ONDERZOEKSRESULTATEN ACHTER BAANBREKEND NIEUW BOEK "BEFORE GENESIS" VERTELLEN HUN EIGEN VERHAAL DEEL 12: Of al deze wetenschappers hebben het mis, of god is "lastig".

November 9, 2023 door SkyWatch Editor

Inleding - Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10
Deel 11

Een van de meest essentiële waarheden die we moeten opmerken over de Bijbel heeft te maken met het doel ervan. Het is geen wetenschappelijk handboek en het heeft ook nooit beweerd dat te zijn. Het is onmiskenbaar luid in zijn bewering dat God de aarde schiep, maar het zwijgt over hoe onze Meester Wetenschapper wetenschappelijke eigenschappen en wetten gebruikte om dit te doen.

Desondanks verklaren sommige Jonge Aardbewoners met dezelfde rechtlijnige overtuiging die ze opleggen aan hun bewering dat de Bijbel zegt dat de Aarde zesduizend jaar oud is, dat "de Bijbel eigenlijk een leerboek is van de historische wetenschap"[i] (een direct citaat uit een artikel van een vooraanstaande Jonge-Aarde leraar). Keer op keer wordt in de Young Earth literatuur herhaald dat de Bijbel de plaats is om te beginnen als je op zoek bent naar een antwoord op welke vraag dan ook. Het lijkt dus vreemd dat Jonge Aardbewoners niet lijken te hebben gezocht naar wat de Schrift zegt over haar doel in relatie tot wetenschappelijke studie. Na het lezen van een uitsplitsing van deze benadering is het meteen duidelijk dat Jonge Aarde aanhangers niet voorstellen om de Bijbel te vergelijken met "de [schoolboeken] die op openbare scholen worden gebruikt,"[ii] wat bemoedigend is. Maar ze hebben wel een bekende schoolterm ("leerboek") genomen en die toegepast op een Boek dat God zelf schreef door de kracht van Zijn Geest om moraliteit te onderwijzen - niet wetenschap - wat ongetwijfeld verwarrend is voor degenen die minder bekend zijn met wat de Bijbel zelf zegt dat het is. (Ik heb niets minder dan het hoogste respect voor mijn broeders en zusters in de Jonge Aarde groepen en ik ben er trots op om naast hen te staan in de zoektocht om het Woord te ontleden en de Schrift uitleggen voor de opbouw van de hele mensheid. Maar als ongelovigen kijken naar wat we zeggen over God of Zijn Boek, moeten we oppassen dat we het Woord niet voorstellen als iets wat het niet beweert te zijn. Dat is meer dan verwarrend; het is misleidend. Sommigen zouden "leerboek" kunnen horen en, wanneer ze ontdekken dat het niets van dien aard is, vijandigheid tegen en wantrouwen jegens God ontwikkelen. We moeten zo, zo voorzichtig zijn als Zijn soldaten op aarde om Zijn zelfopenbaring nooit verkeerd voor te stellen als iets anders dan wat het is, alleen maar om de Bijbel meer trendy of relevant te laten lijken voor een sceptisch publiek!)

Wat de Heilige Bijbel wel beweert te zijn, is het uiterst gezaghebbende en "door God geschapen" hulpmiddel om ons te helpen met "leren" en om gebruikt te worden "tot wederlegging, tot verbetering, tot onderwijzing in de gerechtigheid [lees: "moraal"]: Opdat de mens Gods volkomen zij, tot alle goed werk volkomen toegerust" (2 Timoteüs 3:15-17; nadruk toegevoegd). De Schrift is de manier waarop we onze "weg" (leven op een manier die de Heer behaagt) kunnen "reinigen" door "acht te slaan" op hun leerstellingen (Psalm 119:9). Gods Woord is het getuigenis dat ons uitnodigt om te geloven dat Jezus de Zoon van God is, zoals Hij beweert: "En vele andere tekenen deed Jezus waarlijk in tegenwoordigheid van zijn discipelen, welke in dit boek niet geschreven zijn: Maar deze zijn geschreven, opdat gij gelooft, dat Jezus is de Christus, de Zoon van God; en opdat gij, gelovende, leven hebt door zijn naam" (Johannes 20:30-31); "opdat gij weet, dat gij eeuwig leven hebt, en opdat gij gelooft in de naam van de Zoon van God" (1 Johannes 5:13). Het zijn de morele instructies die Jezus zelf las en naleefde, volgens Zijn eigen getuigenis tijdens Zijn beproeving en verzoeking ("er staat geschreven"; Matteüs 4:4). In Hebreeën lezen we dat het Woord "snel en krachtig is, en scherper dan enig tweesnijdend zwaard, dat doorboort tot de scheiding van ziel en geest, en van gewrichten en merg, en dat de gedachten en bedoelingen van het hart kan onderscheiden" (Hebreeën 4:12).

Het is zo oneindig belangrijk dat we de Bijbel laten spreken en zichzelf op de juiste manier positioneren te midden van een heleboel minderwaardige literatuur. Daarom is het, hoewel we van plan zijn om in dit hoofdstuk te kijken naar wat wetenschappers zeggen, noodzakelijk dat we onthouden dat de Bijbel het gezaghebbende en geschreven Woord van God is dat nooit buigt onder het gewicht van de wetenschap van de mensheid.

Daar zijn alle ware christenen het mee eens. Waar we het soms niet over eens zijn, is of we moeten toestaan dat de Schrift opnieuw wordt beoordeeld aan de hand van de traditionele interpretatie als blijkt dat we het bij het verkeerde eind hebben, zoals we onvoorzichtig deden in de tijd van Galileo (besproken in hoofdstuk 1 van Before Genesis). Maar als we het ermee eens zijn dat de Schrift herzien had kunnen worden toen Galileo het geocentrisme aanvocht, waarom is er dan zoveel weerstand tegen het herzien van de Schrift in het licht van wat we nu in de wetenschap zien?

Eén van de eerste stappen die veel Jonge Aardbewoners zetten bij het zoeken naar bewijs of ondersteuning voor hun bevindingen over een jonge planeet is om te beweren dat wetenschappelijke dateringsmethoden niet betrouwbaar zijn voor het bepalen van de leeftijd van een formatie of object. Er bestaat een enorme bibliotheek aan materialen tegen wetenschappelijke datering-en veel daarvan is geschreven door verantwoordelijke wetenschappers (zoals het boek In Six Days: Why Fifty Scientists Choose to Believe in Creation) - om te laten zien hoe en waarom je echt niet kunt vertrouwen dat de wetenschap alle antwoorden heeft.

Het zal sommige lezers misschien verbazen dat ik het in veel gevallen met deze stelling eens ben. Het is echter niet "of" ik het ermee eens ben, maar "wanneer" ik het ermee eens ben. Laat me je een sterke illustratie geven van dit principe. Het lijkt er misschien op dat we even uit de koers raken, maar heb geduld met me, want dit zal helpen uitleggen wat "wanneer" betekent in deze toepassing.

De datering van de lijkwade van Turijn: Een vreselijke misser voor de wetenschap!

Mijn eerste reactie toen ik lang geleden hoorde over de Lijkwade van Turijn (waarvan velen geloofden dat het de authentieke begrafenisdoek van Christus was) was een grote kreet van "Baloney!" en een flinke schaterlach. Uit koolstofdateringstesten van de stof in 1988 bleek dat de lijkwade was gemaakt door een vervalser of kunstenaar rond 1260-1390 na Christus - meer dan twaalfhonderd jaar nadat Jezus uit de dood was opgestaan - dus net als velen dacht ik dat het bedrog was. Ik werd al snel nederig toen ik geruchten begon te horen dat de wetenschap dit mysterieuze artefact niet kon verklaren of reproduceren, zelfs niet met de meest geavanceerde technieken die de mensheid kent.

Nog steeds sceptisch, legde ik mijn verzet het zwijgen op voor een seizoen van verantwoord onderzoek. Mijn gesloten geest ging geleidelijk open toen ik ontdekte dat deze geruchten waar waren. Tien tot vijftien jaar lang, telkens als er nieuwe feiten opdoken over het onderwerp, dook ik erin en nam elk woord in me op, totdat ik mezelf in een hoek terugvond die "geloof" heette. Hoewel ik nog steeds met respect opensta voor de mogelijkheid dat dit kleed iets zou kunnen zijn dat de antichrist ooit als het zijne zal opeisen (en daarom in de toekomst een instrument voor duistere aanbidding zal worden), kan ik de enorme mogelijkheid niet negeren dat het precies is wat het lijkt: het legitieme linnen dat Christus bij zijn begrafenis werd omgedaan. Het visgraatweefsel bevat de getuigenis van het moment dat Hij opstond en hoe graag ik het ook wilde afschrijven als een oude misvatting van de katholieke kerk, het bewijs bleef zich opstapelen ten gunste van de echtheid ervan. (Vanwege de griezelige associatie tussen de Lijkwade van Turijn en de katholieke geschiedenis, moet benadrukt worden dat ik protestant ben).

Toen, op een dag, toen ik aan het praten was met Josh Peck van SkyWatch TV en Defender Publishing (die sindsdien een bekroonde documentairemaker is geworden), begonnen we te spelen met het idee om een boek te schrijven over de overgang tussen dit leven en het volgende. Ons ongedwongen gesprek werd al snel de opzet van ons volgende boek, dat we samen met Allie Anderson hebben geschreven: Het hiernamaals: Bijna Dood Ervaringen, Neurowetenschappen, Kwantumfysica en het Toenemend Bewijs voor Leven na de Dood. Omdat de Lijkwade van Turijn mogelijk een oude "foto" van de wederopstanding is, paste het perfect bij het thema van dit project en we kwamen overeen dat ik dat deel van het boek zou schrijven omdat ik al lang gefascineerd was door het onderwerp. Maar iets geloven en de feiten aan anderen rapporteren zijn twee verschillende dingen; en ik moest er zeker van zijn dat ik geen informatie had gemist in de afgelopen jaren als ik de zaak op een verantwoorde manier aan onze lezers wilde presenteren, dus begon ik opnieuw, waarbij ik herhaalde wat eerder jaren van onderzoek was geweest in een tijd van maanden. Gedurende die tijd hoopte ik vaak dat ik informatie zou vinden die ik eerder had gemist en die zou aantonen dat de lijkwade een hoax was, omdat het hele onderwerp controverse met zich meebrengt waar ik niet graag mijn naam aan verbonden wilde hebben. Aan het eind van de dag besloot ik echter om gewoon de feiten te rapporteren vanuit een onbevooroordeelde positie. Door dit te doen, vond ik een sterke zaak voor de authenticiteit.[iii] Echter, de vele haperingen in de opdracht vertraagden me... het centrale probleem was de datering van het doek.

Sceptici (zoals ik) wijzen al snel op aanvullend "bewijs" tegen het linnen dat niets te maken heeft met de datering: De anatomie van het lichaam is niet perfect georiënteerd op een menselijke figuur uit de tijd van Christus (denk aan de onnatuurlijke houding van de schouders); hoe en waar het linnen om het lichaam krulde liet een verschil in beenlengte zien tussen de voor- en achterkant; en het linnen zou gemakkelijk door een kunstenaar geschilderd kunnen zijn (ongeacht het motief), wat verder werd ondersteund door bevindingen zoals antieke pigmenten die op de vezels aanwezig waren. Bovendien, zeggen sceptici, lijkt de afbeelding van het lichaam op de stof geen duimen te hebben; het aantal aanwijzingen voor wonden komt niet overeen met de negenendertig zweepslagen die Christus zou hebben ontvangen als Joods slachtoffer van geseling; enzovoort. Deze argumenten worden er helaas uitgegooid met een air van hooghartigheid - een "gotcha" voor de scepticus die van plan is om elke gelovige een dwaas gevoel te geven. (Powell Doctrine, iemand?)

ARTIKEL GAAT VERDER ONDER VIDEO:

Het is niet verrassend dat honderdduizenden pogingen tussen de jaren 1300 en nu om het kleed te reproduceren zijn mislukt; zelfs degenen met de meest geavanceerde wetenschap zijn niet in staat geweest om een kopie te maken die dezelfde kenmerken heeft als (of zelfs maar lijkt op) de schijnbaar bovennatuurlijke afbeelding van de Lijkwade. Toegepaste testen omvatten, maar zijn niet beperkt tot:

... microscopie (licht, polariserend, fase, fluorescerend, stereo, petrografisch, scanning, elektron), immunochemische analyse, enzymatisch chemische analyse, serologische analyse, textielanalyse, microchemische testen, laser microprobe Raman spectroscopie, massaspectroscopie, spectroscopie (optisch, infrarood), energiedispersieve röntgenanalyse, röntgendiffractie, micro-FTIR (Fourier Transform Infrared)-spectroscopie, elektronenmicroprobe-analyse, Fourier-analyse, VP-8 computerbeeldvorming, computerstudies, pyrolyse-massaspectrometrie, en andere. [iv]

Deze pogingen tot reproductie verwerpen alles op de lijst van sceptici die ik zojuist heb gedeeld (en oh zo veel meer weerleggingen). Ik ga alleen verder met wat ik hierboven heb opgenomen:

1. De anatomie bleek een perfecte anatomische match met een Joodse man ten tijde van Christus, met zaken als de "stijve, onnatuurlijke houding van de schouders" en het verschil in beenlengte die de rigor mortis ondersteunen van een slachtoffer wiens armen uitgestrekt waren aan een kruis en wiens benen gebogen waren op het moment van overlijden. Veel andere details die geen kunstenaar of vervalser uit de twaalfde of dertiende eeuw kon verwachten te weten, waren ook aanwezig op het linnen, zoals de ontdekking van "serumalbumine retractie": bloedeiwit "ringen" of "halo's" rond de wonden waar het bloed en het serum zich scheidden net nadat het hart stopte met kloppen, onzichtbaar voor het blote oog en alleen te zien na blootstelling aan ultraviolet licht. (Welke vervalser kon eeuwen voordat ultraviolet licht in laboratoria bestond, weten hoe het werkte en het goed genoeg kennen om dat onzichtbare effect in bloedproteïnen te "schilderen"... voor het geval iemand honderden jaren later zijn kunst in twijfel zou trekken?)
2. Alle pigmenten (zoals de staaf oker besproken in veel online video's en artikelen die proberen de Lijkwade te ontkrachten als een hoax) gevonden op het doek waren "sporenhoeveelheden", nergens in de buurt van het volume dat nodig is om de afbeelding te "schilderen" zoals het verschijnt. Bovendien lagen deze pigmenten niet op één lijn met de afbeelding van het lichaam van de man; ze waren lichtjes verspreid over het hele doek in geen bepaald patroon, alsof ze gewoon op het doek waren komen drijven door een kunstenaar in de buurt die zijn pigmenten mengde. Dit is een detail dat gemakkelijk te verklaren is door de vroege gewoonte van de Katholieke Kerk om een reproductie van de Lijkwade in dezelfde kamer te schilderen als de authentieke Lijkwade en het dan met het gezicht naar het origineel te leggen zodat het "de zegening absorbeert" van het echte artikel, wat een goed gedocumenteerd kenmerk is van de vereringsgewoonten van het Katholicisme en een gedocumenteerd detail van de geschiedenis van de Lijkwade.
3. De "ontbrekende duimen" pleiten opnieuw voor authenticiteit, want dat is zowel a) een natuurlijke positie van de duimen in rust onder de handen, zoals gezien in veel gevallen van in doeken gewikkelde kadavers door de tijd heen, als b) een mogelijke aanwijzing dat de man wiens afbeelding op het kleed staat door de polsen werd gespietst, op de exacte plek die "Destot's Ruimte" wordt genoemd, die de duimen naar binnen "klikt" op het moment van verwonding. (Een dergelijke conclusie komt overeen met het Nieuwtestamentische koine Grieks [de Griekse taal zoals die zich had ontwikkeld in de tijd van Christus en waarin het Nieuwe Testament werd geschreven] woord cheir, dat verwijst naar zowel de hand als de pols. Maar nogmaals, welke vroege vervalser zou weten hoe hij deze wetenschappelijke en medische afwijking moest toepassen, eeuwen voordat wij dat wisten, en met het risico een "Heiland zonder duimen" af te beelden?)
4. Nergens in het Woord lezen we dat Jezus (of enig ander slachtoffer van de Romeinen) slechts negenendertig zweepslagen zou hebben ontvangen. Hoewel dat waar was voor Joodse geselpraktijken, werd Jezus in Rome als misdadiger berecht en veroordeeld. Daarom werd Hij zwaar gestraft door de Romeinen, onderworpen aan alle grillen die voortkwamen uit hun perverse rechtssysteem. Negenendertig "strepen" zijn dus op geen enkele manier relevant voor de discussie over de authenticiteit van de lijkwade. Wat wel relevant is, is dat elke "streep" op de afbeelding op de Lijkwade leidt tot onopvallende, halter-vormige geselsporen, waarschijnlijk veroorzaakt door de twee of drie metalen stukken die achter elkaar werden bevestigd aan het uiteinde van de leren riem die verbonden was met de Romeinse vlaggenstok die in die tijd werd gebruikt. Als de Lijkwade in feite een bedrog was, geënsceneerd ergens tussen 1260-1390 na Christus, dan zou de kunstenaar/vervalser precies hebben moeten weten hoe een Romeinse geseling werd uitgevoerd zo'n duizend jaar nadat die praktijk was gestaakt - in een tijd waarin die informatie natuurlijk niet op internet, in een plaatselijke bibliotheek of van een buurman kon worden gevonden. Het werd zeker niet correct weergegeven in andere religieuze kunstwerken uit die tijd.

Dus keer op keer zien we dat juist de kenmerken die sceptici gebruiken om de authenticiteit van de lijkwade af te breken, ironisch genoeg juist de kenmerken zijn die een sterkere zaak voor de geldigheid ervan opbouwen. Andere betoverende (en net zo wetenschappelijke) sporen van onderzoek tonen aan dat de afbeelding op de Lijkwade zich op bizarre manieren "gedraagt" die totaal niet reproduceerbaar zijn door welke technologie dan ook die we ooit hebben geproduceerd, wanneer het wordt onderworpen aan bepaalde vormen van testen en laboratoriumexperimenten. (Ik heb het niet over de recente virale beweringen van een zekere Italiaanse onderzoeker dat de lijkwade man "uit zichzelf beweegt"; dat spoor van bewijs viel vrijwel onmiddellijk weg en maakte geen deel uit van mijn rapport). Bijvoorbeeld, onder geavanceerde 3D-beeldvormingstests die delen van een afbeelding naar voren "tillen" en ons meer dimensie laten zien om bepaalde kenmerken te bestuderen, produceert de afdruk op de Lijkwade veel andere eigenaardigheden die niet met het blote oog te zien zijn, zoals aanwijzingen voor zwellingen, kneuzingen en andere tekenen van verwondingen die overeenkomen met de evangelieverhalen over Jezus' laatste uren van marteling door de Romeinen (inclusief ontsteking op het schouderblad die overeenkomt met wat er zou gebeuren als een man een kruis zou dragen, zoals Christus deed). Maar daar houdt het niet op. De afbeelding "knalt" ook nauwkeurig in driedimensionale contouren, een prestatie waar geen enkele andere foto of schilderij toe in staat is geweest wanneer het aan dezelfde experimentele methoden werd onderworpen. In alle andere gevallen ging er iets vreselijk mis: neuzen op gezichten holden achteruit in het hoofd; bergen verschenen op de voorgrond van een foto die oorspronkelijk mijlenver op de achtergrond stonden; trouwringen op vingers verdwenen, resulterend in wat lijkt op een afgehakt cijfer; enzovoort. Het maakt niet uit hoeveel testen er werden uitgevoerd, elke keer als deze methoden werden gebruikt op andere afbeeldingen, gingen de 3D-kenmerken raar doen, terwijl de lijkwade zowel perfecte uitlijning met de menselijke anatomie vertoonde als kenmerken die nog nooit eerder waren gezien (zoals het eerder genoemde schouderdetail).

En dan hebben we het nog niet gehad over de zevenenvijftig soorten stuifmeel uit de oudheid die werden geïdentificeerd op het oppervlak van het linnen, waarvan de meeste uit de omgeving van Jeruzalem kwamen, waaronder een groep die afkomstig was van de "Syrische Christusdoorn" plant (waarschijnlijk de plant waarvan de doornenkroon van Christus op ruwe wijze werd gevormd). Deze botanische vondst voegt meerdere extra lagen van geloofwaardigheid toe aan het argument voor de authenticiteit van de lijkwade.

De lijst gaat maar door. Honderdduizenden feiten die bijdragen aan de echtheid van het wonderkleed zijn verzameld in de recente geschiedenis... maar de koolstofdatering blijft de vervelende olifant in de kamer van het geloof, net zoals soortgelijke methoden hebben gedaan met de bevindingen van de Young Earthers.

Toch blijft de datering van de lijkwade ook een van de ergste fouten die ooit door wetenschappers is gemaakt. We hebben heel veel goede redenen om aan te nemen dat de dateringsmethoden die op dit linnen zijn toegepast fout waren. Net als het Jonge versus Oude Aarde debat, hebben de argumenten voor en tegen de datering van de Lijkwade eeuwenlang een belangrijk strijdtoneel gevormd tussen mensen van het geloof en mensen van de wetenschap, zoals ik opmerkte in het boek Afterlife.De details van het volgende zijn specifiek voor de Lijkwade, terwijl de algehele houding vergelijkbaar is met het gif dat momenteel de relaties tussen Oude en Jonge Aarde aanhangers vervuilt, evenals tussen ongelovigen en gelovigen als het gaat om de datering van de Aarde:

De uitsplitsing van wie welke monsters nam en wanneer en hoe die monsters werden geanalyseerd kan worden vereenvoudigd door deze korte samenvatting (hoewel lezers worden aangemoedigd om het diepgaande werk in Afterlife te lezen):

1. Radiokoolstofdatering is niet altijd accuraat geweest, en dat is nooit een geheim geweest. Vaak geven zelfs velen binnen de wetenschappelijke gemeenschap (zoals forensisch analist Frederick T. Zugibe, MD, PhD) toe dat deze methode om de leeftijd van een artefact vast te stellen er "honderden of zelfs duizenden jaren naast zat"[vi], afhankelijk van vele factoren. Maar zelfs als dat niet waar zou zijn:
2. Verontreiniging van koolstof van buitenaf of vezels op het oppervlak van het artefact - zoals de ontelbare vereerders die de Lijkwade van Turijn met blote handen vasthielden tijdens heilige tochten en die het op veel plaatsen neerlegden tegen vreemde voorwerpen of oog in oog met door mensen gemaakte kunstwerken - kunnen jongere koolstof in het object brengen en de betrouwbaarheid van de dateringsmethoden in gevaar brengen.
3. Het dateren omvatte alleen de minder betrouwbare "versneller massaspectrometrie" methode en er was haast bij, vanwege het heilige karakter van de Lijkwade als religieus artefact en omdat de autoriteiten van Turijn onder tijdsdruk stonden om de Lijkwade terug te brengen naar zijn rustplaats.
4. Stukken die uit het laken werden gesneden bevonden zich aan de rand van het linnen, waar verontreinigingen het meest waarschijnlijk aanwezig waren.
5. De datering zou volgens het blinde-studie-protocol plaatsvinden (wat betekent dat er ook monsters van ander linnengoed dan de Lijkwade zouden worden meegenomen, zodat de onderzoekers de Lijkwade niet van de anderen konden onderscheiden om een onbevooroordeeld rapport te garanderen). Maar ook dit werd haastig achterwege gelaten en tegen de tijd dat de monsters bij de laboratoria aankwamen om getest te worden, wisten de wetenschappers welke gelabelde sneden van welke doeken waren, waardoor een duidelijke vooringenomenheid achter de bevindingen kwam. Er zouden ook zeven laboratoria gebruikt moeten worden in het proces, maar door de tijdsdruk konden er maar drie bij betrokken worden.
6. De resultaten van de datering werden meteen aan het publiek bekendgemaakt, zonder tijd voor peer review - een van de meest kritische stappen in de wetenschappelijke methode.

En het belangrijkste:

7. In 2000, tijdens het Sindone Wereldcongres (Orvieto, Italië), werd een interessante en belangrijke mededeling aan het publiek gedaan: Zestiende-eeuws reparatie patchwork was aangebracht op de rand van het doek waarvan het dateringsmonster was genomen! Daarom was het monster dat was geknipt voor de datering in 1988 en verder was verdeeld voor de drie laboratoria, erkenden experts, veel kwetsbaarder voor jongere dateringen dan alleen de typische koolstofverontreinigingen. Giovanni Riggi-de man die verantwoordelijk was voor het snijden van het monster uit 1988-erkende openlijk en transparant dat jongere, vreemde vezels vermengd waren geraakt in het deel dat hij nam. Andere analyses door textieldeskundigen toonden aan dat de uitsnede uit 1988 niet eens van linnen was (!!), maar van een lichtgeel katoen dat werd gebruikt voor historische reparaties en dat twee keer zoveel woog als het linnen deel waarop de afbeelding was afgedrukt.

Met andere woorden, het was niet eens de originele Lijkwade die wetenschappers dateerden, maar een stuk stof dat erop was genaaid om schade uit het verleden te repareren. Ondanks de vele rapporten en analyses die met het publiek zijn gedeeld sinds dit grote debacle, horen we nog steeds dat "de wetenschap de lijkwade dateerde op 1260-1390 na Christus" en velen geloven dat het waar is. Iedereen die de fouten van de wetenschappers onderzoekt en ervoor kiest om te geloven dat het linnen ouder is, wordt bestempeld als een samenzweringstheoreticus.

Dus ja, ik ben het er absoluut mee eens dat wetenschappelijke dateringsmethoden voor de aarde en haar artefacten gebrekkig en onbetrouwbaar zijn. Als een fout van deze omvang mogelijk is in het onderzoek naar iets dat zo beroemd is als de lijkwade, stel je dan eens voor hoeveel fouten er kunnen zijn gemaakt in andere zaken die onze concepten van kosmologie beïnvloeden.

Ik neem het Jonge Aarde aanhangers niet kwalijk dat ze ervoor kiezen om te geloven dat de wetenschap niet volledig te vertrouwen is in zaken van koolstofdatering.

Nou, om eerlijk te zijn, dat was maar één voorbeeld en het bewees alleen maar dat die specifieke wetenschappers het verkeerde deel van het artefact pakten om te testen. Als ze het juiste deel van het doek hadden gepakt, dan waren hun dateringsmethoden misschien wel accuraat geweest, toch?

Het is mogelijk (hoewel onwaarschijnlijk, gezien het aanraken met blote handen dat jongere koolstof doorgaf aan de vezels van de lijkwade). Maar zelfs als het juiste artefact (of een deel ervan) wordt getest, zijn er bizarre en onverklaarbare resultaten die bewijzen dat de methoden zelf onnauwkeurige rapporten kunnen opleveren. Kijk bijvoorbeeld eens naar deze schilderijen:

Een hedendaagse kunstenares met de naam Joan Aherns schilderde Indiaanse rotsen van gemalen tarwe tijdens een kunstles ergens in de jaren 1970. Haar schilderijen werden gestolen, meegesleurd naar de Zuid-Afrikaanse jungle en elf jaar later teruggevonden, verborgen in de struiken. De universiteit van Oxford, die vaak wordt beschouwd als een autoriteit op wetenschappelijk gebied, legde de schilderijen voor aan hun radiokoolstofversneller... en bevestigde dat de schilderijen 1200 jaar oud waren. Het museum in Natal, Zuid-Afrika, bejubelde deze schilderijen korte tijd als afkomstig van een Afrikaanse bosbewoner en stelde ze tentoon. Later, toen de "artefacten" werden toegeschreven aan de oorspronkelijke bron (kunstenares Joan Aherns in de jaren '70), kon er geen verklaring worden gevonden voor het feit dat de verf op basis van tarwe zo oud zou zijn.[vii]

Nogmaals, ik neem het de Jonge Aarde aanhangers echt niet kwalijk dat ze een systeem wantrouwen dat zo feilbaar is dat het schilderijen uit de jaren 70 kan dateren tot twaalfhonderd jaar geleden en geen enkele verklaring biedt voor hoe dat is gebeurd.

Maar toch - en begrijp alsjeblieft dit cruciale punt - niet elke koolstofdateringsconclusie kan worden genegeerd als gevolg van laboratoriumfouten. Voor elke verknoeide linnen doek of schilderij uit de jaren 70 zijn er tientallen andere relikwieën die op een verantwoorde manier zijn behandeld. En koolstofdatering is slechts één van de vele methoden die worden gebruikt om de aarde (of objecten op haar oppervlak) te dateren. Het is niet ongewoon voor een onderzoeker om te stuiten op de argumenten van de Jonge Aarde aanhangers tegen koolstofdatering. Er zijn echter maar een paar woordvoerders of ministeries van de Jonge Aarde aanhangers die proberen om het leeuwendeel van de geavanceerde methoden aan te pakken (en ik prijs degenen die dat doen!).

VOLGENDE: Het gaat niet alleen om koolstofdatering

Eindnoten

[ii] Ibid.

[iii] In the following pages, portions of the text I wrote for Afterlife may look familiar as I have copied over a few spots verbatim. Note that this was done with permission from both coauthors and the publisher.

[iv] Zugibe, MD, PhD, Frederick T., The Crucifixion of Jesus: A Forensic Inquiry (New York, NY: M. Evans and Company, Inc.; Kindle edition, 2005), location 3779.

[v] Howell, Donna, Allie Anderson-Henson, and Josh Peck, Afterlife: Near Death Experiences, Neuroscience, Quantum Physics, and the Increasing Evidence for Life After Death (Crane, MO: Defender Publishing; 2019), 186, 188.

[vi] Zugibe, MD, PhD, Frederick T., The Crucifixion of Jesus: A Forensic Inquiry , location 2711.

[vii] Howell, Donna, Allie Anderson-Henson, and Josh Peck, Afterlife , 195–196; this example (though reworded by Howell) is originally from: Zugibe, Frederick T., The Crucifixion of Jesus , location 5062–5071.

Bron: RESEARCH FINDINGS BEHIND GROUNDBREAKING NEW BOOK “BEFORE GENESIS” TELL THEIR OWN TALE—PART 12: EITHER ALL THESE SCIENTISTS ARE WRONG, OR GOD IS “TRICKY” » SkyWatchTV