www.wimjongman.nl
Onwaarschijnlijk grote kansen of vervulde profetie? Veel christenen zijn te onwetend over profetie om het verschil te weten
Door Tim Moore 5 december 2023
We hebben allemaal specifieke herinneringen die onuitwisbaar in ons geheugen gegrift staan. Onze bruiloft. De geboorte van een kind. Of misschien een moment van tragedie.
Hele samenlevingen kunnen belangrijke emotionele gebeurtenissen meemaken die in het collectieve geheugen gegrift staan. De Tweede Wereldoorlog-generatie vergat Pearl Harbor nooit. Hun kinderen zouden zich nog lang herinneren waar ze waren toen ze hoorden van de moord op JFK. Ik herinner me nog levendig hoe ik naar de explosie van Challenger keek en later naar de verslaggeving van de aanslagen op 9/11.
Andere historische gebeurtenissen hebben de loop van naties en de wereld veranderd. Daarom werd de Slag bij Lexington en Concord (die de Amerikaanse Revolutionaire Oorlog inluidde) "het schot dat de hele wereld hoorde".
In 1948 markeerden gebeurtenissen in een uithoek van de wereld de vervulling van oude profetieën en bespoedigden de nadering van de Eindtijd. Israël was herboren.
Een langverwachte belofte
Vanaf 66 na Christus werden de Joden in Judea gedecimeerd, verbannen of verstrooid. Na de opstand in Galilea genadeloos neergeslagen te hebben, besloot het Romeinse Rijk een antwoord te vinden op de "Joodse kwestie" - tenminste voor zover het de koppige Joden in Palestina betrof. Dus maakte Rome tegen hoge kosten een voorbeeld van de Joodse rebellen door Jeruzalem te belegeren en zelfs de laatste verzetsstrijders op Masada uit te roeien.
Tijdens de hardhandige heerschappij van Herodes de Grote werd het Joodse verzet tegen de Romeinse overheersing de kop ingedrukt. Toen hij stierf, werd zijn koninkrijk verdeeld en het Romeinse garnizoen verzette zich al snel openlijk. Natuurlijk verscheen in diezelfde periode de Joodse Messias die ware en eeuwige bevrijding bood - maar de corrupte Joodse autoriteiten zorgden ervoor dat Hij door Romeinse handen werd geëxecuteerd.
Jezus had de verwoesting voorspeld die over Jeruzalem zou komen. Omdat de meeste Joden de tijd van hun bezoeking niet erkenden en Hem niet omhelsden, wees God hen af voor een lang en pijnlijk seizoen.
Afgewezen, maar niet verlaten.
De Heer was niet de eerste die de verwoesting en diaspora (verspreiding van de Joden) voorspelde. Mozes was heel duidelijk over het alternatief voor Gods voortdurende zegen over Zijn uitverkoren volk. In Deuteronomium 28 staat zijn uitgebreide waarschuwing over de gevolgen van ongehoorzaamheid. In plaats van een onophoudelijke stroom van zegen zei hij: "De HEER zal [de kinderen van Israël] verstrooien onder alle volken, van het ene einde van de aarde tot het andere einde van de aarde... Onder die volken zult u geen rust vinden, en er zal geen rustplaats zijn voor uw voetzool; maar de HEER zal u daar een bevend hart, gebrek aan ogen en wanhoop van ziel geven" (28:64-65).
Hij ging verder met het beschrijven van de vloek die over het land zelf zou vallen - het Beloofde Land dat zijn volk voor het eerst zou gaan bezitten. Wanneer God het volk zou verstrooien, zou het land zelf veranderen in "zwavel en zout, een brandende woestenij, onuitgezaaid en onproductief, en er groeit geen gras in" (Deuteronomium 29:23).
Al deze vloeken zouden op Israël (volk en Land) vallen omdat de Joden het verbond met de HEER, de God van hun vaderen, verloochenden (Deuteronomium 29:25).
Maar Mozes voorzag ook verder dan dat grote onheil, door te beloven: "Als uw verstotenen aan de uiteinden van de aarde zijn, zal de HEERE, uw God, u daarvandaan verzamelen, en van daaruit zal Hij u terugbrengen. De HEERE, uw God, zal u brengen in het land dat uw vaderen bezaten, en u zult het bezitten; en Hij zal u voorspoed schenken en u vermenigvuldigen boven uw vaderen" (Deuteronomium 30:4-5).
Die rotsvaste hoop op die belofte is de reden waarom elke Jood in de hele diaspora de Pesach seder eindigt met een hoopvol gebed: "Volgend jaar in Jeruzalem."
Een flikkerende hoop
Meer dan 1800 jaar lang werd dat sprankje hoop steeds zwakker en zwakker. Terwijl Joden probeerden zich aan te passen aan het leven in vreemde samenlevingen en eigenschappen aannamen van de mensen onder wie ze leefden, was het streven om terug te keren naar het Land meer een onrealistisch ideaal dan een motiverend streven.
Omdat de vloek over het Land zo overweldigend was, was er weinig aantrekkingskracht om terug te keren naar een verlaten woestenij. En ondanks het antisemitisme, dat af en toe uitbarstte in openlijke en gewelddadige vervolging, waren Joodse mensen relatief comfortabel in plaatsen als Duitsland, Polen en Rusland.
Dit zou geen verrassing moeten zijn. Mensen passen zich snel aan nieuwe omstandigheden aan en accepteren de normaliteit van hun situatie. Daarom kozen veel Joden ervoor om in Babylon te blijven, zelfs toen Nehemia 2500 jaar geleden sommigen naar Israël liet terugkeren. Een behoorlijk aantal van hen woonde nog steeds in Irak tot zeer recent, toen Saddam Hoessein hen verdreef. En daarom is er tot op de dag van vandaag een groot contingent Israël-verachtende Joden in Iran.
Voor een buitenstaander leek het idee dat een wijdverspreid volk zichzelf opnieuw zou ontwortelen en zou terugkeren naar de godverlaten plaats waar ze ooit woonden, belachelijk. Het zou zijn alsof mensen die zichzelf Trojanen noemen zouden besluiten om zich na 3000 jaar te hergroeperen en de verloren stad Troje te herbouwen.
Maar in tegenstelling tot de Trojanen behield het Joodse volk haar identiteit gedurende de lange jaren van de diaspora. Ze eerden oude gebruiken - hoewel ze niet altijd de God van hun vaderen eerden - op een manier die hen verenigde door de jaren en de mijlen heen. Pesach, Chanoeka, Purim en andere Joodse feestdagen zorgden voor een collectief geheugen en gedeelde hoop.
Tegen het einde van de 19e eeuw laaiden de sintels van die hoop weer op. In 1878 schreef de Joods-Poolse dichter Naftali Herz Imber de woorden voor "Hatikvah" (De Hoop):
Zolang als in het hart, van binnen,
De ziel van een Jood nog hunkert,
En verder, naar de uiteinden van het oosten,
Een oog nog steeds kijkt naar Sion;
De hoop van tweeduizend jaar,
Om een vrije natie te zijn in ons land,
Het land van Zion en Jeruzalem.
Shmuel Cohen, een 17-jarige muzikant uit Oost-Europa wiens ouders naar Palestina waren geëmigreerd, zette de woorden in 1887 op een Roemeense melodie. Het werd bekend in zionistische kringen in het begin van de 20e eeuw en werd in 1933 aangenomen als het volkslied van de zionistische kring. Hoewel het door de Britse Mandaatregering verboden werd om het publiekelijk uit te zenden, zou "Hatikvah" later het volkslied van Israël worden.
Zoals voorspeld en beloofd, is de hoop van Israël inderdaad eeuwig.
Kansen te weinig om op te wedden
Gedurende de hele periode van de diaspora kreeg de kerk een overweldigend niet-Joods karakter. Paulus sprak over de Joodse verwerping van het evangelie als de "verzoening van de wereld", omdat dit ertoe leidde dat het evangelie zelf wijd en zijd over de aarde werd verspreid (Romeinen 11:11-15). Tragisch genoeg namen veel niet-Joodse christenen aan dat de Joodse halsstarrigheid een bewijs was dat zij aan de kant waren gezet, hoewel Paulus benadrukte dat dit niet het geval was (Romeinen 11:1-5).
Maar toen zij getuige waren van de vervulling van Mozes' profetie over de zwervende, verstoten, wanhopige Jood, accepteerden de niet-Joden al te gemakkelijk de leugen dat God zijn handen in onschuld had gewassen. Dat was de houding van de "Christelijke" kruisvaarders die van 1050 tot 1300 naar het Midden-Oosten stroomden en Joden met evenveel plezier doodden als de Mohammedanen die het Heilige Land hadden ingenomen.
Dus toen de Joden begonnen terug te keren naar het Land waarvan Mark Twain had getuigd dat het verlaten was en verstoken van mensen, dieren of vegetatie, was er weinig steun van de bevolking voor hun droom. Zelfs Groot-Brittannië kwam terug op de belofte uit de Balfour Verklaring om de oprichting van een Joods thuisland in Palestina te steunen. Toen het erop aankwam - en er werd veel geduwd en getrokken vanuit de Arabische wereld toen de Joden in aantal en invloed begonnen toe te nemen - waren de Britse Mandataire autoriteiten uitgesproken pro-Arabisch en anti-Joods.
Misschien wel het beste voorbeeld van de onvoorstelbaarheid van de heroprichting van Israël is het advies dat werd gegeven door de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken in 1948, George C. Marshall. Generaal Marshall, wiens strategisch en geopolitiek inzicht bewezen werd in de Tweede Wereldoorlog, hij was ervan overtuigd dat de overweldigende superioriteit van de gecombineerde Arabische legers een doodvonnis voor de Joden zou betekenen. Marshall waarschuwde Harry Truman dat als de president de Israëlische onafhankelijkheid zou durven steunen, hij zijn functie zou neerleggen en vervolgens campagne zou voeren en tegen hem zou stemmen bij de volgende verkiezingen!
Gelukkig had Truman op de zondagsschool goed opgelet en wist hij dat, terwijl de mens alleen maar onmogelijkheden ziet, "bij God alle dingen mogelijk zijn" (Matteüs 19:26). En als het gaat om de profetieën van de Schrift, dan is een belofte van God een ijzersterke zekerheid.
Onwaarschijnlijk grote kansen of vervulde profetie? Veel Christenen waren te onwetend over Bijbelprofetieën om het verschil te weten.
Tim Moore is een gepensioneerde luchtmachtkolonel en de CEO en Senior Evangelist van Lion & Lamb Ministries.