Bij het opzoeken van een lijst van bewijzen waar Young Earthers het vaakst naar verwijzen, komen steeds twee belangrijke beweringen naar voren: de Zwakke Jonge Zonneparadox en heliumdiffusie in zirkoon edelstenen. Bij mijn eigen onderzoek naar deze onderwerpen werden verschillende beweringen gedaan die later door andere wetenschappers werden weerlegd, of beweringen die gebaseerd waren op meningen zonder voldoende bewijs.

De Zwakke Jonge Zon Paradox

Wanneer een ster, zoals onze zon, wordt gevormd, is hij nog niet zo heet of helder als hij uiteindelijk zal worden. Toen de aarde werd gevormd - of dat nu miljoenen, miljarden of slechts zesduizend jaar geleden was - was er een fenomeen dat bekend staat als de Zwakke jJonge Zonneparadox. De zon die we nu zien is te helder om naar te kijken. Hij houdt onze planeet warm en levert de elementen die we nodig hebben om land te bewerken en, voor het grootste deel, om er comfortabel op te leven. Op een heldere dag ligt er geen "film" of mist omheen. Maar toen de aarde en de zon voor het eerst werden gevormd, zou de hemel wazig en stoffig oranje zijn geweest en zou de zon vanaf de grond minder zichtbaar zijn geweest.[i] Door deze ontdekking hebben astrofysici ontdekt dat de helderheid van de zon niet warm genoeg zou moeten zijn geweest om leven op aarde te ondersteunen en dat de aarde bevroren zou moeten zijn geweest.[ii] Toch laten sedimenten in aquatische milieus en bacteriën die in fossielen zijn gevonden zien dat de aarde niet bevroren was en wel degelijk gastvrij, ondanks de afstand en de helderheid van de zon. Dit creëert een paradox waar wetenschappers zich al tientallen jaren over verbazen; er zijn geen redelijke of haalbare oplossingen naar boven gekomen.

De paradox ontstond in de jaren zestig, toen astrofysici simulaties uitvoerden om aan te tonen dat de zon 25-30 procent zwakker was dan nu, wat betekent dat de gemiddelde oppervlaktetemperatuur van de aarde ongeveer -7 graden Celsius (of 19,4 graden Fahrenheit) zou zijn en dat er niets zou kunnen leven of groeien. Sinds deze ontdekking hebben klimaatexperts geprobeerd te verklaren hoe de aarde gastvrij had kunnen zijn. Ze kwamen met verschillende theorieën, waaronder broeikasgassen of een hogere helderheid van de zon. Desondanks is er voldoende bewijs dat de aarde niet zo koud was, zoals we kunnen zien in ontdekkingen uit Jack Hills, West-Australië.

West-Australië is een plek met veel belangstelling voor wetenschappelijke ontdekkingen als het gaat om de leeftijd van de aarde. Zirkoon is een populaire edelsteen die daar is gevonden en die wordt gebruikt in sieraden als vervanger voor diamanten vanwege zijn hardheid en unieke, tanige glans. De prachtige edelsteen is echter een oud mineraal dat gedateerd wordt op 4,4 miljard jaar geleden. Het bevat zuurstofisotopen die in een waterige omgeving gevormd moeten zijn en niet in ijs gevormd kunnen zijn. Dit doet wetenschappers geloven dat er meer dan drie miljard jaar geleden inderdaad leven op aarde was.

Young Earthers beweren dat er geen paradox is, omdat de zon, de aarde en het zonnestelsel al miljarden jaren niet bestaan en de zon daarom niet in helderheid heeft hoeven toenemen.[iii] Een van de leidende wetenschappers met deze bewering is Dr. Danny Faulkner, die zegt dat er geen manier is om de leeftijd van de zon te bepalen, maar dat als de zon miljarden jaren oud is, hij vandaag de dag veel helderder zou moeten zijn dan hij is. (Dr. Faulkner stelt ook dat de zon en het zonnestelsel "jong zijn en overeenkomen met de 6.000-jarige leeftijd van het zonnestelsel zoals vastgelegd door de Bijbelse chronologie."[iv]

Zirkoon en Heliumdiffusie

Dr. Russell Humphreys, een van de belangrijkste voorstanders van een Jonge Aarde, heeft met zijn programma RATE (Radioisotopes and the Age of the Earth) de heliumdiffusie in zirkoonkristallen gebruikt om deze hypothese te ondersteunen. Door versneld nucleair verval en de grote hoeveelheid helium die achterblijft in zirkoonkristallen, beweert dit model dat de aarde jonger is dan wetenschappers traditioneel geloven.

Helium is een gas dat door vaste stoffen kan diffunderen, maar, zoals Dr. Humphreys beweert, heeft het niet genoeg tijd gehad om door zirkonen te gaan, wat betekent dat hun aanwezigheid in de edelstenen een leeftijd van de Aarde van achtduizend jaar of minder bewijst.[v] In de jaren 1970 begon de United States Energy Research and Development Administration met onderzoek naar en boringen in een geothermische energielocatie in de Jemez Mountains bij Los Alamos, New Mexico. Ze stuurden de monsters van verschillende diepten op voor isotopenanalyse en andere testen. In de kernen van zirkoon zijn uranium en theranium aanwezig.[vi] Als de zirkoon zich vormt, begint het aan een proces dat nucleair verval wordt genoemd. Het USEPA (United States Environmental Protection Agency) beschrijft dit als "de uitstoot van energie in de vorm van ioniserende straling."[vii] Wanneer deze elementen afbreken, transformeren ze in een ander atoom of dochterproduct, wat in dit geval resulteert in de vorming van helium.[viii] Helium is een lichtgewicht element dat zich na verloop van tijd een weg baant uit nauwe ruimtes. Testen op verschillende monsters toonden aan dat er nog steeds helium aanwezig was en dat als de monsters daar miljarden jaren hadden gelegen, het helium al gediffundeerd en verspreid zou moeten zijn in de atmosfeer. Meer in het bijzonder hadden de zirkoonmonsters nog 17-58 procent van het oorspronkelijk afgezette helium, wat bevestigt dat er een grote hoeveelheid nucleair verval had plaatsgevonden en dus helemaal niet aanwezig zou moeten zijn geweest als de monsters miljoenen jaren hadden gelegen, volgens het onderzoek van Dr. Humphreys.

In hetzelfde artikel beweert Dr. Humphreys echter dat "God de verspreidingssnelheid op een drastische manier kan hebben veranderd, bijvoorbeeld door de wetten van de atoomfysica die de verspreiding regelen aan te passen."[ix] Hoewel God meer dan in staat is om te doen wat Hij wil, waarom zou Hij dan de snelheid van het nucleaire verval in deze edelstenen veranderen om een proces te versnellen dat van nature over miljarden jaren zou plaatsvinden, zodat het in werkelijkheid binnen een paar duizend jaar zou plaatsvinden? [Lezers zullen in hoofdstuk 4, in de paragraaf "Lastige Godstheorie", zien dat Hij dat niet zou hebben gedaan - sterker nog, theologisch gezien zou Hij dat niet kunnen hebben gedaan].

Is Humphreys de enige wetenschapper die deze overtuiging heeft? Hoe nauwkeurig zijn zijn bevindingen?

Verschillende wetenschappers hebben zich uitgesproken tegen het RATE-model van Humphreys, waaronder Dr. Gary H. Loechelt, die door de jaren heen via wetenschappelijke artikelen en tijdschriften een woordenwisseling heeft gehad met Dr. Humphreys. Dr. Humphreys beweert dat om de Oud-Aarde theorie correct te laten zijn met de ontdekking in de zirkonen, deze blootgesteld hadden moeten worden aan minder dan 75 graden Celsius gedurende meer dan 1,5 miljard jaar.[x] Dr. Loechelt, die gelooft in het Oud-Aarde Scheppingsmodel, beweert dat Dr. Humphreys' experiment "bedacht was om te passen in een voorlopige dataset" en daarom onbetrouwbaar is.[xi].

In Dr. Loechelt's interpretatie van het helium dat achterblijft in de zirkoon, wijst hij erop dat er twee verschillende toestanden van helium worden gevonden: de ene is losjes gebonden en de andere is strak gebonden. Al in 1964, rond de tijd van de ontdekking van zirkoon in New Mexico, erkenden geochronologen dat de leeftijd van mineralen niet altijd de vormingsleeftijd van het gesteente weerspiegelt. Dit wordt het multidiffusiedomein (MDD) genoemd en wordt gebruikt om de thermische geschiedenis van de aarde te verklaren. xii] In wezen zou er nog steeds helium in de edelstenen aanwezig kunnen zijn vanwege de temperatuurveranderingen in de loop van miljoenen jaren. Terwijl de edelstenen op verschillende diepten in de grond zaten, steeg de temperatuur op de vindplaats Fenton Hill, New Mexico, van 87 tot 197 graden Celsius als gevolg van een verhitting die vierentwintigduizend jaar geleden plaatsvond.[xiii] Verder ondersteunen de berekeningen die gebruikt werden in het RATE-experiment van Dr. Humphreys feitelijk een Oud-Aarde model van 4,5 miljard jaar.[xiv]

Bij het uitvoeren van zijn eigen interpretatie en berekeningen van het verhittingsexperiment voor een twee-domeinen diffusiemodel, ontdekte Loechelt dat 30 procent van het losjes gebonden helium verhittingsstijgingen tot vijftien uur overleefde, en 15 procent tot 300 graden Celsius. [xv] Zoals vermeld in de laatste update van dit onderzoek, legt Loechelt uit dat als je een rotsmonster van diep onder de grond neemt, het vergruist, de zirkoon verwijdert, de geëxtraheerde zirkoonkristallen in een hogedruk vacuümsysteem plaatst, ze verhit tot hoge temperaturen, ze laat afkoelen en dan het verhittingsproces een tweede keer herhaalt terwijl je het vrijkomende helium tijdens het proces meet, het volgende kan worden waargenomen:

Na uitsluiting van de initiële temperatuurstijging waren de hoge temperatuurstappen boven 350°C goed voor meer dan 22% van het totale helium in het systeem, terwijl de vier lage temperatuurstappen onder 275°C slechts 0,0008% van het totale helium in het systeem vertegenwoordigden, of ongeveer acht delen per miljoen. Wat vertellen deze acht delen per miljoen vrijgekomen helium ons over de leeftijd van de aarde? Eigenlijk heel weinig.[xvi]

Uiteraard zijn dit slechts twee onderzoeksrichtingen van Young Earthers. Deze voorbeelden worden niet gedeeld als discussiepunten, maar om te laten zien dat de groep echt op een verantwoorde manier tot hun conclusies komt, door technische en ingewikkelde kwesties aan te pakken, zoals de lang vervaagde zon of de relatie tussen helium en zirkoon.[xvii]