De sterke stam in het Midden-Oosten worden

25 maart 2022 - door Caroline Glick

In een interview met Fox News legde oud-premier Benjamin Netanyahu uit dat de strijd die hij leidde tegen de nucleaire deal van de regering-Obama met Iran in 2015 de aanzet gaf tot het strategische partnerschap dat Israël ontwikkelde met de soennitische Arabische staten, die op hun beurt de Abrahamakkoorden van 2020 hebben voortgebracht. De Saoedi's, de Emiraten, de Egyptenaren en andere Arabische staten keken naar de koppige strijd van Israëls leider tegen Obama's deal met het regime van Iran, een deal die hen niet minder bedreigde dan het de Joodse staat bedreigde, en kwamen tot de conclusie dat Israël, verre van hun vijand te zijn, hun machtigste en betrouwbaarste bondgenoot was.

Aan de oppervlakte leek de top van dinsdag in Sharm e-Sheikh tussen premier Naftali Bennett, de Egyptische president Abd el-Fattah a-Sisi en de VAE kroonprins Mohamed bin Zayed (MBZ) een natuurlijke progressie van wat Netanyahu begon. Net zoals zij in 2015 naar Israël kwamen toen Obama op het punt stond hen door te verkopen aan Iran, zo riepen de soennieten ook vandaag Jeruzalem op, nu de regering-Biden op het punt staat een nog gevaarlijker nucleaire deal met het Iraanse regime te sluiten, om deze veiligheidscoördinatie met hen te versterken. En Bennett leek het te leveren, door aan te bieden een regionaal luchtverdedigingssysteem te ontwikkelen.

Helaas zijn er goede redenen om te denken dat er deze week in Sharm een andere dynamiek in het spel was. Die redenen zijn verankerd in de manier waarop de Arabische staten aankijken tegen het besluit van de regering-Biden om het beleid van Barack Obama uit te voeren en de VS meer op Iran te laten richten, ten koste van Israël en hun traditionele soennitische Arabische bondgenoten.

In een artikel dat deze week door Jewish News Service werd gepubliceerd, legde Midden-Oosten geleerde en voormalig adviseur van de Amerikaanse nationale veiligheidsraad Dr. David Wursmer uit dat MBZ, Sisi, Saoedische kroonprins Mohamed bin Salman (MBS) en anderen de machtsstrijd tussen hun staten en het Iraanse regime zien als een bloedvete tussen stammen. In de afgelopen 70 jaar zagen de naties van het Midden-Oosten de VS als de machtigste stam in de regio. In ruil voor loyaliteit boden de VS de soennitische Arabieren en Israël bescherming.

De nucleaire overeenkomst die President Joe Biden en zijn team naar verluidt in Wenen op het punt staan om te sluiten met Iran, verschaft Teheran de legitimiteit en de middelen om een nucleaire drempelstaat te worden die in staat is naar believen een nucleair arsenaal te produceren in twee en een half jaar. De verlichting van de sancties, die een integrerend deel uitmaakt van de overeenkomst, geeft Iran de financiële middelen om oorlogen te voeren in de hele regio.

In de mentaliteit van de stammen, zo legt Wurmser uit, betekenen deze concessies van de VS aan de Iraniërs dat de VS haar beschermende paraplu heeft teruggetrokken van de Arabieren en Israël. Door de bescherming van hun bondgenoten op te heffen, geven de VS te kennen dat hun leven, hun bezittingen en hun bestaan op het spel staan.

Onder deze omstandigheden denken de Saoedi's en de Emiraten dat ze drie opties hebben. Ze kunnen hun vernietiging door de handen van Iran accepteren. Zij kunnen kruipen voor de Iraniërs (zoals de Amerikanen doen), en de bloedvete opschorten door een andere stam te dienen - bijvoorbeeld Israël. Of zij kunnen zich tot Israël wenden om als de sterke stam om in de plaats van Amerika te dienen. Rusland en China, die de VS zouden kunnen vervangen als de sterke stam in de regio, zijn bondgenoten van Iran.

Op dit moment proberen de Soennieten te beslissen of zij zich aan Iran zullen onderwerpen, of aan de zijde van Israël zullen staan.

Wat Israël betreft, zoals Wurmser uitlegt, heeft de Joodse staat maar één optie in het licht van Amerika's verraad: het moet de sterke stam zijn.

Met dit inzicht in de Arabische mentaliteit worden de problemen en gevaren die op de top van Sharm naar voren kwamen duidelijk.

Volgens de mediaverslagen van de bijeenkomst was het belangrijkste punt dat de drie leiders bespraken de wens van MBZ om het Syrische regime en zijn leider Bashar Assad te rehabiliteren. De Arabische Liga heeft Syrië in 2011 verbannen als reactie op de genocidecampagne van Assad tegen zijn eigen volk. MBZ, die vorige week Assad ontving, wil Syrië opnieuw lid maken van de Arabische Liga.

MBZ presenteerde zijn initiatief als een middel om Assad los te weken van Iran. Helaas is dat niet het geval. En MBZ weet dat. Zowel MBZ als MBS weten dat Assad geen onafhankelijke speler is. Hij is door en door een Iraanse gevolmachtigde. Assad heeft geen regime, en geen ideologisch, politiek of fysiek bestaan zonder Iran.

Het initiatief van MBZ was een cynische, gevaarlijke truc. Het is cynisch omdat MBZ weet dat Israëls veiligheidsofficieren generaties lang in de waan hebben verkeerd dat Assad - vader en zoon - van Syrië kon worden gescheiden. Decennialang pleitten de Israëlische generaals voor het afstaan van de Golan aan Syrië in ruil voor een Syrische afscheiding van Iran. Het heeft nooit gewerkt, en kon ook nooit werken, omdat zowel Hafez als Bashar Assad inzagen dat hun voortbestaan volledig was verbonden met de ayatollahs in Iran.

Maar hoop doet leven in een omgeving waar gewoonten sterker zijn dan logica. De impuls om met Assad verde te gaan werd in 2019 niet getemperd, toen de generale staf van het IDF probeerde te voorkomen dat de VS de Israëlische soevereiniteit over de Golanhoogten zou erkennen.

Biden en zijn team maakten hun voornemen om Obama's pro-Iran beleid te herstellen duidelijk tijdens de presidentiële campagne van 2020. En weken na hun aantreden begonnen ze met de uitvoering ervan. De regering heeft onder meer de banden tussen de VS en Saudi-Arabië afgezwakt en een ontmoeting met MBS geweigerd. Het plan van de regering-Trump om F-35's aan de VAE te verkopen, werd opgeschort. En de Iraanse proxy van de terreur in Jemen, de Houthi's, die oorlog voeren tegen zowel Saoedi-Arabië als de VAE, werd geschrapt van de lijst van buitenlandse terreurgroepen van het ministerie van Buitenlandse Zaken.

De harde realiteit onderkennend dat de Amerikaanse "stam" hen in de steek had gelaten, begonnen de Emiraten en de Saoedi's voorzichtig toenadering te zoeken tot Teheran om de vooruitzichten na te gaan van het dumpen van Israël en het sluiten van een afzonderlijke vrede met de ayatollahs. Dit is de context waarin MBZ's gambiet op Assad tegenover Bennett moet worden begrepen. MBZ's poging is er niet op gericht Syrië binnen de gelederen te brengen om hem weg te krijgen van Teheran. Het gaat erom de rehabilitatie van Assad te gebruiken als een middel om Iran, dat Assad controleert, in een Arabische gareel te brengen - of beter gezegd, om de Arabieren in het Iraanse gareel te brengen.

Terwijl Netanyahu, die het militaire establishment trotseerde om Trump ervan te overtuigen de soevereiniteit van Israël over de Golanhoogte te erkennen, tegen MBZ zou hebben gezegd dat hij de steun van Israël voor de versterking van Assad moest vergeten, zijn nu de generaals die Netanyahu negeerde verantwoordelijk voor het Israëlische defensiebeleid. De mediaverslagen van de top, die aangaven dat Israël zich niet verzette tegen het initiatief van MBZ, maakten duidelijk dat zij nog steeds de fantasie omarmen dat Assad kan worden afgescheiden van Iran. Bennett en zijn team hebben zeker geen enkele aanwijzing gegeven dat zij begrepen dat het aanbod van MBZ pro-Iraans was.

Het enige voorbehoud dat Israël naar verluidt tegen zijn Syrische gambiet maakte, was dat de VS ertegen zijn, en dat Israël het daarom niet kon omarmen. Hoewel het moeilijk voorstelbaar is dat de regering Biden grote bezwaren zou hebben tegen een initiatief dat Iran meer macht geeft, wijst het feit dat Israël bezorgd is over de Amerikaanse oppositie tegen de stap op een ander verontrustend aspect van de Sharm-top.

Niet alleen begrijpen Bennett en zijn adviseurs blijkbaar de Arabische reactie op Amerika's verraad niet, ze begrijpen ook niet dat Washington Israël heeft verraden en dat Israël zijn weg moet vinden buiten Amerika's veiligheidsparaplu.

Bennett, minister van Buitenlandse Zaken Yair Lapid en minister van Defensie Benny Gantz zien Biden's pro-Iran beleid, (dat een voortzetting is van Obama's pro-Iran beleid) niet als een verlating of verraad van Israël. Voor hen is het gewoon een verschil van mening. Erger nog, in hun pogingen om Netanyahu thuis in diskrediet te brengen, vielen de drie politici hem aan omdat hij de toenmalige president Donald Trump had overgehaald om Obama's deal met Iran uit 2015 te laten vallen. Die aanvallen maken het hen zo goed als onmogelijk om nu van koers te veranderen en een campagne te voeren om het pro-Iraan beleid van Biden in diskrediet te brengen, ook al verwacht het Israëlische publiek dat van hen.

De enige strijd die Bennett, Lapid en Gantz (halfslachtig) voeren is tegen het door de regering gerapporteerde plan om Trump's terreuraanwijzing van Iran's Revolutionaire Gardisten Korps in te trekken. Hoewel dit belangrijk is, gaat het voorbij aan het punt en zet het een val op voor Israël. Het grootste probleem met Biden's deal met Iran is dat het de Iraanse inspanningen legitimeert om een nucleair arsenaal op te bouwen en de hegemoon van de regio te worden. Het intrekken van de terroristenstatus van de IRGC zou een verschrikkelijke zaak zijn, maar het is een veel mindere ramp dan de deal zelf. Bovendien, als Bennett, Lapid en Gantz slagen, en Biden behoudt de IRGC's terreur aanwijzing, dan zullen hij en zijn team de concessie gebruiken als "bewijs" dat zij pro-Israël zijn, zelfs als hun belangrijkste beleid het bestaan van Israël zelf in gevaar brengt.

De Saoedi's en de Emiraten hebben op de vijandigheid van de regering gereageerd door te weigeren met Biden of zijn adviseurs te spreken. Minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken, die maandag naar Israël en de Palestijnse Autoriteit zou gaan, zag zich gedwongen zijn geplande vervolgreis naar Saoedi-Arabië en de VAE te annuleren omdat hun regeringen weigerden hem te ontvangen. In plaats van te leren van Israëls Arabische partners, en te beginnen met een prijs te eisen van de regering voor haar vijandigheid tegenover Israël, probeert Bennett naar verluidt te lobbyen bij de Saoedi's en de Emiraten namens deze regering. Donderdag werd gemeld dat Bennett zelfs probeert een topconferentie in Jeruzalem te organiseren tijdens Blinken's bezoek met MBZ.

Deze acties doen Israëls ster niet rijzen in de Arabische hoofdsteden. Bennett's slaafse toewijding aan de mishandelende regering maakt hem zwak en dwaas voor de Arabieren die nu overwegen of ze hun toekomst op Israël of Iran moeten inzetten. Als MBZ naar Jeruzalem komt, is de kans groot dat hij van de top wegloopt met een akkoord tussen de VS en Israël om Syrië te rehabiliteren en zo Iran macht te geven.

Het is niet zo dat Israël geen ander spelwijze heeft. Dat heeft het wel.

Eerder deze week beweerde Bennett dat het geen zin heeft campagne te voeren tegen het nucleaire akkoord omdat het al rond is en onomkeerbaar. Dat is niet waar. De regering-Biden is politiek veel zwakker dan de regering-Obama was. Verschillende Democraten zijn openlijk tegen Bidens deal met Iran. Het is nog niet te laat om het te stoppen.

En zelfs als de campagne er niet in slaagt om de deal door te laten gaan, is het nog steeds noodzakelijk dat Israël zich ertegen verzet. Door dit te doen zal de publieke opinie in de VS zich ertegen verzetten en zullen politici van beide partijen meer energie krijgen. Het zal ook duidelijk maken dat Israël niet gebonden zal zijn aan een overeenkomst die haar bestaan in gevaar brengt.

Nog belangrijker is dat Israël, in het licht van MBZ's Syrië-initiatief van dinsdag in Sharm, de deal moet bestrijden om zijn macht en doelbewustheid over te brengen aan de Arabieren op dit kritieke moment waarop zij proberen te kiezen tussen samenwerking met Israël of kruiperigheid tegenover Iran.

Misschien zal in 2025 een Republikeinse regering worden ingehuldigd die zal werken aan het herstel van Amerika's status als de sterkste stam in het Midden-Oosten door zich opnieuw in te zetten voor Israël en de Soennieten en door Iran te bestrijden. Maar Israël kan zijn vertrouwen niet stellen in zo'n vooruitzicht. Vandaag, als het door Biden in de steek is gelaten, heeft Israël maar één optie - de sterke stam van het Midden-Oosten worden.

Bron: Becoming the Strong Tribe in the Middle East - CarolineGlick.com