Hoe de Hamas-aanval Israël verraste

Niet alleen Israël's 9/11 -- ook haar Tet Offensief.

25 oktober 2023 door Daniel Greenfield

Een week voor de aanval stemde Hamas in met een wapenstilstand met Israël. De overeenkomst waarover onderhandeld werd door Qatar, Egypte en de Verenigde Naties ruilde een einde aan de grensaanvallen voor meer import, een grotere viszone en meer werkvergunningen waardoor 20.000 moslims uit Gaza Israël konden binnenkomen.

Het akkoord dat werd bereikt tussen Jom Kippoer, de heiligste dag op de Joodse kalender, en Sukkot, de afsluiting van het seizoen van de Hoge Heilige Dagen, maakte een einde aan de explosieven en stenen die aan de grens naar Israëlische soldaten werden geslingerd en de brandbommen die brand stichtten op Israëlische boerderijen. En terroristische aanvallen op burgers zoals de moord op Batsheva Nigri: een kleuterleidster die werd doodgeschoten terwijl ze in haar auto reed met haar 12-jarige dochter.

Qatar, een staatssponsor van Hamas en een bondgenoot van de Verenigde Staten, beweerde dat het "erin geslaagd was om de situatie in de Gazastrook te de-escaleren door te bemiddelen in een overeenkomst".

Hamas maakte een einde aan de grensrellen en de Israëli's gingen met een ogenschijnlijke kalmte de Sukkot-vakantie in. Het Israëlische leger en de veiligheidstroepen bleven zich richten op de Westelijke Jordaanoever, waar veel van het geweld vandaan leek te komen, in plaats van de Gazastrook die rustig leek.

Maar de grensaanvallen en het onderhandelde staakt-het-vuren waren allemaal onderdeel van een schijnbeweging. Hamas werkte al twee jaar aan een grootschalige aanval. In die tijd had Hamas het geweld op een berekende manier getemperd en leek het vatbaar voor informele wapenstilstanden in ruil voor voordelen.

Toen Hamas in september 2023 begon te oefenen met het ontvoeren van Israëli's en het "bestormen van nederzettingen" in het volle zicht, deden experts dit af als een aanmatiging om meer concessies los te krijgen. In een artikel vijf dagen voor de aanvallen was de standaardveronderstelling van een Westerse diplomaat en Israëlische defensieambtenaren dat Hamas geld tekort kwam en dat een infuus van Qatarese contanten samen met meer werkvergunningen, die 2 miljoen dollar per dag naar Gaza brachten, het zou sussen.

Een in de media geciteerde expert beschreef het grensgeweld van Hamas als een "tactische manier om aandacht te genereren voor hun nood. Het is geen escalatie maar een 'opwarmertje' om druk uit te oefenen op relevante partijen die met geld over de brug kunnen komen om aan de Hamasregering te geven."

Het was in deze staat van tactische blindheid, het equivalent van Amerika's vergeetachtigheid vóór 9/11, dat de Hamas-aanvallen, uitgevoerd op de conclusies van de Hoge Heilige Dagen, plaatsvonden.

Israël liet zijn waakzaamheid niet helemaal varen. Legereenheden bewaakten nog steeds de grens en een eenheid van de Shin Bet, de binnenlandse veiligheidsdienst, was uitgezonden in afwachting van een aanval. Er waren waarschuwingen geweest dat er iets op komst was, maar in lijn met eerdere aanvallen verwachtte het Israëlische veiligheidspersoneel hoogstens een 7-10 man sterke inval van een Hamas-stoottroep.

Niemand verwachtte dat meer dan 2000 terroristen op meerdere punten zouden doorbreken voor een grootschalige invasie van naburige Israëlische steden en gemeenschappen. Maar dat hadden ze wel moeten doen.

De Hamas-campagne is beschreven als Israëls 9/11, maar het heeft meer weg van een andere ramp in de militaire geschiedenis van Amerika. In januari 1968 lanceerden communistische troepen in Vietnam het Tet Offensief, waarbij ze profiteerden van een lokale wapenstilstand en de overtuiging van Amerikaanse militaire leiders dat vijandelijke troepen niet in staat waren tot een aanval op die schaal.

De ambitie van de aanval verraste iedereen. De Vietcong was in staat om zelfs de Amerikaanse ambassade in Saigon aan te vallen en steden als Hue in handen te krijgen, waar ze moordden en martelden wie ze maar wilden. Hoewel het Tet Offensief mislukte, brak het het moreel van de Vietnamezen en hielp het een einde te maken aan de steun van de Democratische Partij voor de Vietnamoorlog.

Net als het Tet Offensief schonden de Hamas aanvallen een staakt-het-vuren en waren ze afhankelijk van het afleiden van de aandacht van Israël van de grens met Gaza naar de Westelijke Jordaanoever. De grensrellen en het akkoord hadden Israël gesust in een vals gevoel van veiligheid over de omvang van de ambities van Hamas. Net als het Tet Offensief werden de raketaanvallen gevolgd door een grootschalige aanval op bevolkte gebieden dieper in Israël die niet goed waren beveiligd. Gazaanse arbeiders die werkvergunningen hadden gekregen, leidden de Hamas-terroristen met informatie over die gemeenschappen.

De Israëlische inzet aan de grens met Gaza was gericht op het tegengaan van de twee gebruikelijke scenario's door de jaren heen: aanvallen over de grens en infiltratie door kleine groepen. Tijdens grensrellen zou een beperkt aantal IDF-soldaten de relschoppers waarschuwen, vaak door in de lucht te schieten, en sluipschutters zouden de wacht houden voor langeafstandsaanvallen. Het grenshek was gebouwd om elke infiltrant te blokkeren, behalve de meest vastberaden infiltranten, en om responsteams snel te waarschuwen bij eventuele invallen. In het geval dat het grenshek werd doorbroken, zouden Israëlische speciale eenheden de terroristen snel onderscheppen.

In deze scenario's zou een relatief klein aantal soldaten de grens kunnen beveiligen. Niemand had een derde scenario gepland of voldoende soldaten ingezet om het hoofd te bieden. Zoals de meeste militairen had de IDF zich gericht op het winnen van de oorlogen zoals ze nu werden uitgevochten.

En dat is altijd een fatale fout.

Het grenshek was ontworpen om Israël te waarschuwen voor individuele inbreuken, zodat militaire troepen snel in het gebied konden samenkomen. Maar nu waren er veel meer schendingen dan troepen. Terwijl overweldigde Israëlische grenstroepen de indringers probeerden tegen te houden, braken er steeds meer op meerdere punten door en gingen ze op weg naar hun echte doelwitten: gemeenschappen binnen Israël.

In tegenstelling tot de Joodse gemeenschappen die in Gaza bestonden vóór de rampzalige 'terugtrekking', waardoor ze in naam van de vrede werden verdreven, of de Joodse 'nederzettingen' op de Westelijke Jordaanoever, waren de 'kibboetsen' niet bijzonder gehard. Terwijl de Joodse 'nederzettingen' meestal meer religieus en zwaar bewapend zijn, het equivalent van kleine steden in Texas, waren de gemeenschappen in de buurt van Gaza die door Hamas werden aangevallen eerder buitenwijken van Boston. Ze waren niet geheel hulpeloos: maar ze waren afhankelijk van beveiligingsteams die de wapens op een centrale plaats bewaarden.

De terroristen van Hamas, die de werkvergunningen voor Gaza hadden gebruikt om gedetailleerde informatie over hun doelwitten te krijgen, waren zich hier terdege van bewust. De beveiliging in deze gemeenschappen was ingesteld op de gebruikelijke dreiging van één of twee terroristen, maar was totaal niet voorbereid op 70 of 90 zwaarbewapende aanvallers met gedetailleerde kaarten van hun doelwitten en een plan om hun doelen veilig te stellen. En dat hield ook in dat ze wisten waar de veiligheidsteams en het IDF-personeel in die gemeenschappen woonden.

In sommige gemeenschappen vochten leden van veiligheidsteams en gewone burgers heldhaftig terug. Het verhaal van Inbar Lieberman, een 25-jarige vrouw die de veiligheidscoördinator was van Kibboets Nir Am, die haar buren bijeenbracht, 5 terroristen doodde en de kibboets redde, is veel verteld. Maar andere gemeenschappen hadden niet zoveel geluk. Daar vonden de slachtpartijen plaats.

Het systeem viel uit elkaar en de mensen ter plaatse improviseerden. Troepen op de grond gebruikten WhatsApp om vuursteun aan te vragen van helikopters. Commando-eenheden gebruikten WhatsApp-groepen om veteranen met militaire ervaring op te sporen en ze in te zetten in doelgebieden. "Voorstedelingen en stedelingen, waaronder een aantal gepensioneerden, hielden hun geweren gewoon in de holster, sprongen in hun auto en reden maniakaal naar het zuiden - om hun kinderen, kleinkinderen of vreemden te redden.

Waar de IDF overweldigd en vastgebonden was, kwam een informele IDF van veteranen in de bres springen. En zonder hen had Hamas misschien zijn algemene doelen bereikt.

Hamas had twee jaar gewacht en meer dan 2.000 terroristen ingezet, niet alleen om een paar grootschalige slachtpartijen uit te voeren, maar om de beoogde gemeenschappen in te nemen en te beveiligen als vooruitgeschoven operationele bases, zijn territorium uit te breiden en te proberen verder te gaan in een strijd om heel Israël. De Jihadi's droegen camera's en namen hun gruweldaden op om ze te gebruiken als een oproep om Arabische moslims op de Westelijke Jordaanoever en binnen de 'Groene Lijn' van Israël op te roepen zich aan te sluiten bij een strijd om heel Israël.

Het uiteindelijke plan was "om de Gaza corridor in te nemen en een weg te openen naar Tel Aviv": een niet ondenkbare afstand van 44 mijl. Hamas die zijn wreedheden naar Tel Aviv zou verplaatsen, zou het perfecte equivalent van het Tet Offensief zijn geweest.

Terwijl de Hamas-aanvallen aan de gang waren, meldde Al Jazeera dat moskeeën "minaretten in de West Bank begonnen te roepen 'Allahu Akbar' in een uiting van steun" en "massale processies vertrokken op een aantal plaatsen in de West Bank... in Jenin, Tubas, Ramallah... in Hebron, en Bethlehem... om de 'Al-Aqsa Vloed' slag te vieren."

De beelden van de gijzelaars, de ontvoerde kinderen en de mishandelde vrouwen waren bedoeld om Israëliërs in paniek te brengen en Arabische moslims ervan te overtuigen mee te doen aan een strijd die op het punt stond gewonnen te worden. De boodschap van Hamas was dat Israël zwak was en rijp voor vernietiging. Maar echte steun kwam er niet. Ondanks de eerste overwinningen en slachtpartijen kon Hamas het momentum niet vasthouden. Net als het Tet Offensief waren de gruweldaden op de Hoge Heilige Dag een politieke overwinning en een militaire nederlaag.

Volgens schattingen liet Hamas wel 1.500 doden achter in Israël en nog meer langs de grens. De Jihadi's, gevoed door captagon, bekend als "de drug van de jihad", een populaire amfetamine in het Midden-Oosten die massaal wordt geproduceerd door het Assad-regime in Syrië en op grote schaal wordt gebruikt door islamitische terreurgroepen van ISIS tot Hezbollah, voelden zich onkwetsbaar en martelden, verminkten en verkrachtten zich vrolijk een weg door gemeenschappen, bedwelmd door de overtuiging dat ze niet te stoppen waren.

De captagon high van 'cocaïne voor de armen' zorgde er ook voor dat ze traag reageerden toen het tij van de strijd keerde. Velen vochten en stierven liever dan zich strategisch terug te trekken. Een verrassingsaanval veranderde in een verpletterende nederlaag. Net als Al Qaeda en ISIS leken de grotere plannen van Hamas op die van de meeste islamisten wier militaire strategieën geworteld waren in een mengeling van marxistische guerrillatactieken, de veroveringen van Mohammed en profetieën over de eindtijd.

Islamitische terroristen en guerrilla's voeren een aanval uit in de verwachting dat de grotere ummah van de moslimwereld zich achter hun vaandel zal scharen. Islamisten zien net als marxisten alle gevechten in de eerste plaats als ideologisch. Overwinning of nederlaag in een individuele strijd is minder belangrijk dan het verhogen van het moreel, het afschrikken van vijanden en dat gebruiken om rekrutering te genereren. De marxistische en islamistische guerrilla richt zich niet zozeer op het winnen van veldslagen als wel op het behouden van een hoger moreel niveau en het vermogen om te blijven.

Hamas heeft eerder gewonnen en verloren. Elke keer kwam het tevoorschijn met meer financiering, roem en mankracht. Om maoïstische strijdkrachten in het veld te verslaan, moet je ze echt vernietigen. Of ze volledig irrelevant maken. Het Tet Offensief was mislukt in het bereiken van zijn militaire doelen, maar liet wel zien hoe de communisten van plan waren om te winnen. Dat was ook het doel van Hamas.

Israël had zoveel tijd besteed aan de tactieken van Hamas dat het de werkelijke langetermijndoelen van de terroristische groepering uit het oog verloor. Dat is een fout die het zich niet nog eens kan veroorloven met Hamas, Hezbollah, Fatah of welke islamitische terreurgroep dan ook waarmee het geconfronteerd wordt. De slechte gewoonte van Washington om naar islamitische terroristen te kijken door de ogen van realpolitik was afgewenteld op Jeruzalem. Geloven dat islamisten willen wat wij allemaal willen, dat Hamas zich laat leiden door 2 miljoen dollar per dag of viszones in plaats van een religieus mandaat om Israël te vernietigen, was een vergissing.

Terrorismebestrijding is inherent reactief. Israël blonk uit in terrorismebestrijding, maar dat succes was ook een valstrik. Terwijl de Israëli's betere muizenvallen bouwden, waren ze de vijand gaan zien als een muis. Hoe meer ze reageerden op wat Hamas deed, hoe beter ze in staat waren om het op korte termijn te stoppen, maar hoe meer ze het zicht verloren op het tegengaan van de grotere plannen op lange termijn.

Islamisten plegen terrorisme, maar het was een catastrofale vergissing om Hamas slechts als een terroristische groepering te beschouwen en te reduceren tot haar tactieken. De Hamas-aanvallen gooiden terrorisme overboord en richtten zich op guerrillaoorlogvoering, waarbij alles werd gebruikt van klassieke Mohammedaanse oorlogvoering tot ISIS-aanvallen en marxistische campagnes in Zuidoost-Azië. Hamas stapte uit de doos en lanceerde een operatie die de Israëlische strijdkrachten overweldigde die nog steeds dachten in termen van terrorismebestrijding in plaats van een totale oorlog.

Om een oorlog te winnen, moet je de vijand kennen. Israël had uit het oog verloren wie zijn vijand werkelijk was. Maar dat heeft elke natie in de vrije wereld die geconfronteerd wordt met een religieuze oorlog die meer dan duizend jaar oud is.

Daniel Greenfield, een Shillman Journalism Fellow bij het David Horowitz Freedom Center, is een onderzoeksjournalist en schrijver die zich richt op radicaal links en islamitisch terrorisme.

Bron: How the Hamas Attack Took Israel by Surprise | Frontpage Mag