Heeft Israël de juiste strategie om Iran aan te pakken?

Israël moet erkennen dat het altijd een zware strijd zal zijn om de wereld aan zijn kant te krijgen om de noodzaak van een hardere aanpak van Iran in te zien.

Opinie-artikel door YAAKOV KATZ - 10 juni 2022

In juli 2006 ontving Naftali Bennett een "Tzav 8", een noodoproeporder van de IDF, twee weken nadat Hezbollah-guerillas Israël waren binnengetrokken, een IDF-patrouille hadden aangevallen en twee reservisten hadden ontvoerd. Israël was begonnen aan een van de grootste militaire operaties in decennia en stuurde drie gronddivisies naar Libanon.

Bennett zat tussen twee banen in. Een jaar eerder had hij toezicht gehouden op de verkoop van het hi-tech bedrijf dat hij met een aantal vrienden had opgericht, voor een bedrag van 145 miljoen dollar, en was hij aangebleven als adviseur. Hij was op zoek naar zijn volgende stap.

De oorlog zou alles veranderen.

Bennett was opgeleid in Sayeret Matkal, was na zijn officiersopleiding weggeplukt bij de elite commando eenheid en werd aangesteld als een van de pelotonscommandanten van Maglan, een nieuwe eenheid die een paar jaar eerder was opgericht en die dringend nieuw bloed nodig had.

Het was daar dat Bennett een vaardigheid leerde die hem van pas zou komen op het slagveld en later in de politiek: hoe te jagen.

De soldaten in Maglan werden opgeleid om niet alleen op de vijand te jagen, maar ook op hun wapens, met name raketten. Het was deze vaardigheid die de IDF Bennett en zijn soldaten wilde laten gebruiken toen ze tijdens de Tweede Libanonoorlog werden opgeroepen en naar een gebied in de West-Libanese sector werden gestuurd, in de buurt van het dorp Debel.

Hun succes zou minimaal zijn, en de prijs die de IDF in Debel zou betalen zou hoog zijn: op de middag van 8 augustus 2006 vuurde een Hezbollah-eenheid een paar antitankraketten af op een huis in het dorp waar twee reservistencompagnies van de IDF dekking hadden gezocht. Negen soldaten werden gedood en 29 anderen raakten gewond.

Bennett was er die dag niet bij, maar de missie, zo zou hij later uitleggen, was onmogelijk om te voltooien. Elke poging om zomaar achter raketten aan te jagen was zinloos. Het zal, zo leerde hij in Libanon, nooit ophouden.

Die les droeg hij met zich mee in de jaren die volgden, toen hij de politiek inging en tijd begon door te brengen in het veiligheidskabinet, waarin hij in 2013 als nieuwbakken minister onder Benjamin Netanyahu zitting nam.

In die periode had Bennett een aantal ontmoetingen met Netanyahu en probeerde hij hem ervan te overtuigen een andere strategie te volgen voor de confrontatie met Iran en zijn terroristische handlangers in de regio. Voor het grootste deel hield hij de strategie stil, tot hij voelde dat hij niet langer kon wachten.

In januari 2018 betrad Bennett - nu de minister van Onderwijs - het podium op een INSS-conferentie in Tel Aviv, maar zei geen woord over onderwijs. In plaats daarvan opende hij met een verhaal: een boer werd op een dag gebeten door een mug toen hij op zijn akker aan het werk was. De boer krabde aan de beet en ging weer aan het werk, maar toen kwamen er meer muggen, en meer beten. Dus kocht de boer een honkbalknuppel, en elke keer als er een mug kwam sloeg hij. Soms won hij, en soms werd hij gestoken.

"Maar de muggen bleven komen,' zei Bennett tegen het publiek. "De boer bouwde een speciaal net dat zijn bed bedekte, zijn kamer en daarna zijn hele huis. Maar zelfs dat net werkte niet, en de muggen vonden een weg naar binnen. Dus wendde de boer zich tot een technologiebedrijf en zij ontwikkelden een speciaal systeem dat een mug herkende op het moment dat hij aanvloog en hem doodde met een speciale kleine onderschepper."

"De boer bouwde een speciaal net dat zijn bed bedekte, zijn kamer en daarna zijn hele huis. Maar zelfs dat net werkte niet, en de muggen vonden een weg naar binnen. Dus wendde de boer zich tot een technologiebedrijf, en zij ontwikkelden een speciaal systeem dat een mug identificeerde op het moment dat deze aanvloog en doodde met een speciale kleine interceptor."
Naftali Bennett

Maar de muggen bleven komen. Op een dag, toen de boer met zijn oudere en wijzere vader op zijn veranda zat, vroeg hij zijn vader wat hij tegen de muggen kon doen. "Zoon, misschien het nabijgelegen moeras droogleggen," zei de vader.

De boodschap, vervolgde Bennett, was duidelijk: Israël moest ophouden achter de muggen aan te gaan - Hezbollah en Hamas - en in plaats daarvan zijn aandacht verleggen naar het droogleggen van het moeras - Iran.

Het is dezelfde gedachtegang die leidde tot zijn creatie van een andere metafoor die hij vaak heeft gebruikt: Iran is de kop van de octopus, en het is de kop die Israël moet aanvallen en niet de tentakels.

Hoewel de metaforen mooi zijn, is de uitvoering niet eenvoudig. Heimelijke operaties in Iran in de afgelopen weken waarvan wordt beweerd dat ze zijn uitgevoerd door Israël lijken zeker indrukwekkend, maar de details die zijn onthuld zijn slechts het topje van de ijsberg.

Wanneer we een verhaal lezen over een IRGC-officier die in zijn auto werd gedood door twee mannen op een motorfiets, of een quadcopter met explosieven die neerstortte op de geheime militaire faciliteit van Parchin, waarbij schade werd aangericht en een ingenieur om het leven kwam, zijn de details wel duidelijk. Wie waren de vermeende moordenaars? Israëlische agenten of lokale Iraniërs? Als het lokale Iraniërs waren, weten zij dan wel dat zij voor Israël werken, als het inderdaad Israël is, of is het mogelijk dat zij denken dat zij voor een heel ander spionagebureau werken? De antwoorden - als ze ooit aan het licht komen - zullen des te fascinerender zijn.

Hoe dan ook, het lijdt geen twijfel dat Israël zijn activiteiten heeft opgevoerd. Kijk maar naar de opmerkingen van Israëlische leiders in de afgelopen twee weken.

Bennett zei afgelopen zondag dat het "tijdperk van immuniteit voor het Iraanse regime voorbij is." Minister van Buitenlandse Zaken Yair Lapid zei op woensdag: "Als de Iraniërs oorlog naar onze voordeur brengen, dan zullen ze oorlog bij hen vinden. Als zij het willen vermijden, dan zullen wij het ook vermijden." En vervolgens vertelde Bennett de Knesset deze week opnieuw dat "Israël actie onderneemt tegen de kop van de octopus van het terrorisme, niet alleen tegen zijn tentakels."

Dit is niet meer zoals vroeger, toen een Israëlische politicus een knipoog gaf of een journalist een schouderklopje gaf omdat hij een vraag stelde die hij niet kon beantwoorden.

Dit is praktisch een regelrechte bevestiging.

Wat er lijkt te gebeuren is dat Israël - op basis van wat er is gemeld - zijn activiteiten heeft opgevoerd. Om dit te laten gebeuren, zou de belangrijkste operationele arm de Mossad zijn, die niet gemakkelijk in staat zou zijn om een dergelijke reeks operaties als deze - de een na de ander - uit te voeren zonder een massale onderneming te zijn. Het is waarschijnlijk dat Bennett aan Mossad-chef David Barnea heeft gevraagd de inspanningen op te voeren om in Iran een infrastructuur te creëren die een constante operationele capaciteit mogelijk zou maken. Als dat zo is, is dat niet iets wat van de ene dag op de andere kan gebeuren. Het zal tijd kosten.

Hier zit het addertje onder het gras: hoewel deze operaties indrukwekkend zijn, zullen zij alleen Iran niet stoppen. Een van de belangrijkste verschillen tussen Iran en de twee eerdere nucleaire programma's die Israël heeft gedwarsboomd - Irak in 1981 en Syrië in 2007 - was dat in beide gevallen de landen afhankelijk waren van buitenlandse interventie om hun installaties te bouwen. Eenmaal vernietigd, moest er in beide gevallen iemand anders komen om het voor hen weer op te bouwen.

Iran is anders. Alle technologie is binnenlands, inheems. Het is Iraans. Dit betekent dat het elimineren van een nucleaire wetenschapper hier of daar een aspect van het programma kan vertragen, maar niet genoeg zal zijn om het te stoppen.

Hetzelfde zou kunnen worden gezegd van een kinetische militaire aanval op Irans nucleaire faciliteiten.

Bennett is eerder gevallen voor sommige van deze activiteiten en retoriek. Toen hij tussen november 2019 en mei 2020 zes maanden minister van Defensie was, sprak hij over hoe Iran Syrië zou verlaten, en dat een plan dat hij had opgezet Iran binnen 12 maanden het land zou zien verlaten.

Welnu, hier zijn we twee jaar later, en op basis van de twee aanslagen die deze week plaatsvonden in de buurt van Damascus, lijkt het erop dat Iran nog steeds aanwezig is in Syrië en zijn troepen nog niet heeft teruggetrokken.

Dat betekent niet dat geheime acties onbelangrijk zijn. Dat zijn ze wel. Het laat tegenstanders zien dat ze kwetsbaar zijn, het ondermijnt hun activiteiten, en het stuurt rimpelingen over de wereld, waardoor landen onder druk komen te staan en gedwongen worden hun diplomatieke inspanningen op te voeren in een poging een oorlog af te wenden.

Maar het is niet het middel om een doel te bereiken. Daarvoor is een meer doordachte strategie nodig. Er zijn aanwijzingen dat Israël er een heeft, en Bennett sprak deze week in de Knesset - in het voor de media gesloten deel van de vergadering - over het soort nucleaire overeenkomst dat Israël aanvaardbaar zou vinden.

Maar Israël moet erkennen dat het altijd een zware strijd zal zijn om de wereld aan hun kant te krijgen en te laten inzien dat een hardere aanpak van Iran noodzakelijk is. Kan het daarin slagen? Dat zullen we spoedig te weten komen.

Voor meer zie Does Israel have the right strategy to take on Iran? - opinion - The Jerusalem Post