De wederkomst van Saturnus - Deel 22: De berg van de Vernietiger

18 januari 2022 - door Derek Gilbert

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 16 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11
Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21
Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27

Hoewel hij sinds de zondvloed van Noach gevangen zit in de afgrond, is Milcom/Molech doorgegaan met het uitoefenen van zijn aanzienlijke bovennatuurlijke macht op de aarde. Via de buitenlandse vrouwen die Salomo tijdens zijn heerschappij verzamelde, beïnvloedde de duistere god Salomo om voor hem een hoge plaats te bouwen die uitkeek op de Tempelberg:

Toen Salomo oud was, keerden zijn vrouwen zijn hart af naar andere goden, en zijn hart was niet geheel trouw aan de Heer, zijn God, zoals het hart van zijn vader David. Want Salomo ging naar Ashtoreth [Astarte], de godin der Sidoniërs, en naar Milcom, de gruwel der Ammonieten. En Salomo deed wat slecht was in de ogen des Heren en volgde de Here niet geheel, gelijk zijn vader David gedaan had. Toen bouwde Salomo een hoge plaats voor Chemos, de gruwel van Moab, en voor Molech, de gruwel van de Ammonieten, op de berg ten oosten van Jeruzalem. (1 Koningen 11:4-7)

De berg ten oosten van Jeruzalem kan alleen maar de Olijfberg zijn, die ongeveer 90 meter boven de Tempelberg uitsteekt. Salomo bouwde deze hoge plaatsen waarschijnlijk na 950 v. Chr. en zij bleven ongeveer drie eeuwen staan tot de tijd van koning Josia, die regeerde van ongeveer 640 v. Chr. tot zijn dood in 609 v. Chr:

En de koning verontreinigde de hoge plaatsen ten oosten van Jeruzalem, ten zuiden van de berg der verdorvenheid, die Salomo, de koning van Israël, gebouwd had voor Ashtoreth, de gruwel der Sidoniërs, en voor Chemos, de gruwel van Moab, en voor Milcom, de gruwel der Ammonieten. (2 Koningen 23:13, nadruk toegevoegd)

Let op de naam die de schrijver van 2 Koningen aan de Olijfberg geeft: De berg van corruptie. Het Hebreeuwse woord voor "corruptie", mašḥîṯ (uitgesproken als mash-kheeth'), betekent "vernietiging". Maar in de Hebreeuwse tekst staat har ha-mašḥîṯ, wat meer precies betekent "Berg van de Vernietiger."[1] Dat is een heel andere betekenis van de naam van de berg en de god die daar werd aanbeden.

Mašḥîṯ wordt in het Oude Testament tweemaal gebruikt om een bovennatuurlijke entiteit aan te duiden die belast was met het uitroeien van grote groepen mensen. In Exodus 12:23 trekt "de vernietiger" (ha-mašḥîṯ) door het land Egypte om het leven te nemen van de eerstgeborenen. Tweede Samuël 24:16 en de parallelle passage in 1 Kronieken 21:15 beschrijven de Engel van Jahweh als de mal'ak ha-mašḥîṯ, de "vernietigende engel".

Hij moet een angstaanjagend gezicht zijn geweest; David en de oudsten van Israël wierpen zich, bij het zien van de Engel van Jahweh "staande tussen aarde en hemel, en in zijn hand een getrokken zwaard uitgestrekt over Jeruzalem," op de grond, met het gezicht naar beneden.[2]

Het is echter onwaarschijnlijk dat de gelovige priesters en kroniekschrijvers die Salomo's heidense hoogten veroordeelden, deze zouden beschrijven met een term die de Engel van Jahweh specificeerde, die "de tweede macht in de hemel" was, de pre-incarnaat Christus.[3]

Nu, hier is waar de dingen vreemd worden: Hoewel het lijkt dat drie goden door Salomo werden vereerd op de Olijfberg, kunnen het er slechts twee zijn geweest. Sir Charles Warren, de Britse archeoloog die in een eerder artikel werd genoemd, was behulpzaam bij het vinden van de stukken van wat wij de Moabieten Steen noemen, of de Mesha Stela. Het beschrijft de politieke situatie tussen Moab en de verdeelde koninkrijken van Israël en Juda in de tijd van koning Josafat en de profeet Elisa, ergens rond 850 v. Chr:

En Chemos zei tegen mij: "Ga, neem Nebo van Israël af!" Dus ging ik 's nachts en streed ertegen vanaf het aanbreken van de dag tot aan de middag, waarbij ik het innam en allen doodde, zevenduizend mannen, jongens, vrouwen, meisjes en dienstmaagden, want ik had ze aan de vernietiging gewijd voor (de god) Ashtar-Chemosh. En ik nam van daar de [...] van Jahweh, en sleepte ze voor Chemosh.[4]

Dit verslag van de slachting van Nebo, die waarschijnlijk op of nabij de plaats was waar Mozes zijn enige blik op het Beloofde Land kreeg, is vergelijkbaar met de behandeling die Jozua en de Israëlieten gaven aan de Amoritische steden die tot khērem ("onder de ban") waren verklaard, een uitdrukking die in het Engels gewoonlijk wordt vertaald met "gewijd aan vernietiging" of "uitgeroeid". De betekenis van het woord is voor ons in het moderne Westen moeilijk te vatten, omdat ons niet wordt geleerd dat dingen zo heilig of apart kunnen zijn dat alleen al het aanraken ervan met de dood wordt bestraft. Bijvoorbeeld, het eerste gebruik van het woord khērem in de Bijbel is in Exodus 22:

Wie aan een god offert, anders dan aan de Heer alleen, zal aan het verderf worden overgeleverd. (Exodus 22:20, nadruk toegevoegd)

Het is geen toeval dat khērem het stamwoord is achter de naam "Hermon," de berg waar Shemihazah en zijn mede-Wachters hun opstand begonnen, en waar de heidense Amorieten geloofden dat hun schepper-god El hof hield met zijn gemalin en hun zeventig zonen.

De Mesha Stele bevestigt dat Chemosh en zijn volgelingen het concept van khērem begrepen. En dat is nog niet alles. Vóór de slachting van de Israëlieten van Nebo, gebeurde dit:

Toen de koning van Moab zag dat de strijd tegen hem opliep, nam hij 700 zwaardvechters met zich mee om door te breken, tegenover de koning van Edom, maar zij konden het niet. Toen nam hij zijn oudste zoon, die in zijn plaats zou regeren, en offerde hem tot een brandoffer op de muur. En er kwam grote toorn tegen Israel. En zij trokken zich van hem terug en keerden terug naar hun eigen land. (2 Koningen 3:26-27)

Vers 27 kan een moeilijk vers zijn voor Joden en Christenen om te begrijpen. Waarom was er, nadat de profeet Elisa de koningen van Juda, Israël en Edom had verteld dat God hen de overwinning zou schenken, "grote toorn tegen Israël"? En kwam die toorn van Jahweh of van Chemosh? De meest waarschijnlijke verklaring is deze: Gods toorn was gericht tegen de legers van Juda en Israël, omdat zij het geloof hadden verloren in Zijn vermogen om Zijn belofte in te lossen.

Het schokkende detail in die passage is natuurlijk dat Moab's koning Mesha geloofde dat zijn god, Chemosh, kinderoffers aanvaardde. Identificeert dit Chemosh als Molech, en dus als een andere naam of epitheton van El? Niet noodzakelijkerwijs, maar het toont de aard aan van de goden die in opstand zijn gekomen tegen hun Schepper. Menselijk bloed maakt duidelijk deel uit van hun dieet.

Het andere punt dat we uit de Mesha Stele moeten benadrukken is de identificatie van Chemosh en Ashtar, een alternatieve spelling van Attar (het mannelijke oorlogsgod aspect van Astarte), als één enkele entiteit.

Hoe is dat mogelijk? Nou, proberen om precieze verbanden te leggen tussen de goden en godinnen van de oude wereld is een goede manier om jezelf gek te maken. Ze veranderen namen en geslachten door de eeuwen heen, en bovendien liegen ze. Het is mogelijk dat de namen van deze godheden, althans in sommige gevallen, meer lijken op functiebenamingen dan op eigennamen. Bijvoorbeeld, in het Hebreeuwse Oude Testament is Satan eigenlijk "de satan" (d.w.z. "de tegenstander" of "de aanklager").

Dus, nam Chemosh de mantel van "de attar" (de oorlogsgod) aan op een bepaald moment nadat Israël zich in Kanaän had gevestigd? Rond die tijd werd de gewelddadige, mannelijke kant van Astarte, de oorlogsgod Attar/Ashtar, gedevalueerd of zelfs geheel uit haar karakter afgesplitst. Tegen de tijd dat zij "Aphrodite" werd bij de Grieken en Venus bij de Romeinen, was het oorlogszuchtige aspect van haar persoonlijkheid bijna verdwenen, misschien terzijde geschoven ten gunste van het benadrukken van haar identiteit in de Westerse wereld als de Koningin van de Hemel.[5]

De bedoeling van dit sluippad is te suggereren dat Astarte en Chemosh (Aphrodite en Ares bij de Grieken, Venus en Mars bij de Romeinen) alternatieve aspecten kunnen zijn van dezelfde bovennatuurlijke entiteit. We hebben te maken met entiteiten die in meer dimensies opereren dan wij kunnen waarnemen. De sex-godin/oorlogsgod persoonlijkheden kunnen marionetten zijn die gemanipuleerd worden door een enkele entiteit die de alternatieve identiteiten nuttig vindt voor haar/zijn/zijn sluwe plannen.

Dit is speculatief, maar ik breng het naar voren vanwege de invloed van beide entiteiten sinds de dageraad van de menselijke geschiedenis. Inanna/Ishtar, bij ons ook bekend als Astarte, Aphrodite en Venus, was een van de meest prominente en machtige entiteiten van het oude Mesopotamië. Als de Koningin van de Hemel heeft deze entiteit miljoenen mensen misleid gedurende ten minste vijfduizend jaar - tot op de dag van vandaag, in de vorm van de cultus van de Maagd Maria.[6]

Intussen heeft de oorlogsgod Attar over de hele wereld bloed vergoten via zijn volgelingen in wat in de komende vijftig jaar 's werelds grootste godsdienst zal worden, de Islam.[7] Toen Mohammed aan het begin van de zevende eeuw aan de macht kwam, waren er in Arabië slechts drie goden die uit het oude Mesopotamië waren overgebleven - de astrale triade van zon, maan en Venus. Dat was inclusief de mannelijke oorlogsgod, Attar, die de enige van de meer dan honderd godheden in zuid Arabië (het huidige Jemen en Oman) was die door elke stam in de regio werd aanbeden.[8]

In mijn boek Bad Moon Rising heb ik betoogd dat Allah van de Moslims niet één enkele entiteit is, maar een collectief of corporatie bestaande uit de oude Mesopotamische goden die door de wederopstanding van Jezus waren overrompeld - met name El of Enlil (van het Arabisch al-ilah, "'de' god"); Hadad, de storm-god (Baäl in de Bijbel, maar beter bekend als Satan);[9] Inanna/Ishtar; Chemosh/Attar, de oorlogs-god; Sîn, de maangod; Shamash, de zonnegod; en Resheph, de pest-god die in Babylon Nergal werd genoemd en Apollo door de Grieken en Romeinen.

Van die groep is alleen El (Milcom/Molech) op dit moment in de afgrond. De anderen behoorden tot de latere groep van bene ha'elohim die na Babel over de volkeren werden geplaatst. Dat suggereert dat de oude god nog steeds invloed heeft op de tweede golf van opstandige zonen van God.

Het is mijn overtuiging dat de entiteit die El, Enlil, Dagan, Saturnus, of gewoon "koning" (Molech/Milcom) wordt genoemd, enorm machtig is, misschien zelfs machtiger dan Satan - wanneer hij geen ketenen draagt in de afgrond.

Volgende: De schedel van Goliath

Eindnoten:

^[1] Julian Morganstern, “The King-God among the Western Semites and the Meaning of Epiphanes.” Vetus Testamentum , Apr., 1960, Vol. 10, Fasc. 2 (April, 1960), pp. 179–180.

^[2] 1 Chronicles 21:16.

^[3] Heiser (2004), op. cit.

^[4] “The Moabite Stone.” Pritchard, op. cit., p. 320.

^[5] C. Houtman, “Queen of Heaven.” In K. van der Toorn, B. Becking, & P. W. van der Horst (Eds.), Dictionary of Deities and Demons in the Bible (Leiden; Boston; Köln; Grand Rapids, MI; Cambridge: Brill; Eerdmans, 1999), p. 678.

^[6] Ibid., p. 679.

^[7] “The Changing Global Religious Landscape.” Pew Research Center, April 5, 2017. https://www.pewforum.org/2017/04/05/the-changing-global-religious-landscape/, retrieved 3/25/21.

^[8] D. T. Potts, “The Arabian Peninsula, 600 BCE to 600 CE.” Coinage of the Caravan Kingdoms (New York: American Numismatic Society, 2010), p. 42.

^[9] Jesus specifically identifies Baal (Beelzebul = “Baal the prince”) as Satan in Matthew 12:22–26, and names Pergamum as the place “where Satan dwells” in Revelation 2:13. That’s a reference to the Great Altar of Zeus, who was the Greek form of Baal.

Bron: The Second Coming of Saturn Part 22: Mount of the Destroyer » SkyWatchTV