DE LAATSTE NEPHILIEM - DEEL 30: Baalbek, waar reuzen rondzwierven

13 september 2021 - door SkyWatch Editor

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11
Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21
Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27 - Deel 28 - Deel 29 - Deel 30 - Deel 31
Deel 32 - Deel 33

Sinds 1956 is Baalbek (vaak gespeld als "Baalbeck" of "Baalbec") de thuisbasis geweest van "het oudste en meest prestigieuze culturele evenement in het Midden-Oosten,"[i] simpelweg bekend als het "Baalbeck Internationaal Festival". Hoewel dit jaarlijkse zomerevenement een grote terugval kende, gevolgd door een tijdelijke stop tussen de jaren 2006 en 2007 als gevolg van politieke instabiliteit, had het in 2008 "zijn plaats herwonnen in de rij van de meest prestigieuze internationale festivals met gevarieerde en uitstekende [Libanese] culturele kwaliteitsprogramma's uitgevoerd door grote artiesten binnen de prachtige Baalbeck Acropolis. "Een nieuwsgierige buitenstaander die voor het eerst een bezoek brengt aan een belangrijke Romeinse historische plaats, zal de aandacht trekkende bezienswaardigheden, geluiden, vieringen en bijna explosieve energieën die uit de voegen barsten van deze kleine locatie - die minder dan drie vierkante mijl beslaat - een toeristische kracht vinden om rekening mee te houden. Tussen de optredens en voorstellingen van internationaal geprezen sterren uit de muziek-, televisie- en filmindustrie en vele gevierde podiumkunstenaars, kan men moeite hebben om tijd te vinden om adem te halen, laat staan te rusten, in deze stad die van juni tot augustus nooit slaapt.

Maar als het september is, worden de tentpinnen er weer uitgetrokken en keren de vakantiegangers allemaal terug naar huis na het levendige festival. Zelfs dan, en ondanks hoe verlaten en vergeten het gebied eruit ziet op foto's van afbrokkelende tempelruïnes, blijft Baalbek het hele jaar door een bijna eindeloze rij toeschouwers verwelkomen. Professionele geleerden, historici, architecten en archeologen blijven Baalbek een van de grootste mysteries in de wereldgeschiedenis noemen vanwege de monumentale tempelruïnes en de raadselachtige vondsten in de nabijgelegen steengroeve.

Door de vroege bewoners (ca. 334 v. Chr. na de overwinning van Alexander de Grote in het Nabije Oosten) bekend als "Heliopolis" - wat vertaald "Stad van de Zon" betekent, van het Griekse helios ("zon") en polis ("stad") - Baalbek was een van de meest overheersende heiligdommen in het Romeinse Rijk, en de bouwwerken behoren tot de best bewaarde die vandaag de dag nog overeind staan. Veel discussie heeft zich geconcentreerd rond theorieën dat de stad een oude nederzetting kan zijn geweest die minstens eeuwen voor de Romeinse overheersing lag, en recente vondsten van aardewerkfragmenten langs de geul die nu naar de Jupiter tempel leidt dateren de plaats tussen de "Pre-Pottery Neolithic B Age" (of "PPNB," die de laatste stadia van het Stenen Tijdperk vertegenwoordigt voordat de mensheid aardewerk kon vervaardigen, ongeveer 8000 BP ["Before Present"] en 6000 BCE) en de IJzertijd (ongeveer 1200 BC-AD 550). [iii] Verscheidene skeletten en wat aardewerk uit Perzië werden ontdekt onder de Romeinse flagstones, wat wijst op extra nederzettingsbewijs dat dateert van rond 550 v. Chr.[iv]

De grootste bevestigde antieke stenen bouwsteen op aarde op het moment van dit schrijven (zie opmerking over de berg Shoria verderop in dit hoofdstuk) werd medio 2014 in Baalbek gevonden door Duitse archeologen in de groeve van een bouwplaats waaruit gigantische stenen waren gebruikt voor het podium van de enorme "Tempel van Jupiter" (later gebouwd door de Romeinen boven op de oorspronkelijke terpconstructie, "Tel Baalbek"). Deze onpeilbare monoliet is 19,6 meter lang, 6 meter breed en 5,5 meter hoog, en weegt naar schatting 1.650 ton (3.300.000 miljoen pond).

Voorafgaand aan de opgraving van deze reusachtige steen vorig jaar, was een van de grootste gedolven stenen op aarde de "Steen van de Zwangere Vrouw" (Hajjar al-Hibla), ook gelegen in Baalbek, die onder een schuine hoek uit de grond steekt direct naast de nog grotere steen die vorig jaar werd gevonden. Er zijn verschillende verhalen en beweringen achter de naamgeving van deze rots. Eén verhaal gaat over een zwangere vrouw die de inwoners van Baalbek liet geloven dat zij het geheim bezat om de rots in één stuk op te tillen en te verplaatsen. In ruil voor haar geheim zouden zij haar en de baby in haar baarmoeder voeden en in al haar prenatale behoeften voorzien, maar na de geboorte van haar kind kwam er geen verborgen waarheid aan het licht en sindsdien ligt de steen scheef uit de grond.[vi] Een ander verhaal suggereert dat jinn - de Arabische en Islamitische mythische wezens gemaakt van rookloos, maar lichamelijk, vuur - hun zwangere vrouwen de opdracht gaven de stenen te verplaatsen, en toen zo'n jinn het nieuws hoorde dat Salomo was gestorven, liet zij hem opgewonden vallen op de grond waar hij nog steeds lag. [vii] Een ander gerucht gaat dat de naam afkomstig zou zijn van het vermogen van de steen om de vruchtbaarheid te verhogen van elke vrouw die hem aanraakt. [viii] Wat ook de ware oorsprong van zijn naam moge zijn, de Steen van de Zwangere Vrouw (die iets meer dan 1000 ton [ongeveer 2.205.000 pond] weegt) heeft naar schatting meer dan veertigduizend arbeiders nodig gehad om hem te verplaatsen,[ix] hoewel de bronnen die dit aantal suggereren zelden een overtuigend antwoord lijken te geven op de vraag hoe dat zou zijn gelukt met de bouwtechnologie van die tijd, ongeacht het aantal beschikbare werkhanden. Hij staat zo dicht bij zijn pas gevonden en massieve tegenhanger dat een gefascineerde reiziger naar Baalbek twee van de grootste stenen op aarde tegelijk kan aanraken. (Merk op dat er aan de overkant van de weg nog een derde steen ligt, die groter is dan de Steen van de Zwangere Vrouw, maar niet zo enorm als de meest recente vondst door de Duitsers in 2014).

Er bestaan vele theorieën, soms heftig bediscussieerd, over wie de monolieten van Baalbek heeft uitgehakt (zowel die welke in de steengroeve zijn achtergelaten, als de basisstenen van de Tempel van Jupiter die bekend staan als de "trilithon"), wanneer ze werden gemaakt, met welk doel, en hoe ze werden vervoerd. De verbijsterende realiteit is dat bijna elke verklaring die op mensen berust, talrijke gebreken blijkt te vertonen.

Omdat we weten dat de Romeinen verantwoordelijk waren voor de bouw van de bovenste delen van de Tempel van Jupiter (evenals de Heliopolis tempels van Bacchus en Venus in het tempelcomplex van Baalbek over een periode van twee eeuwen), gebaseerd op biografische Romeinse bouwkundige documentatie die tijdens het Romeinse Rijk werd besteld, lijkt het, voor velen, heel rationeel om aan te nemen dat de Romeinen ook verantwoordelijk waren voor de grotere stenen in dit gebied.

Die mogelijkheid bekijkend, en ons alleen richtend op de Tempel van Jupiter, zullen we bovenaan beginnen en ons naar beneden werken. Om te begrijpen hoe de auteurs de betrokkenheid van de Romeinen bij de monolieten zien, is enige kennis nodig van hun gebruikelijke bouwpraktijk.

Zuilen en hoekstenen

Er werden vierenvijftig zuilen opgericht in het oorspronkelijke bouwwerk van de Tempel van Jupiter, waarbij blokken betrokken waren die elk tot zestig ton wogen (120.000 pond). Elke hoeksteen woog meer dan 100 ton (200.000 pond), en ze werden tot 19 meter boven de grond gehesen. [x] De methode die gebruikt werd voor de top van de tempelconstructie zou gedeeltelijk kunnen worden toegeschreven aan de Grieks-Romeinse door mensen bediende loopkatrollen (pentaspastos of polyspastos, afhankelijk van het aantal mannen dat nodig was om ze te bedienen), waarvan de werktuigen en technieken goed gedocumenteerd waren door ingenieurs Vitruvius (De Architectura 10.2, 1-10) en Heron van Alexandrië (Mechanica 3.2-5).

Het maximale gewicht dat deze vroege kranen konden tillen en dragen, wanneer ze op het absolute maximum van hun ontwerp en met een volledige bemanning werden bediend, bedroeg gewoonlijk niet meer dan 6000 kg.[xi] Wiskundig gezien zou dit betekenen dat de kranen - wanneer ze alleen werden gebruikt - niet in staat waren om één enkele hoeksteen van de Tempel van Jupiter op te tillen, met ongeveer iets minder dan een verbijsterende 200.000 pond.

De meest waarschijnlijke verklaring voor het extra gewicht dat moest worden gehesen en gemanoeuvreerd voor de top van de Toren van Jupiter - die tegenwoordig vaak wordt genoemd door historici en bouwkundigen (en besproken in historische verslagen in verband met de verhoging van de obelisk van Lateranense in het Circus Maximus [Ammianus-Marcellinus 17.4.15] ca. AD 357) - wijst op de installatie van heftorens (Mechanica 3.5), die werden gebruikt in combinatie met vroege capstans (horizontale rotators) die op de grond rond de heftoren waren bevestigd. De kaapstanders droegen minder bij aan de efficiëntie van het heffen van gewicht dan de katrollen, maar er waren minder mannen (of dieren) nodig om ze te laten werken, en er konden er meer op de grond worden geplaatst wanneer dat nodig was, waardoor ze over het geheel genomen een grotere hefboomwerking hadden dan de katrollen alleen. Als er meer gewicht nodig was voor het optillen van een afzonderlijke steen, werden er meer kaapstanders op de grond rond een hijstoren geplaatst, enzovoort.

De gemiddelde capaciteit van de samengevoegde kaapstanders in tandem met een hijstoren uit deze tijd is geschat op 7,5 ton per kaapstander,[xii] en de methode van hijsen per kaapstander was via bevestiging aan lewis ijzeren gaten in elke steen. Bijvoorbeeld: een 60 ton wegend architraafblok (een van de stenen die in de buurt van de top van de Romeinse zuilen werden geplaatst) uit de Toren van Jupiter, ontdekt met 8 lewis ijzeren gaten, levert deze vergelijking op: 8 capstans x 7,5 ton per capstan = 60 ton capaciteit. De architraafblokken in de toren van Jupiter wogen tot 60 ton, dus de capstan/heftoren combinatie theorie is zeker haalbaar voor de torenstenen als ze worden opgeblazen voor meer gewicht, zelfs voor de meer dan-100 ton wegende hoekstenen.

Met voldoende capstan en hijstoren installaties verspreid over de hele toren, en met de hulp van loopwieltrollen op de lichtere stenen, zou het bereiken van de Zuilen van de Toren van Jupiter boven de originele en veel oudere funderingsstenen verklaard kunnen worden en gemakkelijk toegeschreven kunnen worden aan Romeins vernuft.

Onder de zuilen bevindt zich echter het trilithon (drie extreem grote en zware monolieten, die tussen de Toren van Jupiter en de heuvel van Tel Baalbek liggen). Dit is waar we voor het eerst in een verhit debat terechtkomen over het hoe en wie van deze zogenaamde Romeinse architectuur.

Trilithon

De eerste theorie (vaker wordt deze theorie slechts in verband gebracht met de Arabische overlevering over de "tovenaarswerken" van Salomo, en wordt daarom minder serieus genomen dan theorieën over de Romeinse oorsprong).

Toch spreekt het vanzelf dat de meeste grote geesten die het mysterie van het trilithon seculier benaderen, het idee dat Salomo de stenen door magie zou hebben vervoerd, zullen verwerpen. Als men andere gangbare theorieën overweegt, komt men bijna onmiddellijk uit bij de argumenten van de Franse archeoloog Jean-Pierre Adam, auteur van het wetenschappelijk artikel A Propos du Trilithon de Baalbek uit 1977. Let transport et la miseen oeuvre des megaliths[xiii] ("Wat betreft het Trilithon van Baalbek: transport en de uitvoering van de megalieten"). Adams benadering van het mysterie omvat een blik op de "Dondersteen", een reusachtig rotsblok (anderhalf maal het gewicht van de trilithonblokken van Baalbek [1.250.000 kilogram; 2.755.778 pond])[xiv] dat de basis vormt van de "Bronzen Ruiter" (alias het "Standbeeld van Peter de Grote") in Sint-Petersburg, Rusland.

De samenstelling van het beeld van de Bronzen Ruiter werd bevolen door Catharina de Grote in een poging om haar positie als de rechtmatige erfgenaam van Peter de Grote op te blazen. Zij begon in 1766 met de planning van het standbeeld en in 1768 werd de Dondersteen gevonden in het diepe moerasland van Lakhta, op slechts enkele kilometers van de Finse Golf. De Griekse ingenieur Marinos Carburis stemde ermee in toezicht te houden op de verplaatsing van de steen, en hij begon aan de intimiderende tocht zodra er mankracht beschikbaar was. De steen werd binnen twee jaar over land en water ongeveer zes kilometer vervoerd. Het grootste deel van het transport over land gebeurde in een periode van negen maanden door vierhonderd man met behulp van ingenieuze rollerbanen en kaapstanders, en voor het transport over water was een gigantische schuit nodig die speciaal was gebouwd om de Dondersteen te vervoeren, met als extra vereiste dat aan elke kant van de schuit een oorlogsschip lag voor verdere ondersteuning.

Omdat de afstand tussen Lakhta en het Senaatsplein van St. Petersburg ongeveer vier mijl is, en de afstand van de trilithon tot de steengroeve in Baalbek slechts ongeveer 800 meter (2.600 voet), en omdat de Dondersteen groter is dan de trilithonstenen, vindt Adam het verplaatsen van de trilithonstenen een nog geringere prestatie dan die van de Dondersteen wanneer hypothetisch dezelfde of vergelijkbare transportmethoden worden toegepast.

Het is begrijpelijk dat deze vergelijking voor veel onderzoekers een "aha" moment inluidt, en wordt beschouwd als een haalbare verklaring voor de mogelijk toegepaste fysica van de knapste koppen in de oude Romeinse bouwkunde op de trilithon stenen van Baalbek. Adam's theorie is zeker interessant, en één die enorm aan aanhang heeft gewonnen als gevolg van het bouwwerk op de Tempelberg, dat in opdracht van de Romeinse opdrachtgever Koning Herodes de Grote in Jeruzalem, Israël, is gebouwd en waar zich basisstenen bevinden die bijna hetzelfde gewicht hebben als die van het trilithon in Baalbek. Deze stenen van de Tempelberg (waarvan de grootste 630 ton weegt) blijven onbetwist als van Romeinse oorsprong, zodat velen met reden suggereren dat de stenen van Baalbek slechts een geringe toename van de bouwinspanningen zouden hebben gevergd om ze te verwezenlijken. Verder gaan velen ervan uit dat de drie monolieten die in de nabijgelegen steengroeven zijn achtergebleven een punt zijn waarop de Romeinen als het ware te veel hooi op hun vork namen, door stenen te hakken en te vormen die uiteindelijk meer waren dan hun kranen, hijstorens, kaapstanders, enz. konden verplaatsen. Dit zou niet alleen verklaren waarom de stenen in de steengroeven werden achtergelaten, maar ook waarom de monoliet tegenover de Steen van de Zwangere Vrouw diepe, vierkante insnijdingen vertoont aan één kant, alsof de Romeinen erkenden dat ze de steen niet konden verplaatsen, en daarom besloten de steen in kleinere stenen te hakken tot de monoliet een hanteerbare, te verplaatsen omvang had. (Merk echter op dat de steen met de klinknagels aan één uiteinde ook onvolkomenheden in de steen vertoont, dus voor evenveel mensen die beweren dat de Romeinen de steen in stukken hakten tot een formaat dat zij konden optillen, is er een even groot aantal dat beweert dat de steen slechts door zijn oorspronkelijke dragers werd ingekort om de kwaliteit te behouden en het duidelijke risico te vermijden dat er snel een scheur in een eerste steen zou ontstaan).

Wat echter ontbreekt is enige documentatie van de Romeinen dat zij deze dondersteen methode voor het transport van de trilithon stenen zouden hebben gebruikt, terwijl alle andere bouwpraktijken zo goed gedocumenteerd waren tijdens hun hoogtijdagen. De Romeinen waren een trots en briljant volk dat onze wereld heeft achtergelaten met zovele verslagen van wat zij tot stand brachten en, in zovele gevallen, hoe zij dat tot stand brachten. Deze verslagen zijn grondig onderzocht en bestudeerd gedurende honderden jaren. We kunnen deze methode om stenen te verplaatsen (evenals de andere methoden die Adam in zijn studie noemt) niet aan hun boek der listen toeschrijven zonder ons ook af te vragen waarom zij niet intelligent genoeg zouden zijn geweest om zo'n prestatie bij Baalbek vast te leggen. Nog belangrijker is, zoals eerder in dit hoofdstuk is gezegd, dat er vondsten zijn gedaan uit het Pre-Pottery Neolithicum in de bodem langs de geulen van de Tempel van Jupiter, die erop wijzen dat deze site al eeuwen vóór de Romeinen bestond.

In navolging van de meest gangbare theorieën over de toeschrijving aan de Romeinen denken archeologen dat de trilithonstenen van Griekse oorsprong waren en gebruikt werden als steunmuur in geval van bodemerosie. En hoewel ook dit niet is vastgelegd, hebben we ook geen reden om aan te nemen dat de Grieken - ondanks hun indrukwekkende amfitheatervernuft - tot meer in staat zouden zijn dan de Romeinen als het gaat om het verplaatsen van stenen die honderden en honderden tonnen wegen.

Andere ideeën zijn de afgelopen decennia opgedoken. Sommige zijn zowel sensationeel als ongeloofwaardig. Bijvoorbeeld het idee dat de Romeinen een Nijl-achtige rivier zouden hebben gebouwd die de trilithon stenen per boot vervoerde, terwijl er niet genoeg solide bewijs lijkt te zijn dat een rivier van die omvang ooit zo dicht bij deze bouwwerken zou kunnen hebben bestaan. De verklaringen voor de Romeinse oorsprong blijven maar komen, elk ondersteund door zijn eigen lijst van archeologische professionals, en elk uiteindelijk aangevochten door evenveel of meer archeologische persoonlijkheden die in het veld gerespecteerd worden. Sceptici kastijden degenen die de monolieten toeschrijven aan buitenaardse activiteit uit de oudheid of aan de reuzen van Genesis, en zeggen dat iemand die geen oorsprong kan vinden in het menselijk leven, zich maar al te snel tot het bovennatuurlijke zal wenden voor een verklaring. Soms worden deze opmerkingen gemaakt met extreem sarcasme, vloeiend in de trant van: "We kunnen niet begrijpen hoe de ouden dit hebben kunnen doen, dus moeten het buitenaardse wezens zijn geweest." Gelovigen in het bovennatuurlijke kastijden op hun beurt de sceptici, door vraagtekens te zetten bij hun regelrechte ontkenning van de mogelijkheid van bovennatuurlijke activiteit of hybride wezens uit de oudheid, terwijl er geen andere solide, onweerlegbare verklaring te vinden is voor hoe de oude mens meer tot stand kon brengen dan onze historische verslagen ooit aan hen hebben kunnen toeschrijven.

Maar wat de theorie ook moge zijn, het feit blijft dat de oorsprong van het trilithon en de steengroeven in Baalbek onbekend zijn en onderzoekers en archeologen al eeuwenlang voor een raadsel stellen. Zonder documentatie van een ras of volk over de gebruikte materialen en methoden, en ook over het doel achter de bouwwerken in Baalbek, zullen de antwoorden altijd onduidelijk blijven, en speculaties zullen altijd resulteren in het opwerpen van nog meer mysteries.

Merk echter op dat er één historisch document is dat we in dit hoofdstuk nog moeten bezoeken, dat een even waarschijnlijke verklaring lijkt te geven als de gespeculeerde "oude mensen". De Bijbel wordt gerespecteerd, zelfs door vele ongelovigen van het Christelijk geloof, als een historisch document, en één dat keer op keer heeft bewezen de punten te verbinden waar andere bronnen hebben gefaald, en dit was de bron die werd weergegeven in het dagboek uit 1860 van de Schotse diplomaat en schrijver David Urquhart, wiens geest "verlamd" was door "de onmogelijkheid van enige oplossing" met betrekking tot het hoe, waarom en door wie de oorspronkelijke constructie te Baalbek (waarvan de veel oudere ruïnes werden bebouwd door de Romeinen, die het gebruikten als funderende onderbouw waarop zij de "Tempel van Jupiter" bouwden). Urquhart's enige conclusie was dat de tempel moest zijn gebouwd door die megalithische meesterbreinen uit de dagen van Noach.

Zou er iets in Urquhart's gedachtengang kunnen zitten dat eigenlijk meer "antwoord" geeft dan dat het verder onderzoek oproept?

Russische Megalieten kunnen het grootste bewijs tot nu toe leveren

Tenslotte, in de veronderstelling dat de mysteries van Baalbek eindelijk ontrafeld zouden zijn, waarbij de beweging van de trilithonstenen en het bestaan van de steengroeven aan mensenhanden wordt toegeschreven, zou een recentere ontdekking al die ontcijferde vooruitgang kunnen uitwissen en grotendeels irrelevant maken in vergelijking met de nieuwste sensatie: Zoals eerder vermeld, ligt de grootste steen ter wereld die op het moment van dit schrijven voor bouwdoeleinden is bevestigd, momenteel in de steengroeve van Baalbek, met een geschat gewicht van 1.650 ton. Vorig jaar zijn echter op de berg Shoria in Siberië stenen ontdekt die naar schatting een verbijsterende 3.000-4.000 ton wegen. Op dit ogenblik is de vindplaats zo'n jonge vondst dat er nog weinig over deze stenen bekend is, zodat theorieën nog niet aan de oppervlakte zijn gekomen. Voordat deze vindplaats officieel alle wie- en hoe-vragen lanceert die onze wereld eeuwenlang heeft geprobeerd te beantwoorden over Baalbek, moet verder onderzoek naar de megalieten van de berg Shoria uitwijzen dat de stenen in feite met de hand werden bewerkt, en dus geen product zijn van natuurlijke formatie. Dat gezegd hebbende, kunnen foto's van de stenen online worden bekeken, en archeologen gonzen al over het bewijs dat de stenen veel meer zijn dan dat:

Een oude "super-megalithische" vindplaats is gevonden in het Siberisch gebergte. Deze vindplaats werd onlangs gevonden in Gornaya Shoria (de berg Shoria) in het zuiden van Siberië en bestaat uit enorme blokken steen, die graniet lijken te zijn, met platte oppervlakken, rechte hoeken en scherpe hoeken. De blokken lijken te zijn gestapeld, bijna op de manier van cyclopisch metselwerk, en wel... ze zijn enorm!

Rusland is niet onbekend met oude megalithische vindplaatsen, zoals Arkaim of het Russische Stonehenge, en de Manpupuner formatie, om er maar twee te noemen, maar de vindplaats bij Shoria is uniek in die zin dat, als het al door mensenhanden is gemaakt, de gebruikte blokken ongetwijfeld de grootste zijn die ooit door mensenhanden zijn bewerkt.[xvi] (vetgedrukte nadruk in origineel)

Onnodig te zeggen dat de berg Shoria op het punt staat de bron van veel nieuws te worden. Als zou blijken dat deze vierkante, gestapelde stenen door gereedschappen zijn bewerkt en niet door weersomstandigheden (wat een absurde gedachte lijkt bij het zien van de foto's van hun precieze vormen), dan zal Baalbek niet langer de zwaargewicht titel dragen van 's werelds grootste archeologische monoliet-mysterie.

De Axis Mundi beslissing

In de uitgave van 2008 van Rastros do Oculto waaruit Putnam vertaalde, geloofde ex-occultist Daniel Mastral dat er nog slechts negen portalen te openen waren.[xvii] Hij geloofde oorspronkelijk dat de opening van de laatste portalen zou culmineren in 2013, maar aangezien hij tegen die tijd al vele jaren uit het Satanisme was, is het moeilijk te weten of dat tijdschema, dat hij voor het eerst bekendmaakte in 2001, nog steeds op schema ligt. Zelfs met enige vertraging, spreekt het van het late uur in termen van eindtijdprofetie. Bij het ter perse gaan biedt het enige Engelstalige artikel over Mastral's ontmaskering, deze verklaring:

Satans hoop is dat met de opening van de laatste poorten, machtige demonen uit lagere dimensies naar de aarde zullen kunnen komen en uiteindelijk met de mensheid zullen interageren. Zij zullen zich niet als demonen presenteren, maar als welwillende buitenaardse wezens en geëvolueerde geesten van licht.[xviii]

Natuurlijk bevestigt die redenering de hypothese die wij in Exo-Vaticana aanboden. De onsterfelijken komen eraan! Als iemand niet zeker weet waar hij staat ten opzichte van God, is dat een huiveringwekkend voorstel, gezien de informatie die wordt behandeld in Op het pad van de Onsterfelijken.

Om dit hoofdstuk af te sluiten: ons vertrouwen komt van Christus alleen, maar iedereen die dit leest zal een beslissing nemen over zijn persoonlijke axis mundi. Wij geloven dat drie zaken essentieel zijn: Jezus Christus is het ultieme kosmische middelpunt, Hij komt spoedig terug, en dat je voor altijd met Hem kunt genieten in de hemel en op de nieuwe aarde. Wij geloven dat we tot nu toe een zaak hebben gepresenteerd voor het tweede punt binnenin, en het derde is gebaseerd op een beslissing over het eerste - uw beslissing over de axis mundi. Het juiste antwoord komt door geloof alleen (Romeinen 3:28), door oprecht te geloven dat Jezus een volmaakt leven heeft geleefd, voor uw zonden is gestorven en uit de dood is opgestaan (1 Korintiërs 15:3-5). Het is een gratis geschenk van God (Romeinen 5:15; 6:23), dat alleen door geloof kan worden ontvangen, los van enig sacrament, pauselijke aflaat of verdienste van uw kant (Efeziërs 2:8-9). De "axis mundi decision" wordt aan allen voorgelegd: "Indien gij met uw mond de Here Jezus belijdt en in uw hart gelooft, dat God Hem uit de doden heeft opgewekt, zult gij zalig worden" (Romeinen 10:9).

Er zijn nog maar een paar vermeldingen over, en dat zijn de meest verontrustende. Waarom? Omdat de informatie uiteenzet wie de leiders van de onsterfelijken zijn, en de Amerikaanse en Romeinse poorten die speciaal werden gebouwd voor - en klaar staan om - hun terugkeer mogelijk te maken.

VOLGENDE: De meest krachtige Sterrenpoorten in de wereld? Amerika, het Vaticaan, en de portalen van Apollo

Eindnoten:

[i] “History,” The Baalbeck International Festival Official Website , http://www.baalbeck.org.lb/index.php/en/the-festival/lang-enhistorylanglang-frhistoirelang (last accessed January 19, 2015).

[ii] Ibid.

[iii] Paolo Matthiae, Proceedings of the 6 ^th International Congress of the Archaeology of the Ancient Near East (Harrassowitz, 2010), 210. For more information on these historic periods, see: “Pre-Pottery Neolithic B,” Wikipedia: The Free Encyclopedia , last modified December 23, 2014, last accessed January 26, 2015, http://en.wikipedia.org/wiki/Pre-Pottery_Neolithic_B ; “Iron Age,” Wikipedia: The Free Encyclopedia m last modified January 21, 2015, last accessed January 26, 2015, http://en.wikipedia.org/wiki/Iron_Age .

[iv] Nina Jidejian, Baalbek: Heliopolis, “City of the Sun” (Dar el-Machreq Publishers, 1975) 15.

[v] Tara MacIsaac, “Largest Known Ancient Megalith Discovered—Who Really Made It?” Epoch Times , December 20, 2014, last accessed January 27, 2015, http://www.theepochtimes.com/n3/1154047-largest-known-ancient-megalith-block-discovered-who-really-made-it/ .

[vi] Erwin M. Ruprechtsberger, VomSteinbruchzumJupitertempel von Heliopolis/Baalbek (Libanon) [ From the Quarry to the Jupiter Temple of Heliopolis/Baalbek (Lebanon) ] (Linzer ArchäologischeForschungen: 1990) 30: 7–56. Quoted frequently online, and sourced at: “Stone of the Pregnant Woman,” Wikipedia: The Free Encyclopedia , last modified January 18, 2015, last accessed January 27, 2015, http://en.wikipedia.org/wiki/Stone_of_the_Pregnant_Woman#CITEREFRuprechtsberger1999 .

[vii] James Edward Hanauer, Folk-lore of the Holy Land: Moslem, Christian and Jewish (Duckworth & Company: 1907), 74. Viewable online through Google Books here: http://books.google.com/books?id=r4cTAAAAYAAJ&pg=PA74#v=onepage&q&f=false (last accessed January 27, 2015).

[viii] Paul Doyle, Lebanon (Bradt Travel Guides: 2012), 213. Viewable online through Google Books here: http://books.google.com/books?id=tzsRk0hvb_MC&pg=PA213#v=onepage&q&f=false .

[ix] Ibid., among other sources with the same claim.

[x] J. J. Coulton, “Lifting in Early Greek Architecture,” The Journal of Hellenic Studies, Volume 94 (1994) 16.

[xi] Dienel, Hans-Liudger; Meighörner, Wolfgang, “Der Tretradkran,” Publication of the Deutsches Museum (Technikgeschichte series) 2nd ed. (München: 1997) 13.

[xii] Lynne Lancaster, “Building Trajan’s Column,” American Journal of Archaeology 103 (3) (Archaeological Institute of America: 1999) 419–439.

[xiii] Original article appeared in: Syria 54:1–2 (1977): 31–63.

[xiv] Michael Heiser, “Transporting the Trilithon Stones of Baalbek: It’s About Applied Physics, Not Ancient Aliens,” MichaelSHeiser.com , August 23, 2012, last accessed January 29, 2015, http://michaelsheiser.com/PaleoBabble/2012/08/transporting-trilithon-stones-baalbek-applied-physics-ancient-aliens/ .

[xv] David Urquhart, The Lebanon: Mount Souria. A History and a Diary, Volume 2 (Thomas Cautley Newby, London: 1860), 374-377. Viewable online through Google Books here: https://books.google.com/books?id=25oBAAAAQAAJ&pg=PA376&lpg=PA376&dq=The+builders+of+Baalbeck+must+have+been+ a+people+who+had+attained+to+the+highest+pinnacle+of+power+and+science&source=bl&ots= WuzoRqCrw8&sig=ILhTUw-l67l4nv9ZmEY8tiusTC4&hl=en&sa=X&ei=uSe4VKzdEYSwyQTfyoKwDw&ved= 0CCMQ6AEwAQ#v=onepage&q=The%20builders%20of%20Baalbeck%20must%20have%20 been%20a%20people%20who%20had%20attained%20to%20the%20highest%20pinnacle%20 of%20power%20and%20science&f=false , last accessed January 26, 2015.

[xvi] Michael Snyder, “Newly Found Megalithic Ruins in Russia Contain the Largest Blocks of Stone Ever Discovered,” InfoWars , March 11, 2014, last accessed February 6, 2015, http://www.infowars.com/newly-found-megalithic-ruins-in-russia-contain-the-largest-blocks-of-stone-ever-discovered/ .

[xvii] Daniel and Isabela Mastral, Rastros do Oculto Da História À Teologia Do Princípio das TrevasaosSelados de Deus (São Paulo, Brazil: Deyver, 2008), 255. Available in Portuguese: https://www.scribd.com/doc/4555474/Isabela-e-Eduardo-Daniel-Mastral-Rastros-do-Oculto

[xviii] Marcos, “Ex-Satanist Details Illuminati Spiritual Plan,” Henrymakow.com, http://www.henrymakow.com/ex-satanist-details-illuminati-spiritual-plan.html , accessed February 28, 2015.

Bron: THE FINAL NEPHILIM–PART 30: Baalbek, Where Giants Roamed » SkyWatchTV