Israël zwicht voor slechte maritieme deal

Door Professor Efraim Inbar - 1 november 2022

We mogen niet vergeten dat gematigde Arabische staten het gedrag van Israël in de gaten houden, vooral in de Golf. Zonder vastberaden en effectief optreden zullen Israëls bondgenoten in de regio, op hun hoede voor de Amerikaanse terugtrekking en bang voor Iran, terughoudend zijn om op Israël te vertrouwen en zouden zij later toenadering kunnen zoeken tot Teheran.

De overeenkomst tussen Israël en Libanon over de zeegrens is op verschillende manieren gebrekkig. Er was geen reden om alle betwiste maritieme gebieden op te geven.

Israël heeft in de onderhandelingen met Libanon geen gebruik gemaakt van de grote zwakte van het land. Libanon bevindt zich in een diepe en voortdurende economische en politieke crisis.

Het vooruitzicht van gasinkomsten uit het betwiste gebied is veel belangrijker voor Libanon dan voor Israël. Bovendien is de door Iran gesteunde Hezbollah-organisatie, die decennialang aanvallen op Israël heeft uitgevoerd, verzwakt in de Libanese arena en heeft zij na de verkiezingen van mei 2022 zelfs haar meerderheid in het parlement verloren.

Evenzo profiteerde Israël niet van de jarenlange Amerikaanse steun voor een compromisvoorstel dat Israël bijna de helft van het betwiste gebied zou hebben gegeven. De Israëlische diplomatie slaagde er niet in de Amerikaanse steun voor dit compromis te behouden, ondanks de grote inspanningen van Jeruzalem om de meningsverschillen met Washington over de nucleaire onderhandelingen met Iran te dempen.

Bovendien heeft Washington dit akkoord harder nodig dan Israël. De Amerikaanse regering wordt geconfronteerd met een energiecrisis en inflatie en heeft behoefte aan goed nieuws over de gaswinning.

De gretigheid van de Israëlische overgangsregering om een akkoord te bereiken is alleen maar logisch in het licht van de komende Israëlische verkiezingen op 1 november. Israël haastte zich om een overeenkomst te ondertekenen ook al voelden Libanon en de VS een grotere urgentie dan Israël om tot een akkoord te komen. Bovendien is het onduidelijk of de VS Israël op andere gebieden hebben gecompenseerd.

Israël kon het zich veroorloven te wachten op een beter aanbod of misschien een vriendelijker regering. Het heeft een aanzienlijk militair voordeel in het oostelijk deel van de Middellandse Zee en kan zijn belangen daar verdedigen.

Het is waar dat een akkoord tussen Israël en Libanon, dat de spanningen vermindert, een beter en stabieler ondernemingsklimaat schept om de exploratie en exploitatie van gas veilig te stellen. Het akkoord verbetert de regionale positie van Israël echter niet omdat economische belangen ondergeschikt zijn aan de strategische vergelijking.

Libanon weigerde deel te nemen aan een ondertekeningsceremonie die de overeenkomst een diplomatieke betekenis had kunnen geven. Bovendien moet worden opgemerkt dat Libanon geen onafhankelijke staat is. Het is in wezen een Iraanse satrapie [provincie] die Hezbollah, haar gevolmachtigde, gebruikt om de lakens uit te delen in die staat.

Hezbollah is een terroristische organisatie waarvan het verklaarde doel is Israël te vernietigen, en elk akkoord zou het papier waarop het is geschreven niet waard zijn. Hezbollah neemt ondertekende overeenkomsten niet serieus. Sinds de terugtrekking van Israël uit Libanon in mei 2000 heeft zij verschillende nieuwe voorwendsels bedacht om de spanningen met Israël in stand te houden.

De blauwe lijn, die door de Verenigde Naties als internationale landgrens tussen Israël en Libanon is goedgekeurd, wordt vaak geschonden. De lijn van boeien die Israëls noordelijke veiligheidszone in de Middellandse Zee markeert, is door Libanon niet erkend en zou wel eens het volgende voorwendsel kunnen worden voor nieuwe wrijvingen met Hezbollah.

De nabijheid van de goedkeuring van de overeenkomst door Israël en de dreigementen van Hezbollah-chef Hassan Nasrallah om het booreiland in het Karish-gasveld te treffen, wekte de indruk dat Israël doodsbang was voor de dreigementen.

De beweringen van Israëlische regeringsfunctionarissen dat de overeenkomst veiligheid zal brengen en een oorlog zal uitstellen, versterken deze indruk alleen maar. Deze verontrustende boodschap ondermijnt de Israëlische afschrikking, die onwil impliceert om toe te slaan wanneer dat nodig is. Een van de spelregels in onze regio is het gebruik van militair geweld. De weigering om geweld te gebruiken communiceert zwakte, wat agressie aanmoedigt.

De reële dreiging van Hezbollah om een Israëlisch gasplatform aan te vallen, had Israël de nodige legitimiteit kunnen verschaffen om het hoofd te bieden aan de dreiging die uitgaat van de overvloed aan raketten die het in handen heeft en die allemaal ontworpen zijn om de meesters in Teheran te dienen. Om de Iraanse nucleaire installaties aan te vallen en een existentiële bedreiging voor de Joodse staat te voorkomen, moet eerst de dreiging van de Libanese raketten worden weggenomen.

We mogen niet vergeten dat gematigde Arabische staten het gedrag van Israël in de gaten houden, vooral in de Golf. Zonder vastberaden en doeltreffend optreden zullen Israëls bondgenoten in de regio, op hun hoede voor de Amerikaanse terugtrekking en beducht voor Iran, terughoudend zijn ten opzichte van Israël en later toenadering zoeken tot Teheran.

De indruk dat Israël een confrontatie met Hezbollah vreesde, voorspelt niet veel goeds voor de Abraham-akkoorden.

JISS Policy Papers worden gepubliceerd dankzij de vrijgevigheid van de Greg Rosshandler Family.

Bron: Israel Caves to Bad Maritime Deal - JISS