie in Israël te steunen is niet deel te nemen aan een poging om de resultaten van democratische verkiezingen ongedaan te maken. Dat is een standpunt dat Biden en zijn vele Joodse aanhangers beschouwen als een lakmoesproef van deugdzaamheid als het gaat om de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2020. Ze zouden de resultaten van de Israëlische democratie met hetzelfde respect moeten behandelen.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.

Bron: How Americans can save Israeli democracy - JNS.org