De wederkomst van Saturnus - Deel 26: De kind-eters

27 januari 2022 - door Derek Gilbert

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 16 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11
Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21
Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27

De eerste-eeuwse Griekse historicus Diodorus Siculus is een van de primaire bronnen voor de gruwelen van de Phoeniciërs die Carthago stichtten. Hij geeft de meest grafische beschrijving van hoe hun kinderoffers werden uitgevoerd:

Er was in hun stad een bronzen beeld van Kronos, dat zijn handen uitstrekte, met de palmen omhoog en schuin naar de grond, zodat elk van de kinderen, wanneer ze daarop geplaatst werden, naar beneden rolde en in een soort gapende kuil viel, gevuld met vuur.[1]

Dit is waarschijnlijk de inspiratiebron voor fantasierijke weergaven die je misschien hebt gezien van een afgod die "Moloch" werd genoemd, een alternatieve spelling van "Molech," "Molek," en "Malik."[2] De waarheid is dat we niet weten hoe het bronzen afgodsbeeld van Baäl Hammon eruitzag. Het is mogelijk dat de afbeelding van Moloch door de kunstenaar geïnspireerd was op de Griekse mythe van de Minotaurus, de kannibalistische half stier, half mens die opgesloten zat in het labyrint op het eiland Kreta.[3] De afbeeldingen van Baal Hammon die de laatste tweeduizend jaar bewaard zijn gebleven, tonen een man met een baard - hoewel, zoals in een eerder artikel werd opgemerkt, de naam van zijn alter ego Kronos waarschijnlijk afgeleid is van het Semitische woord voor "hoorns".

Als we één ding hebben geleerd van de politieke situatie in de Verenigde Staten sinds 2016, dan is het wel dat de media een verhaal promoten, en dat verhalen worden gevormd om in dat verhaal te passen. Dat was tweeduizend jaar geleden ook al zo. Zo geloven sommige moderne archeologen liever dat de Hebreeuwse, Griekse en Romeinse commentatoren die hun mening gaven over de Kanaänitische en Punische godsdienst bevooroordeeld waren tegen een rivaliserende cultuur, en dat de beweringen over kindermoord in wezen politieke propaganda waren. Er wordt beweerd dat de hoge kindersterfte in de oude wereld het regelmatig offeren van kinderen onmogelijk zou hebben gemaakt. Elke samenleving die zich met een dergelijke praktijk bezighield, zou instorten door het sterftecijfer hoger te stellen dan het geboortecijfer.[4] Zij beweren dat de kinderen die in Fenicische nederzettingen rond de Middellandse Zee werden begraven, gewoon een natuurlijke dood stierven, en dat de Feniciërs om een nog onontdekte reden speciale begraafplaatsen aanlegden voor overleden kinderen. Bij gebrek aan beter hebben archeologen het bijbelse woord "tofet" gebruikt om deze plaatsen te beschrijven.

Het is een onnauwkeurig gebruik van de term. Het Hebreeuwse woord topheth betekent letterlijk "plaats van vuur", een verwijzing naar de gewoonte om kinderen te verbranden als offers aan Molech. De gruwel van de Topheth bracht de Joden ertoe de Vallei van de Zoon van Hinnom, waar deze offers plaatsvonden, te gebruiken als symbool voor de plaats van eeuwige kwelling voor de goddelozen. De naam in verkorte vorm, gei hinnom ("Dal van Hinnom"), werd Gehenna in het Grieks, en het wordt gewoonlijk vertaald met "hel" in het Nieuwe Testament.

Maar de revisionistische argumenten houden geen stand. Analyse toont aan dat de Feniciërs wel al hun eerstgeboren kinderen hadden kunnen offeren, of tot een derde van hun babymeisjes, zonder dat dit hun samenleving op een significante manier beïnvloedde.[5]

Het fysieke bewijs dat tot nu toe aan archeologen in Israël is ontsnapt, is op tal van plaatsen rond de Middellandse Zee opgedoken. Tophets vergelijkbaar met die beschreven in de Bijbel zijn gevonden in Carthago en nabijgelegen Fenicische sites in het moderne Tunesië en Algerije, in Motya op Sicilië, en in Monte Sirai, Nora, Tharros, en Sulcis op Sardinië.[6]

Maar het meest verontrustende bewijsmateriaal komt uit Spanje, uitgehouwen in een stenen reliëf op een Punisch grafmonument dat rond 500 v. Chr. werd gebouwd:

Het reliëf beeldt een banket af dat wordt voorbereid voor een monster dat zit, met het gezicht naar het linkergedeelte van de afbeelding. Het monster heeft een menselijk lichaam en twee hoofden, de een boven de ander. De hoofden hebben open monden met lollende tongen. In zijn linkerhand houdt het de achterpoot vast van een liggend varken dat voor hem op een bankettafel ligt. In zijn rechterhand houdt het een kom. Net over de rand van de kom zijn het hoofd en de voeten van een kleine persoon te zien. Op de achtergrond houdt een figuur in een lang gewaad een kom omhoog in een gebaar van offeren. Tegenover het monster staat de verminkte beeltenis van een derde figuur. Deze staat en heft in zijn rechterhand een zwaard met een gebogen lemmet. Zijn hoofd heeft de vorm van een stier of een paard.Zijn linkerhand raakt het hoofd aan van een tweede kleine persoon in een schaal op een tweede tafel of een driepoot in de buurt van de bankettafel. De graftoren waarop dit reliëf is gebeeldhouwd komt uit een gebied dat in de periode van zijn bouw duidelijk onder Punische of Phoenicische invloed stond en lijkt op monumenten uit Achaemenidisch West-Azië. Het reliëf zelf lijkt op oost-mediterrane voorstellingen van offers of offerandes, en het zwaard met het gekromde lemmet, dat in verband wordt gebracht met het offeren, ondersteunt de gelijkenis. Het lijkt erop dat de kleine figuren, waarschijnlijk kinderen, in schalen worden geofferd aan het tweekoppige monster. Het is dan ook redelijk om aan te nemen dat het reliëf, hoe fantasierijk ook, Noordwest-Semitische kinderoffers voorstelt.[7][7][7]De graftoren waarop dit reliëf is gebeeldhouwd komt uit een gebied dat in de periode van zijn bouw duidelijk onder Punische of Phoenicische invloed stond en lijkt op monumenten uit Achaemenidisch West-Azië. Het reliëf zelf lijkt op oost-mediterrane voorstellingen van offers of offerandes, en het zwaard met het gekromde lemmet, dat in verband wordt gebracht met het offeren, ondersteunt de gelijkenis. Het lijkt erop dat de kleine figuren, waarschijnlijk kinderen, in schalen worden geofferd aan het tweekoppige monster. Het is dan ook redelijk om aan te nemen dat het reliëf, hoe fantasierijk ook, Noordwest-Semitische kinderoffers voorstelt.[7]De graftoren waarop dit reliëf is gebeeldhouwd komt uit een gebied dat in de periode van zijn bouw duidelijk onder Punische of Phoenicische invloed stond en lijkt op monumenten uit Achaemenidisch West-Azië. Het reliëf zelf lijkt op oost-mediterrane voorstellingen van offers of offerandes, en het zwaard met het gekromde lemmet, dat in verband wordt gebracht met het offeren, ondersteunt de gelijkenis. Het lijkt erop dat de kleine figuren, waarschijnlijk kinderen, in schalen worden geofferd aan het tweekoppige monster. Het is dan ook redelijk om aan te nemen dat het reliëf, hoe fantasierijk ook, Noordwest-Semitische kinderoffers voorstelt.[7]en het zwaard met het gekromde lemmet, dat in verband wordt gebracht met het offeren, ondersteunt de gelijkenis. Het lijkt erop dat de kleine figuren, waarschijnlijk kinderen, in schalen worden geofferd aan het tweekoppige monster. Het is dan ook redelijk om aan te nemen dat het reliëf, hoe fantasierijk ook, Noordwest-Semitische kinderoffers voorstelt.[7]en het zwaard met het gekromde lemmet, dat in verband wordt gebracht met het offeren, ondersteunt de gelijkenis. Het lijkt erop dat de kleine figuren, waarschijnlijk kinderen, in schalen worden geofferd aan het tweekoppige monster. Het is dan ook redelijk om aan te nemen dat het reliëf, hoe fantasierijk ook, Noordwest-Semitische kinderoffers voorstelt.[7]

Hoewel het ontegenzeggelijk angstaanjagend is, is het moeilijk te interpreteren wat het reliëf precies voorstelt. Het is niet bepaald het soort grafmonument dat we in de moderne wereld gewend zijn. Charles Kennedy, die het monument niet lang na de ontdekking in 1971 bestudeerde, gelooft dat het de offergave van kinderen aan de Dood voorstelt; dat wil zeggen, Molech.[8] George Heider, in zijn baanbrekende boek over Molech, is het daarmee eens: "Het torenreliëf van de Pozo Moro is het dichtst dat we ooit zullen komen bij een foto van de oude cultus in actie, en het toont kinderoffers duidelijk genoeg, als er niets anders is."[9]

En toch gaat het debat door. Sommige geleerden zien niets ongewoons in de speciale begraafplaatsen die de Feniciërs hadden gereserveerd voor zuigelingen en jonge kinderen.[10] Anderen beweren dat het Pozo Moro mausoleum noch kinderen noch offers afbeeldt.[11] Een recente analyse van tanden uit 342 grafurnen in Carthago, waar de grootste tofet meer dan twintigduizend van zulke urnen bevat,[12] onthulde echter dat zuigelingen jonger dan drie maanden significant oververtegenwoordigd waren, wat betekent - om het netjes te zeggen - dat zij geen natuurlijke dood stierven.[13]

De vraag is niet of de Feniciërs hun kinderen offerden, of zelfs of zij dat hadden kunnen doen op de manier zoals de profeten, Grieken en Romeinen zeiden dat zij dat deden. Zij deden het. De vraag is waarom.

Fenicische ouders kunnen geen harteloze, gevoelloze monsters zijn geweest. Zelfs een onvriendelijke getuige als Plutarchus merkte op dat arme moeders die hun kinderen verkochten als plaatsvervangend offer voor de kinderen van de rijken, gedwongen werden om geen verdriet te tonen tijdens het offer door de dreiging hun honorarium te verliezen. Nee, er was hier iets meer aan de hand, iets spiritueels.

Diodorus bericht dat de Carthagers geloofden dat hun militaire nederlaag tegen de tiran van Syracuse, Agathocles, in 310 v. Chr. een straf was voor het niet brengen van de vereiste offers aan hun oppergod, Baal Hammon. Om te boeten slachtte de stad zo'n vijfhonderd van haar kinderen af. Waarom? Waarom zou een engel van de Wachtersklasse kinderoffers eisen van zijn menselijke volgelingen? Er zijn een paar mogelijke redenen, maar omdat de Bijbel het ons niet specifiek vertelt, zijn ze beide speculatief.

Ten eerste weten we uit Genesis 9 dat "het bloed het leven is." God verbood het consumeren van bloed; verder verklaarde Hij dat voor het vergieten van menselijk bloed - zelfs door dieren - een afrekening vereist zou zijn. Misschien produceert het vergieten van bloed iets dat de Gevallenen gebruiken voor bovennatuurlijke macht.

Ten tweede, dit kan eenvoudige wraak zijn. De Wachters waren getuige van de dood van hun kinderen, de Nephilim, tijdens de zondvloed van Noach. Misschien was het overtuigen van mensen dat het offeren van kinderen bovennatuurlijke zegen van de goden oplevert, een daad van vergelding. Stel je eens voor hoe God de Vader zich voelt als Hij toekijkt hoe wij vrijwillig de meest kwetsbare en hulpeloze onder ons, de kinderen onder onze hoede, afslachten om in de gunst te komen van onze oudere broers en zussen, de engelenkinderen van God die tegen Hem in opstand kwamen.

We hoeven ons dat niet voor te stellen. God heeft ons meer dan 2500 jaar geleden precies verteld hoe Hij erover denkt:

En gij namt uw zonen en uw dochters, die gij Mij gebaard hadt, en dezen offerde gij aan [de goden] om verslonden te worden. Waren uw hoererijen zo gering, dat gij mijn kinderen slachtte en hen aan hen overleverde als een vuuroffer? (Ezechiël 16:20-21)

Kortom, omdat Israël en Juda andere goden aanbaden, wat Jahweh vergeleek met een trouweloze vrouw die haar man bedriegt, verklaarde Hij dat het oordeel zou komen in de vorm van een verovering door buitenlandse indringers, zowel natuurlijke als bovennatuurlijke. In deze context kunnen de voornaamwoorden "zij" en "hen" evengoed verwijzen naar de goden die aan de naties waren toebedeeld als naar de mensen van de heidense naties die God tegen Jeruzalem zou brengen.

De verwijzingen in 2 Petrus en Judas suggereren dat de Wachters, de zondige engelen van Genesis 6, de Titanen waren, bovennatuurlijke entiteiten die naar de Tartarus waren verbannen vanwege hun seksuele overtreding die onheilige kinderen voortbracht, de Nephilim. Zo was Shemihazah, de leider van de opstandige Wachters, Kronos, de koning van de Titanen, die door de Phoeniciërs "Baal Hammon" werd genoemd. Volgens 1 Henoch werden de Wachters door God veroordeeld om "de vernietiging van hun geliefden te zien" voordat zij tot het Oordeel in de diepten van de aarde werden gebonden.[14]

Het bewijs uit de geschiedenis leidt tot deze conclusie: De Wachters en/of de demonische geesten van hun dode kinderen, de Rephaim/Nephilim, lokten de heidense volken van de oude wereld ertoe om hun zonen en dochters te verbranden als offers aan goden van de doden.

Nu, overweeg dit: God kocht onze vrijheid van het loon van de zonde - de dood - door Zijn Zoon voor ons op te offeren. Het was de ultieme omkering van het kwaad dat bij Hermon aan de wereld werd voorgesteld.

De volgende: Saturnus

Eindnoten:

^[1] Ibid.

^[2] George Foot Moore, “The Image of Moloch,” Journal of Biblical Literature 16 (1897), pp. 162–163.

^[3] John S. Rundin, “Pozo Moro, Child Sacrifice, and the Greek Literary Tradition.” Journal of Biblical Literature , Vol. 123, No. 3 (2004), p. 430.

^[4] Garnand, Stager & Greene, “Infants as Offerings: Palaeodemographic Patterns and Tophet Burial.” Studi Epigrafici e Linguistici 29–30 (2012–13), p. 194.

^[5] Ibid., p. 215.

^[6] Cross (1973), op. cit., p. 25.

^[7] Rundin, op. cit., p. 426.

^[8] Charles Kennedy, “Tartessos, Tarshish and Tartarus: The Tower of Pozo Moro and the Bible” (unpublished essay presented to the First International Meeting of the Society of Biblical Literature, Salamanca, Spain, 1983), pp. 8–12.

^[9] Heider, op. cit., p. 191.

^[10] Adriano Orsingher, “Understanding Tophets: A Short Introduction.” The Ancient Near East Today , http://www.asor.org/anetoday/2018/02/Understanding-Tophets-Short, retrieved 4/14/18.

^[11] Joseph Azize, “‘Child Sacrifice’ without Children or Sacrifice: The Pozo Moro Relief.” Ancient Near Eastern Studies 51 (2014), pp. 263–277.

^[12] Maria E. Aubet, The Phoenicians and the West (Cambridge: Cambridge University Press, 1987). p. 252.

^[13] Smith, Avishai, Greene & Stager, ”Aging Cremated Infants: The Problem of Sacrifice at the Tophet of Carthage.” Antiquity 85:329 (2011), pp. 859–874.

^[14] George W. E. Nickelsburg & James C. VanderKam, 1 Enoch: The Hermeneia Translation (Minneapolis: Fortress Press. Kindle Edition, 2012), p. 29.

Bron: The Second Coming of Saturn Part 26: The Child-Eaters » SkyWatchTV