Het sprookje van "schoon"

Schoon afval, schone energie - en een vuil utopia.

20 september 2022 - door Daniel Greenfield

'Schoon' is, net als 'slim', de voorwaarde geworden voor alle technologie. Beide zijn mythes.

Slimme technologie is bewakingstechnologie. Ze is niet slimmer vanwege haar inherente kwaliteiten, maar omdat ze gegevens verstuurt en ontvangt die haar in staat stellen 'slimmer' te zijn in het manipuleren van gebruikers. Het slimme deel van slimme technologie komt van mensen. Dat geldt ook voor het domme deel wanneer mensen hun privacy en onafhankelijkheid opofferen voor de voordelen van de technologie die hun wordt aangereikt.

Schone energie is nog meer een mythe. De wet op de inflatieverhoging geeft een nieuwe stroom miljarden voor de inefficiënte vormen van energieopwekking die de overheid al meer dan 50 jaar subsidieert omdat een of ander reclamebureau op Madison Avenue ze als 'schoon' bestempelt.

Energie is inherent schoon en vuil. Om de inherente krachten van het universum nuttig te maken, moet metaal worden gedolven, bomen worden gekapt en fossiele brandstoffen worden omgezet in plastic om machines in elkaar te zetten. Als die machines eenmaal draaien, geven ze warmte af, want 'schoon' of 'vuil', zo werkt de tweede wet van de thermodynamica. Zelfs Al Gore kan niet ontsnappen aan entropie en zelfs het meest blinkende zonnepaneel, de strakste windturbines of de soepel neuriënde Tesla zullen niet voorkomen dat er energie wordt verspild wanneer die wordt overgedragen, opgeslagen of gebruikt om lokaal of nationaal het een of ander te doen.

De enige echt energie-efficiënte energie komt van bioluminescente wezens zoals vuurvliegjes. We hebben ze niet gemaakt en ondanks alle opschepperij van technocraten kunnen we ze niet namaken.

Schone energie is afhankelijk van enorme zeldzame aardmijnen, gerund door communistisch China, die alles rondom hen vergiftigen. Voor windturbines zijn enorme hoeveelheden balsahout nodig, waardoor het Amazonegebied wordt ontbost. Noch turbines noch zonnepanelen kunnen worden gerecycled als ze kapot gaan. Ze eindigen op stortplaatsen en worden giftig afval. Het inademen van glasvezel van afgebroken windturbines of het drinken van met zware metalen besmet water door zonnepanelen is een ernstig gevaar voor de gezondheid.

Veel van het schone afval dat we 'recycling' noemen, belandt ook op stortplaatsen. Het verschil tussen vuil afval en schoon afval is dat wij een deel van het schone afval naar China of derdewereldlanden sturen, waar het onder primitieve omstandigheden wordt gerecycled en vervolgens naar ons wordt teruggestuurd. Echter totdat China de giftige gevaren van de recyclingindustrie aan banden legde en veel van ons schone afval begon te weigeren, dat nu naar even schone stortplaatsen gaat.

Er was niets milieuvriendelijk aan om pizzadozen of colaflesjes de halve wereld rond te sturen. Een artikel beschreef een Chinese stad waar plastic werd gerecycled als een "dode zone" met "niets groens" waar "vellen gegolfde plastic dozen, oude plastic vaten en reusachtige opgedroogde plassen plastic" worden versnipperd, "in metalen kuipen vol bijtende reinigingsvloeistof worden gegoten" en vervolgens het "overtollige afval en de reinigingsvloeistof" in een afvalput aan de rand van de stad worden gegooid.

Dat is de vuile werkelijkheid achter de recyclagedriehoek en de advertenties met cartooneske wegwerpartikelen die staan te popelen om te worden gerecycled tot nieuwe producten in opdracht door gewillige kinderen.

Het schone deel van schone energie of afval zit niet in hoe het gemaakt wordt, maar in hoe we het waarnemen.

Een zonnepaneel lijkt esthetisch schoner dan een kolencentrale. Een elektrische auto straalt een kunstmatig ruimteschipgebrom uit als hij door de straat glijdt. Een windmolen glanst wit. Zulke triviale indrukken die architectuur verwarren met het proces houden een biljoen dollar zwendel in stand.

Zonne- en windenergiesystemen worden voorgesteld als natuurlijker dan elke andere vorm van energie, omdat de associatie met zon en wind ze op de een of andere manier isoleert van de vuile realiteit van de thermodynamica. Het ontwerp en de branding van zonnepanelen en windturbines wekken de mythe dat zij schone interfaces zijn voor het ontvangen van deze magische overvloed uit de hemel.

De neoromantiek van de jaren zestig verwierp de industriële revolutie. Toen de bloemenkinderen opgroeiden tot burgerlijke voorstedelingen, met banen bij reclamebureaus en non-profitorganisaties, wilden ze een technologie die dezelfde illusie van filosofische consistentie zou handhaven. In plaats van zich aan hun principes te houden, gaven ze de industriële revolutie een nieuwe naam om haar veel duurder, minder efficiënt en ontoegankelijk voor de vuile arbeidersklasse te maken. De nieuwe technologie zou, net als hun leven in de voorsteden, moreel en esthetisch schoon zijn. Zoals afval in China wordt gerecycled en teruggebracht in een glimmende fles gezuiverd kraanwater, zou het vuil weer schoon worden.

Idealisten geloven dat het leven zwart-wit is, vuil of schoon, en dat de twee absoluut gescheiden kunnen worden. Het universum valt niet in zulke nette categorieën. Niettemin heeft links twee eeuwen lang de maatschappij uit elkaar getrokken op zoek naar een schoon utopia. Vuil, mijnwerkers, fabrieken en mannen die werken voor de kost stinken naar onderdrukking. Toen de klassenstrijd plaatsmaakte voor groene neoromantiek, werd de arbeidersklasse verlaten voor een schone postindustriële gecomputeriseerde toekomst. De vuile banen werden uitbesteed aan China, terwijl de arbeidersklasse achterbleef met de Rust Belt en meth. Amerika zou een schone natie worden waar iedereen rond een Apple laptop zat voordat ze in hun elektrische auto stapten voor een ritje. Roken was niet toegestaan.

Maar wat is schoon eigenlijk? De oude linkse partijen betreurden het verwarren van fysieke en morele reinheid, maar de nieuwe linkse partijen vervallen weer in die fout. De nieuwe meesterklasse vertelt mijnwerkers om te leren coderen of zonnepanelen te installeren. Net als de oude elites, is het echte bezwaar dat ze vuil zijn. De onzinnige leerstellingen van het milieu zijn de esthetische fetisjen van de hogere klasse. Ze vertegenwoordigen een culturele gevoeligheid, geen wetenschappelijke. Het vocabulaire riekt naar ontsnapping aan de realiteit van het leven, slimme technologie, schone energie en informatie opgeslagen in de 'cloud'.

Technologie is geen magie. De enige intelligentie is menselijk, de enige energie is vuil en de cloud is een stel servers van een wereldconcern die worden aangedreven door kolencentrales waar het constante lawaai zo luid is dat werknemers gehoorschade kunnen oplopen.

De mythe van het schone wordt gevoed door een ontsnapping aan de werkelijkheid. Dat escapisme heeft een hoge prijs, niet alleen in de miljarden die worden verspild en de levens die worden geruïneerd door de gimmicks van milieuactivisten, maar de hele bloedige geschiedenis van links is één lange vlucht uit de werkelijkheid naar de tirannie van filosoof-koningen.

De energie en het afval van links zijn niet schoner dan hun ideologie en hun geschiedenis. En het zijn degenen die van binnen het vuilst zijn, die de grootste pathologische behoefte voelen om van buiten schoon te zijn. [Witgekalkte graven. wj]

Bron: The Myth of Clean | Frontpage Mag