www.wimjongman.nl
ONDERZOEKSVINDINGEN ONDER HET GROUNDBREAKING NIEUWE BOEK "VOOR GENESIS" VERHALEN HUN EIGEN VERHAAL - DEEL 4: De grens tussen wetenschap en filosofie vervagen: Een kritieke fout
10 oktober 2023 door SkyWatch Editor
Inleding - Deel 1 - Deel 2 - Deel 3
De uitspraak "De natuur is de enige oorzaak van het bestaan" is niet wetenschappelijk, maar filosofisch. Er is niets mis met het beoefenen van filosofie, zolang we maar onthouden dat we nooit de dunne lijn mogen overschrijden tussen a) het bestuderen van de wetenschappen en waarderen wat die bezigheden laten zien, en b) concluderen dat de wetenschap "bewijst" dat de natuur de enige oorzaak is achter alles wat bestaat. De wetenschap kan Gods handwerk laten zien, maar kan Zijn bestaan niet ontkrachten. Zodra die grens vervaagd is, zijn we overgestapt van wetenschap (aantoonbare feiten) naar filosofie (zoeken naar wijsheid over de wereld en haar mensen). Het veelgeprezen wetenschappelijke model is alleen gebaseerd op observatie en empirische verificatie; echte wetenschap bewijst en weerlegt hypotheses met betrekking tot de natuurlijke orde wanneer het op de juiste manier getest mag worden, maar suggereren dat er geen God is vanwege wat er onder een microscoop, in een petrischaaltje of in een wiskundige berekening verschijnt, kan niet bewezen worden en wordt daarom niet als echte wetenschap beschouwd. Dus, kosmologie - hoewel er veel wetenschappelijke takken van studie en onderzoek uit voortkomen - is niet inherent een gebied van wetenschap, want totdat we een tijdmachine ontwikkelen en terugreizen naar het eerste moment dat er iets in het universum bestond, kan geen van de vele theorieën over de oorsprong van het universum getest worden aan de hand van empirische verificatie, laat staan onderworpen worden aan collegiale toetsing!
Desondanks vervagen mensen op het gebied van kosmologische wetenschap vaak deze grens door vol overtuiging "bewijs"-verklaringen af te leggen, waarin ze aantonen dat een deeltje hier of een beetje materie daar de natuur tot onze enige god en schepper maakt. Voor gelovigen die constant gebombardeerd worden met "bewijs dat God niet bestaat" (zoals ik vaak heb gedaan), onthoud dit: Wetenschap kan nuttig zijn bij het illustreren van wat we kunnen zien en testen in laboratoria, maar zodra haar bevindingen worden gebruikt om deel te nemen aan het debat over "bewijzen" met betrekking tot een Geest die vanaf het begin onzichtbaar is geweest (Johannes 1:18) en die onvatbaar is in welke door mensen uitgevoerde testfaciliteit of wiskundige modellen dan ook, zijn we helemaal gestopt met praten over wetenschap en zijn we in het rijk van de filosofie beland. Geloof is geloven in waar we op hopen, of we het nu kunnen zien of niet, inclusief de planeet Aarde, die "gevormd is door het woord van God" (Hebreeën 11:1-3). Wetenschap is iets heel anders. Dus, ongeacht welke progressieve ontdekkingen en vooruitgang ooit voortkomen uit menselijk onderzoek, hebben we het recht om standvastig te zijn in onze overtuigingen en filosofieën over de ontestbare, ondefinieerbare, onzichtbare God.
Maar, voordat we aannemen dat geloof alleen gedefinieerd wordt door geloof in wat we niet kunnen zien of bewijzen, denk dan eens na over de integriteit van de Boodschap die God ons heeft gegeven.
Het alternatief voor Bijbels Geloof: Het is nog steeds "geloof
De Bijbel werd in de loop van ongeveer vijftien eeuwen gedocumenteerd en geschreven door ongeveer veertig auteurs die varieerden van arme en ongeschoolde mannen tot rijke koningen van naties en alles daartussenin: artsen, advocaten, herders, vissers, tollenaars, profeten, priesters en op zijn minst één nu beroemde tentenmaker. Niet alleen waren bijna alle bijbelschrijvers vreemden voor elkaar, hun verschillende achtergronden en levenservaringen bereidden hen ook voor om God vanuit totaal verschillende invalshoeken te benaderen... en toch zijn er geen tegenstrijdigheden in de hele Schrift.
Hoe is dat mogelijk?
Sommige sceptici van het Woord beweren nonchalant dat er inconsistenties of tegenstrijdigheden bestaan, maar zij doen deze beweringen meestal zonder op verantwoorde wijze de primaire Hebreeuwse of Griekse talen en de context in ogenschouw te nemen. (Eigenlijk, en heel tragisch, worden "inconsistenties" en "tegenstrijdigheden" vaak naar voren gebracht door mensen die de Bijbel helemaal niet gelezen hebben en alleen maar atheïstische meningen herhalen die door vrienden gedeeld worden). Ik geef toe dat in Engelse Bijbels sommige verzen in strijd lijken te zijn met andere. Dit is een ongelukkig neveneffect van verschillen in vertalingen...maar dat is een andere serie voor een andere dag.
Dat gezegd hebbende, wanneer de juiste context op verantwoorde wijze wordt toegepast op de Schrift door te kijken naar wat de oorspronkelijke auteur bedoelde te communiceren aan het eerste publiek en in de eerste taal, dan komen we uit bij het onnatuurlijke wonder van wat schriftgeleerden de "interne consistentie" van de Bijbel noemen: één God, onveranderlijk en voor altijd onveranderlijk, consistent afgebeeld in de geschriften van vele mensen van over de hele wereld die Hem in de loop van anderhalf millennium op verschillende manieren hebben ervaren.
Maar zelfs zonder de integriteit van het hele Woord helemaal te hoeven verdedigen, laten we ons richten op een beknopter voorbeeld: Wiskundigen hebben berekend dat, als Jezus slechts aan acht profetieën uit het Oude Testament zou hebben voldaan in Zijn nieuwtestamentische komst, het met "één kans op honderd miljoen miljard" zou zijn dat dit buiten het rijk van goddelijke leiding en tussenkomst zou zijn gebeurd. [i] Evenzo was "de waarschijnlijkheid dat [Jezus] achtenveertig profetieën vervulde [door toeval] één kans op een biljoen, biljoen, biljoen, biljoen, biljoen, biljoen, biljoen, biljoen!"[ii] Zoals de bekende voormalige Jezus-scepticus en Case for Christ-journalist Lee Strobel getuigt: "Ons verstand kan zo'n groot getal niet bevatten. Dit is een duizelingwekkende statistiek die gelijk is aan het aantal minuscule atomen in een biljoen, biljoen, biljoen, miljard universa ter grootte van ons universum!"[iii] Dit maakt, om voor de hand liggende redenen, de meer dan 365 profetische uitspraken van de komende Messias voorafgaand aan hun vervulling bijna ondoorgrondelijk om zelfs maar te proberen te berekenen (en, tussen haakjes, 365 is een conservatief getal).
ARTIKEL GAAT VERDER ONDER VIDEO:
LUCIFER EN SATAN ZIJN VERSCHILLENDE ENTITEITEN DIE VERBONDEN ZIJN MET EEN PRE-ADAMISCHE STRIJD?
Natuurlijk zijn we niet verplicht om het getuigenis van de Bijbel te geloven, maar dat betekent niet dat we geen geloof hoeven te hechten aan iets onzichtbaars en onbewijsbaars: Hoewel de Bijbel niet onweerlegbaar bewezen kan worden via empirische gegevens of de wetenschappelijke methode, kan de wetenschap dat ook niet als het gaat om kosmologie! De eenheid van de Schrift die op zichzelf staat is zo ongelooflijk dat, naar mijn mening, zoals eerder gezegd, volwassen en rationele denkers meer geloof nodig hebben om in de willekeur van evolutie te geloven dan om in Intelligent Design te geloven.
In januari 1982 werd in het New Scientist Magazine een krachtig inzicht geponeerd door Chandra Wickramasinghe, die zei: "De kans dat het leven zojuist is ontstaan is ongeveer net zo onwaarschijnlijk als een tyfoon die door een schroothoop waait en een Boeing-747 [vliegtuig] bouwt."[iv]
Als dit "kans dat het leven zich voordeed" scenario is waar sommigen ervoor kiezen om hun geloof in te stellen, dan respecteer ik hun vrijheid van keuze, en ik respecteer hun geloof... maar het is nog steeds - onbetwistbaar en categorisch - geloof dat nodig is om deze door mensen getrokken conclusie, die velen om goede redenen ongeloofwaardig vinden, te accepteren en aan te hangen. We kunnen God uit het plaatje verwijderen en wetenschappelijke geloofsbelijdenissen loskoppelen van alle etiketten die op "religie" lijken, maar één ding verandert niet: Zowel religie als wetenschap, als het aankomt op het grote kosmologische debat, vereisen geloof in iets dat we niet kunnen zien.
Totdat we de tijdmachine uitvinden die de reis terug naar het begin van alle tijd, ruimte en materie aankan, zal dat altijd waar zijn.
Laten we ons erin verdiepen.
Kosmologische opvattingen
Naturalistische Evolutie en Creationisme - de "twee visies" - vertakken zich in subgroepen (die elkaar in sommige gevallen op bepaalde punten overlappen, zoals het Oude Aarde Creationisme en Theïstische Evolutie die we zo meteen zullen bespreken). Voor degenen die misschien nieuw zijn met dit onderwerp, zal ik de belangrijkste categorieën kort opnoemen en elke categorie volgen met wat logica waarom ik ze wel of niet steun. (Merk op dat de volgende lijst alleen benaderingen van de kosmologie behandelt die specifiek betrekking hebben op de wetenschap of het Christendom [niet, bijvoorbeeld, de "voortdurende scheppings"-visies van het Hindoeïsme, etc.], omdat de harmonie van beide de focus van deze serie is).
Seculiere, naturalistische evolutie
"In den beginne was er niets; toen explodeerde het." Deze uitspraak, hoewel humoristisch (en vaak vanaf de preekstoel gedeeld als een aanval op de seculiere wereld), is uiteindelijk wat de seculiere naturalistische evolutionaire kijk voorstelt. (Er bestaat een soort "Christelijke Naturalistische Evolutie" die we op de volgende pagina's zullen behandelen, hoewel deze nauwkeuriger onder de term "Theïstische Evolutie" valt).
Deze zienswijze omvat het meeste van wat er wordt onderwezen in het door de Westerse overheid gesponsorde/gefinancierde onderwijs. Het is het idee dat al het leven op deze planeet en in het universum op natuurlijke wijze is ontstaan over een lange periode, zonder dat er een Schepper aan te pas is gekomen.
De meest voorkomende verklaring hiervoor is de Oerknaltheorie, die in het kort stelt dat alle materie in het universum meer dan 13,8 miljard jaar geleden ontstond in één heet, dicht, geconcentreerd punt van energie en licht (de Oerknal-singulariteit), vervolgens naar buiten explodeerde (tijdens een gebeurtenis die "kosmische inflatie" wordt genoemd) en ruimte maakte voor deeltjes, atomen en gassen om zich te vormen en te ontwikkelen tot wat uiteindelijk sterren, planeten, sterrenstelsels enzovoort zouden worden. Andere theorieën in deze categorie van natuurlijke oorzaken bestaan ook en hebben enige aanhang, zoals de Steady State Theorie (die stelt dat het universum oneindig is, zonder begin en zonder einde, en dat de creatie van materie continu en stabiel is en altijd al geweest is) of het Cyclische/Oscillerende Model (een eindeloos aantal Big Bang-achtige expansie-explosies die na verloop van tijd omkeren en naar binnen storten [een gebeurtenis die bekend staat als de "Big Crunch"], en dan weer opgebouwd worden, waardoor een eeuwigdurende, zichzelf in stand houdende cyclus ontstaat), om twee voorbeelden te noemen. Het is echter eerlijk om te zeggen dat verreweg de meeste experts in onderzoeksgebieden die te maken hebben met de ruimte zich houden aan een of andere strikte vorm van de Big Bang.
Of het nu volledig op de Oerknaltheorie gebaseerd is of niet, seculiere naturalistische evolutie negeert de betrokkenheid van een Intelligente Ontwerper (God) en probeert in plaats daarvan alle materie te verklaren als iets dat op eigen kracht uit de natuur voortkomt. Het grote probleem met deze benadering is dat niemand in de wetenschappelijke wereld ooit in staat is geweest om een solide antwoord te geven op de vraag wat er eerst was. Als de oerknal de eerste gebeurtenis in het bekende universum was, waar kwam die geconcentreerde materie dan vandaan? Wat onze onderzoeken naar algemene relativiteit, energie, natuurkunde, inflatie, vacuüms, zwaartekracht of andere ruimteonderzoeken ook opleveren, we blijven altijd zitten met de vraag wat de oorzaak was van elk van deze dingen voordat ze bestonden of actief waren en waarom de natuurwetten bestaan om ze te besturen zoals ze doen. Als de oorsprong van de kosmos kan worden herleid tot één gebeurtenis, wie of wat heeft die gebeurtenis dan veroorzaakt? Wie heeft eerst het spreekwoordelijke staafje dynamiet gecreëerd en vervolgens aangestoken dat explodeerde in de brokstukken die we nu kennen als "de ruimte"? Elke keer dat de wetenschap een antwoord geeft, vormt zich een andere kosmologische oorsprongsvraag.
Een paar jaar geleden belde een atheïstische vriend me opgewonden op met de mededeling dat de wetenschap het "God-deeltje" (Higgs boson) had ontdekt, wat de vorming van deeltjesmassa verklaarde en, blijkbaar voor sommigen, onze oorsprong weer alleen in de handen van de natuur legde en God ontmaskerde als slechts een mythe. Toen ik vroeg wie het God-deeltje daar had geplaatst en wie had besloten dat het zou functioneren zoals het deed, kreeg ik geen antwoord.
We leven in een bewegend, veranderend universum, en niets kan bewegen of veranderen zonder dat er een kracht of oorzaak achter zit, evenals een reeds bestaand element dat de beweging of verandering vereiste van waar of wat het daarvoor was. (Dit is de reden waarom God in apologetiek soms de "Eerste Beweger" wordt genoemd). De wetenschap zelf getuigt hiervan - herhaaldelijk en consistent - maar kan niet verklaren wat de allereerste bewegende kracht was. Om het anders te zeggen: Niets kan uit puur niets ontstaan en uit zichzelf exploderen, maar dat is in wezen waar de Oerknal (en andere seculiere Naturalistische Evolutietheorieën) ophoudt enige verklaring beschikbaar te maken die bewezen of zelfs maar betrouwbaar in kaart gebracht kan worden. Iets of Iemand moet op zijn minst de initiële oorzaak zijn.
De Italiaanse priester en theoloog Thomas van Aquino (1225-1274) zei in zijn werk over de oorzaak-en-gevolg ondersteuning van God (ook bekend als het "argument van oorzakelijkheid"): "Er is geen geval bekend...waarin een ding de efficiënte oorzaak van zichzelf blijkt te zijn; want dan zou het aan zichzelf voorafgaan, wat onmogelijk is."[v] Dit is ingewikkeld, dus volg mijn gemoderniseerde herformulering: "We hebben geen enkel bekend geval in de geschiedenis van het universum of de wetenschap waarin iets zichzelf tot bestaan heeft gebracht, omdat dat ding, wat het ook is, zichzelf had moeten 'scheppen', wat betekent dat het vóór zijn eigen schepping bestond om zijn eigen schepping uit te voeren." Verbijsterend... Toch, met dezelfde logica, als we alle dingen terugvoeren naar het begin door een seculiere lens, komen we op een punt waar een uitgestrekt "niets" een "iets" vanuit zichzelf moet hebben gecreëerd, wat een creatief zelfbewustzijn in het proces illustreert.
Welk "niets" zou zo zelfbewust kunnen zijn? Ruimtestof?
...En we zijn weer ongeveer waar we begonnen: Wie heeft dat ruimtestof daar neergezet?
ARTIKEL GAAT VERDER ONDER VIDEO'S:
DE AARDE IS OUD... EN JONG... MET EEN PRE-GENESIS STRIJD? WAT IS DE GESCHIEDENIS VAN TOHU, BOHU EN DE CHAOSDRAAK?
MAAKTE EEN GALACTISCHE STRIJD VÓÓR DE SCHEPPING VAN ADAM & EVA DE AARDE "DONKER EN LEDIG"?
Om nog een andere theologische reus uit het verleden van de kerk te citeren, volgt hier een fragment uit het beroemde Mere Christianity van C. S. Lewis:
Mensen die [de seculiere of materialistische visie] aanhangen denken dat materie en ruimte toevallig bestaan, en altijd hebben bestaan, niemand weet waarom; en dat de materie, die zich op bepaalde vaste manieren gedraagt, toevallig, door een soort toevalstreffer, wezens zoals wij voortbrengt die in staat zijn om te denken. Door een kans van duizend raakte iets onze zon en zorgde ervoor dat het planeten voortbracht; en door een andere duizendste kans kwamen de chemicaliën die nodig waren voor leven, en de juiste temperatuur, voor op een van deze planeten, en zo kwam een deel van de materie op deze aarde tot leven; en toen, door een zeer lange reeks van kansen, ontwikkelden de levende wezens zich tot dingen zoals wij.[vi]
Er is geen aanwijsbare "eerste oorzaak" buiten de Ene wiens aangeboren eeuwigheid "het beginpunt" waar onze menselijke geesten zich aan vastklampen overstijgt (en daarom irrelevant maakt), en Lewis, hoe geavanceerd zijn denken in die tijd ook was, heeft het eigenlijk bij het verkeerde eind. Het komt niet eens in de buurt van "één kans op duizend". Als we ons verdiepen in enkele Chuck Missler-achtige analyses die de waarschijnlijkheid van toeval in de vroegste momenten van het universum berekenen, dan zien we al snel dat "één kans op duizend" een veel te conservatief getal is om serieus te nemen.
En de onbeantwoordbare vragen houden niet op bij wat er eerst kwam: Wat is tijd precies en waarom gaat hij onomkeerbaar lineair vooruit? Wiens idee was de zwaartekracht en waarom werkt het zoals het werkt? Waarom zijn er überhaupt planeten in de ruimte? Waarom zijn planeten geen grote, blauwe klodders van een gelatine-achtige substantie of iets anders? Zou er zonder planeten voor altijd niets anders zijn dan zwart, omdat niets uit niets voortkomt? En als er planeten zijn die verder weg zijn dan onze technologie kan waarnemen, werken die dan volgens dezelfde natuurkundige wetten als de aarde? Waarom bestaat dit alles? Waarom zijn we hier eigenlijk? Waar komen de natuurwetten vandaan waaraan onze hele bekende schepping zich onderwerpt (zwaartekracht, beweging, etc.)?
Om duurzaam leven op aarde mogelijk te maken, moet onze planeet zich op een bepaalde afstand van de zon bevinden, met precies de juiste kantelhoek; een exacte rotatiesnelheid; precies de juiste oceaandieptes en weerpatronen; magnetische velden die dodelijke stralingsniveaus tegenhouden; water; koolstof; atmosferische isolatie... en ontelbare andere factoren, waarvan elk, met de meest microscopische aanpassing in de vroegste ontwikkeling, al het leven had kunnen corrumperen en van de aarde een onbewoonbare, evolutionaire catastrofe had kunnen maken. Zonder deze wetten, patronen en vaste posities zou de hele schepping in chaos vervallen, maar de perfectie van deze wetten kon zichzelf niet hebben ontworpen, beheerd en geordend in het bestaan (geen zelfbewuste ruimtestof kon dit hebben gedaan), dus wie of wat vestigde de natuurlijke orde van het universum?
Ik zou nog talloze andere voorbeelden kunnen geven van onbeantwoordbare vragen, maar je krijgt het idee - en over het algemeen leiden ze allemaal naar dezelfde plaats: We weten het niet en we zullen het nooit weten. (Daarom is wetenschap ook een kwestie van geloof - zowel in de gedemonstreerde conclusie als in de mensen die het hebben gedemonstreerd, omdat ze niet altijd ingaan op het bewijs dat tegen hun conclusies is gestapeld). Ondertussen is onze aanwezigheid hier slechts een reusachtig vraagteken, dat ons een somber lot en een pessimistische kijk geeft op wat we zijn en hoe we zouden moeten leven zolang we gedwongen zijn te lijden onder deze gekmakende toestand die "leven" heet, met al zijn pijn en zinloos lijden...
...tenzij er een God is.
Op het moment dat God als Schepper wordt hersteld, vallen de dingen op hun plaats: Het leven op Aarde, de mensheid, de schepping, alle natuurwetten, de mysteries van de ruimte en elk ander denkbaar gerelateerd onderwerp staat onder leiding van de Grote Wetenschapper, gemaakt door Hem en voor Hem, intelligent en met intrinsieke bedoeling en intentie, voordat de Oerknal of andere theorieën ook maar een rol kunnen spelen. Als we Intelligent Design rationeel accepteren, dan zit er een God achter dit alles en diezelfde God heeft een plan voor Zijn schepping, inclusief de mensheid, dat het hele menselijke leven een rol geeft in het grote ontwerp. Opeens hebben vragen als "Waarom zijn we hier?" een begin van een antwoord. (De rest van dat antwoord is natuurlijk de spirituele reis van het individu om vast te stellen of dat geloof leidt naar de Jahweh van Genesis en, in het verlengde daarvan, naar Christus. Dit filosofische pad wordt hier niet gedeeld om de God van de Bijbel te bewijzen, maar om de atheïstische benadering dat er helemaal geen God is uit te dagen). Ironisch genoeg bevredigt de acceptatie van de realiteit van een Intelligent Ontwerper zowel het wetenschappelijk onderzoek (hoe/waarom we in den beginne geschapen zijn) als de emotionele, psychologische, spirituele, morele en filosofische verkenningen die de diepste menselijke verlangens voeden (het doel en de zin van het hele bestaan).
Maar, zoals de meer filosofische leraren van het Woord al snel aangeven, er is nog een ander triest neveneffect van het aannemen van Seculiere Naturalistische Evolutie: wetteloosheid.
Als alles wat bestaat niet meer is dan het resultaat van een kosmisch ongeluk, dan is er geen echte verantwoording verschuldigd aan een hogere entiteit dan wijzelf. Elke misdaad, van diefstal tot verkrachting tot moord en nog veel meer, is alleen een "misdaad" als de mensheid dat zo vindt. Maar op het moment dat de ene persoon het oneens is met de andere over wat rechtmatig is, is de enige echte autoriteit die kan wegen en de kant van een van beiden kiezen, een rechtssysteem dat door andere mensen is gebouwd. Door de "meerderheidsovertuiging" van het menselijk geweten kunnen we, en hebben we, een morele gedragscode opgesteld die "wet" wordt genoemd en hebben we de bewoners van de Aarde aan dit systeem onderworpen door middel van geweld of dreiging met consequenties. Maar omdat mensen inherent onderhevig zijn aan het maken van fouten, lopen zelfs de meest deugdzame en eerlijke systemen van rechterlijke orde het risico op fouten, waardoor ze terecht en voortdurend worden aangevochten.
Bovendien kan geen enkel systeem objectief boven een ander worden verheven. De Russische wet is bijvoorbeeld niet de Noord-Amerikaanse wet, maar toch worden beide wetten opgelegd aan de mensen van elke natie, dus welk land overtreft het andere in het handhaven van moraliteit? Ze kunnen eeuwig blijven redetwisten (en dergelijke onrust heeft geresulteerd in eindeloze oorlogen), maar zonder God zijn de enige morele absoluten die ooit zullen heersen die welke door de eindige geesten van mensen zijn geïnitieerd en daarom fundamenteel en permanent gebrekkig zijn.
Seculiere Naturalistische Evolutie eindigt daarmee niet alleen in het filosofische "Ik weet niet waarom ik hier ben" dilemma, het neemt ook de filosofische, sociale, politieke, ethische en morele vraag op zich welke autoriteit de uiteindelijke greep heeft op alles wat goed en fout is, terwijl we leven in het bestaan waarvan we zojuist hebben aangetoond dat het zinloos is. Van daaruit, zoals we in de Westerse wereld al beginnen te zien, ontwikkelt zich een individualistische waarheid in plaats van een onvoorwaardelijke, objectieve werkelijkheid, waarin mensen zich gerechtvaardigd voelen om te zeggen: "Jouw waarheid is niet mijn waarheid, dus ik zal mijn waarheid volgen".
Twee subjectieve en onherroepelijk onverenigbare menselijke oordelen kunnen niet allebei waar zijn. Lees een boek over oorlog en kijk hoe dat afloopt. Het einde is altijd chaos.
Evolutie op zich maakt het mogelijk om het menselijk fatsoen eeuwig in twijfel te trekken, omdat er niet één bestuurssysteem van de Schepper is waaraan de hele mensheid in gemeenschappelijke vrede en respect is onderworpen. De cyclische, pathetische lus van "het beste doen wat we kunnen in onze eigen menselijke kracht, macht en verstand" culmineert uiteindelijk in wetteloosheid - precies zoals het boek Openbaring voorspelt.
Maar om deze sombere benadering te contrasteren: God voorziet in een feilloos systeem van wetten. Het werd bedacht in het voorafschaduwende Oude Testament en bereikte zijn hoogtepunt in volmaakte liefde in het Nieuwe Testament - een wet waaronder alle mensen even waardevol zijn, die op uniforme wijze respect verdienen en waarvan de Heiland specifiek aan iedereen dacht toen Hij zich onderwierp aan de dood omwille van hun eeuwige vreugde.
VOLGENDE: Jonge-Aarde Creationisme
Eindnoten
[i] Strobel, Lee, The Case for Christ: A Journalist’s Personal Investigation of the Evidence for Jesus (Zondervan. Kindle Edition), Kindle locations 3024–3025.
[ii] Ibid., locations 3030–3032.
[iii] Ibid.
[iv] Wickramasinghe, Chandra, “Threats On Life of Controversial Astronomer,” New Scientist Magazine , January 21, 1982, 140.
[v] Aquinas, Thomas, On Faith and Reason (Indianapolis/Cambridge: Hackett Publishing Company; 1999), 126.
[vi] Lewis, C. S., Mere Christianity , book one, “Right and Wrong as a Clue to the Meaning of the Universe.” In: The Complete C. S. Lewis Signature Classics (New York: HarperCollins Publishers; 2002), 28.