De laatste nephilim - deel 11: Gepluimde slangen, reuzen en mensenoffers

31 juli 2022 - door SkyWatch Editor

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11
Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21
Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27 - Deel 28 - Deel 29 - Deel 30 - Deel 31
Deel 32 - Deel 33

Wij geloven dat sommige van de onsterfelijken - de geschapen goden van Psalm 82 en hun tegenhangers - naar Noord- en Zuid-Amerika zijn gemigreerd om daar aanbidding te aanvaarden. Stephen Quayle schreef:

Het is duidelijk dat gevallen engelen en reuzen, evenals hun nakomelingen en demonen heersten over veel van de inheemse Amerikaanse bevolkingen in de Nieuwe Wereld. Bovendien lijkt het aannemelijk dat de slangen die overal in Amerika werden aanbeden ofwel gevallen engelen waren die de vorm van slangen aannamen, ofwel nakomelingen van gevallen engelen die met dieren paarden.

Om "de punten met elkaar te verbinden", beginnen we met de vormingsperiode van de Israëlieten in Egypte, waarbij we opmerken dat, in tegenstelling tot de andere Egyptische goden, "de verering die aan de slang werd betoond niet slechts plaatselijk was of zelfs beperkt tot een bepaalde periode in de geschiedenis, maar dat zij in elk district van het Faraoïsche rijk de overhand had en haar onuitwisbare stempel heeft gedrukt op de architectuur en de archeologie van zowel Opper- als Neder-Egypte."[ii] Denk bijvoorbeeld aan de Egyptische viervleugelige, goddelijke slang, Chnuphis.[iii]

Van daaruit trokken de oude Israëlieten naar Kanaän, waar zij verhalen tegenkwamen over de Leviathan, een draak die door de Kanaänieten werd beschreven als "de kronkelende slang, de dubbel-gepantserde met zeven koppen," (KTU[iv] 1.5:1:1)[v] en die zes keer voorkomt in vijf verzen van de Hebreeuwse Bijbel (Job 3:8 en 41:1; Psalm 74:13-14 en 104:26; en Jesaja 27:1). Volgens Christoph Uehlinger, een professor godsdienstwetenschappen aan de Universiteit van Zürich, is het waarschijnlijk dat Leviathan door de Egyptenaren werd gelijkgesteld met "Apophis, een reusachtige slang die 's nachts probeert de reis van de zonnegod door de onderwereld te belemmeren"[vi]. Volgens Henoch is Leviathan een vrouwelijke draak die zich op de bodem van de zee bevindt en Behemoth een mannelijke draak die in de woestijn leeft.

En op die dag werden twee monsters gescheiden, een vrouwelijk monster genaamd Leviathan, om te wonen in de afgronden van de oceaan boven de fonteinen van de wateren. Maar het mannelijke werd Behemoth genoemd, die met zijn borst een woestenij met de naam Dûidâin bezette, ten oosten van de tuin waar de uitverkorenen en rechtvaardigen wonen, waar mijn grootvader werd opgenomen, de zevende van Adam, de eerste mens die de Heer der Geesten schiep. (Henoch 60:7-8)

Deze beestachtige tweedeling wordt ook vermeld in de apocriefe tekst 4 Ezra 6:49-52. Als men de oude overlevering aanvaardt, schuilt Leviathan nog steeds in de diepte, samenzweerderig om de wereld te vernietigen:

En ik zag daar de zee en haar eilanden, en haar dieren en haar vissen, en Leviathan en zijn echtgenote, en zijn hol, en zijn holen, en de wereld die op hem ligt, en zijn bewegingen en de vernietiging van de wereld vanwege hem. (Apocalyps van Abraham 21:4)[vii]

Leviathan is eschatologisch verbonden met de "Dag des Heren", omdat Jesaja profeteerde:

Te dien dage zal de Here met zijn pijnlijk en groot en sterk zwaard leviathan, de doorborende slang, de leviathan, de kromme slang, straffen; en hij zal de draak, die in de zee is, doden. (Jesaja 27:1)

Wij vermoeden dat Leviathan een echte reptielachtige entiteit is, een hoogst intelligente, onsterfelijke, goddelijke schepping in chaotische opstand. Wanneer het onderwereldportaal wordt geopend, zal die zeeslang voor korte tijd onnoemelijke gruwelen over de aarde brengen, om vervolgens het oordeel tegemoet te zien wanneer hij wordt geconfronteerd met "de Zoon des mensen, zittende ter rechterhand der macht, en komende in de wolken des hemels" (Mattheüs 26:64).

De Behemoth die wordt afgebeeld in Job 40:15-24 (10-19) kan ook het best worden begrepen als een bovennatuurlijk wezen met bovennatuurlijke kenmerken. viii] Hoewel er verbanden zijn gesuggereerd met andere draken uit het oude Nabije Oosten, lijkt de Behemoth een aparte entiteit te zijn die gepaard gaat met de Leviathan. Deze draak zou heel goed uit de aarde kunnen verschijnen wanneer de poort naar de afgrond wordt geopend (Openbaring 9:1). Het zou je echter kunnen verbazen dat niet alle vliegende slangen in de Schrift gevallen zijn.

Hoewel veel christenen waarschijnlijk terugdeinzen voor de gedachte dat God goddelijke wezens met slangen heeft geschapen, ondersteunt de Schrift deze gedachte wel degelijk. Het is ook veelzeggend hoe de Wachters door de oude Hebreeën werden beschreven in expliciet reptielachtige termen[ix], wat steun geeft aan het idee dat gevallen exemplaren overeen zouden kunnen komen met de voorstelling van menselijke offers eisende "vurige slangen" waarvan de kenmerken gedeeltelijk menselijk zijn. Met een juist begrip van de bijbelse Serafijnen en Wachters, lijkt de Meso-Amerikaanse connectie niet langer zo denkbeeldig. De gepluimde slanggoden van de Azteken, Maya's, en Inca's hebben dezelfde basisbeschrijving als de bijbelse vliegende slangachtige humanoïden.

Tot de vroege Meso-Amerikanen die de gevederde slang aanbaden behoorden de Olmec, Mixtec, Zapotec, Toltec, en Aztec. Reeds in de tijd van de Olmec (1400 v. Chr.) wordt de gevederde of gepluimde slang overal in Noord-, Midden- en Zuid-Amerika afgebeeld. De late Olmeekse of Tolteekse cultuur die bekend staat als Teotihuacan, toonde de slangengod bijvoorbeeld prominent op de zijkanten van de piramide die zich bij de Tempel van de Gevederde Slang bevond.

Archeologische vondsten tonen aan dat na de val van Teotihuacan de slangencultus zich verspreidde naar Xochicalco, Cacaxtla en Cholula - de grootste aan Quetzalcoatl gewijde piramide van de Nieuwe Wereld.

De Inca's van Peru, de Azteken van Mexico, en de Maya's van Yucatan vereerden allen soortgelijke gevleugelde slangengoden. De Inca's noemden deze rebellerende Serafijnen Amaru; de Azteken Quetzalcoatl; en de Maya's Kukulkán. In de mythologie van de Inca's is de Amaru een reusachtige, tweekoppige, vliegende slang die zich ondergronds ophoudt.[xi] Als bovennatuurlijke entiteit werd de reptielachtige verondersteld portalen te navigeren tussen de onderwereld van de doden en de natuurlijke wereld van de levenden.[xii] Hoewel velen beschrijvingen van Quetzalcoatl als een bebaarde man in verband hebben gebracht met soortgelijke beschrijvingen van Viracocha, wordt de laatste niet voorgesteld als een gevleugelde, slang-menselijke hybride. Echter, in opmerkelijke overeenstemming met Quetzalcoatl, was de titel Amaru Tupa een eretitel die koningschap aanduidde.[xiii] In feite nam de Inca scheppergod Viracocha "een stenen beeld van een amaru"[xiv] aan als zijn huauque, de "door mensen gemaakte dubbelganger"[xv] die de levende koning tijdens zijn leven vertegenwoordigde.

KIJK: IS DEZE ASSYRIËR (DE OUDE ANTICHRIST) EEN VOORBODE VAN EEN EINDTIJD "AHRIMAN POORT" ZOON VAN VERDERF!

Quetzalcoatl is de Azteekse naam voor de gevederde-serpent godheid en is één van de belangrijkste goden van Mexico en noordelijk Centraal Amerika. In de Azteekse beschaving van Centraal-Mexico was de verering van Quetzalcoatl alomtegenwoordig. Hij was de vliegende reptielengod die naar verluidt zei: "Als mijn onderdanen mij ooit zouden zien, zouden zij wegrennen!"[xvi] Zijn gevleugelde reptielentegenstander, Tezcatlipoca, werd over het algemeen als machtiger beschouwd, als de god van de nacht, tovenarij, en het lot. Tijdens de twintig dagen durende maand van Toxcatl werd een jongeman, verkleed als Tezcatlipoca, geofferd.[xvii] Minder bekend is dat, net als de Wachter-engelen in Genesis 6, de Azteekse traditie stelt dat hun gepluimde slangengoden ook reuzen schiepen die later werden vernietigd in een wereldwijde vloed:

Volgens de Azteekse mythe schiepen de goden Quetzalcoatl en Tezcatlipoca tijdens het eerste tijdperk, of de Zon, een ras van reuzen uit as en gaven ze hen eikels als voedsel. Maar de reuzen maakten de goden zo woedend vanwege hun boosaardigheid, dat de goden besloten een einde te maken aan het bestaan van de reuzen en de jaguars erop uitstuurden om hen te vernietigen. Slechts zeven overleefden de aanval van de woeste beesten. Later, toen de goden het water opriepen om de aarde te overspoelen en het eerste mensenras te vernietigen, beklommen deze zeven reuzen, de Xelhua, de bergen om een schuilplaats te zoeken voor het woeste water dat de planeet omspoelde. Vijf van de reuzen overleefden de stortvloed, en uiteindelijk bouwden zij de grote toren van Cholula om hun overleving van de vloed te herdenken.[xviii]

De Inca's geloofden eveneens dat Viracocha's eerste schepping een ras van goddeloze reuzen was, dat hij in een zondvloed vernietigde.[xix] Hoewel gewoonlijk wordt aangenomen dat alle Nephilim in de zondvloed verdronken, zijn er soortgelijke Joodse overleveringen over het overleven van één reus, koning Og van Bashan. [Of men deze oude rabbijnse traditie nu accepteert of niet, de duidelijke parallel met het Azteekse verhaal over een paar overlevende reuzen vraagt om een verklaring. Wij suggereren dat beide tradities werkelijke historische gebeurtenissen weerspiegelen. Immers, zo'n grote vreemdheid wordt niet zo snel naar het verleden verwezen.

KIJKEN: Ryan Pitterson geeft details hoe hij - terwijl velen de Antichrist hebben afgeschilderd als een charismatisch, militair genie - in werkelijkheid VEEL SINISTERDER zal zijn - DE LAATSTE NEPHILIM!

De Maya's geloven dat Kukulkan, voorgesteld als een gevederde slang, uit de Hemel naar de aarde kwam. Dienovereenkomstig werd de quetzal vogel, die de Hemel vertegenwoordigt, gekozen als zijn totem, en de slang vertegenwoordigt de aarde. De gevederde slangen iconografie is prominent aanwezig in Chichén Itzá, El Tajín, en in de gehele Maya regio. Zoals besproken in hoofdstuk 3, heeft de Maya kosmologie geleid tot belangrijke theologische dwalingen in de New Age beweging en was de aanzet tot de meeste mislukte voorspellingen van de hemelvaart in 2012. Het cumulatieve geval dat deze gepluimde serpent godheden echte onsterfelijke entiteiten zijn, gevallen "vurige vliegende serpenten," of voormalige Seraphim verklaart alle mythologische gegevens in termen die consistent zijn met de bijbelse theologie.

De gruwelijke praktijk van mensenoffers door de Azteken,[xxii] Maya's,[xxiii] en Inca's[xxiv] is voldoende bewezen om oncontroversieel te zijn. Sommige inheemse geleerden verdedigen de oude gebruiken met het argument dat, volgens hun kosmologie, de goden hetzelfde deden voor de mensen. Sommige verhalen suggereren vampirisme, een praktijk die in verband wordt gebracht met de gevallenen en hun Nephilim nakomelingen.[xxv] In een scheppingsmythe bijvoorbeeld, die in de Florentijnse Codex is gevonden, biedt Quetzalcoatl zijn bloed aan om de mensheid het leven te schenken. Er zijn verschillende andere mythen waarin Meso-Amerikaanse goden hun bloed offeren.[xxvi] Wat dit onderscheidt van het bloed van Jezus in de Christelijke theologie is dat het een eenmalig offer was door een gewillige deelnemer die vervolgens uit de dood opstond. Daarentegen offerden de Meso-Amerikanen zelfs hun eigen kinderen van vlees en bloed in verschillende vormen van rituele mensenoffers - een wrede afgodendienst die voor niemand goed nieuws was. Het identificeren van deze bloeddorstige slangen als gevallen "zonen van God," die uitdagend de aanbidding van mensen vragen en verschillende vormen van extravagante ethische afwijking aanmoedigen, lijkt moreel gerechtvaardigd vanuit de oorspronkelijke brondocumenten van de Meso-Amerikaanse religies.[xxvii]

Het spreekt bijna vanzelf hoe dergelijke concepten van vliegende slangen zich vanuit Meso-Amerika hebben kunnen uitbreiden naar inheemse Amerikaanse stammen en apocalyptische overtuigingen. Bijvoorbeeld, de "Cherokee Ratelslang Profetieën" werden opgeschreven door leden van de Cherokee stam gedurende 1811-1812. Deze profetieën lijken op het Meso-Amerikaanse apocalyptische geloof en delen het idee dat ergens na het jaar 2012 een vliegende gepluimde slang met menselijk-hybride kenmerken zou terugkeren in een tijd waarin de aarde en de hemel door elkaar worden geschud.

Een gedeelte van de Ratelslang Profetie luidt:

[Na] het jaar... 2012 zal er een uitlijning plaatsvinden zowel op de Cherokee kalender als in de hemelen van de Ratelslang Constellatie.... Het is de tijd van de dubbelkoppige slangenstok. Het is de tijd van het rood van Orion en Jupiter tegen het witblauw van Pleiaden en Venus... de Cherokee Ratelslang Constellatie zal een andere configuratie aannemen. De slang zelf zal echter blijven; op de ratelslang zullen op haar hoofd veren worden toegevoegd, haar ogen zullen opengaan en gloeien, vleugels schieten tevoorschijn als een gevleugelde ratelslang. Zij zal handen en armen hebben en in haar handen zal een kom zijn. De kom zal bloed bevatten. Op haar staart van zeven ratels zal de gloed en beweging van Pleiaden zijn. De ratelslang zal een gevederde ratelslang of gevederde slang van Tijd/Ontijd worden.

Terwijl de Maya's en de Cherokee wachten op de terugkeer van hun slangengodheid, zijn er ongevraagde bovennatuurlijke bezoeken aan de gang. Volgens Chulin Pop, een hedendaagse Maya, bezoeken bovennatuurlijke reuzen nog steeds de zonden van de Wachter aan de inheemse volkeren in de jungle. Ardy Sixkiller Clarke, een professor aan de Montana State University, heeft zijn getuigenis opgetekend:

Zij [zeven- tot acht-voet reuzen] komen van de sterren in hun grote zilveren platen en zij blijven hier soms slechts voor een nacht; soms voor een week of meer. Ze nemen de vrouwen mee en laten hen baby's krijgen. Ze hebben vier vingers en geen duimen. Elke man die probeert zijn vrouwen te verdedigen is dagenlang ziek. Ze hebben grote krachten. Ze laten je woorden horen, maar ze spreken nooit. Ze hebben wapens die rotsen en dingen doen verdwijnen.[xxviii]

De transparante parallellen tussen de oude "zonen van God," die zondigden "als Sodom en Gomorra" door "zich over te geven aan hoererij, en vreemd vlees na te jagen" (Judas 7), en wereldwijde meldingen van buitenaardse ontvoering, en het verslag van deze hedendaagse Maya, suggereren een complex onderling samenhangend fenomeen. Net als de culturele rebellie tegen de bijbelse moraal, impliceren hedendaagse getuigenissen die doen denken aan de wellustige uitspattingen van de Wachters, dat de dagen van Noach en de wederkomst van de Heer voor de deur staan (Mattheüs 24:37; Lucas 16:26). Stephen Quayle stelde voor dat Amerikanen dit gedichtje in overweging nemen: "Quetzalcotal, zijn er kwaadaardige leiders in dit land die op u wachten om Amerika opnieuw te claimen als Amaruca, het Land van de Slang?"[xxix]

Deze titel-Amaruca-is, volgens sommigen, de titel waaraan "Amerika" is ontleend. Het heeft te maken met de Meso-Amerikaanse geschiedenis, slangenverering en reuzen, en verbindt volgens de vrijmetselarij de oprichting van de Verenigde Staten en haar hoofdstedelijke ontwerpers met "wijsheid" ontleend aan de gevallen vliegende Seraf. Tom Horn legt het uit in Zenith 2016:

Het verhaal begint lang voordat de Spanjaarden op dit continent aankwamen en werd opgetekend in de hiëroglyfische tekens (en herhaald in de mondelinge geschiedenis) van het heilige, inheemse Maya-verhaal dat de Popol Vuh wordt genoemd. Ergens tussen 1701 en 1703 heeft een Dominicaanse priester, pater Francisco Ximénez genaamd, het werk van de Maya's overgeschreven en in het Spaans vertaald. Later werd zijn tekst van Guatemala naar Europa gebracht door Abbott Brasseur de Bourbough, waar hij in het Frans werd vertaald. Vandaag de dag bevindt de Popol Vuh zich in Chicago's Newberry Library, maar wat het schrift interessant maakt is het scheppingsverhaal, de geschiedenis en de kosmologie, vooral als het gaat om de verering van de grote "gevederde slang" scheppergod die bekend staat als Q'uq'umatz; een god die door geleerden wordt beschouwd als ongeveer gelijkwaardig aan de Azteekse god Quetzalcoatl en de Yucatec Mayan Kukulkan. Volgens vrijmetselaren als Manly P. Hall beschrijft geen enkel ander oud werk zo volledig de inwijdingsrituelen van de grote school van filosofisch mysterie, die zo centraal stond in Amerika's Baconiaanse droom van het Nieuwe Atlantis, als de Popol Vuh. Sterker nog, zegt Hall, in dit gebied vinden we de ware oorsprong van Amerika's naam en bestemming.

In The Secret Teachings of All Ages, schrijft Hall:

Dus van Hall leren we dat Vrijmetselaren zoals hij geloven dat "oude en goddelijk ingestelde" mysteriegodsdiensten die belangrijk zijn voor studenten van de Vrijmetselarij naar Amaruca/Amerika - het Land van de Plumèd Serpent - kwamen door kennis die de Rode Man van de draak zelf ontving. Wat Hall verzwijgt is dat, zelfs tot op de dag van vandaag, in de geheime genootschappen, Lucifer wordt beschouwd als deze welwillende slangengod die niets anders heeft dan de beste bedoelingen voor de mens, terwijl Jehova een kwade entiteit is die de mensheid in het duister tracht te houden en hem straft als hij de ware wijsheid zoekt. Aangezien deze oude slangenlegenden de Meso-Amerikaanse gevederde slangengoden omvatten en kunnen worden beschouwd als een historisch testament van die door God neergeworpen Engel, "dan kan Het Land van de Plumèd Serpent misschien ook bekend staan als het Land van Lucifer," concludeert Ken Hudnall in The Occult Connection II: The Hidden Race.[xxxi]

VOLGENDE: Het vreemdste over de Grote Rode Draak die naar de Aarde ging

Eindnoten:

[i] Stephen Quayle, True Legends: Tales of Giants and the Plumed Serpents , 307.

[ii] William R. Cooper, The Serpent Myths of Ancient Egypt, (London: Hardwicke, 1873) 5, https://archive.org/details/cu31924099385209 .

[iii] Ibid., 12.

[iv] Ugaritic language texts.

^[v] William W. Hallo and K. Lawson Younger, The Context of Scripture (Leiden; New York: Brill, 1997) 265.

^[vi] C. Uehlinger, “Leviathan,” ed. Karel van der Toorn, Bob Becking, and Pieter W. van der Horst, Dictionary of Deities and Demons in the Bible (Leiden; Boston; Köln; Grand Rapids, MI; Cambridge: Brill; Eerdmans, 1999) 513.

[vii] Alexander Kulik (translator), The Apocalypse of Abraham , based on Alexander Kulik, Retroverting Slavonic Pseudepigrapha (Atlanta, GA: Society of Biblical Literature, 2004 and Leiden: Brill, 2005). http://www.marquette.edu/maqom/kuliktranslation.html (accessed January 28, 2015).

^[viii] B. F. Batto, “Behemoth,” ed. Karel van der Toorn, Bob Becking, and Pieter W. van der Horst, Dictionary of Deities and Demons in the Bible (Leiden; Boston; Köln; Grand Rapids, MI; Cambridge: Brill; Eerdmans, 1999) 165.

[ix] As discussed in chapter 1 What Is This All About? – “4Q Amram ^b (4Q544),” Geza Vermes, The Dead Sea Scrolls in English , revised and extended 4th ed. (Sheffield: Sheffield Academic Press, 1995) 312.(Previous ed.: London: Penguin, 1987).

[x] William M. Ringle, Tomás Gallareta Negrón, and George J. Bey, “The Return of Quetzalcoatl,” Ancient Mesoamerica (London: Cambridge University Press, 1998) 183–232.

[xi] Paul R. Steele and Catherine J. Allen, “Amaru Tupa,” Handbook of Inca Mythology, Handbooks of World Mythology (Santa Barbara, CA: ABC-CLIO, 2004) 96.

[xii] S. Smith, “Generative Landscapes: The Step Mountain Motif in Tiwanaku Iconography,” Ancient America, 12m (2011): 1–69.

[xiii] Steele and Allen, 98.

[xiv] Ibid., 96.

[xv] Steele and Allen, “Huauque,” 193.

[xvi] “The Death of Quetzalcöätl,” Anales de Cuauhtitlan (Codex Chimalpopoca, sections 5 to 8) http://pages.ucsd.edu/~dkjordan/nahuatl/ReadingQuetzalcoatl.html (accessed January 28, 2015).

[xvii] Bernardino de Sahagún, Monographs of the School of American Research , vol. 14, “General History of the Things of New Spain: Florentine Codex” (Santa Fe, N.M.: School of American Research, 1950–1982) 79.

[xviii] Patrick Chouinard (09-28-2013), Lost Race of the Giants: The Mystery of Their Culture, Influence, and Decline throughout the World (Inner Traditions/Bear & Company) 129–130.

[xix] Steele and Allen, “Viracocha,” 265.

[xx] Howard Schwartz, Tree of Souls: The Mythology of Judaism (Oxford: Oxford University, 2004) 461.

[xxi] Joseph Barclay, The Talmud (London: John Murray, 1878): 23; Heinrich Ewald and Georg Heinrich August von Ewald, The History of Israel (London: Longmans, Green, and Company, 1883) 228.

[xxii] John M. Ingham, “Human Sacrifice at Tenochtitln,” Society for Comparative Studies in Society and History 26 (1984) 379–400.

[xxiii] Gabrielle Vail, Christine Hernández, “Human Sacrifice in Late Postclassic Maya Iconography and Texts” in Vera Tiesler and Andrea Cucina, New Perspectives on Human Sacrifice and Ritual Body Treatment in Ancient Maya Society (New York: Springer, 2007) 120–164.

[xxiv] Rebecca Morelle, “Inca Mummies: Child Sacrifice Victims Fed Drugs and Alcohol,” BBC News, http://www.bbc.com/news/science-environment-23496345 (accessed January 30, 2015).

[xxv] Louis Ginzberg, The Legends of the Jews (Baltimore: Johns Hopkins University Press, 1998) 125.

[xxvi] Jacques Soustelle, La Vida Cotidiana de Los Aztecas En Vísperas de La Conquista , 2. ed., Sección de Obras de Antropología (México: Fondo de Cultura Económica, 1970) 102.

[xxvii] George L. Cowgill, “Ritual Sacrifice and the Feathered Serpent Pyramid at Teotihuacán, México,” Foundation for the Advancement of Mesoamerican Studies, 1997, http://www.famsi.org/reports/96036/index.html (accessed January 30. 2015).

[xxviii] Ardy Sixkiller Clarke, Sky People: Untold Stories of Alien Encounters in Mesoamerica (Pompton Plains, NJ: New Page, 2014) 172.

[xxix] Quayle, True Legends , 294.

[xxx] Thomas Horn, Zenith 2016 (Crane, MO: Defender, 2013) 357–359.

[xxxi] Ken Hudnall, The Occult Connection II: The Hidden Race (Omega Press, 2004) 207.

Bron: THE FINAL NEPHILIM–PART 11: Plumed Serpents, Giants, and Human Sacrifice » SkyWatchTV