De 'bezettingsmythe' is de motor van antisemitische terreur

De bevooroordeelde reacties van V.N.-functionarissen en bedrijfsmedia op aanvallen op Israëliërs en op geschillen over de Tempelberg in Jeruzalem zijn geworteld in linkse leugens over zionisme.

(14 april 2023 / JNS)

Woede op de "Speciale Rapporteur voor de Palestijnse Gebieden" van de V.N. Francesca Albanese voor haar schandelijke laster over Israël is meer dan gerechtvaardigd. Dat geldt ook voor de frustratie en verontwaardiging over de bevooroordeelde berichtgeving over het Midden-Oosten in toonaangevende media als CNN en The New York Times over een reeks dodelijke Palestijnse terreuraanslagen en de recente gebeurtenissen op de Tempelberg in Jeruzalem.

De eindeloze reeks flagrante opmerkingen van Albanese levert veel voer op voor critici van de Verenigde Naties en de internationale "mensenrechten"-gemeenschap. Evenzo worden nieuwsberichten waarin terreuraanslagen op Joden onverschillig worden behandeld, terwijl het neerschieten van Palestijnse terreurverdachten door de Israel Defense Forces of zelfs pogingen om de orde te herstellen op de Tempelberg nadat de moskeeën daar door relschoppers waren overgenomen, worden aangemerkt als ernstige schendingen van de mensenrechten.

Deze afschuwelijke voorbeelden van hoe zowel internationale groepen als de media de gebeurtenissen in Israël verkeerd weergeven en verkeerd karakteriseren, zijn op zichzelf belangrijk en verdienen een krachtige reactie. Maar dergelijke verklaringen en media-aandacht die eerder een vorm van desinformatie of propaganda dan van journalistiek zou kunnen worden genoemd, zijn slechts het topje van de ijsberg waarmee degenen die de campagne tegen Israël een warm hart toedragen, geconfronteerd moeten worden. En hoe belangrijk, zelfs essentieel, het ook is om elk van dergelijke gevallen van leugens en vooroordelen aan de kaak te stellen, de samenloop van zo veel flagrante incidenten moet dienen als een herinnering dat het probleem veel dieper gaat.

De gal en leugens die Albanese heeft getweet en de meeste media-aandacht voor de gebeurtenissen op de Tempelberg en bij aanslagen, zoals de tragische moord op de 48-jarige Lucy Dee en haar dochters Maia, 20, en Rina, 15, toen Palestijnse terroristen op hun auto schoten, zijn woedend. Maar het is niet alleen het product van onverschilligheid voor Joods lijden en Joodse rechten of zelfs van antisemitisme, hoewel dit alles in dergelijke gevallen gemakkelijk kan worden waargenomen.

Toch zijn dit eerder symptomen dan de hoofdoorzaak, die het probleem verklaren dat in zoveel discussies over Israël en zijn conflict met de Palestijnen naar voren komt. De echte complexiteit is niet vooringenomenheid, onwetendheid of zelfs de Jodenhaat die niet ver onder de oppervlakte ligt van de kritiek op de Joodse staat. Het gaat niet zozeer om vooroordelen, maar om de wijdverbreide acceptatie van het concept dat Israël Palestijnse gebieden "bezet".

Het is de bereidheid van zowel neutrale waarnemers als zelfs van velen die beweren Israël te steunen om te geloven dat de relatie tussen de Joden en het gebied in kwestie er een van "bezetting" is, die de negatieve beoordelingen van het gedrag van Israël aanstuurt. Het is het eindeloze gepraat over dit concept dat de houding tegenover de Palestijnen en de zogenaamde "oplossingen" - of het nu gaat om twee staten of één staat - verklaart voor de eeuwenoude jihad tegen het zionisme in de media. Het is de overtuiging dat de bezetting moet worden geëlimineerd die ook de standpunten van de vijanden van Israël in multilaterale instellingen zoals de Verenigde Naties en de steeds invloedrijkere intersectionele linkervleugel van de Democratische Partij motiveert. Maar het is ook essentieel om te begrijpen waarom de regering Biden en liberale Joodse groepen geloven dat Israël van zichzelf moet worden gered om als Joodse staat te kunnen overleven.

De leugen over "gestolen eigendom"

Eenvoudig gezegd, zolang Israël wordt gezien als in het bezit van grondgebied dat aan iemand anders toebehoort, of dat nu in Judea en Samaria is, of zelfs in Jeruzalem en het Israël van vóór 1967 binnen de oude "Groene Lijn" - zullen de laster en de vooringenomenheid van de media doorgaan.

Het argument dat openlijk wordt geuit door mensen als Albanese en dat tot uiting komt in de berichtgeving van CNN en de Times, is eenvoudig. Het ziet Israël als een illegale "bezetter" van Judea, Samaria en een groot deel van Jeruzalem sinds de Zesdaagse Oorlog in juni 1967. Alles wat de overgave van dit gebied door Israël belemmert - wat zowel de oprichting van Joodse gemeenschappen aldaar als pogingen van de IDF om het Palestijnse terrorisme uit te roeien omvat - wordt beschouwd als een "obstakel voor de vrede".

Albanese, zoals de Palestijnen en antizionistisch links, zowel hier in de Verenigde Staten als in de rest van de wereld, definiëren de bezetting anders. Zij beschouwen de aanwezigheid van een joodse staat waar dan ook in het land als een "bezetting". En die definitie wordt wereldwijd algemeen aanvaard. In die zin is elke Israëlische Jood, zelfs de meest liberale tegenstanders van nederzettingen die sympathiseren met de benarde situatie van de Palestijnen, even schuldig aan het zijn van een bezetter als de bewoners van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever.

Natuurlijk accepteren liberale critici van Israël dat niet. Zij menen dat Israël binnen de "Groene Lijn" legitiem is, terwijl Joden die aan de andere kant wonen dat niet zijn.

Het probleem met die manier van denken is dat als je eenmaal toegeeft dat elk deel van het land dat het oude thuisland van het Joodse volk vormt - en waar het in de geschiedenis en het internationaal recht verankerde rechten op heeft - verboden terrein is voor Israëli's en zionisten, je de vrede eerder minder dan meer waarschijnlijk maakt.

Daarmee wil ik niet ontkennen dat de Palestijnse Arabieren, zoals zij zichzelf nu zien, in de loop van de afgelopen honderd jaar een aparte nationaliteit zijn geworden, ook al was dat vóór het begin van de 20e eeuw niet het geval. Op verschillende momenten in de loop van die 10 decennia hebben de Joden ingestemd met compromisplannen waarbij de Arabieren soevereiniteit zouden krijgen in een deel van het land in ruil voor erkenning van een Joodse staat in de rest van het land. Maar elke keer, ook in de laatste 30 jaar sinds de Oslo-akkoorden van 1993, hebben zij elk akkoord geweigerd dat het conflict zou beëindigen, omdat het zou inhouden dat zij de legitimiteit van een Joodse staat zouden aanvaarden, ongeacht waar zijn grenzen zouden worden getrokken.

Die weigering is niet zozeer (zoals goedbedoelende internationale waarnemers en meerdere Amerikaanse presidenten hebben gedacht) het resultaat van een misverstand of een onroerend goed transactie waarbij de twee partijen weigeren een compromis te sluiten. Aangezien de afwijzing van het zionisme een onlosmakelijk onderdeel is van de Palestijnse nationale identiteit die tijdens dit conflict is ontstaan, kan geen enkele Palestijnse leider, hoezeer Amerikanen en Israëli's hen ook als "gematigden" willen beschouwen, een dergelijk compromis aanvaarden.

Meer in het bijzonder ziet intersectioneel links, dat de Palestijnse oorlog tegen Israël opvat als moreel gelijkwaardig aan de strijd voor burgerrechten in de Verenigde Staten, het zionisme aan beide zijden van de groene lijn op dezelfde manier. Als je de wereld verdeelt in twee groepen - onderdrukkers en slachtoffers - en de Palestijnen de status van slachtoffer toekent en de Israëli's behandelt als kolonisten, dan maakt het niet uit hoe slecht de eersten zich gedragen, de laatsten hebben altijd ongelijk.

Daarom kunnen VN-functionarissen als Albanese, die zich voordoen als mensenrechtenactivisten, misdaden tegen de menselijkheid, zoals het afslachten van de familie Dee, behandelen als gerechtvaardigd "verzet" tegen de "bezetting". Op dezelfde manier worden pogingen van de IDF om terroristen tegen te houden of zelfs maar de orde te handhaven op de Tempelberg - de heiligste plek in het jodendom - gelijkgesteld met "bezettingsdaden" die moeten worden veroordeeld.

Misleidende pro-Israël belangenbehartiging

Helaas worden veel van de inspanningen van de staat Israël en van de groepen die tot taak hebben Israël in de Verenigde Staten te verdedigen, gecompromitteerd door hun bereidheid om het bezettingsverhaal enige legitimiteit te geven, zelfs als zij streven naar een eerlijke behandeling van de Joodse staat. Al te veel aanhangers van Israël behandelen de kwestie van de bezetting met een "ja, maar" benadering, waarbij zij toegeven dat Israël geen volledige rechten heeft - die, althans in theorie, nog steeds kunnen worden weg onderhandeld in ruil voor echte vrede - op de gebieden. Dat was de gedachte achter de rampzalige Oslo-akkoorden, waarin werd getracht "land voor vrede" te ruilen met de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie. Maar naast een transactie die uiteindelijk neerkwam op een ruil van land tegen meer terreur, legitimeerden de concessies ook het idee dat Joden geen recht hadden om in Judea en Samaria te zijn. In plaats van, zoals de Israëlische architecten van de voorstellen dwaas dachten, Israëls liefde voor de vrede en bereidheid tot compromissen te illustreren, overtuigde het alleen maar een groot deel van de wereld ervan dat de Joodse staat een dief was die met tegenzin een deel van zijn gestolen bezit teruggaf.

Ongeacht hun politieke banden of sympathieën moeten degenen die om Israël geven begrijpen dat zij de confrontatie met de bezettingsleugen niet uit de weg kunnen gaan. Die kan niet worden omzeild door Israël te "rebranden" als een bron van prachtige landschappen of wetenschappelijke innovatie, zoals sommigen zo dwaas hebben gedacht. Evenmin kan deze worden omzeild door voortdurend te praten over Israëls bereidheid een tweestatenoplossing te accepteren die de andere partij niet wil.

Als u mensen als Albanese of mensen in de media die over Israël liegen, wilt uitschelden, doe dat dan vooral. Zulke inspanningen zijn nodig en belangrijk om de anti-Zionistische leugens, die algemeen aanvaard zijn, af te breken. Maar elk argument dat er niet in slaagt de misvatting over de bezetting te corrigeren, blijkt te falen met gevolgen die verder gaan dan onze frustratie over de Verenigde Naties en de vooringenomenheid van de media.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS (Jewish News Syndicate). Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.

Bron: The ‘occupation’ myth is the engine of antisemitic terror – JNS.org