Wat voor soort vertegenwoordiger heeft Israël nodig?

Netanyahu's overweging van ongegeneerde en uitgesproken voorstanders, waaronder een JNS-columnist, voor een topfunctie is een erkenning dat lauwe diplomatie het niet meer zal doen.

26 april 2023 / JNS door Jonathan S. Tobin

Wat is het ware doel van Israëls diplomatieke vertegenwoordigers in de Verenigde Staten? Het normatieve antwoord op die vraag omvat over het algemeen een mix van taken. Zij omvatten het vertegenwoordigen van de Joodse staat aan de Amerikaanse regering en de media, evenals aan het Amerikaanse volk en de Joodse gemeenschap, om nog maar te zwijgen van de niet te verwaarlozen taak van het beheren van de routinefuncties van ambassades en consulaten. Toch kan het belang van openbare pleitbezorging voor een in moeilijkheden verkerende natie niet worden overschat. Met zoveel luide stemmen die tegen het land worden verheven, moet het vermogen om de zaak van het land op overtuigende wijze te bepleiten op de grootste podia van de wereld prioriteit krijgen.

Daarom denkt premier Benjamin Netanyahu terecht buiten de gebaande paden als het gaat om de benoeming van een nieuwe consul-generaal in New York City. Als hij doorgaat met het idee om in die functie oud-journaliste en JNS-columniste Caroline Glick te benoemen, zal dat een storm van kritiek teweegbrengen van degenen die zullen zeggen dat zij niet de juiste geloofsbrieven heeft en een te uitgesproken pleitbezorgster van de kwesties is om de functie te krijgen.

Maar dat is precies waarom hij het zou moeten doen.

Voorspraak is niet altijd de hoogste prioriteit wanneer Israël mensen kiest voor de drie belangrijkste diplomatieke posten van het land in de Verenigde Staten en wellicht in de wereld: ambassadeur in de Verenigde Staten, ambassadeur bij de Verenigde Naties en consul-generaal in New York City. In de praktijk worden deze posities vaak meer behandeld als patronagepruimen die meer om politieke redenen worden uitgedeeld dan als beslissingen waarvan de publieke steun voor de Joodse staat kan afhangen.

Het is ook waar dat wanneer het aankomt op het invullen van dergelijke posten, regeringen van alle stromingen graag de traditie volgen en mensen kiezen die eruit zien en de rol van diplomaat kunnen spelen. Dat betekent iemand kiezen die niemand beledigt of op tenen trapt. Dat betekent vaak een beroep doen op professionals die elders in een soortgelijke hoedanigheid hebben gediend, waaronder veteranen van Israëls ministerie van Buitenlandse Zaken.

Buiten de kaders denken

Charmant zijn op cocktailparty's kan ook nuttig zijn. Maar op dit punt in de geschiedenis van Israël, is het misschien tijd dat het wordt vertegenwoordigd in een belangrijke Amerikaanse post door iemand die tegen het type ingaat. Dat zou betekenen dat een vertegenwoordiger wordt gekozen die niet alleen geen typische diplomaat is maar ook een onverbloemde pleitbezorger, niet alleen voor het land maar ook voor de regering die hij of zij vertegenwoordigt.

Daarom is Netanyahu niet gek door na te denken over kandidaten die niet in het stereotype diplomaat passen, ondanks het gehuil van kritiek en spot waarmee de namen zijn begroet die naar voren zijn geschoven als mogelijke kandidaten voor de functie van Israëls volgende consul-generaal in New York.

Een paar dagen lang leek het erop dat hij vastbesloten was om het rechtse Likud Knessetlid May Golan te benoemen. Maar dat idee vervloog al snel. May zou bereid zijn geweest Netanyahu's beleid te verdedigen. Dat betekent dat zij had kunnen uitleggen - zoals geen van de topdiplomaten van haar land in de Verenigde Staten heeft willen of kunnen doen - waarom de regering die de Israëlische kiezers afgelopen november bij de verkiezingen hebben gekozen, niet probeert de democratie te vernietigen of het land te veranderen in een Joodse versie van Iran, zoals zijn tegenstanders ten onrechte hebben beweerd.

Maar als dat waar was voor Golan, dan geldt dat dubbel voor Glick.

Haar mogelijke nominatie levert voor mij een conflict op, hoewel niet een dat mij zou moeten motiveren de nominatie te steunen.

Als redacteur van de publicatie waar zij een gewaardeerde en populaire schrijfster is, heb ik er eigenlijk belang bij dat Netanyahu iemand anders kiest. Maar hoewel het JNS niet zal helpen, zou zij een uitstekende keuze zijn. Niemand kan beter de rechtvaardigheid van de Israëlische zaak verwoorden. Zij zou ook iemand zijn die de Amerikanen, inclusief de Joodse gemeenschap, een boodschap zou geven die de laster en de valse verhalen over de regering Netanyahu en de justitiële hervorming - die hen worden gevoerd door de seculiere bedrijfsmedia en door de meeste Engelstalige Joodse kanalen - zou ontkrachten. En, zoals haar onnavolgbare stijl is, zou zij dat op een onverbloemde manier doen en weigeren te buigen voor degenen die de regering van Israël willen ondermijnen.

Israëls beste pleitbezorgers

In het verleden hebben sommige gezanten van Israël zich onderscheiden als openbare pleitbezorgers.

Abba Eban, de eerste ambassadeur van de Joodse staat bij de Verenigde Naties, die van 1950-59 ook gezamenlijk de post van ambassadeur bij de Verenigde Staten bekleedde; en de VN-ambassadeurs Chaim Herzog (1975-78) en Netanyahu (1984-88) bepleitten bekwaam de rechtvaardigheid van de zaak van de Joodse staat.

Het is geen toeval dat naast hun beheersing van de kwesties - en in tegenstelling tot velen die Israël in de Verenigde Staten hebben vertegenwoordigd - alle drie vloeiend en idiomatisch Engels spraken met respectievelijk een Zuid-Afrikaans/Engels, Iers en Amerikaans accent. Dat was een belangrijke troef waardoor zij de valkuilen konden vermijden om het Amerikaanse publiek aan te spreken met onhandig of niet-idiomatisch Engels, een must in een land waar relatief weinig mensen een vreemde taal spreken.

Hetzelfde kan ook gezegd worden van recente ambassadeurs in de Verenigde Staten zoals historicus Michael Oren (2009-13) en Netanyahu-assistent Ron Dermer (2013-21), beiden Amerikaanse Joden die aliyah maakten voordat ze Israël's gezant werden in hun geboorteland.

Deze mannen hadden uiteenlopende persoonlijke stijlen en kwamen uit verschillende achtergronden. Maar ze hadden allemaal de gave om de argumenten voor zionisme en joodse rechten te vatten op een manier die overtuigend was voor zowel Amerikaanse politici als het Amerikaanse volk. Hun trots op Israël was ook een bron van trots voor Amerikaanse Joden.

Maar in de praktijk heeft Israël om politieke redenen niet altijd de beste pleitbezorgers uitgekozen om naar de Verenigde Staten te sturen.

Daarom staat de post van consul in New York momenteel open sinds de laatste bewoner, Asaf Zamir, een ervaren politicus en voormalig lid van de Knesset van de Blauwe en Witte Partij, werd aangesteld door de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken en nu oppositieleider Yair Lapid. Zamir nam liever ontslag dan de regering van Netanyahu te vertegenwoordigen.

Een soortgelijke situatie doet zich voor bij Michael Herzog, de huidige Israëlische ambassadeur in de Verenigde Staten. Als gepensioneerd militair en zoon en broer van presidenten van Israël werd hij eveneens door Lapid benoemd. Hoewel hij een voorbeeldig figuur is, staat hij buiten spel sinds Netanyahu eind vorig jaar weer premier werd. De betrekkingen met de Verenigde Staten vallen nu grotendeels onder de verantwoordelijkheid van Dermer. Maar in termen van vertegenwoordiging in Washington lijkt Herzog meer de gezant van de oppositie tegen Netanyahu dan iets anders.

Voormalig Likud Knesset-lid Gilad Erdan, de huidige Israëlische ambassadeur bij de Verenigde Naties, heeft zijn handen vol aan die beerput van antisemitisme. Maar het is ook waar dat hij in New York is omdat het een manier was om een potentiële rivaal voor Netanyahu binnen de Likud te verwijderen. Dus, hoewel hij een sterke voorstander is van de zaak van zijn land, is hij niet de persoon die het best in staat is om de vloed van propaganda afkomstig van het anti-Bibi-verzet in te dammen.

Dat is iets wat Glick kan doen.

Als een inwoner van Chicago, maakte zij na de universiteit aliyah. Zij is veteraan van het Israel Defense Forces; was lange tijd columniste en redactrice bij The Jerusalem Post; schreef voor vele andere publicaties; en is de auteur van twee boeken. Ze was ook kortstondig actief in de Israëlische politiek en stelde zich in 2019 zonder succes kandidaat voor de Knesset bij de partij Nieuw Rechts, die toen werd geleid door Naftali Bennett en Ayelet Shaked. Momenteel schrijft en host ze een podcast voor JNS.

Een waarheidverteller in plaats van een babbelaar

Er zullen mensen zijn die beweren dat iemand die zo openhartig is als Glick niet zal worden verwelkomd door de regering Biden en de media. Het is waarschijnlijk dat haar nominatie ook niet in goede aarde zal vallen bij een groot deel van de georganiseerde Joodse wereld. De reguliere Joodse groepen en andere gevestigde orde willen iemand die hen vleit en tegemoet komt. Ze zijn niet geïnteresseerd in een openhartige Israëlische gezant die de confrontatie aangaat met Israëls Joodse critici, in plaats van ervoor terug te deinzen.

Wat Israël nu nodig heeft is zo iemand. En dat geldt ook voor de Amerikaanse Joden. Zij hebben een Israëlische vertegenwoordiger nodig die het opneemt tegen intersectioneel links, dat aan invloed wint in de Democratische Partij en de mainstream pro-Israël liberalen intimideert tot stilte of berusting. Een persoon die rechtstreeks tot de gewone Joden zal spreken en niet tot de elites van Manhattan, is precies wat Israël naar New York zou moeten sturen.

De premier zal vele redenen hebben om iemand anders te kiezen. Maar gezien de nijpende situatie waarin Israël steeds meer wordt gedelegitimeerd aan de linkerzijde en in publicaties zoals The New York Times, is een onverschrokken waarheidsverteller - niet een babbelaar - net wat de Joodse staat nodig heeft. Glick als consul kiezen is geen veilige keuze. Maar ze zou de juiste zijn.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.

Bron: What type of representative does Israel need? – JNS.org