www.wimjongman.nl
De wederkomst van Saturnus - deel 23: Kronos, koning van de Titanen
20 januari 2022 - door Derek Gilbert
Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 16 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11
Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21
Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27
De Grieken en Romeinen deelden een groot deel van hun religie. De namen waren verschillend, met de opmerkelijke uitzondering van Apollo, maar de goden waren vrijwel hetzelfde. Zeus bij de Grieken was Jupiter bij de Romeinen. Aphrodite was Venus, Ares was Mars, Hera was Juno, Hephaestus was Vulcanus, enzovoort.
Evenzo was Kronos, koning van de Titanen, het equivalent van de oude god van de Romeinen, Saturnus. In zowel de Romeinse als de Griekse godsdienst was dit de godheid die over de aarde heerste tijdens een lang vervlogen Gouden Eeuw, toen de mensheid leefde als goden, vrij van zwoegen en zorgen. Beiden werden omvergeworpen door hun zoon, de stormgod, en naar de onderwereld verbannen. Voor de Grieken was dit de Tartarus, een plaats zo ver onder de Hades als de aarde onder de hemel ligt; in de Romeinse mythe ketende Jupiter Saturnus om ervoor te zorgen dat hij zich niet zou overeten. Men geloofde dat Saturnus de voorbijgaande dagen, maanden en jaren verorberde, en het zou een probleem zijn geweest als de oude god zijn vraatzucht had aangewend om ook het heden en de toekomst te verorberen.
De familiebetrekkingen van Kronos waren op zijn zachtst gezegd gespannen. Je hebt het verhaal vast wel gehoord: Het oerpaar, Ouranos (de hemel) en Gaia (de aarde), baarde de eerste generatie goden, de Titanen, en enkele monsterlijke broers en zussen - Argus, een reus met honderd ogen, de Cyclopen, reuzen met slechts één oog, en de Hecatoncheires, reuzen met honderd armen en benen. De hartstocht van Ouranos was echter zo groot, zo gaat het verhaal, dat de Titanen gevangen zaten in Gaia, niet in staat haar schoot te verlaten. Met de aanmoediging van zijn moeder, leidde Kronos zijn broers en zussen in een opstand en castreerde zijn vader met een adamantijnse sikkel.
Je herinnert je dat dit vergelijkbaar is met het verhaal van de Hurriaanse vader-god, Kumarbi, die eveneens in opstand kwam tegen zijn hemel-god vader, Anu (hoewel Kumarbi de castratie uitvoerde met zijn tanden). Net als Kumarbi werd ook Kronos uiteindelijk door zijn zoon, de stormgod, naar de onderwereld gestuurd. De overeenkomsten tussen de verhalen zijn in een eerder hoofdstuk uitvoerig beschreven, maar het is de moeite waard te herhalen dat het er te veel zijn en dat ze te dicht bij elkaar liggen om toeval te zijn. Kortom, de Grieken kregen het verhaal van de Hurriërs en/of de Hettieten die zij tegenkwamen, waarschijnlijk in West- of Zuid-Anatolië (Turkije). Aangezien we weten dat Hettieten, Hoerriërs (Horieten) en Grieken (Hivieten) gedurende de oudtestamentische periode samen in Kanaän waren, tenminste tot in de tijd van David en Salomo, waren er in de loop der eeuwen volop mogelijkheden voor religieuze en culturele kruisbestuiving tussen Mesopotamië en de Egeïsche Zee.
De disfunctionele familierelaties van Kronos hielden niet op bij zijn ouders. Vanwege een waarschuwing van Ouranos en Gaia dat hij gedoemd was om door een van zijn kinderen ten val te worden gebracht, bedacht Kronos een listig plan:
Maar Rhea was in liefde onderworpen aan Kronos en baarde prachtige kinderen, Hestia, Demeter, en goud-geschoeide Hera en sterke Hades, meedogenloos van hart, die onder de aarde woont, en de luid-blazende Earth-Shaker [Poseidon], en wijze Zeus, vader van goden en mensen, door wiens donder de wijde aarde wordt geschud. Deze grote Kronos slikte iedereen op die uit de baarmoeder op de knieën kwam van zijn moeder met deze bedoeling, dat geen andere van de trotse zonen van de hemel het koningschap onder de doodloze goden zou bekleden. Want hij leerde van de aarde en de sterrenhemel dat hij voorbestemd was te worden overwonnen door zijn eigen zoon, hoe sterk die ook was, door toedoen van de grote Zeus. Daarom hield hij zich niet blind, maar keek toe en verzwolg zijn kinderen; en onophoudelijk verdriet maakte zich meester van Rhea.[1]
Je zou denken dat Rhea een patroon zou hebben opgemerkt nadat Kronos hun eerste twee of drie kinderen had opgeslokt, maar pas toen ze zwanger was van hun jongste, Zeus, probeerde ze er een te redden. Met de hulp van Gaia werd Zeus geboren en verborgen in een grot op de berg Ida op Kreta, waar zijn bestaan werd verborgen door een groep daimonen ("geesten"), de Kouretes, die dansten en herrie-schopten met kletterende schilden en speren om het geluid van de kreten van de baby Zeus te overstemmen. Toen hij volwassen was, dwong hij Kronos zijn broers en zussen op te geven en leidde hen vervolgens in een lange en bittere oorlog tegen de Titanen, die uiteindelijk eindigde met Zeus die zijn vader verdrong als koning van het pantheon. Kronos en de Titanen werden verbannen naar de Tartarus, precies de plaats waar de "zonen van God" uit Genesis 6 zijn opgesloten, volgens de apostel Petrus.
Joodse godsdienstgeleerden begrepen het verband tussen de Titanen en de Wachters en, in het verlengde daarvan, de halfgoden van de Grieken en de Nephilim. Tweeënzeventig Joodse geleerden produceerden in de vierde eeuw voor Christus een versie van de Hebreeuwse Geschriften in het Koine Grieks op aanwijzing van Ptolemaeus II, de Griekse koning die Egypte erfde na het uiteenvallen van het rijk van Alexander de Grote. Ptolemaeus wilde blijkbaar de Torah toevoegen aan de beroemde bibliotheek van Alexandrië in een taal die zijn bestanddelen konden begrijpen.
Wij hebben reeds het verband aangetoond tussen de Titanen en de zonen Gods van Genesis 6, de zondige engelen die door Petrus en Judas worden genoemd. De verwijzingen in de Septuagint zijn echter duidelijker.
En de vreemdelingen hoorden dat David tot koning over Israël was gezalfd. En al de vreemdelingen trokken op om David te zoeken. En David hoorde het en daalde af naar de vesting. En de vreemdelingen verzamelden zich en kwamen bijeen in het dal van de Rephaïm [Titânes]....
En de vreemdelingen bleven opgaan en vergaderden in het dal van de Rephaïm [Titânes]. (2 Samuël 5:17-18; 22, Lexham Engelse Septuagint [LES])
Verwijzingen naar het dal van de Rephaim/Titanen komen ook voor in 2 Samuël 23:13 en 1 Kronieken 11:15. Dan zijn er verwijzingen die minder voor de hand liggen omdat het Hebreeuwse woord rephaïm in onze Engelse Bijbels gewoonlijk vertaald wordt met "schaduwen" of "de doden":
Iemand die afdwaalt van de weg van het gezonde verstand
zal rusten in de vergadering van de doden [rephaim]. (Spreuken 21:16)
Een man die van de weg der gerechtigheid is afgedwaald
zal slapen in de gemeente van de reuzen [gigánton]. (Spreuken 21:16, les)
De doden [rephaïm] beven
onder de wateren en hun bewoners. (Job 26:5)
Worden niet reuzen [gígantes] voortgebracht
van onder het water en zijn buren? (Job 26:5, LES)
Want haar huis zinkt neer in de dood,
en haar paden tot in de doden [rephaïm]. (Spreuken 2:18)
Want zij heeft haar huis dicht bij de dood gezet
en haar paden dicht bij Hades met de schaduwen [gigenón, "uit de aarde geboren" = Titanen, kinderen van Gaia]. (Spreuken 2:18, LES)
Een andere vermelding van de Titanen komt voor in het apocriefe Boek van Judith:
Want hun machtige is niet gevallen door de handen van de jonge mannen, noch sloegen de zonen der Titanen hem neer, noch richtten zich grote reuzen op hem; maar Judith, dochter van Merari, met de schoonheid van haar gelaat maakte hem ongedaan. (Judith 16:3-6, NRSV)
De oudste tekst van Judith die vandaag de dag voor ons beschikbaar is, komt uit de Septuagint, dus we weten niet met zekerheid in welke taal het boek oorspronkelijk is geschreven.[2] Het kan in het Grieks zijn geschreven, want de vroegste Hebreeuwse kopie stamt uit de Middeleeuwen. Het punt is dat tegen de tijd dat de Grieken het land van de Bijbel veroverden, meer dan driehonderd jaar voor de geboorte van Jezus, Joodse godsdienstgeleerden en schriftgeleerden er geen probleem mee hadden om de Titanen rechtstreeks in verband te brengen met de Rephaïm (d.w.z. de Nephilim) en hen te beschrijven als reuzen. Joodse schriftgeleerden herkenden in Griekse mythen hun eigen verhalen over de Wachters, de Nephilim, en de rebellengoden die het gezag van de Schepper, Jahweh, hadden verworpen. En de vroege kerk aanvaardde deze leerstellingen als waarheid:
Maar de engelen overtraden deze afspraak. en raakten in de ban van vrouwenliefde en verwekten kinderen die demonen worden genoemd;
-Justin Martyr, Tweede Apologie V[3]
...in de dagen van Noach bracht Hij terecht de zondvloed teweeg, met het doel dat meest verfoeilijke mensenras uit te roeien, dat toen bestond en dat geen vrucht kon voortbrengen voor God, omdat de engelen die gezondigd hadden, zich met hen vermengd hadden.
-Irenaeus, Tegen Ketterijen IV, 36.4[4]
...deze [engelen] vielen in onzuivere liefde voor maagden, en werden onderworpen door het vlees, en hij werd nalatig en verdorven in het beheer van de dingen die hem waren toevertrouwd. Uit deze minnaars van maagden zijn daarom voortgekomen die reuzen worden genoemd.
-Athenagoras van Athene, Een pleidooi voor de christenen 24[5]
Naar mijn mening zijn het echter bepaalde goddeloze demonen, en, om zo te zeggen, van het ras der Titanen of Reuzen, die zich schuldig hebben gemaakt aan oneerbiedigheid jegens de ware God en jegens de engelen in de hemel, en die daaruit zijn gevallen, en die rondspoken in de dichtere delen van lichamen, en onreine plaatsen op aarde frequenteren...
-Origen, Tegen Celsus 4.92[6]
Maar uit hun ongeoorloofde omgang ontsprongen valse mannen, veel groter van gestalte dan gewone mannen, die zij naderhand reuzen noemden; niet die reuzen met drakenvoeten die oorlog voerden tegen God, zoals die godslasterlijke mythen van de Grieken bezingen, maar wild van manieren, en groter van gestalte dan mannen, in zoverre zij voortkwamen uit engelen; maar minder dan engelen, omdat zij uit vrouwen geboren waren.
-Pseudo Clement, Homilie 8:15[7]
Plutarchus... zegt dat de mythische verhalen die over goden worden verteld, bepaalde verhalen over demonen zijn, en dat de daden van reuzen en Titanen die bij de Grieken in gezang werden gevierd, ook verhalen over demonen zijn, bedoeld om een nieuwe fase in het denken te suggereren.
Van deze soort waren dan misschien de verklaringen in de Heilige Schrift betreffende de reuzen vóór de zondvloed, en die betreffende hun voorouders, van wie wordt gezegd: "En toen de engelen Gods de dochters der mensen zagen, dat zij schoon waren, namen zij hun vrouwen uit allen, die zij verkozen," en uit deze werden geboren "de reuzen, de mannen van faam, die van oudsher waren."
Want men zou kunnen zeggen dat deze demonen die reuzen zijn, en dat hun geesten vergoddelijkt zijn door de volgende geslachten van mensen, en dat hun gevechten, en hun onderlinge twisten, en hun oorlogen de onderwerpen zijn van deze legenden die verteld worden als van goden.
-Eusebius, Voorbereiding op het Evangelie 5.4[8]
Je krijgt dit idee. De predikers, leraren en theologen van de vroege Christelijke kerk waren bijna unaniem in hun overtuiging dat de goden van de Grieken en Romeinen niet denkbeeldig waren, zoals de meesten van ons moderne Christenen aannemen. Zij begrepen, net als de Joodse geleerden een paar honderd jaar eerder, dat de Olympiërs, Titanen, Giganten, helden en daimonen van de heidenen bovennatuurlijke wezens waren die "engelen", "Wachters", "zonen van God", "Nephilim", "Rephaim" en "demonen" werden genoemd. De tweede-eeuwse theoloog Irenaeus van Lyon, een leerling van Polycarpus (die een discipel was van de apostel Johannes), bracht de Titanen in verband met de profetie van de eindtijd:
Hoewel het getal van de naam van de Antichrist vaststaat, moeten we toch geen overhaaste conclusies trekken over de naam zelf, want dit getal [666] kan op vele namen worden toegepast.... Ook Teitan (ΤΕΙΤΑΝ, waarvan de eerste lettergreep met de twee Griekse klinkers ε en ι wordt geschreven) is, onder alle namen die men bij ons aantreft, eerder eerwaardig. Want het heeft het voorspelde getal in zich, en bestaat uit zes letters, waarvan elke lettergreep drie letters bevat; en [het woord zelf] is oud, en aan het gewone gebruik onttrokken; want onder onze koningen vinden wij geen Titan die deze naam draagt, noch hebben de afgoden die bij de Grieken en barbaren in het openbaar worden vereerd, deze benaming. Ook bij velen wordt deze naam als goddelijk beschouwd, zodat zelfs de zon "Titaan" wordt genoemd door hen die nu [de regel] bezitten. Dit woord bevat ook een zekere uiterlijke schijn van wraak, en van iemand die verdiende straffen toebrengt, omdat hij (Antichrist) doet alsof hij de onderdrukten rechtvaardigt. En bovendien is het een oude naam, een waardige naam, van koninklijke waardigheid, en nog verder, een naam die aan een tiran toebehoort. Omdat deze naam "Titaan" zoveel te bieden heeft, is het zeer waarschijnlijk dat wij uit de vele [namen die zijn voorgesteld], we afleiden dat hij die komen, "Titaan" zal worden genoemd. (Nadruk toegevoegd.)[9]
Het siert Irenaeus dat hij er een waarschuwing aan toevoegde dat we ons niet druk moeten maken over het ontcijferen van de betekenis van "666," want "als het nodig was dat zijn naam in deze tijd duidelijk zou worden geopenbaard, dan zou dat zijn aangekondigd door hem die het apocalyptische visioen heeft aanschouwd."[10]
Met andere woorden, als wij de identiteit van de antichrist hadden moeten weten, zou God die aan Johannes hebben geopenbaard en hem hebben gezegd het ons te laten weten.
De Grieken geloofden dat het bloed van de gecastreerde hemelgod Ouranos Moeder Aarde, Gaia, bevruchtte, die geboorte gaf aan de Gigantes, een stam van honderd reuzen die gewoonlijk worden afgebeeld met slangenstaarten in plaats van benen. Op aandringen van Gaia voerden de Gigantes oorlog tegen de Olympiërs en werden vernietigd. Het is verleidelijk om de oorlog tussen de Olympiërs en de Titanen, die de "Titanomachy" wordt genoemd, en later de "Gigantomachy", in verband te brengen met Gods antwoord op de zonden van de Wachters (de Titanen) en de Nephilim (de Gigantes). De Grieken en Romeinen herinnerden zich deze conflicten als epische gevechten tussen goddelijke strijders die eindigden met de verliezende partij diep begraven onder de oppervlakte van de aarde. (Men geloofde dat de beukende reuzen de oorzaak waren van actieve vulkanen als de Etna en de Vesuvius.)[11]
Evenzo vervolgden de Wachters hun tijd op aarde, geketend in de onderwereld, terwijl de Nephilim werden verdronken in de zondvloed - glorieuze eindes voor de koning-god en zijn kinderen, de machtige mannen die van oudsher waren.
Volgende: Denk aan de Titanen.
Eindnoten
[1] Hesiod, The Homeric Hymns and Homerica with an English Translation by Hugh G. Evelyn-White : Theogony (Medford, MA: Cambridge, MA., Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd., 1914).
[2] Deborah Levine Gera, “The Jewish Textual Traditions.” In K. Brine, E. Ciletti & H. Lähnemann (Eds.), The Sword of Judith: Judith Studies Across the Disciplines (Cambridge: Open Book Publishers, 2010), pp. 23–39. Web. http://books.openedition.org/obp/986>, retrieved 4/5/21.
[3] http://www.earlychristianwritings.com/text/justinmartyr-secondapology.html, retrieved 4/5/21.
[4] https://www.newadvent.org/fathers/0103436.htm, retrieved 4/5/21.
[5] https://www.newadvent.org/fathers/0205.htm, retrieved 4/5/21.
[6] https://www.newadvent.org/fathers/04164.htm, retrieved 4/5/21.
[7] https://www.newadvent.org/fathers/080808.htm, retrieved 4/5/21.
[8] http://www.tertullian.org/fathers/eusebius_pe_05_book5.htm, retrieved 4/5/21.
[9] Irenaeus, Against Heresies V.30. https://www.newadvent.org/fathers/0103530.htm, retrieved 4/6/21.
[10] Ibid.
[11] “Gigantes.” Theoi Project , https://www.theoi.com/Gigante/Gigantes.html, retrieved 4/5/21.
Bron: The Second Coming of Saturn Part 23: Kronos, King of the Titans » SkyWatchTV