www.wimjongman.nl
DE LAATSTE NEPHILIM - Deel 26: Mysteriën, bergen, en poorten (patronen, portalen, en 3, 6, 9 - Deel 2)
April 8, 2021 door SkyWatch Editor
Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11
Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21
Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27 - Deel 28 - Deel 29 - Deel 30 - Deel 31
Deel 32 - Deel 33
Bergen, en in het bijzonder vulkanen, worden al lang geassocieerd met portalen. De Bijgelovige Bergen, behandeld in een ander deel van deze serie, zijn slechts één voorbeeld. De Cascade Range in het westen van de Verenigde Staten is een andere. Mount Shasta, een stratovulkaan, is een van de machtige toppen van de Cascade, die meer dan 14.000 voet boven de zeespiegel uitsteekt. Schrijver en avonturier Frederick Oliver schreef in 1884 een boek over de "heilige berg" en beweerde dat onder de hoogten van Shasta een enorm netwerk van tunnels en gangen lag waar de afstammelingen van Atlantis woonden. Volgens de website mtshastaspirit.org vereren meer dan honderd New Age sekten de "heilige berg". Een artikel geschreven door Pam Huher en geplaatst op een site genaamd Mt. Shasta Spirit[i] vertelt over Bigfoot waarnemingen, UFO activiteit, dwergen, geklede "humanoïden," en zelfs engelen. Als Mount Shasta inderdaad een portaalsite is, dan komt geen van deze berichten als een verrassing.
Point Pleasant, West Virginia, is een slaperig stadje dat net tegenover Gallipolis, Ohio ligt, vlakbij de T-splitsing van de Ohio en Kanawha rivieren. De naam van het stadje doet misschien geen belletje rinkelen, maar de film en het boek over de zilveren brug van het stadje wel: The Mothman Prophecies. John Keel, de auteur van het boek, begint zijn verhaal in 1967, toen de zilveren brug instortte, maar een online blogger die zichzelf "The Appalachian Lady" noemt, is het niet eens met zijn conclusies. Zij beweert dat de echte oorzaak van het instorten van de brug ligt in een vloek van Chief Cornstalk:
Ik was de vriend van de blanke man. Vele malen heb ik de blanke man en zijn volk gered van kwaad. Ik heb nooit oorlog met jullie gevoerd, behalve om ons land te beschermen. Ik weigerde met gevaar voor eigen volk me aan te sluiten bij uw vijanden in de rode jassen. Ik kwam naar dit fort als uw vriend, en u hebt mijn jonge zoon vermoord, die niemand kwaad deed, en u hebt mij vermoord toen ik alleen kwam om u te redden. Moge daarom de vloek van de Grote Geest rusten op dit land en zijn inwoners. Moge het door de natuur verwoest worden, en moge het verwoest worden in zijn hoop. Moge de kracht van zijn volk verlamd worden door de vlek van ons bloed.
Dit is wat de Appalachian Lady zich herinnert van haar Shawnee grootmoeder te hebben gehoord:
Duizenden jaren lang was de overvloedige Ohio River Valley rond Point Pleasant het thuis van meerdere Indiaanse stammen, waaronder de Shawnee. Hun leider in de late jaren 1700 was Chief Kite-ug-gua (vertaald als Maïsstengel), en hun rotstekeningen bestaan zelfs vandaag nog. Onder deze tekeningen zijn afbeeldingen van een groot vogelachtig wezen met grote schotelvormige ogen, bekend als de Dondervogel. Dus de Mothman was helemaal niet nieuw, echt niet. Het was eigenlijk al honderden, zo niet duizenden jaren bekend bij de Indianen, lang voordat de Mothman ooit verscheen.
De Dondervogel was een dienaar van de Grote Geest, en hij leefde boven op de heuvels en bergen. Hij was reusachtig, en volgens de legende kon hij met zijn vleugels wind en dondergeluid veroorzaken, en bliksem door met zijn enorme ogen te knipperen. Er wordt gezegd dat de Dondervogel zijn uiterlijk kon veranderen in dat van een mens, door zijn snavel terug te trekken en zijn veren te verwijderen. Het was een zeer gevaarlijke en wraakzuchtige geest, en zijn kracht kon worden opgeroepen door de Grote Geest, om de Indianen te wreken op hun vijanden.
Ze gaat verder met haar betoog en verbindt de waarnemingen van de Mothman met oude legendes over de Dondervogel:
Er waren meer dan 100 getuigen van het Mothman fenomeen, en de meesten werden als geloofwaardig beschouwd. Zij spraken over achtervolgd te worden door een groot, ongeveer twee meter hoog vogelachtig wezen met grote gloeiende rode ogen, soms met snelheden van meer dan 100 mijl per uur. Zij spraken ook over ditzelfde wezen dat voor hen verscheen op afgelegen wegen of zelfs in hun eigen tuin, en soms met zijn grote rode ogen in hun huizen gluurde. (nadruk toegevoegd)
Getuigen zijn het er niet over eens of deze Mothman, een wezen dat een griezelige gelijkenis vertoont met een gevleugelde en roodogige vorm van de "Slender Man" die in Staffordshire, Engeland,[iii] werd gerapporteerd, de inwoners van Pleasant Point probeerde te waarschuwen voor een naderende ramp of deze daadwerkelijk veroorzaakte, maar het spirituele en misschien "interdimensionale" wezen dat werd gerapporteerd kan het gebied al hebben bezocht vanaf de tijd van de Shawnee stam en zelfs daarvoor.
Een ander abnormaal gebied is het Anjikuni-meer in Canada. Wikipedia zegt dit:
In 1930 berichtte een nieuwslezer in The Pas, Manitoba, over een klein Inuit-dorp vlak bij het Angikuni-meer. Het dorp had altijd de pelsjagers verwelkomd die af en toe langskwamen. Maar in 1930 ontdekte Joe Labelle, een pelsjager die goed bekend was in het dorp, dat alle dorpelingen waren vertrokken. Hij vond onafgewerkte hemden waar nog naalden in zaten en voedsel dat boven vuurkorven hing en concludeerde daarom dat de dorpelingen plotseling waren vertrokken. Nog verontrustender was dat hij zeven sledehonden vond die dood waren van de honger en een graf dat was uitgegraven. Labelle wist dat een dier niet verantwoordelijk kon zijn geweest omdat de stenen rond het graf onaangeroerd waren. Hij meldde dit aan de Royal Canadian Mounted Police (Kelleher verwijst naar hen met het anachronisme North-West Mounted Police), die een zoektocht naar de vermisten uitvoerde; niemand werd ooit gevonden.[iv]
De Lacus Curtius in Rome, de Grot van de Sibille in Napels, en de Grotten van Kaap Matapan zijn nog drie "portalen" die vaak op de lijsten voorkomen. De eerste betreft een weinig bekend monument in het Forum Romanum, dat een Romeinse soldaat en zijn paard afbeeldt, die in de grond afdalen. Het verhaal wordt verteld door Livy dat in 362 een grote kloof openging op het forum, waardoor de hele stad werd bedreigd. Na raadpleging van de zieners kregen de stedelingen te horen dat alleen het offer van "de grootste kracht van het Romeinse volk" de ramp kon voorkomen. Een strijder, Marcus Curtius genaamd, zou zijn leven geofferd hebben door op zijn paard te stappen en in de kloof te springen, die zich onmiddellijk voor hem sloot.
De Sibyl-grot is de plaats waar het orakel van Apollo, bekend als de Cumeaen Sibyl, een cultus van vrouwen voorzat. Sibyl betekent "profetes" in het Latijn. De Cumeaen Sibyl is misschien wel de beroemdste, want er wordt gezegd dat zij negen (daar heb je dat getal weer) profetieboeken heeft geschreven, die zij aanbood aan de heerser van Rome, koning Tarquin. Wikipedia heeft deze vermelding:
Eeuwen geleden, gelijktijdig met de 50e Olympiade en niet lang voor de verdrijving van de koningen van Rome, kwam een oude vrouw "die geen inwoner van het land was" (Dionysius) incognita in Rome aan. Zij bood koning Tarquin negen profetieboeken aan; en toen de koning weigerde ze te kopen vanwege de exorbitante prijs die zij eiste, verbrandde zij er drie en bood Tarquin de resterende zes aan voor dezelfde hoge prijs, die hij weer weigerde, waarop zij er nog eens drie verbrandde en haar aanbod herhaalde. Tarquin gaf toen toe en kocht de laatste drie voor de volledige oorspronkelijke prijs, waarna zij "verdween uit het midden der mensen."[vi]
In de inleiding van haar weinig bekende roman, The Last Man, over een plaag die een einde maakt aan de mensheid, beweert horrorschrijfster Mary Shelley profetische geschriften te hebben gevonden, geschreven op bladeren door de Sibylin een grot in de buurt van Napels. De grot van de Cumeaen Sibyl communiceerde wellicht met ondergrondse tunnels die verbonden waren met een uitgestrekte onderwereld. De grotten van Matapan zijn een ander voorbeeld.
Bovenop een heuvel net boven het gebied van Mani, Griekenland, bekend als Kaap Matapanlie liggen de overblijfselen van een oude tempel voor Poseidon. Net onder de klif bevindt zich een grot waarvan de oude Grieken geloofden dat die rechtstreeks naar het rijk van Hades, de god van de doden, leidde. Lokale verhalen vertellen dat zowel Orpheus als Herakles de poort van de grot gebruikten om toegang te krijgen tot de hel.
Hoewel dergelijke concepten voor sommige lezers vreemd kunnen lijken, ondersteunt de Bijbel het idee dat de aarde een "opslagtank" is en dat er intelligente wezens onder het oppervlak bestaan en zich soms door "poorten" tussen het binnenste en het buitenste bewegen. Wij weten dat de plaats van het Oud Testamentische Paradijs en Shoel-hades onder de korst van de aarde ligt. Andere plaatsen in de Bijbel geven een onderwater realiteit weer, waaronder de plaats waar "de vier engelen gebonden zijn in de grote rivier de Eufraat" (Openbaring 9:14), evenals de plaats waar God de Wachter-engelen, die zo beroemd zijn gevallen, gevangen heeft gezet tot de dag des oordeels (2 Petrus 2:4; Judas 6). Job 26:5 spreekt ook van "dode dingen" die zich onder het water bewegen, en toen de vrouw van Endor in contact kwam met ondergrondse geesten, stegen zij op van "uit de aarde" (1 Samuël 28:13).
Het oude geloof dat wezens en onderwereldgebieden onder controle stonden van een bovennatuurlijke "poortwachter" die verbonden was met Hades is dus zowel fascinerend als verhelderend wanneer we het vergelijken met deze Schriftplaatsen, vooral wanneer we de woorden van Jezus in Mattheüs 16:17-18 in overweging nemen: "Gezegend zijt gij, Simon Barjona [zoon van Jona]...gij zijt Petrus, en op deze rots zal Ik mijn kerk bouwen, en de poorten van de hel zullen haar niet overweldigen" (cursivering toegevoegd). Wij geloven niet dat het toeval is dat Jezus naar Jona verwees toen Hij de belijdenis van Petrus verbond met de poorten en de uiteindelijke overwinning van de kerk. In het Oude Testament vertelt Jona 2:6 over zijn reis naar de bodem van de zee naar een "stad met poorten" (Hebreeuws bĕriyach, "een vesting in het binnenste van de aarde, een gevangenis") van waaruit God hem bevrijdde. Er bestaat twijfel over waar Jona was, toen hij tot God bad vanuit de "buik van de hel" - de onderwereldgevangenis van de doden. Jezus legde hetzelfde verband met aardse poorten, Jona, en Zijn missie voor de kerk opnieuw in Mattheüs 12:40 toen Hij zei: "Want gelijk Jona drie dagen en drie nachten was in den buik van den walvis, alzo zal de Zoon des mensen drie dagen en drie nachten zijn in het hart der aarde." Dit type redenering - dat de fysieke planeet dient als een opslagplaats waar intelligenties verblijven - is en was fundamenteel voor de oude bijbelse interpretatie.
Maar zou het kunnen dat we, naarmate de wetenschap voortschrijdt, een soort van "bewijs" van leven onder onze voeten ontdekken? De laatste tijd doen verhalen de ronde over vreemde geluiden die uit de grond komen, waaronder een "gebrom" dat sommige mensen gek maakt, zoals talrijke nieuwslezers over de hele wereld beweren. Toen ik onlangs een van die verhalen las, stuurde ik het door naar een zeer bekende en populaire profetie leraar voor zijn mening. Hij mailde terug: "Tom, ze zijn druk bezig daar beneden, is het niet. Die vervelende onderaardse bewoners moeten weten dat er iets aan de hand is! Het woord is eruit dat ze binnenkort zullen worden vrijgelaten aan de oppervlakte van de aarde, en ze zijn opgewonden!"
Slechts een paar dagen na die e-mailwisseling publiceerden NASA en de European Association of Geochemistry een onderzoek van een team van Harvard-wetenschappers die nu "het bewijs bevestigen" van de overblijfselen van een oude aarde, daterend uit een tijd waarin iets met zo'n kracht op de aarde insloeg (zij vermoeden dat het een voorwerp ter grootte van een aarde was, maar zou dit de val van Lucifer geweest kunnen zijn?) dat het tegen onze planeet botste en onze maan voortbracht. Zij geloven dat toen dat gebeurde, een deel van de oppervlakte van de aarde en haar levensvormen in de mantel werden verpletterd en bedekt door het huidige oppervlaktemateriaal. In dit gebied zouden enorme kloven kunnen bestaan, die overblijfselen van die oude wereld herbergen. De wetenschappers zeggen dat zij onverklaarbare isotopische verhoudingen uit het binnenste van de planeet registreren die afkomstig zouden kunnen zijn van deze vroegere aarde - een echo van een oude wereld die bestond vóór de voorgestelde botsing zo'n 4,5 miljard jaar geleden. Volgens hoofdonderzoeker Sujoy Mukhopadhyay van Harvard:
De energie die vrijkwam bij de botsing tussen de aarde en Theia [interessant dat zij dit andere object ter grootte van de aarde, waarvan zij geloven dat het op de aarde botste, de naam "Theia" geven, omdat dit het oude vrouwelijke equivalent is van Lucifer - de vrouwelijke "lichtdrager" of "lichtende"] zou enorm zijn geweest, zeker genoeg om de hele planeet te doen smelten. Maar wij geloven dat de inslagenergie niet gelijkmatig over de oude Aarde was verdeeld. Dit betekent dat een groot deel van het getroffen halfrond waarschijnlijk volledig zou zijn verdampt, maar dat het tegenoverliggende halfrond gedeeltelijk zou zijn afgeschermd, en niet volledig zou zijn gesmolten....
De geochemie geeft aan dat er verschillen zijn tussen de edelgas-isotopenverhoudingen in verschillende delen van de aarde, en deze moeten worden verklaard. Het idee dat een zeer ontwrichtende botsing van de Aarde met een ander lichaam ter grootte van een planeet, de grootste gebeurtenis in de geologische geschiedenis van de Aarde, de Aarde niet volledig deed smelten en homogeniseren, stelt sommige van onze opvattingen over de vorming van planeten en de energetica van reusachtige inslagen op de proef. Als de theorie juist blijkt te zijn, dan zien we misschien echo's van [een] oude Aarde [ergens binnen onze huidige wereld die een voortgaand bestaan signaleert], uit een tijd vóór de botsing.[vii]
Slechts een paar weken voor bovenstaand persbericht kondigde een ander team van wetenschappers de ontdekking aan van een enorme "oceaan" richting de kern van de aarde. Het waterreservoir daar is drie keer zo groot als al onze oppervlakte-oceanen, zeggen ze, en ter bevestiging van Genesis 7:11 geloven ze zelfs dat deze ondergrondse oceaan-zevenhonderd kilometer onder de mantel (de laag heet gesteente tussen het aardoppervlak en de kern) al het water zou kunnen hebben geleverd waaruit de zeeën van de aarde vandaag bestaan![viii]
Zou het kunnen dat daar nu leven is? Misschien is er iets dat de "Holle Aarde" theorie ondersteunt en dat aangeeft dat er binnen deze bleke blauwe stip planten, dieren en misschien zelfs een vorm van intelligent leven is?
VOLGENDE: X merkt de plek - Waar de gateways naar verluidt zijn gelokaliseerd
Eindnoten:
[i] Mt. Shasta Spirit website: http://mtshastaspirit.org/msspirit/gen/mysteries-of-mount-shasta/ (accessed February 3, 2015).
[ii] Author’s pseudonym: Appalachian Lady, “The Mothman, the Thunderbird, and the Curse of Chief Cornstalk,” http://appalachianlady.com/2013/10/14/mothman/ (accessed February 3, 2015).
[iii] “Terror as Ghostly Slender Man Figure Spotted in Same Area as Black-eyed Ghost Child,” Daily Star, January 25, 2015, http://www.dailystar.co.uk/news/weird-news/422007/Slender-Man-spotted-Cannock-area-Black-Eyed-Ghost-child-seen (accessed February 3, 2015).
[iv] Wikipedia entry for Lake Angikuni, http://en.wikipedia.org/wiki/Angikuni_Lake (accessed February 3, 2015).
[v] Legend of Lacus Curtius, found at http://www.livius.org/place/rome/rome-forum-romanum/lacus-curtius/ (accessed February 3, 2015).
[vi] “Cumaean Sibyl,: Wikipedia, http://en.wikipedia.org/wiki/Cumaean_Sibyl (accessed February 3, 2015).
[vii] “Scientists May Have Identified Echoes of Ancient Earth,” Phys Org, June 09, 2014, http://phys.org/news/2014-06-scientists-echoes-ancient-earth.html .
[viii] Andy Coghlan, Massive ‘Ocean’ Discovered towards Earth’s Core” New Scientists, June 12, 2014, http://www.newscientist.com/article/dn25723-massive-ocean-discovered-towards-earths-core.html#.VNfrCvnF98E.