De Tsjecho-Slowaakse optie

De onderhandelingen tussen Iran en het Westen kunnen weer verder na de hik veroorzaakt door een Russische eis voor een "recht op vrije en volledige handel, economische en investeringssamenwerking en militair-technische samenwerking". Of de Russen hebben gekregen wat ze wilden, of ze hebben besloten met iets minder genoegen te nemen; maar hoe dan ook, de haast om een overeenkomst te ondertekenen die de sancties tegen Iran opheft, is weer begonnen.

Ik denk dat het veilig is om te zeggen dat iedereen - Amerikanen, Iraniërs, Russen, Europeanen en zeker ook Israëli's - weet dat dit akkoord slechts een kleine belemmering vormt (als het al een belemmering vormt) voor de ontplooiing van kernwapens door Iran. In feite is het een "kom uit de gevangenis gratis kaart" voor de schendingen van het Non-Proliferatie Verdrag waaraan Iran zich schuldig heeft gemaakt. Het is in de eerste plaats een middel om vrijwel alle sancties tegen Iran op te heffen - zelfs degene welke geen verband houden met kernwapens - en Iran een onmiddellijke meevaller van tientallen miljarden dollars te bezorgen, en pas in de tweede plaats een beperking van de ontwikkeling van kernwapens.

Talrijke Israëlische functionarissen, van eerste ministers tot stafchefs van het IDF, hebben met de Amerikanen om de tafel gezeten en uitgelegd en gedocumenteerd waarom het akkoord de voortgang van Iran in de richting van een wapen niet zal voorkomen of aanzienlijk vertragen, en hoe de injectie van geld in de worstelende Iraanse economie zal worden gebruikt voor de financiering van de ontwikkeling van wapens, proxy-oorlogvoering tegen Israël en de Golfstaten, en terrorisme in de hele wereld - inclusief de VS. Wat is er niet duidelijk aan "dood aan Amerika", vroegen ze?

De Amerikanen luisterden beleefd, maar veranderden niet van richting.

Het is duidelijk waarom de Iraniërs staan te popelen om een deal te sluiten, maar wat de VS er aan hebben is niet zeker. Ja, president Joe Biden kan een beleid van Trump terugdraaien, de Republikeinen van falen beschuldigen, en "vrede in onze tijd" verklaren terwijl hij met de nieuwe, nog slechtere, versie van Obama's JCPOA zwaait. Maar ik denk dat de belangrijkste motivatie is om een beleid voort te zetten, dat teruggaat tot de jaren zeventig, om de uitkomst van de oorlog van 1967 terug te draaien.

Dit beleid werd aanvankelijk gerechtvaardigd door het "realistische" argument dat Amerikaanse toenadering tot Israël contraproductief was, gezien de grotere bevolking van haar vijanden, en hun bezit van kritieke hulpbronnen. Later, na 9/11, werd het mode om te geloven dat de Amerikaanse steun voor Israël een van de oorzaken was van het terrorisme tegen de VS (Osama bin Laden had dat immers gezegd), en dat Syrië en Iran konden worden afgekocht van steun aan de opstand in Irak door Israël te dwingen de Golan Hoogvlakte op te geven en een Palestijnse staat in Judea/Samaria te stichten.

Met de komst van president Barack Obama nam het anti-Israël beleid een andere wending. Obama ziet de Joodse staat door een postkolonialistische bril. Hij gelooft echt dat Israël een kolonialistische onderdrukker is van inheemse Palestijnen, en accepteert het Palestijnse verhaal van onteigening. Hij bewijst lippendienst aan Israëls bestaansrecht, maar als hij zijn beleid goedkeurt, zal dat snel leiden tot de vervanging van Israël door een Arabische staat. Zijn hart ligt bij de Palestijnen, die hij ziet als vertegenwoordigers van een zwarte en bruine derde wereld, onderdrukt door "blanke, Europese" Israëli's.

Biden's beleidsmakers zijn ofwel voormalige ambtenaren van de regering Obama, of anderen met nog radicalere anti-Israël opvattingen. Zijn regering probeert het soort directe confrontatie te vermijden waarvan Obama leek te genieten, maar hun beleid is er niet beter op geworden. En een van de doelen van de Iran-deal is Israël te verzwakken, haar afhankelijker te maken van de VS voor bescherming tegen een steeds machtiger Iran, en het zo mogelijk te maken door te gaan met het proces om Israël terug te brengen tot haar onverdedigbare grenzen van vóór 1967. En het is niet onwaarschijnlijk dat veel van de betrokkenen graag zouden zien dat de Joodse staat helemaal verdwijnt.

Het onmiddellijke gevolg van de uitvoering van een nieuwe Iran-deal zou zeer waarschijnlijk een regionale oorlog zijn. Er zijn twee mogelijkheden: ofwel Iran zal zijn conventionele strijdkrachten en die van zijn proxies (met of zonder nucleaire paraplu) zo ver ontwikkelen dat het regime zich zeker voelt om ze tegen Israël in te zetten; ofwel Israël zal merken dat haar nucleaire rode lijnen zijn overschreden en Iran preventief aanvallen. In beide gevallen zouden - op zijn minst - Israël, Iran, Gaza, Libanon, Syrië en de Palestijnse Autoriteit erbij betrokken zijn. Ingrijpen door externe mogendheden als Rusland en de VS is mogelijk. Het aantal burgerslachtoffers aan alle zijden zou in de duizenden, misschien tienduizenden lopen. De mogelijkheid dat kernwapens worden gebruikt is niet uit te sluiten.

Bret Stephens schreef dat de invasie van Oekraïne werd vergemakkelijkt door jaren van westerse appeasement, en klappen op de pols voor Poetin en andere slechte actoren. Nadat hij de Krim, Georgië en Oost-Oekraïne mocht binnenvallen, nadat Syrië chemische wapens tegen het eigen volk mocht gebruiken en China de autonomie van Hongkong mocht verpletteren, vraagt Stephens zich af, waarom zou Poetin dan denken dat hij niet zou wegkomen met een invasie in Oekraïne?

Ook Iran heeft geleerd dat alleen Israël bereid is om zich te verzetten tegen de toenemende agressie tegen de buren. Europa lijkt te hebben toegestaan dat de voordelen van winstgevende handel met Iran haar afleiden van het feit dat zij zich in een raketbereik bevinden van een revolutionaire islamitische republiek met kernwapens. De VS lijken geen probleem te zien in een met kernwapens bewapend sjiitisch kalifaat dat zich uitstrekt tot aan de Middellandse Zee en dat alle olie en gas in het Midden-Oosten in handen heeft. Waarom zou het niet doorgaan met het maken van afspraken en het schenden daarvan?

Maar stel dat de Maximum Druk campagne van Trump was voortgezet onder Biden (of een herkozen Trump). Stel dat die was uitgebreid tot een volwaardige internationale boycot van alles wat Iraans is, zoals dat de afgelopen weken met (het veel sterkere) Rusland is gebeurd. Stel dat dit gecombineerd zou worden met een campagne van sabotage, cyberaanvallen, hulp aan lokale dissidenten en gerichte militaire operaties - en dat het regime dan een ultimatum voorgelegd zou krijgen, geen aanbod tot verzoening. Zou het hebben gewerkt? Ik denk van wel. Het zou zelfs mogelijk zijn geweest om het regime omver te werpen.

Is het nu te laat? Ik ben er niet zeker van. Belangrijker is echter dat er in het Westen geen wil is om het te doen, en zeker niet van de kant van de regering Biden, "geleid" door zijn seniele gaszak en in feite gestuurd door onbekende krachten.

Er is heel weinig dat Israël kan doen om het gedrag van de Westerse verzoeners te beïnvloeden, net zoals Tsjecho-Slowakije geen opties had in 1938. Wat overblijft is zich voor te bereiden op de oorlog die zeker zal volgen; plannen te ontwikkelen - ik geef de voorkeur aan preëmption - om deze zo kort en beslissend mogelijk te laten zijn. De slechtst mogelijke aanpak, die onze regering naar ik vrees aanspreekt, is te proberen garanties van de Amerikanen te krijgen dat zij op de een of andere manier zullen optreden om ons te beschermen.

Vraag Oekraïne maar eens hoe goed hun woord is!

Bron: The Czechoslovakian Option | Abu Yehuda