Herstelt Europa zijn zenuwen?

Zal de huidige wederopstanding van gezond verstand en morele kracht standhouden?

9 maart 2022 - door Bruce Thornton

Nadat het Westen eindelijk de economische sancties tegen Rusland verscherpte en Oekraïne begon te voorzien van wapens en ander materieel, verschenen er veel commentaren waarin Europa's ontwaken werd gevierd uit haar decennia van kortzichtig idealisme in het buitenlands beleid. Een typisch voorbeeld was columnist Michael Barone, die "een enorme en historische transformatie in Europa aankondigde ... die zal blijven doorklinken, ongeacht wat er in Oekraïne gebeurt".

Maar afgaande op de geschiedenis zullen deze momenten van hernieuwde kracht waarschijnlijk niet leiden tot de diepere structurele hervormingen die nodig zijn om toekomstige uitdagingen het hoofd te bieden, vooral die van China en Iran.

Het lijdt geen twijfel dat de EU-landen stappen hebben ondernomen die niemand had verwacht. Het meest opmerkelijk is dat Duitsland, dat lange tijd pacifisme en koolstofvrije energiedoelstellingen als uitingen van nationale identiteit heeft geïnstitutionaliseerd, wapens levert aan Oekraïne, belooft om de Nord Stream 2 pijplijn van Rusland gesloten te houden en de ontmanteling van de resterende kerncentrales uit te stellen. Duitsland belooft ook zijn militaire uitgaven met 100 miljard euro te verhogen, wat door 78% van de Duitsers wordt goedgekeurd.

Volgens de Duitse bondskanselier Olaf Scholz "markeert 24 februari een keerpunt in de geschiedenis van ons continent." De EU en de NAVO, zo beweren optimisten, herstellen nu de nationale defensie en militaire paraatheid tot de plaats die hun toekomt in hun uitgaven, in plaats van te vertrouwen op de Amerikaanse belastingbetalers om hun veiligheid te subsidiëren.

Dergelijke zelfverzekerde voorspellingen hebben we echter al eerder meegemaakt. Na 9/11 deden de proliferatie van vlaggen op huizen, het aantal mensen dat zich bij het leger aansloot, de terugkeer van openlijk vertoon van patriottisme en genegenheid voor ons land, en de snelle bestraffing van de Taliban voor het mogelijk maken van de aanslagen van 9/11 allemaal vermoeden dat "dit alles verandert", zoals velen zeiden. De vakantie uit de geschiedenis van de jaren negentig was voorbij, en de VS waren terug, vol vertrouwen in de rechtschapenheid van hun macht en de goedheid van hun politieke orde.

Het duurde niet lang voordat dat allemaal veranderde. De oorlog in Irak in 2003 werd gevoerd tijdens het presidentiële voorverkiezingsseizoen, en de conflicten over de inlichtingen die de oorlog rechtvaardigden werden gepolitiseerd. De opstandige voorverkiezingscampagne van Howard Dean en zijn demagogie tegen de oorlog vatten vuur en concentreerden de geesten van de gevestigde kandidaten. De senatoren John Kerry, John Edward en Hillary Clinton - die allen voor de Machtiging tot het Gebruik van Militaire Kracht tegen Irak hadden gestemd, gebaseerd op dezelfde inlichtingen die door de regering Bush werden gebruikt - keerden zich tegen de oorlog. De dubbelzinnige documentaire Fahrenheit 9/11 van Michael Moore werd een bijdrage in natura aan de Democratische Partij. Anti-oorlogsactivisten waren "terug in Saigon",en de media vulden zich met "Bush loog, miljoenen stierven" en "geen bloed voor olie" jingles en waarschuwingen over "escalatie", "quagmires", "marteling" en "onrechtvaardige oorlog".

Voor onze tegenstanders stelden de terugkeer van de Amerikaanse zelfhaat, het gebrek aan lef en de opoffering van de veiligheid en de belangen van de natie aan politiek opportunisme hen gerust dat de Amerikaanse "gehakte Leviathan", zoals Dennis Miller het uitdrukte, die zij kenden en liefhadden, weer terug was. De vlaggen verdwenen en het land koos de inhoudsloze "lichtwerker" Barack Obama, die een buitenlands beleid van terugtrekking en "leiden achter het front" invoerde en ons waarschuwde tegen het vieren van "Amerikaans exceptionalisme" als een uniek kenmerk, aangezien "Britten in Brits exceptionalisme geloven en Grieken in Grieks exceptionalisme", zoals Obama in 2009 de les las.

Deze verwerping van "dit verandert alles" moet ons sceptisch doen staan tegenover beweringen als die van kanselier Schroder over een "keerpunt in de geschiedenis". De recente "strenge sancties" zijn om te beginnen minder dan je op het eerste gezicht zou denken. De uitsluiting van Russische banken van het SWIFT-systeem voor het beheer van de wereldwijde financiën treft bijvoorbeeld slechts zeven banken en laat de Russische olie- en gasverkoop buiten beschouwing. Een groot deel van de rest bestaat uit beloften voor de toekomst die gegijzeld worden door toekomstige regeringen en kiezers.

Het ernstigste voorbehoud betreft de voortzetting van de westerse, en vooral de Europese, afhankelijkheid van Russische olie en gas. Zoals zelfs Aristophanes' Lysistrata in zijn beroemde komedie wist, hangt oorlog af van geld, en daarom barricaderen de vrouwen de schatkist op de Akropolis. Op dit moment betalen de VS en Europa Poetin 1 miljard dollar per dag voor gas en olie, maar sancties op energieproductie en -transacties - 36% van Ruslands nationale inkomsten - zijn van tafel, omdat de economische schade voor het Westen te groot zou zijn. En gezien de olieprijzen van 110 dollar per vat, de gemiddelde benzineprijzen in de VS die de 5 dollar per gallon naderen en de inflatiecijfers die de hoogste zijn in 40 jaar, zijn de kosten voor politici die voor de verkiezingen staan te hoog om te riskeren.

Vanuit een breder perspectief is de belangrijkste reden om ons enthousiasme over "keerpunten" te temperen het voortbestaan van disfunctionele idealen die hebben bijgedragen tot de huidige crisis. Daartoe behoren de fantasieën over een "nieuwe wereldorde" waarin toenemende welvaart en de verspreiding van de liberale democratie geweld zullen vervangen door "diplomatieke betrokkenheid". Dit dubieuze idee heeft het sussen van agressors gemakkelijker gemaakt, want het geeft westerse leiders en diplomaten een middel om het gebrek aan noodzakelijke actie te maskeren met eindeloos gepraat op "topontmoetingen" die alleen goed zijn voor foto-sessies en opschepperige retoriek. Aangezien de actie die nodig is om een agressor te stoppen, levens, geld en mogelijk een politieke carrière kost, is diplomatiek theater het antwoord bij uitstek.

De huidige crisis is een goede illustratie van deze dynamiek. Zoals de Wall Street Journal schrijft, heeft Poetin zijn kwaadaardige bedoelingen allang kenbaar gemaakt: "Al in 2007, in een toespraak op de Veiligheidsconferentie in München, hekelde Poetin de Europese veiligheidsorde en noemde hij de uitbreiding van de NAVO een 'ernstige provocatie' die een serieuze Russische reactie zou rechtvaardigen. Zijn toon was fel. In 2008 vertelde hij naar verluidt aan toenmalig president George W. Bush dat hij Oekraïne niet als een echt land beschouwde.

Datzelfde jaar kaapte Poetin een deel van Georgië weg, en kreeg slechts te maken met ineffectieve economische sancties. In 2014 werd hij ongetwijfeld aangemoedigd door Obama's wereldwijde verontschuldigingstournee, zijn voorkeur om "van achteren te leiden" en zijn angstige verzoek om een "reset" met Rusland samen met een belofte van "flexibiliteit" na de verkiezingen. Het is dus geen verrassing dat Poetin handelde naar wat hij zes jaar eerder publiekelijk had aangekondigd, namelijk dat Oekraïne geen "echt land" was, en de Krim en de Oekraïense Donbas-regio annexeerde. Opnieuw geen andere reactie dan diplomatiek gescheld en ondoeltreffende sancties.

Nog verontrustender is dat onze diplomaten in Wenen, terwijl wij proberen een brute agressor in Oekraïne te confronteren, samenwerken met Rusland om de waardeloze nucleaire overeenkomst met Iran te herstellen, met een genocidaal regime dat, net als Poetin, duidelijk heeft gemaakt wat zijn traditionele jihadistische doelstellingen zijn: het vestigen van de sharia-hegemonie van de islam over de hele wereld. Dat is de incoherentie van onze verouderde orthodoxie van het buitenlands beleid.

Als gevolg van dat verouderde paradigma worden we nu geconfronteerd met het grootste gewapende conflict in Europa sinds 1945, een conflict waarvoor geen enkele westerse leider zijn leger zal mobiliseren, of zelfs de Russische olie- en gasinkomsten zal stopzetten, om het te beëindigen. De institutionele structuren, de sjibboleths van het buitenlands beleid en de politieke berekeningen die ons tussen een geopolitieke steen en een harde plaats hebben gebracht, zijn niet veranderd. Dit betekent dat Barone's "transformatie" vroeg of laat zal stoppen met "nagalmen".

Het tweede diepgewortelde slechte idee dat deze crisis zo moeilijk heeft gemaakt, is de oorlog tegen koolstof die het Westen al decennia voert, en die Poetin zo'n machtige invloed heeft gegeven. Europa mag dan een paar kerncentrales behouden en een paar LNG-terminals bouwen, maar de onderliggende reden voor deze obsessie met "groene" en "hernieuwbare" energie zal niet worden losgelaten. "Klimaatverandering, beter bekend als antropogene rampzalige opwarming van de aarde (ACGW), is te zeer verankerd in de westerse cultuur, ondanks de twijfelachtige wetenschappelijke onderbouwing en het gebruik van foute computermodellen. Er is te veel geld te verdienen met "groene" subsidies en onderzoekssubsidies.

Maar er is meer dan alleen winst. In een seculier tijdperk van afnemende traditionele religies, vullen politieke religies de leegte op. ACGW belichaamt oude mythes over natuurliefde en angsten over moderniteit en technologie, maar hult zich in de kwantitatieve gegevens en het veellettergrepige jargon van de wetenschap, om beter gebruik te kunnen maken van de fetisj van onze cognitieve elite om "de wetenschap te volgen". Het "klimaatverandering"-evangelie dient dus onze aangeboren behoefte aan een meester verhaal over goed en kwaad, verlossing, en de superioriteit van onze deugd.

De kosten van deze cultus zijn hoog geweest. Het nastreven van de hersenschim van groene energie heeft de toegang van het Westen tot de goedkope energie in gevaar gebracht die de fenomenale groei van de rijkdom over de hele wereld heeft aangedreven. En het heeft Rusland en China sterker gemaakt, die niet van plan zijn om het Westen over de groene klif te volgen. Vandaar de scherpste weerlegging van de "netto nul koolstof"-waan: zelfs als het Westen een koolstofvrije wereld creëert, zullen de temperaturen niet dalen. Maar onze beschaving wel, terwijl het uitstoot-verspreidende China het Westen vervangt als de wereldhegemoon.

Voor een echt "keerpunt" is meer nodig dan een pijpleiding hier of een kerncentrale daar. De hele ACGW-cultus die onze cultuur, scholen, entertainment en bedrijven doordrenkt, zal in diskrediet moeten worden gebracht, terwijl onze eigen olie- en gasvoorraden agressief worden ontwikkeld, net zoals Donald Trump tijdens zijn ambtstermijn heeft gedaan, waardoor de VS 's werelds grootste producent en exporteur van olieproducten en aardgas wordt.

Tenslotte moeten alle landen van het Westen hun defensie-uitgaven verhogen, en de NAVO in het bijzonder. De genegeerde norm van 2% van het BBP is beschamend laag voor rijke landen als Frankrijk en vooral Duitsland. En onze huidige 3,2% van het BBP aan militaire uitgaven is jammerlijk ontoereikend, gezien hoe ver we achter China zijn geraakt. Als we de bescherming van de onschendbaarheid van nationale grenzen en de "op regels gebaseerde internationale orde" zo serieus nemen als onze retoriek suggereert, moeten we accepteren dat we op een gegeven moment geweld zullen moeten gebruiken om onze principes kracht bij te zetten, wat betekent dat we veel meer geld moeten uitgeven dan we nu doen.

Als de geschiedenis een gids is, zal het huidige herstel van gezond verstand en morele kracht wegebben zodra de crisis afneemt. Rusland en China hoeven alleen maar te wachten.

Bron: Is Europe Recovering Its Nerve? | Frontpagemag