Wat Qatar heeft geleerd van de Olympische Spelen van Hitler - analyse

Door Rafael Medoff, Jewish Journal

12 december 2022

Het gebruik van tijdelijk bedrog als politiek wapen heeft een lange en onwaardige geschiedenis.

De regering van Qatar heeft naar verluidt Hamas - die zij financiert - onder druk gezet om af te zien van het lanceren van raketten op Israël tijdens de wereldkampioenschappen voetbal die momenteel in de Golfstaat aan de gang zijn. Klinkt dat bekend?

Het gebruik van tijdelijk bedrog als politiek wapen heeft een lange en schandelijke geschiedenis. Het begon met Grigorij Aleksandrovitsj Potemkin, een Russische minister die naar verluidt nepdorpen bouwde - of bestaande dorpen bedrieglijk opknapte - langs de route die tsarina Catharina II aflegde tijdens haar bezoek aan de Krim in 1787. Daardoor is de naam Potemkin geassocieerd geraakt met dit soort bedrog.

Sovjet dictator Josef Stalin was een meester in dit spel. In de jaren twintig en dertig werden westerse bezoekers aan de USSR meegenomen naar "Bolshevo", dat werd voorgesteld als een voorbeeld van een "progressieve" Sovjet-gevangenis die geen muren of bewakers nodig had, omdat criminelen werden opgeleid en geïnspireerd om productieve burgers te worden.

De Nobelprijswinnaar George Bernard Shaw, bedrogen door deze fictie, beweerde dat het enige probleem in de omgang met een Bolshevo-gevangene was "hem ertoe te brengen er überhaupt uit te komen" wanneer zijn gevangenisstraf erop zat. In werkelijkheid was Bolshevo opgericht om indruk te maken op buitenlanders. Het werd grotendeels bevolkt door informanten die als beloning in de nepgevangenis mochten wonen. Zo bleven de slavenkampen van de Sovjet goelag verborgen voor buitenlandse ogen.

Tijdens de Holocaust gebruikten de nazi's Potemkin-achtig bedrog om de massamoord op de Joden te camoufleren. In juni 1944 nodigde Hitler een delegatie van het Internationale Rode Kruis uit voor een bezoek aan Theresienstadt (Terezin), het Joodse getto dat in Tsjecho-Slowakije was ontstaan als doorvoerpunt voor Joden die naar de gaskamers van Auschwitz werden vervoerd. Maar de nazi's vertelden het Rode Kruis dat het kamp een "Endlager" was, een eindbestemming waar Joodse gevangenen gelukkig leefden.

HAMAS: VOER "PERIODIEKE OORLOGEN" IN JUDEA EN SAMARIA

In The Terezin Diary of Gonda Redlich (uitgegeven door wijlen prof. Saul S. Friedman) beschreef een gevangene uit Theresienstadt de voorbereidingen van de nazi's op het bezoek van het Rode Kruis: "Het regent bevel na bevel. Kleuters moeten zingen tijdens het bezoek, de arbeiders moeten terug naar huis. Er moeten toneelstukken, culturele evenementen en sportactiviteiten plaatsvinden. Zelfs de weinige lammetjes die hier nog zijn, lopen rond op het gras rond de stad. De kinderen, de arbeiders, de schapen - een perfecte idylle."

Een andere gevangene herinnerde zich: "Er werd een speeltuin aangelegd met zandbakken en schommels, er werd een 'kinderpaviljoen' gebouwd en van binnen beschilderd met grote houten dieren als speelgoed. Achter een glazen veranda kon je een dozijn wiegjes zien. Het leek wel een verhalenboek - maar kinderen mochten dit paradijsje alleen betreden op de dag dat de commissie Theresienstadt bezocht."

Huizen waren vers geschilderd - maar alleen de delen die zichtbaar waren voor de inspecteurs van het Rode Kruis. In het eindrapport van de bezoekers aan het Rode Kruis werden de omstandigheden in het kamp omschreven als "relatief goed". Niemand leek zich af te vragen waarom de bevolking van Theresienstadt ten tijde van het bezoek 30.000 minder was dan wat het Rode Kruis slechts enkele weken eerder wist.

In de jaren vijftig bouwde het Noord-Koreaanse regime een dorp genaamd Kijong-dong in de gedemilitariseerde zone die Noord-Korea scheidt van Zuid-Korea. De Noord-Koreanen noemden het een "vredesdorp" dat bewoond zou zijn door 200 families, maar tot op de dag van vandaag heeft Kjong-dong geen burgerbewoners; het herbergt soldaten, artillerie en ondergrondse bunkers.

QATAR WAARSCHUWT MEDIA VOOR 'CRIMINELE GEVOLGEN' ALS ZE IRAN-PROTESTEN VERSLAAN

Een correspondent van de Washington Post die het gebied in 1998 bezocht meldde dat "als je goed door je verrekijker kijkt, zie je dat de gebouwen [in Kjong-dong] niet eens glas in de ramen hebben. Het is een leugen, een groot Potemkin dorp." De trottoirs zijn leeg; automatische timers zetten de lichten in de gebouwen aan en uit om de illusie te wekken dat er mensen wonen.

Misschien komt de historische analogie met Qatar en zijn voetbalwedstrijden het dichtst in de buurt van de Olympische Spelen van Berlijn van 1936. Voor Hitler waren de Olympische Spelen een gelegenheid om het naziregime redelijk te doen lijken en af te leiden van zijn onderdrukking van de Duitse Joden. De antisemitische krant Der Sturmer werd korte tijd uit de kiosken gehaald en de "Joden niet gewenst" borden die langs de grote verkeerswegen stonden, werden weggehaald. Na afloop van de Spelen keerden de borden en krant terug.

Ook de Olympische Spelen die China eerder dit jaar organiseerde, gaven het heersende regime de kans om de aandacht van de wereld af te leiden van wat volgens de VS China's genocidale vervolging van de grotendeels islamitische Oeigoerse minderheid is. Voorafgaand aan de Spelen heeft de regering in Peking volgens de Washington Post zelfs tijdelijk enkele van de beruchte "heropvoedingscentra" gesloten waar naar schatting een miljoen Oeigoeren zijn opgesloten. Inmiddels zijn die centra ongetwijfeld weer geopend.

SCHOLEN IN MISSOURI TREKKEN VERSCHILLENDE HOLOCAUSTBOEKEN IN, WAARONDER 'MAUS'.

We kunnen hetzelfde verwachten van Qatar en Hamas. De Qatarese regering, die 's werelds grootste financiële supporter van Hamas is, heeft geen probleem met het afvuren van raketten vanuit Gaza op Israëlische kleuterscholen. Het probleem is slechts een kwestie van timing. Wanneer de wereldbekerwedstrijden voorbij zijn, zullen de raketaanvallen vanuit Gaza ongetwijfeld hervat worden. Qatar heeft van Hitler, en te veel andere historische precedenten, geleerd dat de vrije wereld gemakkelijk voor de gek is te houden.

Bron: What Qatar learned from Hitler’s Olympics - analysis | World Israel News