Palestijnen stemmen voor terroristen en beweren vervolgens dat Israëli's 'extremisten' zijn

door Bassam Tawil - 7 november 2022

• De Palestijnen, die blijven klagen over de opkomst van de rechtse partijen bij Israëlische verkiezingen, zijn degenen die de terroristische groepering Hamas aan de macht hebben gebracht.


• In 2006 stemde een meerderheid van de Palestijnen op Hamas, waarvan het handvest openlijk oproept tot de eliminatie van Israël.


• De Palestijnen die op een jihadistische terreurgroep hebben gestemd, lijken daarom weinig reden te hebben om te klagen over de uitslag van welke Israëlische verkiezing dan ook.


• De verklaringen die Palestijnse leiders en functionarissen afleggen in reactie op de laatste verkiezingen zijn identiek aan de verklaringen die zij aflegden na eerdere stemrondes in Israël.


• Na de Israëlische verkiezingen van 2020 spoorde Hamaswoordvoerder Fawzi Barhoum... de Palestijnen aan om het "verzet" tegen Israël op te voeren om het plan van toenmalig VS-president Donald J. Trump voor vrede in het Midden-Oosten, getiteld "Peace to Prosperity: A Vision to Improve the Lives of the Palestinian and Israeli People."


• Wat de Palestijnen betreft, is elke gekozen regering in Israël die zich niet aan 100% van hun eisen onderwerpt, een slechte en gevaarlijke regering.


• Het tweede kamp, vertegenwoordigd door Hamas, de Palestijnse Islamitische Jihad en verschillende andere gewapende groepen, wil Israël vervangen door een islamitische staat. Dit kamp gelooft niet in Israëls bestaansrecht.


• De Palestijnen... blijven na elke Israëlische verkiezing angst zaaien in een poging het Israëlische publiek te intimideren om hun eisen in te willigen. Ze hebben deze tactiek ook drie decennia lang gebruikt om de internationale gemeenschap bang te maken en Israël onder druk te zetten om gevaarlijke territoriale concessies te doen.


• De Palestijnse bewering dat er in Israël geen partner voor vrede is, is volkomen onjuist. In feite is het tegendeel waar.... Het trieste feit is dat er aan Palestijnse zijde geen partner voor vrede is.


• De volgende keer dat de Palestijnen hun handen wringen over de Israëlische verkiezingen, zou de internationale gemeenschap hen eraan kunnen herinneren dat het Palestijnse terrorisme de stembusuitslag van Israël bepaalt.


• De Palestijnen moeten er ook aan worden herinnerd dat het hun eigen leiders zijn, en niet die van Israël, die vrede afwijzen.


• In plaats van zich te beklagen over de Israëlische verkiezingsuitslag, zouden de Palestijnse leiders hun eigen volk zelfs maar een deel moeten gunnen van wat de Israëli's hun in de akkoorden van Abraham toewensen: gelijke gerechtigheid onder de wet, vrijheid om te spreken en te publiceren zonder angst voor vergelding, vrijheid om welvarend te worden, en vrijheid om een leven te leiden dat kansen biedt los van de huisindustrie van het terrorisme - een leven vrij van de corrupte, eindeloze onderdrukking door hun eigen leiders.

Nog voordat de definitieve resultaten van de laatste Israëlische algemene verkiezingen bekend waren gemaakt, gaven Palestijnse leiders en functionarissen uiting aan hun diepe bezorgdheid en vrees dat de uitslag van de stemming zou leiden tot meer spanningen en geweld tussen de Palestijnen en Israël.

De premier van de Palestijnse Autoriteit (PA) Mohammad Shtayyeh werd geciteerd als zeggende dat de uitslag van de verkiezingen "bevestigt" dat de Palestijnen in Israël geen partner voor vrede hebben."

De Palestijnen, die blijven klagen over de opkomst van de rechtse partijen in de Israëlische verkiezingen, zijn degenen die de terroristische groepering Hamas aan de macht hebben gebracht.

In 2006 stemde een meerderheid van de Palestijnen voor Hamas, waarvan het handvest openlijk oproept tot de eliminatie van Israël. Sindsdien heeft Hamas talloze terreuraanslagen gepleegd, waarbij duizenden Israëli's zijn gedood en gewond. De Palestijnen die op een jihadistische terreurgroep hebben gestemd, lijken daarom weinig reden te hebben om te klagen over de uitslag van welke Israëlische verkiezing dan ook.

Na de Israëlische verkiezingen van 2021 merkte Shtayyeh ook op dat de resultaten aantoonden dat er weinig hoop was op vrede. Hij zei dat de rechtse dominantie in de verkiezingsuitslag aangaf dat er geen mogelijkheden zijn voor gesprekken met de Israëlische kant. Shtayyeh riep de internationale gemeenschap op om "de Israëlische aanvallen op Palestijns land, water en eigendom te stoppen."

Het was niet de eerste keer dat de Palestijnen hun ongenoegen en bezorgdheid uitten over de uitslag van Israëlische verkiezingen, vooral wanneer rechtse partijen een meerderheid van de stemmen winnen en de regering vormen of deel gaan uitmaken van de regeringscoalitie.

De verklaringen die Palestijnse leiders en functionarissen afleggen in reactie op de laatste verkiezingen zijn identiek aan de verklaringen die zij aflegden na eerdere stemrondes in Israël.

Na de Israëlische verkiezingen van 2021 werd PLO-functionaris Tayseer Khaled geciteerd als zeggende dat de resultaten erop wezen dat het Israëlische publiek neigt naar "fascisme" en extremisme." Na de verkiezingen van 1 november 2022 publiceerde Khaled een soortgelijke verklaring waarin hij alle Palestijnen opriep om "het Israëlische fascisme te confronteren." Hij waarschuwde ook dat de opkomst van de rechtse partijen bij de verkiezingen een ernstige uitdaging vormde voor het heden en de toekomst van de Palestijnen, omdat het zou kunnen leiden tot "etnische zuivering."

Na de Israëlische verkiezingen van 2020 zei Hamas-woordvoerder Fawzi Barhoum dat de resultaten de Palestijnen niet zullen tegenhouden om de strijd tegen Israël voort te zetten. Hij spoorde de Palestijnen aan het "verzet" tegen Israël op te voeren om het plan van de toenmalige Amerikaanse president Donald J. Trump voor vrede in het Midden-Oosten, getiteld "Peace to Prosperity: A Vision to Improve the Lives of the Palestinian and Israeli People."

In zijn commentaar op de Israëlische verkiezingen van 2019 beschuldigde Hamas alle Israëlische partijen van "het aanzetten tot agressie tegen de Gazastrook en de ontheiliging van de Al-Aqsa moskee."

Na de Israëlische verkiezingen van 2015 beweerde hooggeplaatste Hamas-functionaris Ahmed Bahr dat de opkomst van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu aan de macht een "oorlogsverklaring" aan de Palestijnen was. Soortgelijke waarschuwingen werden afgegeven door een andere hoge Hamas-functionaris, Musa Abu Marzouk.

Het is moeilijk te herinneren wanneer de Palestijnen ooit volledig tevreden waren met de uitslag van een verkiezing in Israël. Voor de Palestijnen is elke gekozen regering in Israël die zich niet voor 100% aan hun eisen onderwerpt, een slechte en gevaarlijke regering.

Wat zijn de Palestijnse eisen?

Israël wordt geconfronteerd met twee Palestijnse kampen die hun eigen eisen hebben. Het eerste kamp, vertegenwoordigd door de Palestijnse Autoriteit, wil dat Israël zich volledig terugtrekt tot de onverdedigbare "grenzen" van vóór 1967. Dit komt bovenop de eis dat Israël meer dan vijf miljoen Palestijnse "vluchtelingen" toestaat het land te overspoelen als onderdeel van het zogenaamde "recht op terugkeer". Een dergelijke stap zou het einde betekenen van Israël als het thuisland van het Joodse volk, dat als een minderheid zou moeten leven in een nieuwe Arabische staat in het Midden-Oosten.

Onder de huidige omstandigheden zou een Israëlische terugtrekking tot de lijnen van vóór 1967 leiden tot het ontstaan van een Arabische terreurstaat onder leiding van Hamas en gefinancierd en bewapend door de mullahs van Iran.

Het tweede kamp, vertegenwoordigd door Hamas, de Palestijnse Islamitische Jihad en verscheidene andere gewapende groepen, wil Israël vervangen door een islamitische staat. Dit kamp gelooft niet in het bestaansrecht van Israël en pleegt, net als het eerste kamp, al tientallen jaren terroristische aanslagen tegen Israëli's.

De Palestijnen, die er sinds 2006 niet in geslaagd zijn algemene verkiezingen te houden wegens het voortdurende conflict tussen Hamas en de regerende Fatah-factie onder leiding van de president van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, blijven na elke Israëlische verkiezing angst zaaien in een poging het Israëlische publiek te intimideren zodat het hun eisen inwilligt. Zij hebben deze tactiek ook drie decennia lang gebruikt om de internationale gemeenschap bang te maken en Israël onder druk te zetten om gevaarlijke territoriale concessies te doen.

De Palestijnse bewering dat er in Israël geen partner voor vrede is, is volkomen onjuist. In feite is het tegendeel waar.

Alle vredesaanbiedingen van Israëlische leiders aan de Palestijnen in de afgelopen twee decennia zijn door de Palestijnse leiders afgewezen. In 2000 wees toenmalig PA-president Yasser Arafat het vredesaanbod van de toenmalige Israëlische premier Ehud Barak op de Camp David-top af. Verwijzend naar Arafat, werd Barak later geciteerd als zeggende:

"Hij onderhandelde niet te goeder trouw; sterker nog, hij onderhandelde helemaal niet. Hij bleef maar nee zeggen tegen elk aanbod en deed nooit eigen tegenvoorstellen."

Abbas heeft op zijn beurt toegegeven dat hij in 2008 een door de toenmalige Israëlische premier Ehud Olmert aangeboden vredesakkoord heeft afgewezen. Olmert zei dat hij een bijna volledige terugtrekking uit de Westelijke Jordaanoever had aangeboden.

In 2020 verwierpen de Palestijnen het vredesplan van Trump als een "complot". Het plan stelde een "tweestatenoplossing" voor het Israëlisch-Palestijnse conflict voor, waarbij Israël en een toekomstige Palestijnse staat naast elkaar zouden leven.

De Palestijnen verwierpen later de akkoorden van Abraham over de normalisering van de betrekkingen tussen Israël en vier Arabische landen - de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein, Soedan en Marokko - en noemden die een "steek in de rug van het Palestijnse volk" en een " verraad" aan Jeruzalem en de Al-Aqsa-moskee.

Het trieste feit is dat er aan Palestijnse zijde geen partner voor vrede is.

De 87-jarige Abbas is geen partner omdat hij te zwak is en niet bereid om te leveren: hij vreest terecht dat hij, net als wijlen de Egyptische president Anwar Sadat, door zijn eigen volk als verrader zal worden vermoord. Uit opiniepeilingen blijkt dat Abbas buitengewoon impopulair is: meer dan 70% van het Palestijnse publiek eist zijn aftreden.

Abbas weet ook dat hij geen mandaat van zijn volk heeft om een vredesakkoord met Israël te sluiten. Zijn rivalen in Hamas daarentegen hebben herhaaldelijk en consequent duidelijk gemaakt dat zij categorisch tegen elk vredesakkoord met Israël zijn.

Even opmerkelijk is dat de Palestijnen blijven verklaren dat zij geen verschil zien tussen rechtse en linkse partijen in Israël. Als dat zo is, waarom uiten de Palestijnen dan altijd hun bezorgdheid als de rechtse partijen verkiezingen winnen?

De volgende keer dat de Palestijnen hun handen wringen over de Israëlische verkiezingen, zou de internationale gemeenschap hen eraan kunnen herinneren dat het Palestijnse terrorisme de stembusuitslag in Israël bepaalt.

De Palestijnen moeten er ook aan worden herinnerd dat het hun eigen leiders zijn, en niet die van Israël, die vrede afwijzen.

In plaats van zich te beklagen over de Israëlische verkiezingsuitslag, zouden de Palestijnse leiders hun eigen volk zelfs maar een deel moeten gunnen van wat de Israëli's hun in de akkoorden van Abraham toewensen: gelijke gerechtigheid onder de wet, vrijheid om te spreken en te publiceren zonder angst voor vergelding, vrijheid om welvarend te worden, en vrijheid om een leven te leiden dat kansen biedt los van de huisindustrie van het terrorisme - een leven vrij van de corrupte, eindeloze onderdrukking door hun eigen leiders.

Bassam Tawil is een Arabische moslim die in het Midden-Oosten woont.

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2022 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Palestinians Vote For Terrorists, Then Claim Israelis Are 'Extremists' :: Gatestone Institute