HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING - DEEL 30: Handelingen

10 januari 2023 - door SkyWatch Editor

Inleiding - Deel 1 - - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11 Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21 - Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27 - Deel 28 - Deel 29

Opmerking van de auteur: Deze baanbrekende serie wordt aangeboden ter viering van een voorheen topgeheim project en nu ongekende nieuwe 3-delige boekenserie (meer dan 10 jaar in de maak) van bestseller geleerde Dr. Thomas Horn en bijbelse geschiedenis en theologie-deskundigen Donna Howell en Allie Anderson: HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING - GISTEREN, VANDAAG EN MORGEN

---

De langere (maar nog steeds officiële) titel van het boek Handelingen is "De Handelingen der Apostelen". Een kort overzicht of schets van het werk onthult het als het verslag van de "daden" of "werken", niet alleen van degenen die als "apostelen" worden bestempeld, maar ook van de discipelen die er hun hele leven werk van maakten om de vroege Gemeente op te bouwen. Het boek omvat veel reizen, kerkplanting, discipelschap en martelaarschap, want vele mannen en vrouwen stierven ter wille van hun Heiland. Het begint waar de evangeliën eindigen, bij de Hemelvaart van Christus, gevolgd door de cruciale Pinksterdag. Zoals we in de evangeliën niet hoefden te zoeken naar hoe Jezus "verscheen" - omdat ze allemaal over Zijn aardse leven gingen - zo hoeven we in Handelingen niet hard ons best te doen om Hem te zien, omdat het gaat over de massale, bijna plotselinge uitbreiding van Zijn Gemeente.

Lucas, de "zorgvuldige historicus" die het gelijknamige evangelie schreef, is ook de auteur van het boek Handelingen. Er is veel discussie geweest over aan wie hij het schreef, zoals het eerste vers zegt: "De vroegere verhandeling heb ik gemaakt, o Theophilus, van alles wat Jezus begon te doen en te leren" (Handelingen 1:1). De "vroegere verhandeling" verwijst naar zijn Evangelie. Het woord theophilus betekent "dierbaar voor God", en velen hebben gesuggereerd dat het gewoon verwijst naar elke christen (allen zouden natuurlijk "dierbaar voor God" zijn) in plaats van naar een man met die naam. (Of het nu gaat om één persoon of om een algemeen adres, "Theophilus" wordt ook genoemd in Lucas 1:3).

De bescheiden opener begint direct met het verslag van de Hemelvaart, waarbij Jezus zijn volgelingen opdraagt te wachten op "de belofte van de Vader". Vervolgens legt Jezus precies uit wat die "belofte" is:

Want Johannes [de Doper] doopte waarlijk met water; maar gij zult niet vele dagen later met de Heilige Geest gedoopt worden, en gij zult kracht ontvangen, nadat de Heilige Geest over u gekomen is; en gij zult getuigen van Mij zijn in Jeruzalem, en in geheel Judea, en in Samaria, en tot het uiterste der aarde. (Handelingen 1:5, 8)

ZAL HET BLOED VAN DE ANTICHRIST DE MENSEN HIERVAN "REDDEN"?

Jezus had geen eerlijke getuigen tegen het einde van Zijn aardse leven, maar nu was Hij een hemels leger van heiligen aan het opbouwen dat het systeem van de wereld op een permanente en prachtige manier zou vernietigen. Deze heiligen zouden nooit uitsterven, van generatie op generatie zouden zij voortleven, zelfs tot het einde van de wereld, predikend, onderwijzend, profeterend, en de ware, rechtvaardige getuigen belichamend van de voortdurende "zaak" van Christus op aarde.

Nadat onze Heer zijn discipelen vertelde over de belofte van de Vader:

Terwijl zij toekeken, werd Hij opgenomen en een wolk nam Hem uit hun gezichtsveld op. En terwijl zij naar de hemel kijken toen Hij opging, zagen zij twee mannen in witte kleding bij hen staan, die ook zeiden: "Gij mannen van Galilea, waarom staat gij naar de hemel te kijken? Deze zelfde Jezus, die van u is opgenomen in de hemel, zal zo komen als gij Hem in de hemel hebt zien gaan." (Handelingen 1:9-11)

Psalm 110:1 werd daarom vervuld: "De Heer zei tot mijn Heer: 'Zit aan mijn rechterhand.'"

Wij houden ervan als de engelen in de Schrift spreken! De vragen die zij stellen laten ons zien hoe eindig, tijdelijk en nieuwsgierig de menselijke natuur is. Net als bij Maria Magdalena bij het graf, stellen de engelen hier weer een vraag die een humoristische vraag zou kunnen zijn: "Waarom staan jullie hier naar de hemel te kijken? Wat denken jullie te gaan zien?" Het is een van de vele "LOL"-momenten die we uit de Schrift kunnen halen.

In ieder geval waren het de laatste woorden die Christus op aarde sprak.

...Of toch niet? (Blijf luisteren!)

De discipelen keerden terug naar Jeruzalem en bleven daar gehoorzaam wachten op de vervulling van de belofte. Zij bleven, verenigd in gebed en smeking, op een belangrijke plaats: de Bovenzaal. Genoemd onder deze bijeenkomst zijn: "Petrus, en Jacobus, en Johannes, en Andreas, Filippus, en Thomas, Bartholomeüs, en Mattheüs, Jacobus de zoon van Alphaeus, en Simon [de Zeloot], en Judas de broer van [of "zoon van," in sommige vertalingen] Jacobus... met de vrouwen, en Maria de moeder van Jezus, en met zijn broeders... (het aantal namen samen was ongeveer honderdtwintig)" (Handelingen 1:13-15). Hoewel we niet zeker weten waar deze Bovenzaal was, geloven veel geleerden en archeologen dat zij deze hebben gelokaliseerd. Zij menen dat deze zich boven in het huis van de moeder van Johannes Marcus bevond (zie Handelingen 12:12), evenals de plaats van het Laatste Avondmaal. Het themapark Holy Land Experience in Orlando, Florida, had vóór zijn sluiting een op schaal gebouwd model van deze kamer, waar toeristen welkom waren om naar binnen te gaan, te bidden, te aanbidden en zelfs plaats te nemen aan een replica van de tafel waar Jezus in de nacht van zijn arrestatie het brood brak met zijn discipelen. Het was moeilijk voor te stellen dat honderdtwintig mensen in zo'n kleine ruimte bijeen waren, want op de dag dat wij er waren, waren er maar ongeveer zeventig mensen in onze groep, en hoewel we probeerden ruimte tussen ons in te bouwen omdat we vreemden waren, was de ruimte toch behoorlijk vol. (Helaas schijnt dit park nu voorgoed gesloten te zijn, omdat het de economische gevolgen van COVID-19 niet heeft overleefd. Maar één ding zullen we benadrukken over zijn gloriedagen: We hadden er een fenomenale en buitenaardse tijd! Na ons bezoek kreeg een nieuwkomer in de cast de rol van Jezus en sommigen zeiden dat hij zijn rol misschien een beetje te serieus nam. Er deden verhalen de ronde dat de acteur arrogant was, zowel in als buiten zijn rol. Dat is niet de ervaring die wij hadden. Degene die onze "Jezus" speelde was nederig, lief en oprecht, en als hij niet in zijn rol zat, bad hij voor mensen op straat "in Jezus' kostbare en heilige naam". We zijn bedroefd over het nieuws dat het park gesloten is, en we kunnen alleen maar bidden dat het ooit weer open zal gaan. Ondertussen was het bijbelmuseum dat er gevestigd was, soms moeilijk te bevatten. Donna Howell en Allie Anderson waren op een bepaald moment in tranen, nadat hen was verteld dat wat zij zagen op een Bijbel die zij bekeken geen koffievlek was, maar bloed. Het was dat van een vroege martelaar die gedwongen was om naar Gods Woord te kijken terwijl hij erboven werd onthoofd. Het bloed was in de loop der jaren donkerbruin geworden. Het was een ontnuchterende herinnering dat we gezegend zijn dat we hier, in de Verenigde Staten, vrij zijn om het Woord van God te lezen zonder angst voor vervolging. Als u verder niets hebt aan deze serie van drie boeken, bidden wij dat u de Heer zult danken - te midden van politieke en sociale onrust en toenemende secularisatie van onze samenleving - dat Zijn Woord nog steeds toegankelijk is voor ons in dit tijdperk.)

HOE OBAMA, HITLER EN DE TROON VAN SATAN VERBONDEN ZIJN MET "HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING".

Nadat Jezus was opgestegen naar de rechterhand van de Vader, richtte Petrus zich tot de 120 aanwezigen in de Bovenzaal met een tamelijk belangrijk probleem: de "twaalf" waren nu de "elf" door het wegvallen van Judas de verrader. Toen Petrus zei: "Mannen en broeders, dit geschrift moet wel vervuld zijn, dat de Heilige Geest door de mond van David eerder over Judas heeft gesproken" (Handelingen 1:16), verwees hij naar Davids woorden uit Psalm 41:9. "Ja, mijn eigen vertrouwde vriend: "Ja, mijn eigen vertrouwde vriend, op wie ik vertrouwde, die van mijn brood at, heeft zijn hiel tegen mij opgeheven." In Johannes 13:18b lezen we dat Jezus zei: "Ik weet wie Ik verkozen heb; maar opdat de schrift vervuld wordt: Die met Mij brood eet, heeft zijn hiel tegen Mij opgeheven." Frederick Bruce, auteur van het beroemde en bekende The Book of the Acts commentaar dat vaak gebruikt wordt als leerboek op universiteiten, legt uit: "Het totaal van twaalf significant was: het kwam overeen met het aantal stammen van Israël, en kan de apostelen gemarkeerd hebben als leiders van het nieuwe Israël (vgl. Lucas 22:30 par. Matt. 19:28)."[i] Maar er is meer aan de hand.

Petrus legt verder uit dat Judas, die zich ophing, uiteindelijk de ingewanden verloor; het pottenbakkersveld kwam bekend te staan als "het veld van bloed" (1:18-19). Vervolgens verklaarde hij: "Want er staat geschreven in het boek der Psalmen: Laat zijn woonplaats verlaten zijn, en laat niemand daarin wonen; en laat zijn ambt als opziener door een ander innemen" (1:20). Deze verwijzing naar de Psalmen verwijst eigenlijk naar twee verzen: "Laat hun woning verlaten zijn" (Psalm 69:25a); "En laat een ander zijn ambt innemen" (Psalm 109:8b). Met andere woorden: laat de woonplaats van vijanden (Judas' akker) verlaten en vergeten zijn, en laat een andere, waardige man de plaats innemen van de man die verloren was (Judas). Dit is dus de belangrijkste rechtvaardiging voor het vinden van een vervanger voor de twaalfde apostel. Petrus noteerde (Handelingen 1:21-22) twee kwalificaties voor iemand om apostel genoemd te worden: Hij moet 1) jarenlang persoonlijk door Jezus onderwezen zijn, en 2) een getuige zijn van de herrezen Christus. (Geleerden merken op dat er binnen deze lijst een derde impliciete kwalificatie is: een man moest persoonlijk door Jezus geroepen zijn voor Zijn werk). Twee mannen onder hen voldeden aan deze kwalificaties: Barsabas en Matthias. Dus baden zij om Gods leiding bij de keuze van de man die voor zo'n belangrijke rol gekozen moest worden, en wierpen vervolgens het lot. Zo werd Matthias de twaalfde apostel.

GOD BRAK DE MACHT VAN "DE KERSTMAGIËRS"? MAAR KEERT ZO'N "MAGI-CALISME" NU TERUG VOOR DE OPKOMST VAN EEN ANDER "CHRISTUSKIND"?

Lucas verspilt geen tijd om de lezer vanaf dit punt in actie te laten komen. In de volgende scène worden we overspoeld door ruisende winden en vuurtongen. Dit was de "belofte van de Vader" waarop de vroege Kerk wachtte.

Pinksterdag - niet de gemiddelde "zondagsschool" interpretatie!

De Pinksterdag wordt beschreven in Handelingen 2. Zoals de meesten weten, was dit de dag waarop de Heilige Geest viel op degenen die bijeen waren in de Bovenzaal; daarna renden zij de straten op om het Evangelie te verkondigen in nieuwe talen die zij nooit hadden geleerd, wat leidde tot de meest intense gebeurtenis in de geschiedenis van de Kerk: "En toen de Pinksterdag ten volle was aangebroken, waren zij allen eensgezind op één plaats. En plotseling kwam er een geluid uit de hemel als van een razende machtige wind, en het vulde het hele huis waar zij zaten. En er verschenen hun tongen als van vuur, en het zat op ieder van hen. En zij werden allen vervuld met de Heilige Geest, en begonnen met andere tongen te spreken, zoals de Geest hun uitsprak" (Handelingen 2:1-6).

Dit werd gedaan om de profetie te vervullen: "Ik zal mijn geest uitstorten over alle vlees; en uw zonen en uw dochters zullen profeteren... En ook over de dienstknechten en over de dienstmaagden zal Ik in die dagen mijn geest uitstorten" (Joël 2:28-29).

Petrus "verhief toen zijn stem" tot de menigte en stelde vast dat de uitstorting van de Heilige Geest op de Pinksterdag was "hetgeen door de profeet Joël was gesproken" (Handelingen 2:14-16). (Het is interessant dat in dit verslag vrouwen zich haasten om het Evangelie te verkondigen! We weten dat de Geest viel op allen die bijeen waren in de Bovenzaal, en daar zaten ook vrouwen bij [Handelingen 1:12-14], dus dit is een vroeg bewijs dat vrouwelijke predikers door de Geest zelf zijn ingesteld. Binnenkort meer over dit onderwerp).

Een deel van wat we in dit gedeelte zullen bespreken, komt uit onze studie "Pinksteren" in The Messenger.[ii] Om het lezen te vergemakkelijken, zullen we echter geen blokcitaten gebruiken voor lange uittreksels, zoals in het origineel.

Eerst moeten we de achtergrond van Pinksteren begrijpen.

OMVAT "HET MYSTERIE VAN JEZUS" DE WERELD DIE ZICH VOORBEREIDT OP DE ANTICHRIST?

Beginnend met het beweegoffer van de eerstelingen van gerst elke dag gedurende zeven weken, namen de Israëlieten het "tellen van de Omer" in acht. (Een omer is een tiende van een efah, en een efah is gelijk aan een bushel droge waar, zoals graan of gerst). Dit omvatte de zegen - "Gezegend bent U, Heer onze God, Koning van het universum, die ons heeft geheiligd met zijn geboden en ons heeft opgedragen de Omer te tellen" - gevolgd door het nummer van de dag: "Vandaag is de eerste dag van de Omer"; "Vandaag is de tweede dag van de Omer" enzovoort. Het einde van deze zeven weken durende telling valt precies op negenenveertig dagen. De volgende dag maakt dan vijftig, wat het Griekse woord Pinksteren betekent; het Pinksterfeest vindt plaats op de vijftigste dag. Daarom is er geen officiële datum voor de viering. Niettemin valt het in de eerste dagen van de Hebreeuwse maand Sivan, die op onze Gregoriaanse kalender de tweede helft van mei en de eerste helft van juni overlapt. Dit telritueel slaat een brug tussen het Eerstelingenfeest en het Pinksterfeest (of "Wekenfeest").

Er zijn vele namen voor het Pinksterfeest, waarvan het alternatieve "Wekenfeest" het meest bekend is. De aard en de praktijk van dit feest heeft het echter verschillende andere titels opgeleverd die het vermelden waard zijn: "Oogstfeest", "Dag der Eerstelingen" en "Laatste Eerstelingen". De eerste tarweoogst (niet te verwarren met de gerst van het laatste feest) werd geoogst en de eerste twee broden van die oogst werden dan aan de Heer geofferd. Het offeren van deze "eerstelingenbroden" is de reden voor de vele namen van dit feest.

In tegenstelling tot het brood dat in de week van Pesach wordt bereid, moeten de twee broden voor het Pinksterfeest met zuurdesem worden gebakken. Het meel voor deze broden moet het beste zijn, niet alleen in kwaliteit, maar ook in de bereiding: Het moet herhaaldelijk gezeefd worden totdat het volledig gescheiden is van alle gangbare materialen.

ZIE VERBORGEN MYSTERIES DIE DE "OPENENDE GEEST" VAN HET OUDE TESTAMENT VERBINDEN MET DE BOEKROL "VERZEGELD MET ZEVEN ZEGELS"

Vóór de diaspora (de verstrooiing van de Joden) was dit feest een erkenning van de afhankelijkheid van Gods voorzienigheid in de overvloed van tarwe voor hun dagelijks brood, een dankzegging aan Hem voor de oogst, en een dag om te gedenken wanneer de Torah aan het volk werd gegeven. Na de diaspora, toen de Joden niet langer verenigd waren om dezelfde landoogsten te vieren als toen overal in de bekende wereld, vervaagden de agrarische wortels van het feest en werd het zwaartepunt gelegd bij het geven van de Wet op de berg Sinaï.

Met dat in gedachten is het belangrijk op te merken dat de uitreiking van de Wet aan de voet van die berg "de inwijding van de Oudtestamentische gemeente" was. iii] De Pinksterdag in het boek Handelingen is de inwijding van de Nieuwtestamentische gemeente, en de parallellen zijn, bij gebrek aan een beter woord: verbazingwekkend! Wij zien de "donder en bliksem" bij de Sinaï en de "wind en tongen van vuur" uit Handelingen bijna altijd als twee los van elkaar staande verschijnselen, maar als we wat dieper graven, zien we dat de laatste strikt parallel loopt met de eerste in een bovennatuurlijke uitbreiding en voltooiing. Wat wij u nu gaan vertellen is niets nieuws voor de geleerden; zij schrijven al tweeduizend jaar over deze verbanden en verwijzingen. Deze informatie is echter vrijwel verloren gegaan op de hedendaagse kansel, en de betekenis ervan is cruciaal om niet alleen het Pinkstergebeuren voor de apostelen te begrijpen, maar ook wat die "kracht uit de hemel" precies voor hen deed.

WOW! BEKIJK WAT DR. THOMAS HORN en DONNA HOWELL INTRODUCEREN IN "HET MYSTERIE VAN JEZUS VAN GENESIS TOT OPENBARING!"

Lees het volledige verslag van de eerste gebeurtenis in Exodus, met speciale aandacht voor wat er gezegd wordt over donder en bliksem:

Hier stuiten we op een onhandige vertaling die helaas afzwakt wat er die dag werkelijk gebeurde. De Hebreeuwse woorden qowl en baraq, hier weergegeven als "donderslagen" en "bliksemschichten", betekenen iets anders dan wat de Engelse vertaling suggereert.

Kijk, qowl betekent in de eerste plaats "stem", "geluid" of "lawaai", en dit is de vertaling die bijna elke keer dat qowl elders in het Woord voorkomt, wordt gebruikt. Een snel voorbeeld (waarvan er honderden zijn): "Hebben ooit mensen de stem [qowl] van God horen spreken uit het midden van het vuur, zoals gij gehoord hebt, en leven?" (Deuteronomium 4:33).

In de 506 keer dat (qowl) in de Bijbel voorkomt, zijn slechts twee gevallen vertaald met "donderslagen", en beide zijn precies op deze plaats in Exodus. Op een paar andere plaatsen geeft het Engels qowl weer als het meer algemene "donder", maar het is waarschijnlijk dat de vertalers voor dezelfde uitdaging stonden als hier in Exodus, door een weerterm te kiezen omdat het de dichtstbijzijnde Engelse terminologie was waaruit ze konden kiezen.

Hier is het probleem... Op bijna elke plaats waar "donder" (of "donderslagen", "donderde", enz.) is gekozen als de juiste Engelse vervanging voor een Hebreeuws woord dat echt "stem" betekent, gaat het om een scène waarin God extreme vocale kracht vanuit de hemel toont op een manier die met menselijke ogen kan worden gezien. In Exodus 20:18 staat expliciet dat "het hele volk de donderslagen [qowl] zag". Het is taalkundig onhandig om een "stem" te "zien", dus kozen de vertalers, wier werk soms zeker niet benijdenswaardig is, voor wat zij het dichtstbijzijnde Engelse alternatief vonden. Donder is luid, komt uit de hemel, en kan angstaanjagend zijn, maar vanwege de rollende wolken en andere weersverschijnselen die ermee gepaard gaan, kan het ook gezien worden, waardoor het in ieder geval een goede plaatshouder is wanneer in een verhaal letterlijk iets onbeschrijfelijks wordt beschreven (zoals het "zien" van een "stem"). Bovendien is er een historische associatie tussen "stem" en "donder" in de literatuur, al is die meer poëtisch dan letterlijk. Als je bijvoorbeeld de volgende voorbeeldzin leest uit een fictieroman-"'Dat was het! Ik heb er genoeg van! Ik waarschuw je!" donderde de grote, boze man" - dan zou je weten dat "donderen" werd gebruikt als bijvoeglijk naamwoord om het volume en de intensiteit van het personage te beschrijven - duidelijk niet iets wat met het weer te maken heeft. Ook dit kan een rol hebben gespeeld bij de keuze van de vertalers voor "donderslagen" in plaats van de meer accurate verwijzing naar een spraakervaring, want we weten zeker dat Gods geschreeuw meer was dan een zachte spreekbeurt.

Deze qowl beschrijft een gebrul dat zo luid, zo stormachtig en zo sfeervol is dat er geen nauwkeurige één-woord-omzettingen zijn van Hebreeuws naar Engels.

Stel je voor dat je de longen uit je lijf schreeuwt, in bloedige moordstijl, en dat je stem niet eens als geluid boven de intense galm van de atmosfeer uitkomt. Je eigen luidste, bloedstollende angstkreten worden volledig gedempt door de geluidsgolven die uit de hemel komen. Gods verklaring doet de grond om je heen rommelen, zinkt in je huid en geeft je het gevoel alsof je weg zult trillen, uit elkaar zult vallen, zonder ooit door een andere kracht dan die van Zijn stem te zijn aangeraakt.

De Israëlieten aan de voet van de berg Sinaï, die zojuist Gods qowl hadden gehoord, waren ervan overtuigd dat ze allemaal gedood zouden worden als Hij Zijn sterke stem zou gebruiken om opnieuw tot hen te spreken (Exodus 20:19b: "laat God niet met ons spreken, opdat wij niet sterven"). Maar daarnaast kunnen we kijken naar wat Gods intense, qowl-roep uit de hemel deed in een vergelijkbare reeks omstandigheden waarover we lezen in 1 Samuël 7:10: "En terwijl Samuël het brandoffer offerde, naderden de Filistijnen tot de strijd tegen Israël; maar de Here donderde [ra'am; Hebreeuws "brullen"] met een grote donder [qowl] op die dag op de Filistijnen, en bracht hen tot wanhoop; en zij werden voor Israël geslagen." Puur technisch gezien moet hier staan: "de Heer brulde met een grote stem uit de hemel."

Als je helemaal in je verbeelding "daarheen gaat", dan maak je waarschijnlijk dezelfde gedachtenreis als de vertalers deden toen zij zich in het verhaal plaatsten om het meest geschikte Engelse woord te kiezen voor de Sinaï-episode in Exodus. De verantwoordelijkheid van een vertaler is niet alleen om elk buitenlands woord te vervangen door een Engels woord, maar om de context te begrijpen, te bestuderen en te respecteren waarin elk woord of elke woordgroep in het hele oorspronkelijke werk (de Bijbel, in dit geval) wordt gebruikt. Wat anders, in het Engels, dan het woord "donder" komt uit de hemel en is zichtbaar, luid en potentieel angstaanjagend genoeg om menigten te verwarren en hele legers dood te slaan? In dit geval was "donder" niet de slechtst mogelijke keuze.

Maar afgezien van de vriendelijkheid van de vertalers was het niet de meest nauwkeurige keuze.

Het is dat soort doordringend geluid dat zich in je ziel ingraaft en nooit meer weggaat. Het is de stem van de Heer, zo luid en gezaghebbend dat hij overal om je heen aardbevingen veroorzaakt (Exodus 19:18), die op het punt staat zijn tien geboden te geven om naar te leven. Het geluid dat uit de hemel komt is van een Schepper die de macht heeft om heel zijn eigen schepping met een kreet te verpletteren; het is een geluid dat zegt dat Hij serieus genomen zal worden.

Denk niet dat we sensationeel bezig zijn.

Alles wat het Hebreeuws zegt over de vermeende "donderslagen" is dat er een "stem" kwam van God zelf, toen Hij neerdaalde op de berg, en dat de Israëlieten dat "zagen".

Voor alle duidelijkheid: Er is geen enkele reden in het Hebreeuws om te geloven dat donder deel uitmaakte van het vertoon van Gods macht op de berg Sinaï op de dag dat de Wet werd gegeven!

Hoe onhandig het grammaticaal ook is om te zeggen "de Israëlieten zagen een stem", uiteindelijk is dat de ware betekenis, en dat zal duidelijk worden als we het grotere geheel overdenken. Wat betreft de vraag hoe de stem eruitzag, zet die gedachte even opzij terwijl we ons concentreren op de "bliksemschichten".

Het Hebreeuwse woord baraq kan zeker in een zin gebruikt worden om "bliksem" te betekenen, maar alleen omdat de basisdefinitie ervan wijst op iets uiterst helder, zoals een lichtflits. Op zichzelf hadden de vertalers kunnen zeggen dat er "felle lichten" of "lichtflitsen" uit de hemel kwamen, maar omdat het woord elders in het oud-Hebreeuws een aangename associatie heeft met "bliksem" - en omdat de vertalers het er inmiddels waarschijnlijk al over eens waren om van qowl "donderslagen" te maken - was het logisch om dit tweede, waarneembare verschijnsel een onderdeel te maken van een grillig weerpatroon. Maar nogmaals, "bliksem" dekt dit woord niet helemaal.

In feite wordt deze term gebruikt in andere passages die helemaal niets te maken hebben met bliksem of storm, zoals het volgende, waar baraq verschijnt als een lichtflits op een scherp mes: "Als ik mijn glinsterend [baraq] zwaard slinger, en mijn hand het oordeel grijpt, zal ik wraak nemen op mijn vijanden, en hen die mij haten belonen" (Deuteronomium 32:41); "Het is getrokken, en komt uit het lichaam; ja, het glinsterend [baraq] zwaard komt uit zijn gal; verschrikkingen zijn op hem" (Job 20:25). Voor het woord baraq, het "licht dat van een zwaard afstraalt", samen met andere soortgelijke toepassingen, zijn er in het hele Oude Testament meer dan "bliksem". Behalve de talrijke toespelingen op "zwaard" en "speer" (zie Ezechiël 21:15, 28; Nahum 3:3; Habakkuk 3:11) verwijst baraq ook naar de helderheid van een vlam, zoals van een lamp of fakkel (Ezechiël 1:13).

Gelukkig zijn de "verlichtingen" van Sinaï niet alleen afhankelijk van ons vermogen om alleen baraq te analyseren.

Na de overhandiging van de Tien Geboden aan het volk was dit bovennatuurlijke verschijnsel nog steeds aan de gang, maar in een onverwachte en bizarre wending zijn de Hebreeuwse woorden niet precies hetzelfde, en ook niet helemaal waar we ze verwachtten: "En al het volk zag de donderslagen [qowl] en de bliksem [lappiyd]" (Exodus 20:18).

Wacht eens even... Wat is lappiyd? Waar komt dat woord vandaan, en waarom wordt het hier weergegeven als "bliksem", terwijl in Exodus 19:16 "bliksem" baraq was? Waren de "heldere, knipperende lichten" van vroeger nu veranderd in iets nieuws?

Ten eerste, let op het Hebreeuwse woord voor "vuur" - dat elke regelmatige verwijzing naar vuur betekent, van wat op een altaar hoort tot wat de brandende struik overspoelde, tot wat vlees braadt, enzovoort - is 'esh. Hier verwijst de "bliksem", of lappiyd, plotseling naar een soort vuur, maar het is een specifiek genoeg soort vuur dat het de Hebreeuwse auteur ertoe aanzette om het meest gebruikelijke 'esh' niet te gebruiken. Zoals gezegd betekent baraq een felle lichtflits. Hier, in dezelfde context als baraq, met een identieke "bliksem" vertaalbehandeling later, beschrijft het woord lappiyd de evolutie van louter lichtflitsen naar heldere vuurflitsen!

Het Hebreeuwse lappiyd betekent "fakkel" (of "lamp"), en zo wordt het het vaakst vertaald in het Oude Testament (Genesis 15:17; Rechters 7:16, 20; Job 12:5; 41:19; Jesaja 62:1; Ezechiël 1:13; Daniël 10:6). Denk aan de context van dit woord als gereedschap: De Hebreeën zouden honderden nuttige doeleinden hebben gehad voor regelmatig vuur midden op de dag in de zon, zoals koken, smeden, reinigen, enz. Maar een fakkel op klaarlichte dag hadden ze niet nodig. In de juiste context zijn een "fakkel" of "lamp" gereedschappen die feller branden dan hun omgeving.

Er is echter een zekere eigenaardigheid aan dit woord die vrij consistent lijkt. Niet alleen duidt lappiyd op een vurige vlam, maar soms lijkt deze vlam een eigen leven te leiden, als een soort zwevend, bezield symbool, zoals hier: "En het geschiedde, dat, toen de zon onderging en het donker was, zie een rokende oven en een brandende lamp [lappiyd] die tussen die stukken doorging. Tezelfdertijd sloot de Here een verbond met Abram, zeggende: Aan uw zaad heb Ik dit land gegeven, van de rivier van Egypte tot aan de grote rivier, de rivier de Eufraat." (Genesis 15:17-18) (Genesis 15:17-18). Zoals beschreven in Richteren 15:4-5 bond Simson steeds weer een ruwe homp brandend hout tussen twee vossen, waarbij hij uiteindelijk zo'n driehonderd vossen met deze lappiyd "vuurkorrels" in de korenhalmen van de Filistijnse velden stak. Deze vurige scène is niet de enige die een wilde, uit de hand gelopen brand door lappiyd voorstelt. Nahum vergeleek lappiyd fakkels eens met pure chaos, toen hij profeteerde dat de wagens in de straten van Ninevé hevig tekeer zouden gaan en "op de brede wegen tegen elkaar opbotsen; zij zullen lijken op fakkels [lappiyd]" (Nahum 2:4). In Zacharia is het beeld dat God "de bestuurders van Juda zal maken als een haard van vuur tussen het hout, en als een fakkel [lappiyd] van vuur in een schoof; en zij zullen al het volk rondom verteren, ter rechter- en ter linkerhand; en Jeruzalem zal weer bewoond worden op haar eigen plaats, zelfs in Jeruzalem" (Zacharia 12:6).

In de context van de Schrift lijkt lappiyd bijna verwilderd, ongetemd, onhandelbaar, in ieder geval buiten menselijke controle, en soms zelfs autonoom of zelfbesturend. Met andere woorden, het verslag in Exodus heeft het niet over een gewoon, alledaags vuur, en het verwijst zeker niet naar de bliksem. Volgens het getuigenis van de Hebreeuwse schrijver werd wat begon als heldere, knipperende lichten (baraq), tegen het einde van Gods vrijgeven van de Tien Geboden: helder, knipperend vuur (lappiyd)!

VOLGENDE: Het mysterie van Jezus en "De Stem"

Eindnoten:

[i] Bruce, F. F., The Book of the Acts (Grand Rapids, MI: Wm. B. Eerdmans Publishing Co.; 1988), 44.

[ii] See: Horn, Thomas, The Messenger… 101–129.

[iii] “Exodus 19:1,” Jamieson-Fausset-Brown Bible Commentary , Biblehub , last accessed July 8, 2020, https://biblehub.com/commentaries/exodus/19-1.htm .

[iv] Merk op dat de manier waarop deze auteurs aan deze datum kwamen ingewikkeld is, en hoewel de volledige uitleg ervan is opgenomen in ons boek, [BOOK OF FEAST], blz. [???], waarbij onderzoek is gedaan uit meerdere bronnen, zullen wij hier de "kern" van de uitleg behandelen. (Our sources are: Brown, F., Driver, S. R., & Briggs, C. A., Enhanced Brown-Driver-Briggs Hebrew and English Lexicon [Oxford: Clarendon Press; 1977]; Heinrich Friedrich Wilhelm Gesenius, Gesenius’ Hebrew-Chaldee Lexicon , accessed online through Blue Letter Bible Online on March 15, 2022, https://www.blueletterbible.org/study/lexica/gesenius/index.cfm -en let vooral op zijn behandeling van de Hebreeuwse woorden "chodesh" ["maand"] en "yowm" ["dezelfde dag"] die in Exodus 19:1-2 voorkomen). Sommigen hebben gesuggereerd dat deze verzen verwijzen naar hun vertrek uit Rephidim, en dat is alle verduidelijking die men nodig heeft, waarbij de feiten in hedendaags Engels in wezen als volgt worden geordend: "Dezelfde dag dat de Israëlieten Rephidim verlieten, kwamen zij aan bij de voet van de berg Sinaï, ergens in de derde maand, Sivan." Anderen interpreteren dat de omschrijving "dezelfde als" van de dag grammaticaal verbonden is met het woord "maand", waardoor uiteindelijk wordt weergegeven: "De Israëlieten kwamen bij Sinaï aan in de derde [3] maand, en op de dag die numeriek gelijk is aan de maand, de derde [3] dag." (Met andere woorden, de derde dag van de derde maand.) In Gesenius' Hebreeuws-Chaldee Lexicon blijkt het woord chodesh te verwijzen naar "de nieuwe maan" of "de dag van de nieuwe maan"; d.w.z. "de eerste dag van de maand". (see: https://www.blueletterbible.org/lang/lexicon/lexicon.cfm?Strongs=H2320&t=KJV ). Gesenius, in a lengthy explanation, shows how yowm stems from another root word meaning “to be hot,” and therefore etymologically evolves to refer to “the heat of the day” (see: https://www.blueletterbible.org/lang/lexicon/lexicon.cfm?Strongs=H3117&t=KJV ). Nu, als we de moderne taal samenvoegen met wat Gesenius (en talloze taalgeleerden na hem) geloven dat de ware oorsprong was achter chodesh en yowm communiceren deze twee verzen (Exodus 19:1-2): "Op 1 Sivan, dezelfde dag dat de Israëlieten Rephidim verlieten op hun reis uit Egypte, rond het middaguur toen de zon op haar heetst was, kwamen de Israëlieten aan bij de voet van de berg Sinaï." Te midden van de oceaan van Hebreeuwse taalkundigen die deze zelfde conclusie hebben overgenomen, zijn er een aantal klassieke commentatoren uit de bijbelse literatuur die hebben geholpen bij het uitwerken van de tijdlijn van gebeurtenissen tussen Sivan 1 (hun aankomst) en de dag waarop de Wet aan Mozes werd gegeven: 1) De Israëlieten arriveerden aan de voet van de Mt. Sinaï op 1 Sivan; 2) op 2 Sivan ging Mozes de berg op om van de Heer te horen en zijn woord aan de Israëlieten mee te nemen (Exodus 19:3); 3) op 3 Sivan nam Mozes de instemmende reactie van de Hebreeuwse oudsten mee terug de Sinaï op naar God (19.: 7-8); 4) op 4, 5 en 6 Sivan, de periode van drie dagen die God zijn volk in Exodus 19:11 gaf om zich te heiligen en hun kleren te wassen, bereidde het volk zich voor op de beloofde verschijning van God, "want op de derde dag zal de Heer voor het oog van het hele volk neerdalen op de berg Sinaï. " Alles bij elkaar is dit een totaal van vijftig dagen precies vanaf het eerste Pesachverbond met de Almachtige God tot de dag waarop Hij zelf neerdaalde op de Sinaï. We hebben dus de gebeurtenis die de aanzet gaf tot het jaarlijkse Pinksterfeest, oftewel het feest van "de vijftigste dag". Daarom kunnen we stellen dat de "donder en bliksem" van de Sinaï plaatsvond op 6 Sivan.

Bron: THE MYSTERY OF JESUS FROM GENESIS TO REVELATION—PART 30: Acts » SkyWatchTV