Israël heeft leiders nodig die bereid zijn te winnen

Sinds de Eerste Libanon-oorlog 40 jaar geleden zijn alle militaire operaties van Israël voortgekomen uit provocatie, fouten en leed. Geen ervan, behalve de Operatie Verdedigingsschild tijdens de Tweede Intifada, bereikte enig doel.

Door Nadav Haetzni - 6 juni 2022

Begin juni 1982, toen de Eerste Libanonoorlog uitbrak, was ik een jonge officier van het Korps Artillerie aan de noordelijke grens. Heel snel, ongeveer een maand nadat ik de officiersopleiding had voltooid, leidde ik tientallen soldaten naar Libanon, in wat in die tijd Operatie Vrede voor Galilea heette. Ik bracht anderhalf jaar door in het Land van de Ceders - van de Ayun Vallei tot Ain Zhalta, en de heuvels boven Beiroet tot aan het Meer van Qaraoun. Ik heb ontelbare granaten op de vijand laten regenen; ik ben door de blijde christenen en Druzen overladen met snoepjes. Ik bewaakte de vredesbesprekingen tussen Israël en Libanon, die resulteerden in een soort "Abraham-akkoord".

In het Chouf-gebergte en in de buitenwijken van Beiroet zochten wij dekking tegen vijandelijke kogels, ons niet bewust van de wrede aanvallen van de Israëlische linkerzijde tegen de regering Begin-Sharon. Wij hoorden geruchten over het verraad van Uri Avneri en zijn partners, die Yasser Arafat gingen interviewen en in wezen de vijand versterkten.

Wat we wel wisten, in tegenstelling tot de verzonnen verhalen die zich tijdens en na de campagne verspreidden, was dat het leger heel goed wist wat de doelstellingen van de oorlog waren, lang voordat de eerste veldslag ooit uitbrak. Ik had het zogenaamde Oranim-plan bij me in mijn commando-APC (gepantserde personenvervoeder), waarin de invasie en verovering van Libanon tot aan de lijn Beiroet-Damascus snelweg werd geschetst. En aangezien elke officier in de frontlinie, mezelf inbegrepen, op de hoogte was van de oorlogsplannen van het opperbevel, is er geen twijfel mogelijk dat dit nooit verborgen werd gehouden voor de eerste minister.

We rechtvaardigden allemaal de risico's die we namen. We begrepen de noodzaak om de Palestijnse vijand te stoppen, die van Libanon een uitvalsbasis had gemaakt voor aanvallen op Noord-Israël. We waren het er ook over eens dat het belangrijk was om een beslissende slag toe te brengen aan de Syriërs, die Libanon in handen hadden en de aanvallen tegen ons orkestreerden.<

Wat we op dat moment niet konden weten was dat die oorlog de laatste zou zijn waarin Israël een verklaard strategisch militair doel zou stellen en bereiken; de laatste oorlog waarin Israël de initiatiefnemer was en ernaar streefde de vijand te vernietigen; een oorlog waarin Israël zich gedroeg als elke normale natie, waar leiders hun legers opdragen de vijand te vernietigen of te verwijderen. In plaats van genoegen te nemen met het zenden van signalen, het doorworstelen van weer een nieuwe ronde van gevechten; het eindeloos heen en weer sturen van berichten. In de operatie Vrede voor Galilea verdreef Israël Yasser Arafat, samen met al zijn commandanten en strijders, helemaal naar Tunesië. Totdat Rabin en Peres met de ramp van Oslo kwamen, die het opperbevel en het leger van de vijand in ons midden brachten. Hoewel Sharon en Begin er niet in slaagden het aanzien van het Midden-Oosten te veranderen, leverden de Christenen en Druzen niet de goederen die zij beloofden en schoven zij Libanon niet naar onze kant. Het uiteindelijke doel van de oorlog werd echter volledig bereikt.

Sindsdien zijn alle militaire operaties van Israël voortgekomen uit provocaties, fouten en leed. Geen ervan, behalve Operatie Verdedigingsschild tijdens de Tweede Intifada, bereikte enig doel. De Tweede Libanonoorlog, die met misdadige onverantwoordelijkheid werd geleid, tot alle operaties aan de rand van Gaza - het ontbrak in al deze gevallen aan beslissende kracht en een doel dat verder ging dan de zoveelste, kortstondige en valse periode van vrede en rust. Dit is slechts een uiting van diplomatieke verwarring en lafheid. Het is niet zo dat het de staat Israël ontbreekt aan macht, doelen en visie, en het is ook niet zo dat hij niet beschikt over de mensen die voor zulke dingen nodig zijn. Wat het al die tijd niet heeft gehad, is leiderschap.

Bron: Israel needs leaders who are willing to win - www.israelhayom.com