www.wimjongman.nl
DE LAATSTE NEPHILIM - Deel 32 - Waar de vitaliteit van Osiris/Apollo (het Beest dat was, en niet is, en toch zal zijn) klopt in afwachting van zijn uiteindelijke "Opstanding".
18 september 2022 - door SkyWatch Editor
Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11
Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21
Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27 - Deel 28 - Deel 29 - Deel 30 - Deel 31
Deel 32 - Deel 33
De 330 ton zware obelisk op het Sint-Pietersplein in Vaticaanstad is niet zomaar een obelisk. Hij werd tijdens de vijfde dynastie van Egypte uit één blok rood graniet gehakt om als Osiris' rechtopstaande fallus te staan bij de Zonnetempel in het oude Heliopolis, de stad van "On" in de Bijbel, gewijd aan Ra, Osiris en Isis. De obelisk werd door keizer Augustus verplaatst van Heliopolis naar het Juliaanse Forum van Alexandrië en later van daaruit (ongeveer 37 na Christus) door Caligula naar Rome om aan de voet van het circus te staan. Daar, onder Nero, hield zijn opgewonden aanwezigheid een tegenwake over de talloze brute christelijke executies, waaronder het martelaarschap van de apostel Petrus (volgens sommige historici). Meer dan vijftienhonderd jaar later gaf paus Sixtus V honderden arbeiders onder leiding van de beroemde ingenieurs-architecten Giovanni en Domenico Fontana (die ook drie andere oude obelisken in de oude Romeinse stad bouwden, waaronder één gewijd aan Osiris door Ramses III - op het Piazza del Popolo, Piazza di S. Maria Maggiore en Piazza di S. Giovanni in Laterano) opdracht de fallus-zuil te verplaatsen naar het midden van het Sint-Pietersplein in Rome. Dit bleek een ontmoedigende taak, die meer dan vier maanden, negenhonderd arbeiders, honderdveertig paarden en zeventig lieren vergde. Hoewel de obelisk sindsdien op zijn huidige plaats door talloze bewonderaars wordt vereerd, werd de nabijheid van de obelisk bij de oude basiliek vroeger "als een soort provocatie ervaren, bijna als een belediging voor de christelijke godsdienst". Hij stond daar als een valse afgod, als het ware idool, op wat men geloofde als het centrum van het vervloekte circus waar de eerste christenen en Petrus ter dood waren gebracht. Op de zijden, toen en nu, staan de toewijdingen gegraveerd aan [de ergste van de meedogenloze heidenen] Augustus en Tiberius."[i].
Het feit dat veel traditionele katholieken en ook protestanten dergelijke stenen afgodsbeelden niet alleen beschouwden als voorwerpen van heidense aanbidding, maar als de aanbidding van demonen (zie Handelingen 7:41-42; Psalm 96:5; en 1Korintiërs 10:20) maakt de beweegreden van paus Sixtus om de fallus van Osiris op te richten in het hart van het Sint-Pietersplein, gelegen in Vaticaanstad en grenzend aan de Sint-Pietersbasiliek, zeer merkwaardig. Voor de oude christenen zou de afbeelding van een kruis en het symbool van Jezus zittend op (of uitstralend uit) het hoofd van de opgerichte mannelijkheid van een demonische god op zijn minst een zeer ernstige godslastering zijn geweest. Toch was Sixtus niet tevreden met het simpelweg restaureren en gebruiken van zulke oude heidense relikwieën (waarvan men in die tijd geloofde dat ze de heidense geest die ze vertegenwoordigden daadwerkelijk huisvestten), maar vernietigde hij daarbij zelfs christelijke kunstvoorwerpen. Michael W. Cole, universitair hoofddocent aan de afdeling kunstgeschiedenis van de Universiteit van Pennsylvania, en professor Rebecca E. Zorach, universitair hoofddocent kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Chicago, werpen hierover kritische vragen op in hun wetenschappelijke boek The Idol in the Age of Art, wanneer zij stellen:
Terwijl Gregorius, in navolging van de kroniekschrijvers, de 'imagines daemonem' [demonische beelden] van de stad ritueel had ontmanteld, herstelde Sixtus wat in verval was, voegde ontbrekende delen toe en maakte van de 'afgoden' prominente stadskenmerken. Twee van de vier obelisken moesten worden gereconstrueerd uit de gevonden of opgegraven stukken..... De paus nam er zelfs genoegen mee christelijke oudheden te vernietigen: zoals Jennifer Montagu heeft opgemerkt, kwam het brons voor de beelden van Petrus en Paulus uit de middeleeuwse deuren van S. Agnese, uit de Scala Santa in het Lateraan, en uit een ciborie in de Sint Pieter.
[Sixtus] moet zich gerealiseerd hebben dat zij, vooral in hun werk aan de twee [gebroken obelisken], niet slechts bezig waren met het repareren van beschadigde objecten, maar ook met het herstellen van een symbool... In zijn klassieke boek The Gothic Idol toonde Michael Camille letterlijk tientallen middeleeuwse afbeeldingen waarin de vrijstaande figuur bovenop een zuil verwees naar het heidense afgodsbeeld. Alleen al de hoeveelheid voorbeelden van Camille maakt duidelijk dat het voorwerp, en waar het voor stond, onmiddellijk herkenbaar zou zijn geweest voor middeleeuwse kijkers, en er is geen reden om aan te nemen dat dit in de tijd van Sixtus niet meer het geval was.[ii]
Het belangrijke punt dat de professoren Cole en Zorach maken is dat in de tijd dat Sixtus bezig was gerestaureerde beelden en standbeelden op zuilen opnieuw op het Romeinse openbare plein te introduceren, het geloof sterk bleef dat deze afgodsbeelden hun beschermgod herbergden, en verder dat, als deze niet goed werden behandeld en zelfs in in dienst werden genomen tijdens de juiste constellaties die verband hielden met hun mythe, het slechte voortekenen kon uitlokken. Leonardo da Vinci had zelfs in zijn Codex Urbinas geschreven hoe degenen die het beeld aanbaden en er voor baden, waarschijnlijk geloofden dat de god die het beeld vertegenwoordigde in de steen leefde en hun gedrag in de gaten hield. Er zijn sterke aanwijzingen dat Sixtus dit ook geloofde, en dat hij "zich zorgen maakte over de krachten die zijn nieuwe stadsmarkeringen zouden kunnen bewonen."[iii]Dit was duidelijk te zien toen het kruis bovenop de obelisk midden op het Sint-Pietersplein werd geplaatst en de paus de gelegenheid te baat nam om de oude rite van uitdrijving uit te voeren tegen het fallische symbool. De gebeurtenis, die aanvankelijk gepland was op 14 september om samen te vallen met het liturgische feest van de Kruisverheffing en niet toevallig onder het dierenriemteken Maagd (Isis), werd uitgesteld tot later in de maand en viel onder het teken Weegschaal, een hoogtepunt van het jaar. Die ochtend werd een pontificale hoogmis gehouden vlak voordat het kruis vanaf een draagbaar altaar naar de top van Baäl's Schacht (zoals dergelijke fallische torens ook wel werden genoemd) werd gehesen. Terwijl geestelijken baden en een koor psalmen zong, stond paus Sixtus voor de obelisk en strekte zijn hand ernaar uit en kondigde aan: "Exorcizote, creaturalapidis, in nomine Dei" ("Ik drijf je uit, schepsel van steen, in de naam van God"). Sixtus goot vervolgens geheiligd water op het midden van de pilaar, dan de rechterkant, dan de linkerkant, dan de bovenkant en tenslotte de onderkant om een kruis te vormen, gevolgd door: "In nomine Patris, et Filij, et Spiritussancti. Amen" ("In de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest. Amen"). Daarna kruiste hij zichzelf driemaal en keek toe hoe het symbool van Christus werd geplaatst bovenop de rechtopstaande fallus van Osiris.
Maar als dat wat Sixtus in het hart van Vaticaanstad vestigde sommige lezers doet twijfelen (talrijke andere kenmerkende gebeurtenissen van Sixtus lijnden de Sixtijnse stad uit met sterrenbeelden die aan Osiris en Isis waren gewijd, die we hier niet bespreken, maar die Profs. Zorach en Cole tot de conclusie kwamen dat Sixtus uiteindelijk in de gunst van de heidense goden wilde blijven), in Washington DC, vlakbij het westelijke uiteinde van de National Mall, geeft de door vrijmetselaars gebouwde obelisk, gewijd aan de eerste president van Amerika, de meest volledige betekenis aan de uit de Nephilim afkomstige en door de moderne porno-industrie geïnspireerde indruk dat "de grootte ertoe doet". Dit is geen grove verklaring, zoals ingewijden in de rituele seks-magie weten, en gaat terug tot oude vrouwen die het nageslacht van de goden wilden baren en die de grootte van het mannelijke geslachtsorgaan beschouwden als een indicatie van de "gigantische" genetica of het goddelijke zaad dat nodig was voor zulk nageslacht. Hoewel dergelijke fallische symbolen in culturen over de hele wereld werden en worden aangetroffen, begon in het oude Egypte de devotie tot dit soort "obscene goddelijkheid" met Amun-Min en bereikte haar hoogtepunt in de obelisken van Osiris.
In heel Griekenland en Rome werd de god Priapus (zoon van Aphrodite) aangeroepen als symbool van dergelijke goddelijke vruchtbaarheid en later werd hij rechtstreeks gekoppeld aan de pornografiecultus die tot uiting komt in de meer moderne gevoelens over "grootte". Dit is belangrijk omdat het Washington Monument niet alleen met opzet de hoogste obelisk in zijn soort ter wereld moest worden met een hoogte van 6666 (sommigen zeggen 6660) inches en een breedte van 666 inches aan beide zijden van de basis, maar omdat een van de oorspronkelijke ontwerpen voor het Washington Monument Apollo (de Griekse versie van Osiris) omvatte die triomfantelijk terugkeerde in zijn hemelse wagen, en een ander een toren "zoals die van Babel" als hoofd illustreerde. Elk van deze ontwerpen zou even geschikt zijn geweest voor de 3300 pond zware piramidevormige deksteen die er nu op staat, omdat alle drie de concepten de betekenis droegen die nodig was om te bereiken wat wijlen onderzoeker David Flynn beschreef als "dezelfde geheime kennis die bewaard is gebleven door de mysteriescholen sinds de tijd van de Pelasgen [die] de moderne Isis Osiris-verering weergeven. "Dat wil zeggen dat het "zaad" dat uit een Toren-van-Babel-vormig hoofd komt, op magische wijze hetzelfde zou voortbrengen als uit de bestaande Egyptische deksteen - de nakomelingen van Apollo/Osiris/Nimrod.
De grootste geesten in de Vrijmetselarij, wier overtuigingen de toon zetten voor het ontwerp van de hoofdstad, het Grootzegel, de koepel en de obelisk, begrepen en schreven over deze bedoeling. Albert Pike beschreef het als Isis en Osiris' "Actieve en Passieve Principes van het Universum...gewoonlijk gesymboliseerd door de generatieve delen van man en vrouw,"[v] en vrijmetselaar Albert Mackey beschreef niet alleen de obelisk, maar voegde het belang toe van de cirkel rond zijn basis, en zei: "De fallus was een imitatie van het mannelijke generatieve orgaan. Het werd voorgesteld...door een zuil [obelisk] die omgeven was door een cirkel aan de basis."[vi]
In Egypte, waar de parodieën en rituelen om Osiris tot leven te wekken door middel van deze magische constructies werden geperfectioneerd, diende de farao als het "geschikte verlengstuk" voor de herboren god om in te wonen, terwijl de "geslachtsdaad" werd geritualiseerd in de tempel van Amun-Ra. Het alziende oog van Horus/Osiris/Apollo boven de onvoltooide piramide op het Grootzegel van de Verenigde Staten voorspelt het hoogtepunt van deze gebeurtenis - de daadwerkelijke terugkeer van Osiris - voor de Verenigde Staten, vlak na het jaar 2012, en de koepel en obelisk staan klaar voor het metafysische ritueel dat in het geheim door de elite wordt uitgevoerd. Wij gebruiken de uitdrukking "in het geheim uitgevoerd" omdat wat de overgrote meerderheid van de mensen in heel Amerika niet weet, is dat de "verhoging" ceremonie nog steeds wordt uitgevoerd in het hoofdkwartier van de Schotse Rite der Vrijmetselarij in het Huis van de Tempel door de Hoge Raad 33e graad boven Washington, DC, om tenminste twee redenen. Ten eerste, wanneer een vrijmetselaar het Meesterniveau bereikt, omvat het ritueel een parodie die de dood, begrafenis en toekomstige wederopstanding van Hiram Abiff (Osiris) voorstelt. De hele wereld kreeg eindelijk een glimp van dit gebruik te zien toen Dan Brown in zijn boek The Lost Symbol opende met een scène die het begin van de traditie uitbeeldde:
Het geheim is hoe te sterven.
Sinds het begin der tijden was het geheim altijd hoe te sterven.
De vierendertigjarige ingewijde keek neer op de menselijke schedel in zijn handpalmen. De schedel was hol, als een kom, gevuld met bloedrode wijn.
Drink het, zei hij tegen zichzelf. Je hebt niets te vrezen.
Zoals gebruikelijk was hij zijn reis begonnen in het rituele gewaad van een middeleeuwse ketter die naar de galg werd geleid: zijn loszittende hemd stond open en onthulde zijn bleke borst, zijn linker broekspijp was tot de knie opgerold en zijn rechtermouw tot de elleboog. Om zijn nek hing een zware touwstrop - een "kabelstrop" zoals de broeders het noemden. Maar vanavond was hij, net als de broeders die getuige waren, gekleed als een meester.
De groep broeders die hem omringden waren allen getooid in hun volledige regalia van lamsvellen schorten, sjerpen en witte handschoenen. Om hun nek hingen ceremoniële juwelen die in het gedempte licht glinsterden als spookogen. Veel van deze mannen hadden machtige posities in het leven, maar de ingewijde wist dat hun wereldse rangen niets betekenden binnen deze muren. Hier waren alle mensen gelijk, gezworen broeders die een mystieke band deelden.
Terwijl hij de ontmoedigende bijeenkomst overzag, vroeg de ingewijde zich af wie van buitenaf ooit zou geloven dat deze verzameling mannen op één plek bijeen zou komen... laat staan deze plek. De kamer zag eruit als een heiligdom uit de oude wereld.
De waarheid was echter nog vreemder.
Ik ben maar een paar straten verwijderd van het Witte Huis.
Dit kolossale bouwwerk, gelegen aan 1733 Sixteenth Street NW in Washington, D.C., was een replica van een voorchristelijke tempel - de tempel van koning Mausolus, het oorspronkelijke mausoleum...een plaats om na de dood te worden opgenomen. Buiten de hoofdingang bewaakten twee sfinxen van zeventien ton de bronzen deuren. Het interieur was een sierlijk labyrint van rituele kamers, zalen, verzegelde gewelven, bibliotheken, en zelfs een holle muur waar de resten van twee menselijke lichamen lagen. De ingewijde was verteld dat elke kamer in het gebouw een geheim had, en toch wist hij dat geen enkele kamer meer geheimen had dan de gigantische kamer waarin hij nu knielde met een schedel in zijn handpalmen.
De Tempelkamer.
Hoewel zulk drama uitstekende fictie oplevert, blijkt Het Verloren Symbool in het beste geval een liefdesfeest en in het slechtste geval een dekmantel tussen Dan Brown en de vrijmetselaars. Eén ding zei Brown echter wel: de Tempelkamer in de Heredom bevat een belangrijk geheim. We zijn er geweest, stonden er binnen en baden zwijgzaam om bescherming, want volgens onze bronnen (die feiten aanvoerden die niet werden ontkend toen we werden geïnterviewd door een VS congreslid, VS senator, en zelfs een 33ste graad Vrijmetselaar in zijn radioshow), wordt naast wanneer een Vrijmetselaar het Meester-niveau bereikt, het oude oprichtingsceremonie ook wordt uitgevoerd na de verkiezing van een Amerikaanse president - net zoals hun Egyptische voorvaderen deden in de tempel van Amun-Ra in Karnak - volgens de traditie om in hem de representatieve geest van Osiris te installeren totdat de god zelf de Grote Zegel profetie zal vervullen en in vlees en bloed zal terugkeren.
In de proloog van het boek The Lost Keys of Freemasonry van 33e-graads vrijmetselaar Manly P. Hall wordt in detail het onderliggende en bekende verhaal verteld van Hiram Abiff (Osiris), die de tempel van de Grote Architect van het Universum gaat bouwen, maar door drie spoken wordt gedood. Dit verhaal, dat wordt verteld telkens wanneer een ingewijde het niveau van Meester Vrijmetselaar bereikt, is volgens de vrijmetselaars een hervertelling van het doodsverhaal van de god Osiris. In Lost Keys vertelt Hall hoe de Grote Architect Hiram (Osiris) de schraag geeft voor de bouw van de grote tempel, en wanneer hij door drie schurken wordt gedood, baadt de Grote Architect hem in "een hemelse glorie", zoals in de glorie die het alziende oog van Osiris boven de piramide op het Grote Zegel omgeeft. Vervolgens belast de Grote Architect degenen die het gebouw afmaken met de taak het lichaam van Hiram (Osiris) te vinden en hem uit de dood op te wekken. Als dit is volbracht, zal het grote werk worden afgesloten en zal de god de (derde) tempel bewonen:
Zoekt gij waar het gebroken twijgje ligt en de dode stok wegkwijnt, waar de wolken samen drijven en de stenen rusten bij de heuvel, want dit alles markeert het graf van Hiram [Osiris] die mijn wil met zich mee heeft gedragen naar het graf. Deze eeuwige zoektocht is de uwe totdat gij uw Bouwer hebt gevonden, totdat de beker zijn geheim prijsgeeft, totdat het graf zijn geesten prijsgeeft. Ik zal niet meer spreken totdat gij mijn geliefde Zoon [Osiris] hebt gevonden en opgewekt, en hebt geluisterd naar de woorden van mijn Boodschapper en met hem als uw gids de tempel hebt voltooid die ik dan zal bewonen. Amen.[viii]
De verschijning van de onbedekte piramide van Gizeh op het Grootzegel van de Verenigde Staten weerspiegelt dus het oude heidense en vrijmetselaarsgeloof betreffende de oude mysteriën en de profetie van de terugkeer van Osiris/Apollo/Nimrod. In Rosicrucian and Masonic Origins legt Hall, die in The Secret Teachings of All Ages had gezegd dat de Grote Piramide "het graf van Osiris" was,[ix] uit dat Preston, Gould, Mackey, Oliver, Pike en bijna elke andere grote historicus van de Vrijmetselarij op de hoogte waren van dit verband tussen de Vrijmetselarij en de oude mysteriën en primitieve ceremoniën gebaseerd op Osiris. "Deze eminente vrijmetselaars hebben allen in de legende van Hiram Abiff een aanpassing van de Osiris-mythe herkend; ook ontkennen zij niet dat het grootste deel van de symboliek van het ambacht is afgeleid van de heidense instellingen uit de oudheid, toen de goden op geheime plaatsen werden vereerd met vreemde figuren en passende rituelen. "In Morals and Dogma somde Albert Pike zelfs uitvoerig de esoterische betekenis van het Osiris-epos op, en voegde eraan toe dat de lagere vrijmetselaars (de Blauwe Vrijmetselarij) niet op de hoogte zijn van de ware betekenis ervan, die alleen bekend is bij hen die "ingewijd zijn in de Mysteriën."[xi] Pike sprak ook over de ster Sirius, die verbonden is met Isis en langzamerhand met Lucifer/Satan, als "nog steeds glinsterend" in de Vrijmetselaarsloges als "de Verblindende Ster". Elders in Morals and Dogma herhaalde Pike dat het "Alziend Oog...het embleem was van Osiris"[xii] en dat de "Zon door de Grieken het Oog van Jupiter en het Oog van de Wereld werd genoemd; en zijn is het Alziend Oog in onze Loges."[xiii].
Magische vierkanten, 666 en mensenoffers?
Terwijl het vinden van het lichaam van Osiris en zijn herrijzenis - hetzij figuurlijk of letterlijk - centraal staat in de profetische overtuigingen van de Vrijmetselarij, zullen, totdat Apollo/Osiris terugkeert, de formele procedures in het geheim doorgaan om in de nationale leider van Amerika het goddelijke recht van koningschap te installeren door middel van de opwekking van Osiris-ceremonie. Het is zeer belangrijk op te merken hoe, wanneer dit ritueel wordt uitgevoerd in de Tempelzaal van de Heredom, het zich ontvouwt onder een groot dakraam met zesendertig panelen dat een gestileerd "magisch 666 vierkant" vormt. Rondom de vier zijden van het dakraam is de gevleugelde zonneschijf te zien. Deze plaatsing boven het altaar is in overeenstemming met historisch occultisme. Egyptische magiërs gebruikten dezelfde symboliek boven het altaar om de zonnegodheid aan te roepen. In het St. Martin's Press boek Practical Egyptian Magic staat: "Emblematisch voor het element lucht, bestaat dit uit een cirkel of zonneschijf omsloten door een paar vleugels. In de rituele magie wordt hij boven het altaar in oostelijke richting opgehangen en gebruikt om de bescherming en medewerking van de sylfen in te roepen." [xiv] De Renaissance occultist Paracelsus beschrijft deze sylfen als onzichtbare wezens van de lucht, entiteiten die het nieuwtestamentische boek Efeziërs (2:2) beschrijft als werkzaam onder "de vorst [Lucifer/Satan] van de macht der lucht, de geest die nu werkt in de kinderen der ongehoorzaamheid." In de toegepaste magie werd het "magische vierkant van de zon" zelf in de oudheid in verband gebracht met het binden of loslaten van de zonnegod Apollo/Osiris en was het beroemdste van alle magische gebruiksvoorwerpen, omdat de som van elke rij, kolom of diagonaal gelijk is aan het getal 111, terwijl het totaal van alle getallen in het vierkant van 1 tot 36 gelijk is aan 666. In de magische Hebreeuwse Kabbala wordt elke planeet geassocieerd met een getal, intelligentie en geest. De intelligentie van de zon is Nakiel, wat gelijk is aan 111, terwijl de geest van de zon Sorath is en gelijk is aan 666. Het is daarom logisch dat de vrijmetselaars de obelisk van het Washington Monument bouwden om een magisch vierkant te vormen aan de basis en om 555 voet boven de aarde te staan, zodat wanneer een lijn wordt getrokken van 111 voet direct eronder naar de onderwereld van Osiris, deze gelijk is aan het totaal van 666 (555+111=666) - de exacte waarden van het bindende vierkant van de Zonnegod Apollo/Osiris dat is geïnstalleerd in het plafond boven waar de Osiris-opwekkingsceremonie wordt uitgevoerd in het Huis van de Tempel.
Vrijmetselaar en occultist Aleister Crowley beoefende dergelijke Kabbala en verbond eveneens het getal 111 met het getal 6, dat hij beschreef als het grootste getal van de zon of zonnegod. Hij gebruikte het magische vierkant in rituelen om contact te maken met een geest die wordt beschreven in The Book of the Sacred Magic of Abramelin the Mage, een werk uit de jaren 1600 of 1700 waarin demonen worden opgeroepen. In Boek Vier van de magische tekst voorziet een set magische woord-vierkant talismannen in de Heilige Engel van de magiër, die verschijnt en occulte geheimen onthult voor het oproepen van en controle krijgen over de twaalf onderwereldautoriteiten, waaronder Lucifer, Satan, Leviathan en Belial. Naast Crowley gebruikte de invloedrijkste stichter en vrijmetselaar, Benjamin Franklin, niet alleen dergelijke magische vierkanten, maar volgens zijn eigen biografie en talrijke andere gezaghebbende bronnen en creëerde hij zelfs magische vierkanten en cirkels voor gebruik door hemzelf en zijn broeders. Maar het zachte uiterlijk en de scherpzinnigheid van Amerika's beroemdste gespikkelde vrijmetselaar zouden wel eens een nog donkerder geschiedenis kunnen hebben verborgen dan het verhaal dat wordt verteld door de magische vierkanten die zijn sterke, behendige handen ooit vasthielden. Bekroond filmmaker Christian J. Pinto legt het uit:
Een van de meest invloedrijke grondleggers, en de enige die alle oorspronkelijke oprichtingsdocumenten (de Onafhankelijkheidsverklaring, het Verdrag van Parijs en de Amerikaanse grondwet) heeft ondertekend, was Benjamin Franklin. Franklin die zonder twijfel zeer betrokken was bij de Vrijmetselarij en andere geheime genootschappen. Hij behoorde tot de geheime groepen in de drie landen die betrokken waren bij de Onafhankelijkheidsoorlog: Amerika, Frankrijk en Engeland. Hij was meester van de vrijmetselaarsloge van Philadelphia; in Frankrijk was hij meester van de loge van de Negen Zusters, waaruit de Franse Revolutie voortkwam. In Engeland sloot hij zich aan bij een rake politieke groep, opgericht door Sir Francis Dashwood (lid van het parlement, adviseur van koning George III), genaamd de "Monks of Medmenham Abbey", ook bekend als de "Hellfire Club". Deze achttiende-eeuwse groep wordt als volgt beschreven:
De Hellfire Club was een exclusieve, Engelse club die in het midden van de achttiende eeuw sporadisch bijeenkwam. Het doel was in het beste geval het bespotten van traditionele religie en het houden van orgieën. In het slechtste geval werden er satanische riten en offers gebracht. De club waartoe Franklin behoorde was opgericht door Francis Dashwood, een parlementslid en vriend van Franklin. De club, die bestond uit "The Superior Order" van twaalf leden, zou deelnemen aan elementaire vormen van satanische verering. Naast deelname aan het occulte zouden ook orgieën en feesten met prostituees de norm zijn.
Pinto zet dit verband tussen Benjamin Franklin en duister occultisme voort:
Op 11 februari 1998 berichtte de Sunday Times dat tien lichamen waren opgegraven onder Benjamin Franklins huis in Craven Street 36 in Londen. De lichamen waren van vier volwassenen en zes kinderen. Ze werden ontdekt tijdens een kostbare renovatie van Franklins voormalige huis. The Times berichtte: "Eerste schattingen zijn dat de botten ongeveer tweehonderd jaar oud zijn en werden begraven in de tijd dat Franklin in het huis woonde, dat zijn huis was van 1757 tot 1762 en van 1764 tot 1775. De meeste botten vertonen tekenen van ontleding, verzaging of versnijding. In één schedel zijn verschillende gaten geboord."
Het oorspronkelijke Times-artikel meldde dat de botten "diep begraven waren, waarschijnlijk om ze te verbergen omdat grafschennis illegaal was." Ze zeiden: "Er kunnen er meer begraven zijn, en die zijn er waarschijnlijk ook." Maar daar eindigt het verhaal niet. Uit latere rapporten van het Benjamin Franklin House blijkt dat er niet alleen menselijke resten zijn gevonden, maar ook dierlijke. Dit is waar de dingen erg interessant worden. Uit de gepubliceerde foto's blijkt dat sommige botten zwart geblakerd of verkoold zijn, als door vuur.... Het is goed gedocumenteerd dat Satanisten rituele moorden uitvoeren op zowel mensen als dieren.[xv]
Hoewel veel geschiedenisstudenten op de hoogte zijn van het magische 666 vierkant en het gebruik ervan door occultisten door de tijd heen om de geest van Apollo/Osiris te beheersen, zullen sommigen niet weten hoe deze magische binding en loslating van bovennatuurlijke entiteiten zich ook uitstrekt tot de testikels van Washington's 6,666-inch hoge fallische obelisk, gewijd door vrijmetselaars tweeënzeventig jaar na 1776 [let op het magische getal 72], waar een Bijbel (die Dan Brown identificeerde als het "Verloren Symbool") is ingekapseld in de hoeksteen van de 666-inch vierkante basis. Men vraagt zich af wat voor soort Bijbel dit is. Als het een vrijmetselaarsversie is, is hij bedekt met occulte symbolen van de Broederschap en het Rozenkruiserschap, en het doel van deze inkapseling kan zijn om de interpretatie van de Schrift door de vrijmetselaar van energie te voorzien door het zaad van Osiris/Apollo uit de testes/hoeksteen voort te brengen. Als het een niet-vrijmetselaarsbijbel is, kan het doel zijn de invloed ervan binnen het 666 vierkant te "binden" en zo het zaad van Osiris/Apollo te laten zegevieren. De inwijding van de hoeksteen tijdens de astrologische uitlijning met Maagd/Isis terwijl de zon over Sirius ging, geeft aan dat er inderdaad een hoge mate van magie werd beoogd door de verantwoordelijken.[xvi]
VOLGENDE: Geheimen over de komst van Apollo/Osiris
Eindnoten:
[i] James Lees-Milne, Saint Peter’s: The Story of Saint Peter’s Basilica in Rome (Little, Brown, 1967), 221.
[ii] Rebecca Zorach and Michael W. Cole, The Idol in the Age of Art (Ashgate, 2009) 61.
[iii] Rebecca Zorach and Michael W. Cole, The Idol in the Age of Art , 63.
[iv] David Flynn, Cydonia: The Secret Chronicles of Mars (Bozwman, MT: End Time Thunder, 2002) 156.
[v] Albert Pike, Morals and Dogma: Of the Ancient and Accepted Scottish Rite of Freemasonry (Forgotten Books) 401.
[vi] Albert Mackey, A Manual of the Lodge (1870) 56.
[vii] Dan Brown, The Lost Symbol (Anchor; Reprint edition, 2010) 3–4.
[viii] Manly P. Hall, Lost Keys of Freemasonry , Prologue.
[ix] Manly P. Hall, Secret Teachings , 116–120.
[x] Manly P. Hall, “Rosicrucianism and Masonic Origins,” from Lectures on Ancient Philosophy—An Introduction to the Study and Application of Rational Procedure (Los Angeles: Hall, 1929) 397–417.
[xi] Albert Pike, Morals and Dogma , 335.
[xii] Ibid., 16.
[xiii] Ibid., 472.
[xiv] Hope, Murry, Practical Egyptian Magic (New York: St. Martin’s Press, 1984) 107. Quoted by Fritz Springmeier, The Watchtower & the Masons (1990, 1992) 113, 114.
[xv] Thomas Horn, Apollyon Rising 2012 , 7–10.
[xvi] Thomas Horn, Zenith 2016 (Crane, MO: Defender, 2013) 324–348.