De Opname: Voor de laatste zonsondergang

16 november 2022 - door Lisa Heaton

De verwachting bouwt zich op. Kun je het voelen? We weten dat de dagen afnemen en dat spoedig de laatste zonsondergang zal aanbreken wanneer de Zoon op weg gaat om Zijn bruid op te eisen. Het idee dat we worden opgenomen, dat we op het nippertje worden weggerukt uit deze boze wereld, is zo volkomen fantastisch en onvoorstelbaar dat het soms moeilijk is om te geloven dat het waar is. We kijken naar de Schrift om er zeker van te zijn dat we niets gemist hebben en worden eraan herinnerd dat onze God, degene is die de zeeën splijt en de zon tot stilstand brengt, ook tot zoiets groots in staat is, tot zoiets extreems als het splijten van luchten en het openbreken van graven. Het is helemaal niet onze verbeelding. Hij komt eraan.

Zelfs te midden van onze huidige frustraties over hoe we genegeerd en belachelijk gemaakt worden om ons geloof in een opname voor de Verdrukking, groeit onze innerlijke opwinding. Misschien kun je het voor sommigen niet precies deze opwinding benoemen, maar je zult het zeker een opluchting noemen om uit een wereld te stappen die zo weinig herkenbaar is in vergelijking met waar je in bent opgegroeid. We worden allemaal moe van het waken en waarschuwen. Anderen zullen niet luisteren. De meesten zullen pas geloven als de wereld zoals zij die kennen eindigt, dus we kunnen niet wachten op de dag om hun ongelijk te bewijzen. Dan gebeurt het als een harde klap op de borst als de realiteit zich in onze harten nestelt. Onze redding zal miljarden mensen laten lijden. Sommige van die miljarden zullen onze geliefden zijn, onze ouders en broers en zussen, echtgenoten en echtgenotes, zonen en dochters, collega's en zelfs medewerkers in de kerk.

De waarheid is dat ik, omdat ik een levendige schrijversverbeelding heb, mezelf niet kan toestaan veel en gedetailleerd bij die gedachten stil te staan. Ze zijn gewoon te verpletterend. Vier ruiters die oorlogen en hongersnood, dood en verderf brengen, is te veel. Vanaf de seconde na onze verdwijning, zal een maar voortdurende, spirituele nacht vallen over een nietsvermoedend volk. Hoe lang de periode tussen de opname en de ondertekening van het verbond dat officieel het begin van de verdrukking ook moge zijn, wanneer het licht wordt weggenomen, zal de duisternis snel tot volslagen duisternis worden, zonder dat er een beteugeling is. Onuitsprekelijke goddeloosheid zal opkomen en het vacuüm opvullen dat is achtergelaten door de uittocht van de gemeente.

Misschien bent u net als ik en vindt u het gemakkelijker om niet al te veel na te denken over de toekomst van hen die achterblijven. Maar dat we weigeren stil te staan bij wat zij zullen meemaken, maakt de realiteit van hun benarde situatie niet minder reëel. Wat als we een constructieve manier vinden om ons verdriet te verwerken en hen de hand te reiken als we er niet meer zijn? Wat als we in zo'n gloed van Gods glorie naar buiten gaan dat we licht in hun bestaan werpen als stralende sterren op het zwarte canvas van de nacht? Wat als we voor hen een heiligdom bouwen, vele heiligdommen?

Het idee om in mijn huis een heiligdom te bouwen voor de achterblijvers is iets wat me al meer dan twee jaar bezighoudt. Maar de laatste tijd neemt mijn urgentie toe. Hoe kan ik hopen op de spoedige wederkomst van Jezus en daarvoor bidden zonder mijn huis zo goed mogelijk in te richten? Er komen gasten. Ik vraag me vaak af, hoe goedbedoeld ik ook ben, wat als de opname vandaag plaatsvindt en ik mijn voorbereidingen nog niet heb voltooid? Dan heb ik een gebroken hart en veel spijt dat ik een zo belangrijke taak niet heb volbracht, maar dat is een zacht gefluister vergeleken met alle andere stemmen op mijn takenlijst.

Ik zag deze week een Bron: video die opwinding bracht in deze lang wachtende ziel, een die me hernieuwde hoop geeft op een eerdere dan latere opname. Maar in mijn opwinding kunt u zich de herinnering voorstellen, of misschien is overtuiging een beter woord, die diep in mijn geest weerklonk. Hoe zit het met hen? Ik voel me nu onder druk gezet om de dingen in het leven die ik kan en wil volbrengen, het werk van het bouwen van een heiligdom, te onderbreken. Misschien is het tijd dat u hetzelfde doet.

Als je brieven hebt die je wilt schrijven aan hen die achterblijven, ga er dan voor zitten. Met alle mooie brieven die ik online heb gevonden, heb ik weinig hoop dat degenen die wanhopig willen weten wat er met ons is gebeurd, die brieven en opname-video's zullen vinden. Ik kan me voorstellen dat een van de eerste prioriteiten van Satan zal zijn om AI te gebruiken om het internet te ontdoen van alle verwijzingen naar Jezus en de vervoering. Hij wordt de prins van de lucht genoemd in Efeziërs 2:2, dus het ligt voor de hand dat hij al onze pogingen om berichten achter te laten in het niets zal laten verdwijnen. Als het niet gedrukt is, neem dan niet aan dat iemand het zal zien.

Ik moet me afvragen of ik wel zo lang bezig ben. Natuurlijk heb ik de fysieke voorbereidingen gedaan, tenminste zoveel als ik weet wat ik moet doen. Ik wist toen ik eten kocht voor mijn gezin dat het misschien gebruikt zou worden door de achterblijvers. Ik kan niet anders dan hopen dat het voor hen is. Ik denk niet dat het me egoïstisch maakt dat ik dat zeg. Ik denk dat het me menselijk maakt. Ik wil niet leven in een wereld waar honger en armoede mijn gemeenschap en natie verwoesten.

Ik hoop dat we tegen die tijd weg zijn, omdat Jezus heeft gezegd dat als Hij komt, de wereld grotendeels zal zijn zoals in de dagen van Noach - mensen eten en drinken, trouwen en geven ten huwelijk. Ik weet dat er verschillende meningen zijn over die passage en de toepassing ervan, maar het geeft me hoop, dus laat me. Als dat vers verkeerd wordt toegepast en er ernstige honger en wereldwijde ineenstorting plaatsvindt voordat Jezus terugkomt, dan weet ik door Zijn macht, bescherming en voorziening dat mijn gezin zal worden onderhouden.

Ik denk dat ik meer aan de geestelijke kant van de zaak loop. Ik heb geen, nul, woorden die de met terreur gevulde harten kunnen troosten van mensen die erachter komen wat er is gebeurd, dat ze zijn achtergelaten om de ergste tijd in de menselijke geschiedenis tegemoet te gaan. Het is allemaal zo onvoorstelbaar voor mij dat ik het vreselijk vind om ze aan te spreken. Dus heb ik het punt op mijn to-do lijst met de titel "Vermiste brief" week na week, maand na maand uitgesteld. Nu moet ik stoppen met uitstellen en uitstellen en mijn eigen angsten onder ogen zien. Ik ben bang dat ik het niet goed doe, het niet goed zeg of ze niet geef wat ze nodig hebben om Jezus te vinden.