10 redenen waarom de gebrekkige gasovereenkomst tussen Israël en Libanon stinkt

Het beste wat Israël nu kan doen is hopen dat het akkoord uitpakt zoals Lapid aandringt, hoewel hij waarschijnlijk niet de leider zal zijn die de uitvoering ervan meemaakt. En tenzij het akkoord afschrikking biedt tegen Hezbollah en Israël miljarden aan inkomsten oplevert, zullen de Israëli's veel goede redenen hebben om te protesteren.

13 oktober 2022 door Alex Traiman

Na 10 jaar falen om een akkoord te bereiken over de zeegrens tussen Israël en Libanon, heeft premier Yair Lapid aangekondigd dat er een akkoord is bereikt en noemt het een "historische prestatie."

Het akkoord is om een aantal redenen zeer controversieel, onder meer omdat Israël in wezen de hele onderhandelingspositie die het meer dan tien jaar lang vasthield, heeft opgegeven en de door Libanon bij het begin van de onderhandelingen voorgestelde grensafbakening heeft aanvaard, met uitzondering van een klein deel van het grondgebied bij de landgrens tussen beide naties.

Er wordt aangenomen dat er in de betwiste wateren aanzienlijke aardgasvoorraden zijn, die Libanon nu kan en moet exploiteren. Israël zal enige compensatie ontvangen voor het gas dat uit zijn territoriale wateren wordt gewonnen, hoewel de werkelijke hoeveelheid aardgas in de put niet is gespecificeerd en over het percentage van de royalty's nog volledig moet worden onderhandeld.

Hezbollah viert de overeenkomst als een overwinning, terwijl velen in Israël en de Verenigde Staten - met name degenen die reeds lang vóór de aantreding van Yair Lapid als waarnemend premier bij de onderhandelingen betrokken waren - de overeenkomst een ramp noemen.

1. Soevereine doctrine

De belangrijkste kwestie heeft betrekking op de waarde van het aardgas in de opgegeven economische wateren. Er wordt aangenomen dat het reservoir van de Qana-bron/Sidon grote hoeveelheden gas bevat, hoewel er officieel geen commercieel levensvatbare hoeveelheden zijn bevestigd. Volgens een seismisch onderzoek uit 2012 zou de put wel 25,4 biljoen kubieke voet aardgas kunnen bevatten.

Naast Qana hebben rapporten verwezen naar andere potentiële reservoirs in de zone. Op woensdag vertelde de Amerikaanse ambassadeur in Israël Tom Nides, die de overeenkomst steunt, aan JNS: "We zijn tevreden en blij dat Libanon nu in staat zal zijn om de velden te ontwikkelen - waar iedereen het over heeft [Qana], evenals andere velden in die wateren."

Maar afgezien van de hoeveelheden aardgas, doemen ook soevereiniteits- en veiligheidskwesties op. Waar de zeegrens wordt getrokken, bepaalt hoe dicht de Iraanse proxy Hezbollah bij Israëlische bevolkingscentra kan komen. En onderhandelingen waarbij Israël soeverein grondgebied opgeeft, volgen een gevaarlijk patroon voor Israël, waarbij het aangeeft dat het bereid is gebieden van aanzienlijke waarde af te staan wanneer het daartoe wordt aangezet.

2. Onderhandelingen met terroristen

Hoewel niet in een officiële hoedanigheid, is Hezbollah een actieve partij geweest bij de onderhandelingen. Begin juli stuurde Hezbollah drie drones naar het aardgasplatform van Karish, dat ten zuiden van de zeegrens in Israëlische economische wateren ligt. De IDF schoot ze neer, maar er werd een duidelijke boodschap afgegeven dat als de Libanese eisen over de Qana-bron, die zowel Israël als Libanon eerder opeisten, niet naar tevredenheid werden ingewilligd, de Karish-bron niet veilig was voor Hezbollah-vuur.

Hezbollah-chef Hassan Nasrallah heeft Israël de afgelopen maanden tijdens de onderhandelingen herhaaldelijk met oorlog gedreigd. Vorige week nog, nadat het erop leek dat de besprekingen zouden mislukken vanwege nieuwe Libanese eisen, heeft minister van Defensie Benny Gantz publiekelijk de Israëlische troepen in opperste staat van paraatheid gebracht, na waarschuwingen van de Mossad dat Hezbollah een dreigende aanval zou kunnen uitvoeren.

Voorstanders van de overeenkomst benadrukken dat Libanon's eigen aardgasinstallatie tegenover Israëls Karish-installatie wederzijdse stimulansen biedt om geen conflict te ontketenen. We weten niet hoe dicht Israël bij een totale oorlog was en is met de grootste Iraanse terroristische proxy, en we weten niet hoeveel tijd de ondertekening van zo'n overeenkomst Israël oplevert voor een toekomstig conflict.

We weten wel dat Nasrallah onmiddellijk na het akkoord over de deal deze vierde als een overwinning, waarbij hij het "verzet" van Hezbollah aanhaalde als de belangrijkste factor om Israël ervan te overtuigen in te stemmen.

3. Slechte boei

Israël houdt vol dat de belangrijkste winst voor haar, degene die haar veiligheidsbelangen beschermt, is dat Libanon de grensclaims van Israël voor een afstand van 5 km. vanaf de kust aanvaardt. Het gebied wordt al jaren gemarkeerd door boeien die de facto al als grens dienen. Toch erkent Libanon in de overeenkomst Israëls territoriale wateren - waarvan het een deel aan Libanon heeft afgestaan en die gescheiden zijn van de economische wateren - niet formeel als permanente afbakening, maar eerder als een "status quo" waarover in de toekomst opnieuw kan worden onderhandeld als onderdeel van een grotere overeenkomst.

Praktisch gezien heeft Israël geen grondgebied gewonnen en zelfs geen nieuwe afspraken over haar grens. Libanon erkent veeleer dat de reeds bestaande situatie na de overeenkomst zal blijven bestaan, in afwachting van een latere gebeurtenis waarbij opnieuw over de demarcaties kan worden onderhandeld.

4. Wederverkopers door derden

Israël sluit geen bilaterale overeenkomst met Beiroet. Libanon beschouwt Israël nog steeds als een vijandelijke staat. Libanon erkent Israël niet als Joodse staat als onderdeel van de deal. Libanon erkent zijn bestaande landgrens met Israël niet. De overeenkomst wordt door Beiroet en Jeruzalem ondertekend met de Verenigde Staten, die moeten dienen als bemiddelaar, toekomstig onderhandelaar en garant voor de deal.

Over de financiële compensatie van Israël voor het gas dat in het kader van de overeenkomst wordt gewonnen, deels in de economische territoriale wateren van Israël, zal later worden onderhandeld met de derde commerciële entiteit, Total Energy, een Franse onderneming die de Qana-bron namens Libanon wil exploiteren.

5. Onstabiel en niet in staat tot

Afgezien van het feit dat Libanon geen directe partij is bij de overeenkomst met Israël, is het een instabiele speler. Het land heeft geen stabiele regering en Hezbollah oefent aanzienlijke invloed uit op de Libanese politiek. Erger nog, het land verkeert in erbarmelijke financiële problemen en heeft een ernstige energiecrisis. Hoewel een van de doelstellingen van de overeenkomst is de financiële en energieproblemen van Libanon te verlichten, wordt geschat dat zelfs als er gas is, het vijf tot zes jaar kan duren voordat de hoeveelheden de kust bereiken. De omgeving leent zich niet voor een groot, levensvatbaar commercieel project en het is moeilijk in te zien hoe Libanon dit veilig kan bespoedigen.

6. Geheim venster

Hoewel Israël en Libanon al tien jaar onderhandelen over de zeegrens, hebben Amerikaanse en Israëlische functionarissen voortdurend verwezen naar een klein en beperkt venster waarin de overeenkomst moest worden gesloten. Het lijkt erop dat dit venster was gebaseerd op twee factoren: oplopende dreigingen van Hezbollah, en de waarschijnlijkheid dat Yair Lapid - die zijn diplomatieke bevelen krijgt van de regering Biden en van de Franse president Emmanuel Macron - misschien niet veel langer in functie zal zijn.

Mocht voormalig premier Benjamin Netanyahu, die momenteel in de peilingen met een aanzienlijke marge aan de leiding gaat, bij de komende verkiezingen opnieuw aan de macht komen, dan zou zijn regering waarschijnlijk een veel fermer standpunt innemen tegen de Libanese eisen. Netanyahu heeft de maritieme overeenkomst waarmee Lapid heeft ingestemd, bestempeld als een "volledige overgave" aan Hezbollah.

Ondertussen heeft niemand de Israëli's precies verteld waarom het akkoord met spoed moest worden ondertekend.

7. Zorgdrager

Het akkoord wordt gesloten slechts drie weken voor de verkiezingen en nauwelijks twee maanden nadat Lapid tijdelijk "waarnemend" premier is geworden van een overgangsregering. Israëls gebrekkige "iedereen behalve Netanyahu"-coalitie stortte in juli in, amper een jaar nadat ze was gevormd, waardoor de vervroegde verkiezingen werden uitgelokt. Die regering werd aanvankelijk geleid door Naftali Bennett, die vorige week tweette dat het ondertekende akkoord in niets lijkt op de voorstellen die hij als premier heeft bekeken. Het ingewikkelde regeerakkoord, waarin Bennett en Lapid elkaar afwisselden als premier, bracht Lapid tijdelijk in het zadel toen de regering instortte en de verkiezingen werden uitgeschreven.

Kortom, Lapid heeft geen mandaat van de kiezers om het land te besturen en is bedoeld als demissionair premier om zowel normale als dringende zaken af te handelen totdat een nieuwe regering kan worden beëdigd. Toch probeert Lapid aan de Israëli's te bewijzen dat hij geschikt is om het land te leiden, door zijn demissionaire functie te gebruiken als zetel van zijn verkiezingscampagne.

8. Capitulatie zonder vertegenwoordiging

De regering van Israël is niet bedoeld om te functioneren met een demissionair parlement dat met reces is. Er zijn dan ook weinig duidelijke regels of precedenten over hoe staatszaken tijdens zo'n periode moeten worden geregeld. Normaal moet een overeenkomst als deze ter goedkeuring aan de Knesset worden voorgelegd. Momenteel is er echter geen meerderheid in de Knesset om zelfs de meest elementaire wetgeving goed te keuren, laat staan een zeer omstreden zeegrensovereenkomst met een vijandelijke staat en de overdracht van natuurlijke hulpbronnen ter waarde van honderden miljarden dollars.

[Opmerking vertaler: Dit is een truc van de liberalen om met een demissionair kabinet allerlei beslissingen erdoor te jassen. Dit gebeurde ook in Nederland door Rutte en consorten.]

Israëls onlangs benoemde procureur-generaal, Gali Baharav-Miara, heeft aanbevolen, maar niet geëist, dat de overeenkomst ter goedkeuring aan de Knesset wordt voorgelegd. Lapid wil de deal liever gewoon aan de wetgevende macht voorleggen, maar deze vervolgens goedkeuren in het door Lapid-Bennett benoemde kabinet, waar de deal naar verwachting met een overweldigende meerderheid zal worden goedgekeurd. Als zodanig zal de minderheid van politici die Lapid steunen als Israëls volgende premier de deal goedkeuren, terwijl de Knesset, die het volledige scala van Israëlische kiezers vertegenwoordigt, de deal hoogstwaarschijnlijk zal verwerpen.

9. Verbluffend ontslag

Israëls hoofdonderhandelaar Ehud Adiri stapte plotseling op, slechts een week voordat het Libanon-akkoord werd aangekondigd. Het was duidelijk dat alle standpunten die Adiri innam op het punt stonden door Lapid te worden opgegeven.

Het ontslag van Adiri maakte de weg vrij voor Lapid om Israëls eerdere onderhandelingspositie op zijn kop te zetten en snel een deal te sluiten die Beiroet gemakkelijk kon aanvaarden. De onderhandelingen werden afgesloten door nationaal veiligheidsadviseur Eyal Hulata, een vertrouweling van Lapid die meer dan enige andere Israëlische functionaris naar Washington is gereisd voor diplomatieke ontmoetingen met de regering Biden.

10. Gebrekkige garanties

Israël ondertekent de overeenkomst in wezen omdat de Verenigde Staten de bemiddelaar zijn, en Amerika heeft gezworen de Israëlische belangen te beschermen als Libanon en Hezbollah de overeenkomst schenden.

Ondertussen erkennen de Verenigde Staten openlijk dat de overeenkomst in de toekomst problemen kan opleveren. Tijdens een persconferentie van het Witte Huis op dinsdag verklaarde een niet nader genoemde hoge regeringsfunctionaris: "We verwachten dat er nog andere moeilijke momenten kunnen komen als we dit akkoord verder uitvoeren".

De functionaris voegde daaraan toe: "Niemand kan garanderen waar de toekomst ligt - en daarom kan niemand garanderen dat de kansen voor de toekomst van Israël, voor de veiligheid van Israël en voor de economische welvaart van Libanon er op een ander moment nog steeds zullen zijn.

"En als er in de toekomst sprake is van onenigheid - niet van een conflict, wat ik niet verwacht, maar van onenigheid - hebben de Verenigde Staten beide partijen verzekerd dat zij met diplomatieke middelen hun uiterste best zullen doen om te zien of zij kunnen helpen bij het faciliteren."

Israël zou beter moeten weten dan op dergelijke garanties te vertrouwen. Na de oorlog tussen Israël en Libanon in 2006 was het de internationale organisatie UNIFIL die na de Israëlische terugtrekking in Zuid-Libanon werd ingezet, met een mandaat "om ervoor te zorgen dat het operatiegebied niet wordt gebruikt voor vijandige activiteiten van welke aard ook". Ondanks de aanwezigheid van UNIFIL heeft Hezbollah meer dan 150.000 raketten op Israëlische bevolkingscentra gericht, waarvan vele met een groot bereik en met precisiewerk.

Ook de heersende oorlog tussen Rusland en Oekraïne laat zien hoe een land zijn afschrikkingskracht kan verliezen aan derden die garant staan. NAVO-garanties om Oekraïne te beschermen in ruil voor de ontmanteling van zijn kernwapens hebben Rusland er niet van weerhouden dodelijke aanvallen uit te voeren en het land [Opmerking vertaler: een gedeelte van het land] met geweld te annexeren.

Voormalig Amerikaans ambassadeur in Israël David Friedman tweette woensdag dat "Alles wat Israël krijgt is een 'garantie' van de VS. Wat zegt dat, wat is de aard van Amerika's engagement, en waarom is dat goed voor Israël of Amerika? Vergeet niet dat de brief van Bush aan Sharon werd verscheurd door HRC [Hillary Rodham Clinton] en dat het Memorandum van Boedapest waardeloos was."

In 2004 ontving toenmalig premier Ariel Sharon een brief van president George W. Bush waarin hij het recht van Israël erkende om te bouwen in oude Joodse wijken in Jeruzalem zoals Oost-Talpiot en Ramot en in "nederzettingenblokken" die cruciaal zijn voor de veiligheid van Israël. Volgens de brief zouden deze gebieden binnen de grenzen van Israël blijven bij elke regeling met de Palestijnen.

In het Memorandum van Boedapest van 1994 werden veiligheidsgaranties gegeven aan Oekraïne, Wit-Rusland en Kazachstan voor toetreding tot het Verdrag inzake de niet-verspreiding van kernwapens.

Israël zou een veel sterkere en betrouwbaardere borg zijn geweest voor de veiligheid van de gasreserve en de royalty's die Libanon eventueel verschuldigd is, als de overeenkomst in omgekeerde richting was ondertekend.

Het beste wat Israël nu kan doen is hopen dat de overeenkomst uitpakt zoals Lapid wil, hoewel hij waarschijnlijk niet de leider zal zijn die de uitvoering ervan meemaakt. En tenzij de deal afschrikking biedt tegen Hezbollah en Israël miljarden aan inkomsten oplevert, zullen de Israëli's veel goede redenen hebben om te huilen.

Alex Traiman is CEO en Jeruzalem Bureau Chief van Jewish News Syndicate.

Bron: 10 reasons faulty Israel-Lebanon gas deal smells foul - JNS.org