Europa is een Pompei onder een multiculturele vulkaan - Deel 1 van 2

De moord op een tienercrimineel versus het doorvoeren van justitiële hervormingen. Het wetteloze geweld van 2023 ligt ook dicht onder de oppervlakte. Opinie.

Door Giulio Meotti 21 juli 2023

Giulio Meotti is een Italiaanse journalist bij Il Foglio en schrijft tweemaal per week een column voor Arutz Sheva. Hij is de auteur, in het Engels, van het boek "A New Shoah", dat de persoonlijke verhalen van de Israëlische terreurslachtoffers onderzocht, gepubliceerd door Encounter en van "J'Accuse: the Vatican Against Israel" gepubliceerd door Mantua Books, naast boeken in het Italiaans. Zijn werk is verschenen in publicaties als Wall Street Journal, Gatestone, Frontpage en Commentary.

In het afgelopen jaar zijn veel grote Europese steden, van Frankrijk tot Engeland, van Zweden tot België, in brand gevlogen. En in die vlammen konden we het einde van het multiculturalisme zien knetteren, een gigantisch kruitvat dat wacht op de vonk.

"Hoe kunnen we afscheiding voorkomen? Want dat is wat er gebeurt: afscheiding," zei de voormalige socialistische president François Hollande. En als Gérard Collomb, voormalig minister van Binnenlandse Zaken van Emmanuel Macron, lange tijd burgemeester van Lyon en historisch exponent van de Socialistische Partij, voor zijn vertrek zei dat de gemeenschappen, van "naast elkaar", zijn overgestapt op het leven "van aangezicht tot aangezicht, van aangezicht tot aangezicht" en dat er een risico is op een "burgeroorlog", waarschuwde in de Journal du dimanche een oproep van Franse generaals en officieren: "We hebben een hybride en veelzijdige oorlog verklaard gezien, die ofwel zal eindigen met een burgeroorlog of met een nederlaag" .

Toen Kabul twee jaar geleden terugviel in handen van de Taliban, zei een van de beroemdste voormalige FBI-special agents en antiterrorisme-experts, Ali Soufan, die de daders van 9/11 ondervroeg, dat de islamistische opstandelingen zich voelden "als de barbaarse stammen die de provincies van het Romeinse Rijk verslonden, totdat ze konden oprukken naar de hoofdstad Rome, die in 410 viel als een pruim."

Te oordelen naar de kaart van de branden die al dagen woeden in de regio Parijs, zullen de "barbaren" van Frankrijk de volgende keer het toeristische centrum van de hoofdstad bestormen.

"De gisten van de burgeroorlog wachten erop om te ontploffen", zegt Causeur Ivan Rioufol. "Leiders (rechts en links) hebben zich toegelegd op het overschatten van de open samenleving, zonder na te denken over de opkomst van een nieuwe islamitische beschaving met hegemoniale pretenties. Deze keuze om identiteit uit te wissen is een zegen voor de politieke islam, die klaar staat om de gaten op te vullen van een natie die veroverd is door verlating".

Alsof niemand iets had verbrand toen Joden werden vermoord door moslimburen.

"De politiefout is slechts een voorwendsel dat Pavloviaanse woede heeft ontketend", zegt Pascal Bruckner, essayist en filosoof, in Le Figaro. "Het is een perfect gecoördineerde dramaturgie waarbij de relschoppers reageren op een script dat in 2005 is geschreven. Het geweld is permanent in de wijken, het vormt de soundtrack van het dagelijkse leven. Niet alle levens zijn hetzelfde: de dood van een politieagent of zijn verbranding met een molotovcocktail wekt geen enkele emotie op, behalve het applaus van de kreet 'gegrilde kip'. Het is een vuur dat zich met verbazingwekkende camouflage verspreidt. En hoe meer het wordt getolereerd, hoe meer het de enige taal van het conflict wordt."

"Wat er in twintig jaar is veranderd, is de opkomst van een opstandig extreemlinks, solidair met radicale islamisten, de media, entertainment en veel linkse intellectuelen. Deze onderklasse verleidt sociologen, acteurs, filmmakers, journalisten. Geweld is voor hen, net als voor Marx, de grote vroedvrouw van de geschiedenis".

"We staan aan de vooravond van een burgeroorlog", zei Eric Zemmour, de man die het land waarschuwde en niet geloofd werd. "In 2005 werden alleen de voorsteden getroffen. Nu is heel Frankrijk getroffen, van Parijs tot middelgrote steden."

Deze keer begint de chaos in Nanterre, waar zich de Défense bevindt en de weg die naar de Arc de Triomphe leidt, na de moord door de politie op een jongen die op 17-jarige leeftijd al bekend stond om 15 misdaden. Een mengeling van post-George Floyd, etnisch racisme, communitarisme, islamisering en links oproer.

Niemand verwacht gerechtigheid. De Franse Intifada kan niet wachten.

Er werd een avondklok ingesteld om een herhaling van de guerrillaoorlog van de eerste nacht te voorkomen (Emmanuel Macron danste tijdens het Elton John concert terwijl het land in brand stond, zoals bepaalde koningen uit het verleden).

Maar het hielp niet. Het politiebureau in Neuilly Sur Marne, een stad waar binnenkort geen Joden meer wonen (het aantal Joodse families is in een paar jaar tijd van 275 naar 100 gedaald), werd in brand gestoken.

Het geweld verspreidde zich vervolgens door heel Frankrijk, van het noorden naar Roubaix (100.000 inwoners, 40 procent moslim), naar het zuiden naar Nice via de voorsteden van Lyon en natuurlijk de hele regio Parijs tot aan Nantes, zo gevaarlijk dat zelfs de nonnen het stadscentrum moesten verlaten.

Het beeld: Gestolen bussen die door de straten van Île-de-France razen en individuen die met jachtgeweren op bewakingscamera's schieten. In Toulouse wordt een politie-eenheid aangevallen door een groep individuen met een hond. Het dier dat "aanviel" werd gedood. En de hond van deze arme man was de voorbode van het geweld dat van 's avonds vroeg tot 's ochtends laat op de rest van het land zou worden losgelaten.

Het politiebureau van Nice is de eerste van een lange lijst die sneuvelt. De politiebureaus van Roubaix, Montreuil, Gennevilliers, Meudon en Dammarie-les-Lys worden bestormd. Gebroken ruiten, verbrande auto's, gewonde en belegerde politieagenten. Dan wordt een ander symbool van de staat aangevallen - gemeentehuizen. Dat van Mons-en-Baroeul, in het noorden, werd volledig geplunderd. In Evry-Courcouronnes is het in brand gestoken. In Bezons wordt een basisschool in brand gestoken. Een van de vele. In Asnières slaan ze lichtmasten omver met een slijpsteen.

De minister van Binnenlandse Zaken kondigt de inzet van 40.000 politieagenten in heel Frankrijk aan. Getuigenis van Nicolas, lid van de "Bac de nuit" (criminele politie) die naar Nanterre is gestuurd: "We hebben niet meer de indruk dat we in Frankrijk zijn. We werden snel overrompeld, de brandweermannen werden aangevallen telkens als we ons verplaatsten". Ondertussen werd er in de straten van Nanterre "dood aan de Joden" geroepen en enkele scholen werden in brand gestoken.

De burgeroorlog duurt een paar dagen, dan zakt hij weer af, wachtend op de volgende vlam.

In Fresnes probeerden de relschoppers de gevangenis aan te vallen om de gevangenen te bevrijden. Een gevangenis die bekend staat om het grote aantal islamisten. Een getuige van de aanval zei: "Wat er gebeurt is ongelooflijk, de gevangenen zijn opgewonden, het is ongelooflijk".

Moskeeën en imams boden, zoals verwacht, aan om te "bemiddelen" en riepen op tot een "terugkeer naar de normaliteit".

Net als in 2005, toen het land drie weken lang op de rand van een burgeroorlog leek te staan. Maar het is erger. Jaren gaan voorbij en het vuur laait weer op. In Nantes duurde het geweld een week. De openbare bibliotheek en andere gebouwen branden. In Grenoble duurde het geweld drie dagen en werden honderden winkels en auto's totaal verwoest. In Limoges werden politie en brandweer aangevallen met molotovcocktails nadat ze naar een "gevoelig" deel van de stad waren gelokt. Een vier uur durend gevecht. In Sevran werden politieagenten en brandweerlieden aangevallen door de lokale bevolking. Een video die viral is gegaan laat zien hoe een menigte "jongeren" een politieagente, die had geprobeerd hen uiteen te drijven, in elkaar slaat in de Parijse buitenwijk Champigny.

In Marseille staken ze zelfs de bibliotheek in brand.

Frankrijk is een gigantische multiculturele vulkaan die altijd klaar staat om te ontploffen.

Ongeveer dertig katholieke gelovigen in Nanterre werden op straat aangevallen en met de dood bedreigd terwijl ze "kouffars" (ongelovigen) riepen, "dit is niet jullie huis" en "we zullen jullie kelen slachten op de Koran".

De voormalige nummer twee van de DGSE (Franse geheime dienst), Alain Chouet, heeft het boek "Sept pas vers l'enfer" gepubliceerd, waarin hij uitlegt: "Er zijn 1.514 wijken waar toegang is tot de veiligheidstroepen, nooddiensten, medische en sociale diensten. Deze wijken liggen in 859 steden en er wonen 4 miljoen mensen, oftewel 6 procent van de totale bevolking van Frankrijk.

De Pablo Picasso-wijk van Nanterre is een van deze wijken waar de wet niet langer regeert. In Vaux-en-Velin, een voorstad van Lyon, is 88 procent van de bevolking Afrikaans of beur (Fransman van Noord-Afrikaanse afkomst).

Het boek "Et les Blancs sont partis" vertelt op deze manier over etnische afscheiding in Frankrijk:

"Op een bepaald moment in het gesprek stopt Johannes met het beantwoorden van mijn vragen om er één te stellen: 'Wat is het verschil tussen Zuid-Afrika en Frankrijk?'. Toen ik terugkeerde naar Frankrijk, begon ik verslag te doen in de buitenwijken. In de gevangenis definiëren gevangenen zichzelf als volgt: er zijn 'de zwarten', 'de Arabieren', 'de nomaden' - dat wil zeggen de zigeuners - en 'de Fransen', het woord dat gebruikt wordt om de blanken aan te duiden. Mantes-la-Jolie is een stad op 50 kilometer van Parijs. Val Fourré vertegenwoordigt meer dan de helft van de stad: 25.000 mensen op een totaal van 45.000. Het is een stad in een stad. Het is een stad in een stad, maar fysiek geïsoleerd door twee kilometer niemandsland. Deze stadsgrens is een constante in de meeste steden. Je vindt het in Amiens, Straatsburg, Orléans en in veel steden van de Parijse peerbeurs. Buurten waar zwarten en Arabieren geconcentreerd zijn, zijn fysiek afgesneden van de rest van de steden. Vaak worden deze buurten geïsoleerd door een spoorlijn, een snelweg of een reeks braakliggende percelen. We komen aan bij een rotonde, de ingang van de stad. We komen langs de moskee waar palmbomen voor zijn geplant. Daarna gaan we naar de bouwplaats van de nieuwe moskee. Op een dag begonnen Europeanen de stad te verlaten. Ze vestigden zich buiten Mantes. En Malinezen, Marokkanen, Senegalezen begonnen te arriveren... Er is net een nieuwe Chicken Burger geopend. Het is halal! Zoals de meeste winkels in de stad. Je kunt hier geen bier vinden...".

Franse steden zijn tijdbommen en als clusterbommen zullen ze de rest van Europa treffen. Had Macron niet de "demografische transitie" aangekondigd? En hadden de Franse generaals niet twee jaar geleden in een brief aan het Elysée gewaarschuwd voor het risico van een "burgeroorlog"?

De situatie is zodanig dat, zoals Eric Delbecque, voormalig directeur van het Institut National des hautes études de la sécurité en hoofd beveiliging bij Charlie Hebdo, uitlegt in L'Express, "de staat zichzelf niet eens in een positie heeft gebracht om de controle over deze wijken terug te krijgen en als het eenmaal begint kan het wel tien jaar duren."

Le Figaro over Nanterre neemt Georges Bensoussan's definitie van "verloren gebieden" over: "De emotie was groot na de aanslagen, de onthoofding van Samuel Paty, de aanval op Annecy. Maar niemand stak de auto van zijn buurman in brand, stak vuilnisbakken in brand, gooide molotovcocktails. Deze verloren gebieden waar rekeningen worden vereffend in de open lucht, waar de politie, brandweerlieden, artsen elke dag het slachtoffer worden van ongegronde aanvallen, waar, in algemene verlatenheid, de ordetroepen in de frontlinie blijven: het is een kruitvat dat wacht op een vonk".

Bron: Europe is a Pompei under a multicultural volcano - Part 1 of 2 | ערוץ 7